SKGNEWS

Μια φράση-απόσταγμα της λαϊκής μας σοφίας, που εκφράζει με τρόπο συνοπτικό και ‘κωδικοποιημένο’ σε αλληγορία, την ποιητική προσέγγιση δύο εννοιών: της πατρίδας και της ξενητειάς! Αυτές οι φαινομενικά αντίθετες έννοιες, μολονότι εκκινούν -η πρώτη (πατρίδα) ως επίγεια αφετηρία και η δεύτερη (ξενητειά) ως επίγειος προορισμός- βαίνοντας αρχικώς παράλληλα, αρχίζουν ακολούθως να συγκλίνουν ολοένα προς άλληλες, έως ν’ ανταμώσουν και ‘ταυτιστούν’ κάπου/κάποτε στα όρια του εγκόσμιου χωροχρόνου, για ν’ ατενίσουν απ’ εκεί μαζί την μία και μόνη αληθινή πατρίδα: την Ουράνια Βασιλεία του Χριστού, πέρα… στην «αβράδιαστη μέρα» της ‘άλλης όχθης’!……

Η «Κυριακή των Νεομαρτύρων» (10η Κυριακή μετά το Πάσχα… ή 3η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή) αφιερώθηκε από την Μάννα-Εκκλησία στους Νεοφανείς Αγίους Μάρτυρες της Ορθόδοξης Πίστης, που έζησαν και άθλησαν, για την Αγάπη του Χριστού, από την άλωση της Ρωμανίας (1453) και μετά… μέχρι και σήμερα. Γιατί, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έπαψε ούτε θα πάψει ποτέ να γεννά Τέκνα Φωτόμορφα… μέχρι την Β΄ Παρουσία του Κυρίου! Οι Άγιοι Μάρτυρες είναι η ‘πεμπτουσία’ του Αγιολογίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι χείμαρροι των αιμάτων, από την θυσία τους για τον Χριστό, ποτίζουν βαθιά κι’…

Ο συμβολισμός της Εκκλησίας του Χριστού ως πλωτής «Κιβωτού», που διασώζει την ανθρωπότητα -όπως η Κιβωτός του Νώε- από τα τρικυμιώδη ύδατα ενός Βιβλικού Κατακλυσμού… είναι μια οικειότατη ‘παράσταση’ στην Ρωμαίικη κουλτούρα μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως μόνη σώζουσα Αλήθεια, διαπλέει το πέλαγος του χωρο/χρόνου… παραλαμβάνοντας από κάθε ‘λιμάνι’ Χριστολάτρες που θέλουν να ταξιδέψουν ασφαλώς στο τρικυμιώδες πέλαγος του κόσμου! Ταξιδεύει αδιάκοπα στην ‘θάλασσα’ του χώρου και του χρόνου… έως να καταπλεύσει (μαζί με τους επιβάτες της) στον υπερκόσμιο προορισμό της, και να ελλιμενισθεί στο απάνεμο ‘λιμάνι’ της Βασιλείας του…

…από ανίερο -προ Χριστού- βουνό, με κατάσπαρτα στις ακτές του ειδωλεία δαιμονολατρείας! Η Κυριακή των Αγιορειτών Πατέρων (9η Κυριακή μετά το Πάσχα  ή 2η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή) είναι αφιερωμένη από την Μάννα-Εκκλησία στους Αθωνίτες Οσίους Πατέρες. Εκείνους δηλ. τους φιλοθέους ανθρώπους που έζησαν διαχρονικά, σε διάστημα 1200 και πλέον ετών (9ος αιώνας – 21ος αιώνας μ.Χ.) στο Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων, κι’ αγωνίστηκαν ψυχοσωματικά κατά του διαβόλου, για την αγάπη και την δόξα του Θεού! Με τα διπλά φτερά της Αγάπης και της Ταπείνωσης, έφτασαν -βοηθούμενοι από την Θεία…

«Θαυμαστός ο Θεός… εν τοις Αγίοις Αυτού!» (Ψαλμ. 67, 36) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Eπάνω στον ‘καθ’ ομοίωση Θεού’ χαρισματικό ενδοξασμό των Αγίων Του… αποκαλύπτεται, ψηλαφάται και δοξολογείται θαυμαστικά ο Ίδιος ο Πανάγιος Θεός! Ο Ύψιστος Θεός μας είναι «Ον αυτοδόξαστον και αυτοθαύμαστον»! Όχι, ότι… ‘αυτοδοξάζεται’ και ‘αυτοθαυμάζεται’ εμπαθώς, αυτοπροβαλλόμενος αλαζονικά στα πλάσματά Του! Γιατί, πώς θα μπορούσε νά΄ναι υπερήφανος, Εκείνος… ο Οποίος συνιστά την ‘προσωποποίηση’ της ταπεινοφροσύνης και τον ‘ορισμό’ της πραότητας…;! [ 1 ] Ο ταπεινός κι’ ανυπερήφανος Θεός μας, είναι όντως Ον «αυτοδόξαστον και αυτοθαύμαστον», επειδή ενέχει εγγενώς μέσα στην…

«Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς…» (Ιωάν. 14, 18) Όλο το Εορτολογικό νόημα της «Πεντηκοστής» έγκειται στην πραγμάτωση μιας ‘επαγγελίας’ (υπόσχεσης) που έδωσε ο Θεάνθρωπος Χριστός στους μαθητές Του, λίγο πριν από την εκούσια Σταύρωσή Του, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του στους Ουρανούς: ότι δεν θα τους εγκατέλειπε μόνους…! [ 1 ] Δεν ήταν μια… ‘ακάλυπτη επιταγή’ ενός χρεωκοπημένου ανθρώπου, που μπορούσε ν’ αθετηθεί. Ήταν ένα ‘επικυρωμένο συμβόλαιο’ ενός απειρόπλουτου Συμπαντάρχη… το οποίο εξάπαντος θα ετηρείτο! Σύντομα, οι ορφανοί μαθητές θα ελάμβαναν το Πνεύμα της Αληθείας και Παρακλήσεως, που θα τους…

«Υπερδεδοξασμένος ει, Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τους Πατέρας ημών θεμελιώσας, και δι’ αυτών προς την αληθινήν πίστιν πάντας ημάς οδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα Σοι.» [ 1 ] (Από την Υμνολογία της «Κυριακής των Αγίων Πατέρων») ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Απειρο-δοξασμένος είσαι, Θεάνθρωπε Χριστέ μας, Εσύ που θεμελίωσες πάνω στη γη ως Φώτα υπέρλαμπρα τους Αγίους Πατέρες μας, και μέσω αυτών μας οδήγησες στην αληθινή Πίστη. Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα στην Θεότητά Σου! Η Εκκλησία του Χριστού, μέσω των Αγίων Αποστόλων, παρέλαβε από τον Θεάνθρωπο Ιδρυτή της, Κύριο Ιησού Χριστό, αυτούσια και σύνολη…

Η εκκλησιαστική υμνολογία της Ορθόδοξης Ανατολής, είναι απαύγασμα Θεϊκής σοφίας και καρπός υπερφυούς φωτισμού στις ψυχές των υμνογράφων Αγίων μας! Φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, οι θεοφόροι Πατέρες, διέκριναν και συνέλαβαν -μεταξύ απείρων άλλων αληθειών- και την περί της αληθινής (υπαρξιακής) ‘ορφανίας’ που βιώνει ένας άνθρωπος, οιασδήποτε ηλικίας, όταν ‘ορφανέψει’ από Θεό… κι’ όχι τόσο από φυσικούς γονείς, μητέρα και πατέρα! Ο ιερός υμνωδός -εδώ- αυτή την ‘ορφανία’ υπαινίσσεται… ικετεύοντας τον Χριστό (και για λογαριασμό μας!) ν’ αναπληρώσει το δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας Του απ’ την ζωή μας, αποστέλλοντας (κατά…

Το «κτιστόν και δύον» [ 1 ] φως του αισθητού ηλίου, όταν ανατέλει στον κόσμο… καταυγάζει το πρόσωπο της γης. Για να εισδύσει, όμως, εσωτερικώτερα, σε σπηλιές και λαγούμια… πρέπει οι ακτίνες του να βρουν μία ‘ρωγμή’ για να εισέλθουν. Αν οι ακτίνες του «κτιστού και δύοντος» φωτός δεν μπορέσουν να βρουν ‘χαραμάδα’ για να τρυπώσουν εσώτερα… τότε, η διεισδυτική τους δύναμη και η φωτιστική τους χάρη, αδυνατεί να φτάσει στο ενδότερο σκότος και να φωτίσει τις εκεί σκιές. Στον αντίποδα του «κτιστού και δύοντος» φωτός… το άκτιστο κι’ άδυτο…

«Ο Θεός μου… εδίψησέ Σε η ψυχή μου, ποσαπλώς Σοι η σάρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω…» (Ψαλμ. 62, 1). Οδοιπορώντας ισοβίως αδιάκοπα στους αχανείς ερημικούς αμμόλοφους της απαράκλητης ‘Σαχάρας’ αυτού του κόσμου, υπό έναν ήλιο αδυσώπητα καυστικό… όσα εφόδια κι’ αν έχουμε πάρει μαζί μας, μοιραία θα εξαντληθούν. Ανεφοδιαστική δυνατότητα στην μέση της ερήμου δεν υπάρχει, παρά μόνο στις λίγες ενδιάμεσες ‘οάσεις’ απ’ όπου μπορούμε να εφοδιαστούμε κάποιες βασικές προμήθειες, που κι’ αυτές σύντομα θα εκλείψουν! Άρα, αυτό που χρειαζόμαστε ως οδοιπόροι της ζωής δεν είναι…