«Και εχαρίσατο Αυτώ Όνομα, το υπέρ παν όνομα…» (Φιλιπ. 2, 9)
Χριστός -> Χριστιανός = ένα Όνομα «υπέρ παν (άλλο) όνομα…»! [ 1 ]
Το όνομά μας είναι… ο τίτλος της ‘ιστορίας’ μας. Η ζωή μας (όσο κι’ αν φαίνεται ίδια ή παρόμοια… όταν συγκριθεί εξωτερικά με τις ζωές των άλλων) είναι ένα όλως ιδιαίτερο κι’ αυτοτελές ‘υπαρξιακό επεισόδιο’. Η καταχώρισή μας στο ‘βιβλίο επισκεπτών’ της γης, ανάμεσα σε απειράριθμες άλλες προσωπικές ‘ιστορίες’, δεν σκιάζει την διαφορετικότητά της! Παραμένει μοναδική κι’ ανεπανάληπτη… ακόμα κι’ αν ο ‘συνωστισμός’ της ανάμεσα στις άλλες (ξεχασμένες) ‘ιστορίες’ της ανθρωπότητας, είναι συνθλιπτικός! Η ‘ιστορία’ μας, λοιπόν, ‘γράφεται’ με τον τρόπο που ο καθένας μας έζησε (ακριβέστερα: διαχειρίστηκε τον νου, την καρδιά και τις αισθήσεις του) στον εφήμερο αυτό κόσμο, αφήνοντας το δικό του ψυχο/πνευματικό ‘αποτύπωμα’ και καταγράφοντας το προσωπικό του ‘υπαρξιακό στίγμα’ μέσα στην χωροχρονική απειρότητα. Κάθε ψυχή που αποδημεί σ’ άλλους κόσμους… αφήνει πίσω της μια ‘μνημονική αναλαμπή’ να περιφέρεται σαν πυγολαμπίδα στο λυκαυγές και στο λυκόφως… ενώ η μορφή της χάνεται από το οπτικό πεδίο της γης, «ωσεί νεκρός από καρδίας»! [ 2 ] Πώς να ‘εντοπισθεί’ μια άϋλη μορφή… ανάμεσα σε υλικά μορφώματα;!
Ως όντα νοήμονα, γνωρίζουμε… ότι, στην βιολογική διάστασή μας, είμαστε χώμα…προήλθαμε από την γη… και πάλι σ’ αυτήν (σωματικά) θα επιστρέψουμε: «γη ει… και εις γην απελεύση…» (Γεν. 3, 19)! Γι’ αυτό και, διαβιώντας στον παρόντα κόσμο της φθοράς… νοιώθουμε φόβο μπροστά στο επερχόμενο βιολογικό μας τέλος… που θ’ ανατρέψει, σε μια στιγμή, όλες τις υπαρξιακές ισορροπίες μας, και θα φέρει τον αφανισμό της σωματικής μας υπόστασης και την απώλεια της ψυχονοητικής μας αυτοσυνειδησίας, βυθίζοντάς μας σε μια πυκνή ομίχλη αιώνιας λησμονιάς! Σε πανανθρώπινο επίπεδο, μέσα στους αιώνες, απροσμέτρητα ονόματα έχουν στοιβαχτεί σε μητρώα, έχουν εγγραφεί σε δημοτολόγια, έχουν χαραχτεί πάνω σε μάρμαρα, κι’ έχουν υπογραφεί σε έργα τέχνης… πασχίζοντας να ‘ζήσουν’ στην μνήμη των ανθρώπων που άφησαν πίσω τους! Θα ήθελαν να μπορούσαν να χαρίσουν -αλλά… πώς;!- στα εξίτηλα ονόματά τους μια διάρκεια ανεξίτηλη, σαν Φως… «Ημέρας Αβράδιαστης…» μέσα στο σκοτάδι μιας «Αξημέρωτης Νύχτας…»! [ 3 ]
Ατυχώς, οι μοναδικές ‘επιλογές’ μας για ν’ ανατρέψουμε την αιώνια λησμοσύνη (ως απόλυτη διακοπή κοινωνίας προς όλους… και έσχατη εγκατάλειψη απ’ όλους…!) που μας περιμένει μετα-βιολογικά… είναι 2: Ή α) να ‘επενδύσουμε’ στην ‘Μνήμη του Θεού’, [ 4 ] που είναι αειμνήμων… ή β) να ‘επενδύσουμε’ στις ‘υποσχέσεις’ των ανθρώπων, που είναι αμνήμονες…! Κι’ αν μεν αξιωθούμε να εισδύσουμε στην Θεϊκή ‘Μνήμη’, που αγκαλιάζει με ‘Μητρική’ αλησμονησία… [ 5 ] κάθε ψυχή που σπεύδει να την επικαλεσθεί ταπεινά & ποθεινά… όπως ο ευγνώμων ληστής, [ 6 ] χαρά στην ώρα που γεννηθήκαμε! Γιατί, στην ‘αντίπερα όχθη’ της ύπαρξης, θα βρούμε ένα γαλήνιο ‘λιμάνι’ για αιώνια προσάραξη της ψυχής μας, συμμετέχοντας -μαζί με άλλα απροσμέτρητα όντα, φωτεινά, χαρούμενα κι’ αγαπητικά- στην ατελεύτητη Γιορτή της Ουράνιας Βασιλείας! Αν, όμως, επιλέξουμε να αποσυνδεθούμε από τον Θεό και να μείνουμε έξω απ’ την ‘αγκαλιά’ της ‘Μνήμης’ Του… κατάρα στην στιγμή που γεννηθήκαμε!… Γιατί, τότε, η λησμονιά που θα ‘καταπιεί’ την ύπαρξή μας αιώνια και αμετάκλητα, θα είναι το… μικρότερο πρόβλημά μας!… [ 7 ]
Μέσα σ’ αυτή την απελπιστική ‘προοπτική’ υπαρξιακής απόγνωσης… (ως προς την λησμονιά του άδη… όπου περιέρχονταν οι ψυχές των ανθρώπων μετα-βιολογικά) κύλησαν οι αιώνες της γήινης ιστορίας. Έως την ‘μοιραία’ νύχτα των Χριστου-γέννων του έτους 0… (προ Χριστού / μετά Χριστόν), [ 8 ] όταν ένα ακόμα όνομα με θνησιγενή προοπτική… στριμώχτηκε στους καταλόγους των ανθρώπων: «Ιησούς Χριστός»! Ο Υιός της Παρθένου Μαρίας, από την φυλή του Ιούδα και την ένδοξη γενιά του προφήτη και βασιλιά Δαβίδ. Ένα νέο όνομα προορισμένο τελεολογικά να εξαφανισθεί, όπως κάθε άλλο όνομα, από την συλλογική ενθύμηση των ανθρώπων… μέσα στην λησμοσύνη της αιωνιότητας. Κι’ όμως, την ‘επίμαχη’ εκείνη νύκτα, όταν η μέτρηση του χρόνου μηδενίστηκε (0… προ Χριστού!) και ξεκίνησε ο Χρόνος κι’ η Ιστορία του κόσμου απ’ την αρχή (0… μετά Χριστόν!), όλα τα επίγεια, τα επουράνια και τα καταχθόνια, άλλαξαν ριζικά… εγκαινιάζοντας το προαιώνιο μεγαλοφυές Σχέδιο της Θείας Οικονομίας, για την υπεσχημένη «Καινή Κτίση…»! [ 9 ]
Όλα, στην συμπαντική κτίση άλλαξαν διαμετρικά… όταν «επί Καίσαρος Αυγούστου… ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου…» (Λουκ. 2, 1-2) το θλιβερό και μελαγχολικό ‘σαλόνι υποδοχής’ του χωροχρόνου… ‘καλωσόρισε’ την «Ανατολή των ανατολών» που ανέτειλε τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης» Χριστό, μέσα στο σκοτεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ! Ο ταπεινός και μικρός μας πλανήτης αξιώθηκε να υποδεχθεί το μεγαλειωδέστερο Γεγονός… όχι μόνο της παγκόσμιας, αλλά και της συμπαντικής ιστορίας: την Ενανθρώπηση του Απείρου Θεού, στο πρόσωπο του Μονογενούς Υιού Του, Κυρίου Ιησού Χριστού! Αχώρητο στον ανθρώπινο νου… κι’ ακατάληπτο Μυστήριο: ο παντέλειος και πανένδοξος Θεός… ‘άφησε’ στον Ουρανό την τελειότητα και την ενδοξότητά Του, και κατέβηκε στην φτωχή μας γη… ατελής και άσημος, για ν’ αναζητήσει… και να βρει… και να σώσει [ 10 ] από τους νοητούς ‘λύκους’ (τον σατανά και την συμμορία του…) το ‘χαμένο αρνί’ της υπερκόσμιας ‘Μάνδρας’ Του!
