…στο γαλήνιο εωθινό/εσπερινό θάμβος της Μεγάλης Εβδομάδας!
Ο ‘σαββατισμός’ (κατάπαυση και ησυχία) των αισθήσεων και των ψυχο/νοητικών μας εγνοιών κι’ αγωνιών, για τις πρόσκαιρες υποθέσεις μας και τα εφήμερα πράγματα της ζωής μας, είν’ ένας στόχος που πρέπει, πάση θυσία, να επιδιώκουμε μέσα στην γαλήνη της Μεγάλης Εβδομάδας! Γιατί, πέραν του ότι μας αποφορτίζει και ξεκουράζει απ’ τις συσσωρευμένες μας εντάσεις, μας εναρμονίζει ψυχο/νοητικά και προς τα σεπτά δρώμενα των Κυριακών Παθών! Έτσι, χαρίζουμε στον νου μας την αμεριμνία που χρειάζεται για να καλλιεργεί κι’ αναδεικνύει -με την Χάρη του Θεού- φωτεινά και τηλαυγή εννοήματα… που, άλλως, θα χάνονταν μέσα στην ‘ομίχλη’ της ψυχικής μας εμπαθείας και τους ‘θορύβους’ της αισθητηριακής μας πολυπραγμοσύνης…
Κατά την ενθουσιώδη εκκίνηση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (μετά τον Εσπερινό της αλληλο-συγχωρήσεως, το απόγευμα της Τυρινής Κυριακής), ανάμεσα στις πληθωρικές και ‘ελαφρόλογες’ ευχές μας προς τους άλλους, για έναν αόριστα «Καλόν Αγώνα», κυριαρχούν ευχές που δείχνουν την… βιασύνη μας να έχουμε γρήγορα ένα ‘αίσιο τέλος’ αγωνιστικό! Έτσι, με το ‘έμπα’ της νηστείας, αρχίζουμε να ευχόμαστε «Καλό Πάσχα» στους αγαπημένους μας (μα και στον… εαυτό μας, τον ‘πιο αγαπημένο’ μας, δυστυχώς!), προδίδοντας την αδημονία μας να… τελειώνουμε γρήγορα ό,τι αρχίσαμε, δηλ. την μικρή, ‘νηστευτική από πάθη’ [ 1 ] αγωγή του σαρκίου μας, ως προετοιμασία για το Άγιο Πάσχα.
Η βιασύνη μας αυτή, να σπεύδουμε να ευχηθούμε «Καλό… Τέλος» της νηστευτικής μας άθλησης, ενώ αυτή βρίσκεται ακόμα στην αρχική ή μέση εξέλιξή της, αποκαλύπτει την ανυπομονησία μας για ένα άμεσο τέλος! Μια ταχεία αποδρομή στα ‘βάσανα’ της περιεκτικής εγκράτειας και της άσκησής μας (κατά των δαιμονικών παθών και υπέρ των θεοειδών αρετών), που το φυγόπονο σαρκίο μας γεύεται μόλις ανεκτά… ‘μορφάζοντας’ με απάρεσκη πικρία! Έτσι, παραβλέπουμε συνειδητά ή παρακάμπτουμε ασυνείδητα τους αγωνιστικούς ‘όρους’ που προϋποτίθενται… ώστε να έχουν οι ΕΥΧΕΣ μας μια ρεαλιστική πραγματοποιησιμότητα, όπως υπέδειξε ο Άγιος Παύλος: «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται… εάν μη νομίμως αθλήση!» (Β΄ Τιμοθ. 2, 3,6)!
Το ίδιο βιαστικά κι’ επιπόλαια ενεργούμε, όταν ευχόμαστε απροϋπόθετα «περαστικά» σε κάποιον που δοκιμάζεται από μία ασθένεια… ή υπομένει κάποια άλλη ‘αγωνιστική’ κατά Θεόν δοκιμασία, από τις πολλές στις οποίες υποβαλλόμαστε, για λόγους παιδαγωγικούς, από τον Αθλοθέτη Κύριό μας. Όμως, όταν ευχόμαστε να είναι… ‘περαστικοί’ οι (όσοι) κόποι της Αθλήσεώς μας, ενόσω αυτή ακόμα καταβάλλεται ως προσπάθεια υπομονής, είναι σαν να… αποθαρρύνουμε τον Αθλητή από το να συνεχίσει να παραμένει «κάτω απ’ την μπάρα…»! [ 2 ] Αντίθετα, θά ΄πρεπε να του ευχόμαστε μια «Γενναία Εγκαρτέρηση…» ώστε ν’ αποκομίσει τελικά από την συνολική δοκιμασία του, την μεγαλύτερη δυνατή συγκομιδή καρπών υπομονής…!
