«Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον ον έπλασε, και έθετο αυτόν εν Παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάττειν…» (Γεν. 2, 15)!
Όταν ο Πλαστουργός Θεός επέδωσε στον πρωτόπλαστο Αδάμ, ως βασιλέα της Κτίσεως, την Παραδείσια Κληρονομιά προς χρήση κι’ απόλαυση, του την εκχώρησε μαζί με μία πολύ σημαντική οδηγία: να κοπιάζει δημιουργικά… και να φυλάττει διαχειριστικά τους εργασιακούς του κόπους! Διότι, αν είναι δυσχερές να εργάζεται κανείς τα αγαθά (καθώς «Τα αγαθά κόποις -και όχι κόλποις- κτώνται!»), είναι δυσχερέστερο να φυλάττει -από οικεία σπατάλη… κι’ από αλλότρια διαρπαγή!- τα ‘ειργασμένα’…, με διαχειριστική σύνεση, φιλόπονη επιμέλεια και ανύστακτη προσοχή!
Ζώντας μέσα στην Χάρη των Λαμπρο-ημερών της Διακαινήσιμης [ 1 ] Εβδομάδας, νοιώθουμε ότι έχουμε κατακλυσθεί από ουράνια δωρήματα… που μας υπερβαίνουν ανείπωτα, όντας δυσανάλογα και αναντίστοιχα προς την ‘διαχειριστική’ μας απειρία… ως ανθρώπων αδυνάμων! Γιατί, πώς μπορεί να ‘διαχειριστεί’ κανείς το άγιο Φως της Αναστάσεως… χωρίς να έχει αγία ζωή και φωτεινή πολιτεία…;! Πώς μπορεί να παραμείνει κανείς άπτωτος στην Χάρη των Αχράντων Μυστηρίων που κοινώνησε… χωρίς να ολισθήσει ξανά σε ανθρώπινες αδυναμίες προϋπαρχουσών πνευματικών παθολογιών…;!
Όλη η αναγκαιότητα του εν Χριστώ πνευματικού μας αγώνα είναι, αφ’ ενός, μια προετοιμασία για συμμετοχή μας στα Άχραντα Μυστήρια… και, αφ’ ετέρου, μετά την συμμετοχή μας στο Μυστικό Δείπνο της Βασιλείας (το Μυστήριο της θείας Λειτουργίας…), μια νηπτική διαφύλαξη των αισθήσεων, του νου και της καρδιάς μας, σε καθαρότητα πνευματική… ώστε η Χάρη της θείας Κοινωνίας να παραμείνει διαρκέστερα εντός μας! Έτσι, ο πνευματικός μας αγώνας (πριν και μετά την θεία Κοινωνία) θα μπορούσε να διατυπωθεί με το σχήμα: «Προσέχω για να Κοινωνήσω… Προσέχω γιατί Κοινώνησα…»! [ 2 ]
Αν μπορούσαμε να παραμείνουμε άπτωτα στην ζωοποιό Χάρη της θείας Κοινωνίας… μία και μόνη συμμετοχή μας στα Άχραντα Μυστήρια [ 3 ] θα μπορούσε, όχι απλά να μας Σώσει… αλλά και να μας Αγιάσει κυριολεκτικά! Επειδή όμως δε μπορούμε να παραμείνουμε -χωρίς να αμαρτήσουμε- στην αγιότητα και αφθαρσία που μας χαρίζει η μετάληψη του Αχράντου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Σωτήρα μας, χρειάζεται να ξανα-κοινωνήσουμε (μετά από κατάλληλη μετανοητική και νηπτική προετοιμασία) για να ξανα-προσλάβουμε την χαμένη θεία Χάρη… μέχρι να την ξανα-χάσουμε (απείρως επαναληπτικά) απ’ την απροσεξία μας στην διαχείριση των αισθήσεών μας!
«Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα… κι’ είναι η λαχτάρα μου μεγάλη,
Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα… γιατί θα Κοινωνήσω πάλι!…» [ 4 ]
(Γ. Βερίτης: Απόσπασμα από το υπέροχο ποίημά του, «Ο Κοινωνικός»)
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Η «Διακαινήσιμη» Εβδομάδα που έπεται της Κυριακής του Πάσχα, είναι η μοναδική περίοδος του έτους κατά την οποία οι Χριστολάτρες έχουν την ευλογία να Κοινωνούν καθημερινά τα Άχραντα Μυστήρια, χωρίς να νηστεύουν διατροφικά (νηστεύοντας, ωστόσο, απαραιτήτως απ’ τα πάθη…)! Αυτό ευλογείται από την Μάννα-Εκκλησία, γιατί όλη η Λαμπρο-Εβδομάδα θεωρείται ως μία Λαμπροφόρος Ημέρα, κυλιόμενη μές στην Χάρη της Αγίας Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού μας.