Μέσα στο φτωχικό Σπήλαιο της Εβραϊκής γης, ο χρόνος χωρίστηκε σε ΠΡΟ και ΜΕΤΑ την Γέννηση του Λυτρωτού της ανθρωπότητας. Η ιστορία του σύμπαντος ξεκίνησε από την αρχή. Επαναπροσδιορίστηκε η οντολογική ‘ταυτότητα’ των ανθρώπων. Το ‘είναι’ μας ανακαινίστηκε, αναπλάστηκε αθάνατη… η θνησιγενής μας φύση. Ανακτήθηκε η χαμένη και λησμονημένη ‘θεοσυγγενής’ μας καταγωγή. «Λάβαμε Πνεύμα υιοθεσίας…» [ 11 ], γίναμε ‘θετοί’ αδελφοί του Μονογενούς Υιού του Θεού, και συγκληρονόμοι της Ουράνιας Βασιλείας Του. Εδώ στο σπήλαιο των αλόγων, η ανθρώπινη φύση μας, εξήλθε από την ασφυκτική και καταθλιπτική ‘φυλακή’ της χωροχρονικότητας. Εισήλθε στην υπερκόσμια (υπερ-χωροχρονική) απεραντοσύνη του απείρου Θεού. Επειδή ο Μονογενής Υιός του, ως τέλειος άνθρωπος, εισέδυσε στην καταθλιπτική σχετικότητα της ανθρώπινης φύσης…
Εκείνη την ανεπανάληπτη «Άγια Νύκτα» των ιστορικών Χριστουγέννων του έτους 0… γεννήθηκε, ως αδύναμος και ατελής άνθρωπος, ο παντοδύναμος και παντέλειος Θεός! Ο Μονογενής Υιός-Θεός και Συνάναρχος του Άναρχου Θεού-Πατέρα, σαρκώθηκε ως «υιός ανθρώπου»… και, χάρη στην τέλεια Υική Υπακοή προς τον άναρχο Πατέρα Του (δηλ. ότι ανέλαβε να εκπληρώσει αυτοπαθώς… το προαιώνιο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας, για την σωτηρία της ανθρωπότητας από τον όλεθρο της αιώνιας απώλειας), Του χαρίστηκε από τον Θεό-Πατέρα ως Όνομα… το «υπέρ παν Όνομα»: Χριστός! Από τότε, λοιπόν, το προσωνύμιο «Χριστιανός» που ‘σφραγίζει’ την καρδιά κάθε αφοσιωμένου Χριστολάτρη, δεν είναι πλέον, όπως τ’ άλλα ονόματα, μια ΛΕΞΗ φθειρόμενη από τον χρόνο. Είναι μια άφθαρτη ΣΧΕΣΗ Θεανθρώπινης Κοινωνίας… όπου το έγχρονο πλάσμα περιχωρείται με τον υπέρχρονο Πλαστουργό, και το πεπερασμένο λογικό κτίσμα ενώνεται με τον υπεράπειρο και υπέρλογο Κτίστη… για να μετάσχει ως κληρονόμος στην αθανασία και την δόξα Του!
Όλες οι ψυχές μέσα στους αιώνες ‘γνώρισαν’ πληροφοριακά την σάρκωση του Θεού… αλλά μόνο ένα μικρό, αναλογικά, ποσοστό… από την διαχρονική λαοθάλασσα όλων των εποχών -προ Χριστού… και μετά Χριστόν- [ 12 ] ‘αναγνώρισαν’ στο φτωχό κι’ αδύναμο Βρέφος της Βηθλεέμ, τον Σαρκωμένο Λόγο του Θεού! Κι’ αναγνωρίζοντάς Τον, γονάτισαν και γονατίζουν μέχρι σήμερα μπροστά Του δουλικά, προσκυνώντας Τον λατρευτικά… γι’ αυτό και τους χαρίστηκε το όνομα «Χριστιανός» κι’ η εξουσία να γίνουν και να λέγονται «Τέκνα Θεού»! [ 13 ] Έχοντας, λοιπόν, αποκτήσει Όνομα καινούριο… λαμπρό… μοναδικό… ανεξίτηλα γραμμένο στο «Βιβλίο της ζωής» [ 14 ], καταχωρισμένο σε ουράνιες ‘βάσεις δεδομένων’ άφθαρτες, οι Χριστολάτρες της «Θριαμβεύουσας Εκκλησίας» (του ουρανού) ήδη ζουν την αιώνια ζωή, μέσα στο άδυτο Φως της Αγίας Τριάδας! Ενώ οι Χριστολάτρες της «Στρατευόμενης Εκκλησίας» (της γης) αν κι’ έχουν εισέλθει σε ‘τροχιά’ αιωνιότητας, αγωνίζονται ακόμα τον εν Χριστώ αγώνα εναντίον των δαιμόνων και της αμαρτίας.