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα αγωνιστικής ‘ελαφρότητας’ που μας διακρίνει… ευχόμαστε συχνά «Καλή Νίκη» σε κάποιον που συμμετέχει αγωνιστικά σε μία αθλητική διοργάνωση. Όμως, έτσι, αποσιωπούμε αφελώς τις αυστηρές προϋποθέσεις εντατικής άσκησης και γενναίας υπομονής, που απαιτούνται μέχρι να φτάσει κανείς εκεί! Ταυτόχρονα, προδίδουμε ότι επιθυμούμε μια… ‘σύντμηση’ της διάρκειας των προπονητικών κόπων, και ταχεία… ανάβαση στο (ξεκούραστο) βάθρο του νικητή…! Ενώ θα έπρεπε να ευχόμαστε «Καλήν Άθληση…», ανεξαρτήτως εκβάσεως -νίκης ή ήττας- που μπορεί, τελικά, να έχει η φιλότιμη προσπάθεια οποιουδήποτε ψυχο/σωματικού αγώνα μας.
Εκκινώντας την Μεγάλη Εβδομάδα των σεπτών Παθών του Κυρίου μας, πριν επικολλήσουμε καν ένα ‘ένσημο’ υπομονητικής παραμονής μας στις ιερές και κατανυκτικές ακολουθίες της Μάννας-Εκκλησίας, αρχίζουμε να ευχόμαστε… «Καλήν Ανάσταση»! Μια ευχή, που και πάλι αφήνει να φανεί η… αδημονία μας να φθάσουμε γρήγορα -κυρίως, ανώδυνα!- στο τέρμα!… Αντίθετα, έπρεπε να ευχόμαστε «καλή συμπόρευση» με τον Χριστό στην ‘Via Dolorosa’ [ 3 ] «καλή συν-ανάβαση» μ’ Αυτόν στον Γολγοθά…, «καλόν συν-ενταφιασμό» μαζί Του στο ‘Μνήμα’ της αισθητηριακής κατάπαυσης, όπως και «καλή συν-κατάβαση» μαζί Του στον Άδη…! Έως ότου Εκείνος εγερθεί εκ τάφου… ‘σύροντας τον χορό’ της Ανάστασης των νεκρών και ‘συν-παρασύροντας’ μαζί Του κι’ εμάς, στην ανάστασή μας από τα πάθη…!
Η ‘σχέση’ μας με την Πνευματική εν Χριστώ ζωή (μια ζωή αδιάκοπης άθλησης εναντίον των σκοτεινών παθών… και υπέρ των φωτεινών αρετών) αποτυπώνεται επάνω σε δύο είδη ‘συμπεριφορών’ : α) των αθλητών… και β) των φιλάθλων…! Τόσο οι αθλητές όσο κι’ οι φίλαθλοι ενεργούν στο όνομα της ‘αγάπης του αθλήματος’ για το οποίο ενδιαφέρονται. Μόνο που, οι αθλητές κατεβαίνουν μέσα στο στάδιο για ν’ αγωνιστούν φιλόπονα και κοπιαστικά, ‘λουόμενοι’ τον ιδρώτα και καταπίνοντας το σάλιο τους…, ενώ οι φίλαθλοι ‘εκτονώνουν’ το ενδιαφέρον τους για το άθλημα φυγόπονα κι’ αναπαυτικά… από την άνεση των κερκίδων, μασώντας ποπ-κόρν και πίνοντας κόκα-κόλα, κι’ εκφράζοντας ζωηρά τις θυμικές τους διακυμάνσεις εκ του θεάματος…!
Η ‘θύρα’ που μας εισάγει πραγματικά (όχι φανταστικά…) στο ‘Δέκαθλο’ του Πνευματικού εν Χριστώ αγώνα και της Μυστηριακής εν Χριστώ ζωής… είναι η αυτοπροαίρετη υποταγή μας σε έναν Πνευματικό Πατέρα [ 4 ] κι’ η αυτεξούσια υπαγωγή της ελευθερίας μας στην Πνευματική Πατρότητα, με συχνή εξομολογητική αναφορά μας στο πετραχήλι και στην διάκρισή του. Μέχρι να κάνουμε αυτό το ‘αφετηριακό’ βήμα, είμαστε απλώς… ‘υποψήφιοι’ για την Πνευματική ζωή, ακόμα κι’ αν είμαστε νηπιο-βαπτισμένοι και νηπιο-χρισμένοι! Μόνο μετά απ’ αυτή την εναρκτήρια πράξη, γινόμαστε Χριστολάτρες ενεργοί… και ‘νόμιμοι’ Αθλητές της μεγαλύτερης ‘αθλητικής διοργάνωσης’ (Υπερ-Ολυμπιάδας) που υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ: Του εν Χριστώ Πνευματικού αγώνα κατά της αμαρτίας και των παθών…!