Στους πρώτους αιώνες της Χριστιανικής Πίστης, η Ορθόδοξη Εκκλησία κατηχούσε επιμελώς τους υποψηφίους για τον Χριστιανισμό (Ιουδαίους ή ειδωλολάτρες) καθ’ όλη την διάρκεια του Τριωδίου και της Μεγ. Σαρακοστής, βαπτίζοντάς τους κατά πλήθη -μέσα σε μεγάλα, υπαίθρια βαπτιστήρια- την νύχτα Μεγάλου Σαββάτου, ξημερώνοντας Κυριακή του Πάσχα, μέσα στην κατανυκτική θεία Λειτουργία της Λαμπροφόρου Αναστάσεως.
Οι νεοφώτιστοι Χριστολάτρες, έβγαιναν από τα βαπτιστήρια φωτεινοί κι’ ανακαινισμένοι, φορώντας λευκούς χιτώνες που έφεραν καθ’ όλη την διακαινήσιμη εβδομάδα. Στα χέρια κρατούσαν λαμπάδες αναμμένες, οι οποίες συμβόλιζαν το άκτιστο Φως του Χριστού που είχε λάμψει νοητά μέσα κι’ έξω τους, ως στολή αφθαρσίας, σαν να ενδύονταν τον Χριστό. Ακριβώς γι’ αυτό, ο λαός έψαλλε μετά το Βάπτισμα τον ύμνο που και σήμερα ψάλλουμε στις Βαπτίσεις και στην Αναστάσιμη Λειτουργία: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε…» (Γαλ. 3, 23)!
Ζώντας πλέον ανακαινισμένοι υπαρξιακά, και βαδίζοντας «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ. 6, 4) οι νεοφώτιστοι Χριστιανοί-Χριστολάτρες συμμετείχαν ανελλιπώς καθ’ όλη την Λαμπρο-εβδομάδα, κοινωνώντας τα θεία Δώρα λαμπαδοφορούντες, καθημερινά. Ακριβώς, όπως γίνεται και σήμερα στους Ορθοδόξους Ναούς, κατά την Διακαινήσιμη Εβδομάδα, με τους Πιστούς να συμμετέχουν ευλαβικά στις καθημερινές θείες Λειτουργίες των Λαμπρο-ημερών, και να μεταλαμβάνουν με κατάνυξη τα Άχραντα Μυστήρια.
———————————
[ 2 ] Πριν πολλά χρόνια, όταν ο Γέροντάς μου με μυούσε ως νέο -τότε- Ιερέα, στο Μυστήριο της Πνευματικής ζωής… τον είχα ρωτήσει: πώς μπορώ ν’ αντιληφθώ εμπειρικά (πέρα από την αίσθηση της κενότητας και λύπης που νοιώθει η καρδιά όταν φύγει από μέσα της ο Χριστός…) ότι έχασα την Χάρη που έλαβα από την θεία Κοινωνία… μου απάντησε με τα ακόλουθα:
Κάποια μέρα που θα έχει Θεία Μετάληψη, αφού Κοινωνήσεις, πήγαινε και κάθησε στον εξωνάρθηκα του Καθολικού… και βλέπε προσεκτικά πώς θα βγαίνουν οι πατέρες που μόλις κοινώνησαν και πηγαίνουν να σερβίρουν το φαγητό στην Τράπεζα… πρόσεξε πώς θ’ ανοίγουν και θα κλείνουν την θύρα πίσω τους: Όσοι έχουν ακόμα την θεία Χάρη, θα γυρίζουν το πόμολο ήσυχα, αθόρυβα, ευλαβικά… Όσοι την έχασαν (λίγο μετά την απομάκρυνσή τους από το Άγιο Ποτήριο) θ’ ανοίγουν και θα κλείνουν την θύρα νευρικά, ανευλαβικά, ταραγμένα…! Πραγματικά, αυτό που αντίκρυσα ήταν αποκαλυπτικό: Λίγοι από τους Μοναχούς που μόλις είχαν κοινωνήσει, διατηρούσαν ακόμα (και για όσο θα πρόσεχαν…) την Χάρη των Αχράντων Μυστηρίων… η Οποία τους ενέπνεε μια γαλήνια, ήσυχη και ευλαβική διαχείριση των αισθήσεών τους…!
———————————
[ 3 ] Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, μία και μοναδική φορά Κοινώνησε, σε όλη την ζωή της, τα Άχραντα Μυστήρια από τα χέρια του Οσίου Ζωσιμά, λαμβάνοντας τον Αγιασμό και την Χάρη των Ζωοποιών Μυστηρίων «εις εφόδιον ζωής αιωνίου», την νύχτα που παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό!
———————————
[ 4 ] Βλέπε σύνδεσμο: http://users.uoa.gr/~nektar/