Όσοι καταφρονήσαμε αλαζονικά την πενιχρή Φάτνη… περιφρονώντας το Θείο Βρέφος, που δεν μας «γέμισε το μάτι» με την πτωχεία και ταπεινότητά Του… ατυχήσαμε! Γιατί, πίσω απ’ ό,τι είδαμε και βλέπουμε… είναι κρυμμένο «άπαν το πλήρωμα της Θεότητος» (Κολοσ. 2, 9)! Πίσω από το φαινόμενο της ‘αδύναμης υπόστασης’ του Βρέφους… υπάρχει Εκείνος «Ος ερρύσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους… και μετέστησεν ημάς εις την Βασιλείαν της Αγάπης Αυτού…» (Κολοσ. 1, 13). Έχοντας καταφρονήσει τον Ιησού Χριστό… εκπέσαμε από την Θεο-υιοθεσία και Θεο-κοινωνία στην οποία Αυτός μας εκάλεσε…! Αλλ’ αυτή η ατυχής άρνησή μας να Τον προσκυνήσουμε ως Βρέφος λατρευτικά… έναντι ποιάς άλλης (βέλτερης;) επιλογής μας έγινε/γίνεται…;! Απλώς, ο ‘εωσφορικός’ εγωισμός μας και το πείσμα που τροφοδοτεί, είναι τα κυρίως εμπόδια που δεν αφήνουν να ‘δούμε’ νηφάλια και να επιλέξουμε… «δαγκωτά» το (προφανέστατο) αιώνιο συμφέρον της ψυχής μας!…
Ας είμαστε ρεαλιστές: δεν υπάρχει ούτε ‘εξυπνάδα’… αλλ’ ούτε στοιχειώδης ‘λογική’ στην ψυχρή απόρριψη [ 15 ] της μοναδικά Τιμητικής και Σωτήριας Πρόσκλησης που μας απευθύνει -με την ενανθρώπηση του Μονογενούς Υιού Του- ο Θεός Πατέρας, καλώντας μας να συμμετάσχουμε ως συνδαιτυμόνες στο αιώνιο Δείπνο της Βασιλείας Του! Δεν έχουμε κανένα ‘λογικό’ επιχείρημα για να τεκμηριώσουμε την άρνηση ή αδιαφορία μας γι’ αυτή την υπέρλογη πρόσκληση. Ο αρνητισμός μας είναι επιεικώς… ανόητος (!), και πρέπει να το παραδεχτούμε. Λόγω εγωισμού και μόνο, αρνούμαστε να πούμε ΝΑΙ… στην ανεπανάληπτη Πρόσκληση του ‘Συμπαντάρχου’ Θεού μας! Κι’ έτσι, μένουμε έξω απ’ την Ευλογία Του… για να μην στερηθούμε την (πρόσκαιρη) ικανοποίηση των… προσφιλών μας παθών! Αλλ’ αυτή η ατυχής επιλογή μας… δεν παραμένει χωρίς συνέπειες. Απλώς, μετακυλίει χρονικά την άγρια ‘εκδίκηση’ των παθών… που θα είναι ατελεύτητη. [ 16 ]
Η απόρριψη της θεϊκής Προσκλήσεώς μας στην Βασιλεία του Θεού… δεν είναι κάτι που μας ‘κοστίζει’ μόνο σ’ αυτόν τον κόσμο… όπου, αντί της χαράς και της ειρήνης των «Τέκνων του Θεού», μας διακατέχει η δουλική φοβικότητα ενός βίου ‘στοιχειωμένου’ από τον τρόμο του θανάτου! Ούτε ‘εξαντλεί’ τις συνέπειές του σε έναν ‘ανώδυνο’ αποκλεισμό μας από την Βασιλεία του Φωτός… αλλά τις μετακυλίει πολύ παραπέρα: σ’ έναν οδυνηρό εγκλεισμό μας στο βασίλειο του σκότους…! Γιατί, όπως μας διδάσκει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: η αυτεξούσια ΑΡΝΗΣΗ του «αεί ΕΥ είναι», της ευλογημένης περιχώρησής μας με τον Πανάγαθο Θεό μας και τα αγαθά πνεύματα της Ουράνιας Βασιλείας Του… σημαίνει αυτομάτως εκούσια και συνειδητή ΑΠΟΔΟΧΗ του «αεί ΦΕΥ είναι…», δηλ. της καταραμένης αιώνιας συγκατοίκησής μας με τα φρικαλέα και ακάθαρτα πνεύματα (τους δαίμονες), μέσα στο «εξώτερον σκότος» [ 17 ] της τρομακτικής αιώνιας κόλασης…