Ας προσέχουμε, λοιπόν, τι… ‘ευχόμαστε’ στους εαυτούς μας και στους άλλους! Γιατί, ενώ με τις ‘ευχές’ μας επιθυμούμε να ευεργετήσουμε, κατά κάποιον τρόπο, εκείνους που αγαπούμε… μπορεί αυτές να αποβούν, τελικά, εις βάρος τους! Αφού, είναι δυνατό να γίνουμε άθελά μας (ευχόμενοι ενάντια σε ό,τι θέλει κι’ ευλογεί… ή απλώς παραχωρεί ο Θεός να γίνει) αιτία… ώστε να μετριασθούν δραστικά ή και να ανακληθούν ολότελα τα έπαθλα και τα δώρα, που θα επεφύλασσε ο Θεός στους ‘αθλητές της υπομονής’…! Επειδή, αυτό θα συνέβαινε… αν αυτοί τερμάτιζαν υπομονητικά την άθλησή τους, και δεν έχαναν την αγωνιστική τους διάθεση, επηρεασμένοι κακώς από τις ‘ευχές’ μας ή από την ανεύθυνα συμβουλευτική μας ‘γνωμοδότηση’…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη…»! Εύγλωττος σημασιολογικά στίχος του μεγάλου Νίκου Καρούζου, από το θαυμάσιο ποίημά του «Απολέλυσαι της ασθενείας σου»! Ολόκληρο το ποίημα, κατωτέρω:
«Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη…
και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.
Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες
και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
όπου η προσευχή παίρνει σχήμα θόλου.
Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.
Συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις
το μέτωπό μου ως αύρα γλυκύτατη.
Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
και γύρω μου όλα πια ζουν και λάμπουν…»
——————————
[ 2 ] «Κάτσε κάτω απ’ την μπάραααααα!!!» – Σας θυμίζει κάτι…;!
Είναι η… ‘ιστορική στριγγλιά’ (!) του προπονητή της άρσης βαρών, Χρήστου Ιακώβου, όταν στήριξε τον αγωνιζόμενο -τότε- Πύρρο Δήμα να «μείνει κάτω απ’ την μπάρα» της γενναίας υπομονής, ακριβώς την στιγμή που εκείνος τρέκλιζε υπό το βάρος της μπάρας που σήκωνε… όντας έτοιμος να ‘αποδράσει’ πετώντας κάτω την μπάρα -ως άλλος ρίψασπις- πριν την στερεώσει ψηλά, κι’ εγκαταλείποντας την τελευταία του αγωνιστική προσπάθεια… που του χάρισε, τελικά, το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο!
Οι ‘μπάρες’ που επιφυλάσσει σε όλους μας αυτός ο βίος, να σηκώνουμε και να κρατούμε ψηλά… είναι πολλές και βαρύτατες! Και κάθε φορά που καλούμαστε να ‘αθλήσουμε’ γενναία στο εκάστοτε ‘μετερίζι’ της υπομονής… είναι ανείπωτα ενισχυτικό για την ψυχή μας να θυμάται ότι πρέπει να «μείνει κάτω απ’ την μπάρα» της ανένδοτης κι’ αλύγιστης στάσης… αν θέλει να κερδίσει -με την βοήθεια της Θείας Χάριτος- το ‘χρυσό μετάλλιο’ της αιώνιας δόξας, από το χέρι του ουράνιου Αθλοθέτη και Στεφοδότη…!
——————————
[ 3 ] Η Οδός του Μαρτυρίου (Λατινικά: Via Dolorosa) είναι η διαδρομή που ακολούθησε ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ, την εποχή των Αγίων Παθών Του, μεταφέροντας τον Σταυρό Του από το Πραιτώριο προς το σημείο της σταύρωσής Του, στον Γολγοθά. Στις μέρες μας, η διαδρομή αυτή εκτελείται αναμνηστικά, με τελετουργικό τρόπο, και με 14 ενδιάμεσες στάσεις.
——————————
[ 4 ] Ο ορισμός του εν Χριστώ Πνευματικού Πατέρα και της διά Χριστόν Πνευματικής Υπακοής… όπως τον διατυπώνει με την πάντοτε εκπληκτική λογοτεχνική του δεινότητα, ο Φ. Ντοστογιέβσκυ, στο κλασικό αριστούργημά του, διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας, «Αδελφοί Καραμαζώφ» (Α, Ι, 5):
«Τί είναι, λοιπόν, ένας Πνευματικός Πατέρας (Στάρετς); Είναι αυτός που παίρνει την ψυχή σας, την θέλησή σας… στην δική του ψυχή και στην δική του θέληση. Εκλέγοντας τον Πνευματικό σας Πατέρα… απαρνιέστε το δικό σας θέλημα και το παραδίνετε σ’ αυτόν, με υποχρέωση την πλήρη υπακοή, την τέλεια αυταπάρνηση. Αυτή την δοκιμασία, αυτό το τρομερό σχολείο της ζωής, ο απαρνούμενος τον εαυτό του το επιλέγει θεληματικά, με την βέβαιη ελπίδα πως, ύστερα από μακρόχρονη δοκιμασία θα νικήσει τον εαυτό του, θα γίνει τόσο κύριος του εαυτού του, με το μέσο της εφ’ όρους ζωής υπακοής… που τελικά θα φτάσει στην απόλυτη ελευθερία, δηλ. θα ελευθερωθεί από τον εαυτό του και τα πάθη του, αποφεύγοντας την μοίρα εκείνων που έζησαν όλη τους την ζωή, δίχως ποτέ να βρουν τον εαυτό τους μέσα τους…»!