Ενόσω ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο… και μέχρι να περάσουμε στην ‘αντίπερα όχθη’ της ύπαρξης, όπου θα ζήσουμε εμπειρικά τον πνευματικό ρεαλισμό του άλλου κόσμου, πάντα ο νους μας θα ταλαιπωρείται από αμφιβολίες που ενσπείρουν οι πονηροί δαίμονες. Όταν, όμως, καταπλεύσουμε στο υπερκόσμιο λιμάνι… τότε θα γνωρίσουμε εμπειρικά όσα μας περιμένουν εκεί: είτε α) ένα γαλήνιο ‘λιμάνι’ (η πάμφωτη Βασιλεία του Χριστού…) όπου θα ελλιμενισθεί η ψυχή μας αιώνια, συμμετέχοντας -μαζί με όλα τ’ άλλα, απροσμέτρητα [ 18 ] αγαθά, φωτεινά, αγαπητικά και χαρούμενα όντα- στο ατελεύτητο Πανηγύρι των Τέκνων του Θεού… είτε β) ένας ωκεανός αιώνιας ταλαιπωρίας και αγωνίας (το σκοτεινό βασίλειο του άδη…) για να μας ‘καταπιεί’ και να χαθούμε στ’ αβυσσαλέα βάθη του…
Καλά Χριστού-γεννα (με Χριστό!) στους Χριστο-λάτρες και τις Χριστο-λάτριδες!
Καλές ‘Γιορτές’ (χωρίς Χριστό…) σε όλους τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας.
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Ο Θεός, Αυτόν (δηλονότι, τον Υιόν Του) υπερύψωσε και εχαρίσατο Αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα… ίνα εν τω ονόματι Ιησού Χριστού, παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων…» (Φιλιπ. 2, 9-10)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο άναρχος Θεός-Πατέρας υπερύψωσε τον ενανθρωπήσαντα συνάναρχο Θεό-Υιό Του, χαρίζοντάς Του ένα Όνομα μοναδικό, υπεράνω κάθε άλλου ονόματος! Ώστε, μπροστά σ’ αυτό το υπέρτατο Όνομα, Ιησούς Χριστός, να γονατίσουν δουλικά και έμφοβα όλα τα επουράνια αγγελικά όντα… κι’ όλα τα επίγεια ανθρώπινα πλάσματα… κι’ όλα τα καταχθόνια σκοτεινά κι’ ακάθαρτα πνεύματα…!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] «Επελήσθην ωσεί νεκρός από καρδίας…» (ψαλμ. 30, 13).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Λησμονήθηκα… όπως ένας νεκρός, που εκτοπίζεται με τον χρόνο, από την καρδιά των ζωντανών…
Ο Άγιος Προφήτης Δαβίδ εκφράζει εδώ, με απόλυτο ρεαλισμό, την ‘προσδοκία… της λησμοσύνης’ μας, από την ‘μνήμη’ της καρδιάς εκείνων που αφήνουμε πίσω μας (ακόμα κι’ αν πρόκειται για τους πιο αγαπημένους οικείους, συγγενείς και φίλους μας), μετά τον βιολογικό μας τερματισμό και την ‘μετανάστευσή’ μας στο μετα-βιολογικό επέκεινα…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] «Μήπως ό,τι καλούμε βασίλεμα / γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα / κι’ αντί νά’ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη / ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα…;!». Το υπέροχο ποίημα του Γ. Δροσίνη, μελοποιημένο: https://youtu.
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] «Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος…» (ψαλμ. 111, 6).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο δίκαιος άνθρωπος, όντας μέσα στην αειμνήμονα ‘αγκαλιά’ της Αγάπης του Πλαστουργού του, απολαμβάνει μια αιώνια Κοινωνία της Θεϊκής Αγαθότητας…
Ο τέλειος και άπειρος Θεός μας έχει και απέραντη, ανεξάντλητη Μνήμη: θα έλεγα… αμετρήτων ‘Yottabytes’ (επτάκις εκατομμυριάδων του byte… και απείρως επέκεινα αυτών) Μνήμης ‘RAM’! Σε διαμετρική αντίθεση μ’ εμάς τους ανθρώπους που είμαστε όντα ατελή, και με θλιβερά περιορισμένη δυνατότητα ενθύμησης… μετρημένων ‘Yoctobytes’ (επτάκις εκατομμυριοστών του byte) μνήμης ‘RAM’! Ο άπειρος Νους του Δημιουργού έχει φυσικά απεριόριστη ικανότητα ενθύμησης όλων των πλασμάτων Του (ευσεβών – ασεβών) ενός προς ένα, επειδή τα δημιούργησε από το μηδέν! Ασύγκριτα περισσότερο, όμως, ΘΥΜΑΤΑΙ εκείνα τα λογικά Του πλάσματα που Τον αγάπησαν «εξ όλης της καρδίας… και εξ όλης της ψυχής… και εξ όλης της διανοίας… και εξ όλης της ισχύος…» αυτών (Μάρκ. 12, 30-31), και τον ευαρέστησαν και τον εδόξασαν… εφαρμόζοντας τις Άγιες Εντολές Του!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] Μας καταπλήσσει ο υπέροχος Θεός μας, μέσω του Προφήτη Ησαΐα, με μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική ομολογία Του, ότι: Η Πατρική έγνοια Του για τα αγαπημένα Του πλάσματα (τους ανθρώπους) ‘υπερφαλαγγίζει’ το αγαπητικό φίλτρο μιας φιλόστοργης μητέρας για τα λατρεμένα ‘σπλάχνα’ της…!
«Μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; ει δε και ταύτα επιλάθοιτο γυνή, αλλ’ Εγώ ουκ επιλήσομαί σου…» (Ησ. 49, 15)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Είναι δυνατό, μια φιλόστοργη μάννα να λησμονήσει τα παιδιά της και να παραμελήσει την φροντίδα τους;! Αλλά, κι’ αν υπάρχει ένα τέτοιο αφύσικο ενδεχόμενο (να ξεχάσει μια μάννα τα σπλάχνα της!), Εγώ ο Θεός σου δεν θα σε λησμονήσω ποτέ…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] Ο ληστής Δυσμάς (εσταυρωμένος στα δεξιά του Χριστού) αιτήθηκε ταπεινά από την Εσταυρωμένη Παναγάπη, να τον θυμηθεί… όταν επιστρέψει στην γη ως Κριτής των ανθρώπων: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου…»! Και πριν αποσώσει το αίτημά του, έλαβε άμεση απάντηση του Σωτήρα, μαζί μ’ ένα εύσπλαχνο βλέμμα Του: «Αμήν, λέγω σοι, σήμερον μετ’ Εμού έση εν τω παραδείσω…» / Αλήθεια σου λέω, από σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί Μου στον Παράδεισο…! (Λουκ. 23. 43)
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 7 ] Στην μετα-βιολογική κατάσταση ύπαρξης, όσες ψυχές έχουν αποβιώσει ΕΤΟΙΜΕΣ πνευματικά (μετανοημένες ταπεινά… κι’ εξαγνισμένες από την Συγχωρητική Χάρη των Αγίων Μυστηρίων…), εξέρχονται οριστικά έξω από κάθε επιρροή δαιμονικής κακίας και απειλής! Όσες ψυχές, όμως, αναχωρούν για την άλλη ζωή ΑΝΕΤΟΙΜΕΣ (αθεράπευτες από τα πάθη τους, αμετανόητες για τις αμαρτίες τους κι’ ασυγχώρητες από τον Θεό του ελέους…) εμπίπτουν πλέον, δυστυχώς, ολοκληρωτικά στην τυραννική κυριαρχία των πονηρών κι’ ακαθάρτων πνευμάτων, με την κακία των οποίων ‘ταυτίστηκαν’ ψυχικά πλήρως, ενόσω ζούσαν στη γη, ώστε να υφίστανται ανεμπόδιστα πλέον την ‘δικαιωματική’ βασανιστική τους κακουργία… σε όλο το σκοτεινό, απάνθρωπο κι’ εγκληματικό της ‘μεγαλείο’…!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 8 ] Ο ταχύτατα μεταβαλλόμενος κόσμος μας, οδηγείται συνεχώς σε… απώλειες παραδοσιακών εννοιών και αξιών, που αντικαθίστανται από άλλες, καινές και συχνά κενές, η χρήση των οποίων επιφέρει μεγάλη σύγχιση στην ανθρωπότητα! Η λυσσώδης επιδίωξη αθέων κέντρων εξουσίας και επιρροής, επιβάλλει συνεχώς αλλαγές σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής.
Μέσα σ’ αυτή την ‘λογική ισοπέδωσης’ των πάντων… έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για επικείμενη αλλαγή του τρόπου χρονολόγησης των ιστορικών περιόδων, και των γεγονότων που μέχρι σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, μετά την ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού, χαρακτηρίζονται από καθιερωμένες ιστορικά διεθνείς σημάνσεις: «π.Χ.» (προ Χριστού) και «μ.Χ.» (μετά Χριστόν), απλά και σημασιολογημένα! Εφεξής, δηλαδή, οι προ Χριστού εποχές και γεγονότα θα χαρακτηρίζονται πλέον χρονολογικά ως ‘π.Κ.Χ’ = προ Κοινής Χρονολογίας… ή ‘π.Κ.Ε’ = προ Κοινής Εποχής… ή ‘π.Κ.Π’ = προ Κοινής Περιόδου…! Αντίστοιχα, οι μετά Χριστόν εποχές και γεγονότα, ως ‘Κ.Χ’ = Κοινής Χρονολογίας… ή ‘Κ.Ε’ = Κοινής Εποχής… ή ‘Κ.Π’ = Κοινής Περιόδου…! Κι’ όλα αυτά…από μίσος άσπονδο για τον Σωτήρα Χριστό, για να σβηστεί από παντού και μην ακούγεται ή γράφεται πλέον πουθενά το πανάγιο και σωτήριο όνομά Του…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 9 ] «Καινούς ουρανούς και γην καινήν, κατά την επαγγελίαν Αυτού προσδοκώμεν» (Β΄ Πέτρ. 3, 13).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Νέους ουρανούς και νέα γη… περιμένουμε να δημιουργηθούν, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, κατά την αψευδή αποκάλυψή Του…
Η μελλοντική ανακαίνιση της κτίσεως, που έχει εξαγγείλει η Θεϊκή Αγαθότητα ως «μέλλουσα Καινή Κτίση…», βιώνεται ήδη από τώρα! Όπως, απ’ αυτή την παρούσα ζωή μπορούμε οι άνθρωποι να γίνουμε (πάντα, υπό προϋποθέσεις) θεωροί της άκτιστης θεϊκής δόξας… έτσι μπορούμε από τώρα ν’ αποκτήσουμε μία μερική… ως «εν εσόπτρω» αίσθηση της μελλοντικής μεταμόρφωσης της Κτίσεως. Γιατί, όταν ο άνθρωπος ζει εν μετανοία… και φωτίζεται από την Θεία Χάρη, τότε δεν υποδουλώνεται στην Κτίση, αλλά βλέπει καθαρά μέσα σε αυτήν, την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Κτίστου. Όταν κανείς έχει μέσα του «αισθητώς» αυτήν την παντουργό Θεία Χάρη, τότε προγεύεται εμπειρικά απ’ αυτόν τον κόσμο την ανάσταση, και διοπτεύει καθαρά την μέλλουσα ανάπλαση της ερχομένης Βασιλείας – Καινής Κτίσης του Θεού…!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 10 ] Το απερινόητο Μυστήριο της ενσάρκωσης-ενανθρώπησης του απείρου Θεού, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, μπορεί (κάπως, απειροελάχιστα…) να γίνει αντιληπτό και από μια ευφάνταστη εικόνα που δίνει ο Φράντς Κάφκα, στο εμβληματικό βιβλίο του «Μεταμόρφωση», όπου ο ήρωας μεταμορφώνεται από άνθρωπος… σε κατσαρίδα, για ν’ απελευθερώσει και διασώσει το γένος των κατσαρίδων από την γλοιώδη μιζέρια τους!…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 11 ] «Ουκ ελάβομεν Πνεύμα δουλείας, αλλά πνεύμα υιοθεσίας… Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν Τέκνα Θεού… Ει δε Τέκνα, και κληρονόμοι… Κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού…» (Ρωμ. 8, 15-17).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Δεν λάβαμε από τον Θεό μια ελεημοσύνη που ταιριάζει σε δούλους, αλλά ένα Χάρισμα οικειότητας που αξίζει σε νόμιμα υιοθετημένα Τέκνα! Αυτό το ίδιο Άγιο Πνεύμα πληροφορεί τον νου και την καρδιά μας ότι είμαστε Παιδιά του Θεού…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 12 ] Οι άνθρωποι που έζησαν ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την Ευαγγελική Αλήθεια από το κήρυγμα του Χριστού στην γη (μέχρι την Σταυρική Του θυσία), όπως και από το κήρυγμα των Αγίων Αποστόλων (ύστερα από την Πεντηκοστή) παντού σε όλη την γη. Αλλά και οι άνθρωποι που έζησαν στις ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ εποχές της ιστορίας, είχαν δίκαιη μεταχείριση και ισότιμη ευκαιρία στην γνώση του Ευαγγελικού κηρύγματος και της Αλήθειας του Χριστού! Γιατί, όταν ο Λυτρωτής κατέβηκε στον Άδη για τρεις ημέρες, μετά την Σταύρωσή Του… και μέχρι την Ανάστασή Του, κάλεσε τους νεκρούς του Άδη σε Μετάνοια… και όσοι πίστεψαν στο κήρυγμά Του, ενσωματώθηκαν αναδρομικά (μετά Χριστόν) στην Μακαριότητα της Αιώνιας ζωής. Όσοι, όμως, απίστησαν -όπως και στην γη- έμειναν οριστικά έξω από την Χαρά του Ουράνιου Νυμφώνα…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 13 ] «Όσοι δε έλαβον Αυτόν… έδωκεν αυτοίς εξουσίαν Τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα Αυτού…» (Ιωάν. Α, 12).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όσοι όμως Τον πίστεψαν και Τον δέχτηκαν στην καρδιά τους… έλαβαν από Αυτόν την εξουσία να υιοθετηθούν ως Παιδιά του Θεού…
Αν μπορούσαμε ν’ αναλογισθούμε την πλήρη έννοια αυτού του Ευαγγελικού λόγου και να νοιώσουμε το βιωματικό ‘αντίκρυσμα’ αυτής της εκπληκτικής Θεϊκής επαγγελίας… θα είχαμε αυτοστιγμεί εγκαταλείψει κάθε μάταιο επιτήδευμα αυτού του κόσμου, για να «τα δώσουμε όλα» στην ευαρέστηση… του Μεγάλου Ευεργέτου της φτωχής μας ύπαρξης!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 14 ] «Χαίρετε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς…» (Λουκ. 10, 20)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Να χαίρεστε… γιατί τα ονόματά σας γράφτηκαν στο βιβλίο του Ουρανού!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 15 ] «Ερωτώ σε, έχε με παρητημένον!…» / «Σε παρακαλώ, παράτα με ήσυχο…»!
Αυτή, δυστυχώς, είναι η απόκριση των περισσοτέρων ανθρώπων στο κάλεσμα της Αγάπης του Θεού, όπως περιγράφει ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς στην Παραβολή των προσκληθέντων στο Δείπνο της Βασιλείας, και αρνηθέντων για ανόητους λόγους…
«…Και ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες. Ο πρώτος είπεν· αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον! Και έτερος είπεν· ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον! Και έτερος είπε· γυναίκα έγημα και διά τούτο ου δύναμαι ελθείν· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον…» (Λουκ. 14, 18-20)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Άρχισαν όλοι οι καλεσμένοι του Βασιλιά να αρνούνται, ένας προς έναν, την πρόσκληση στο Βασιλικό Δείπνο, με διάφορες (πραγματικές ή πλασματικές) δικαιολογίες…
Ο α΄ καλεσμένος στο Δείπνο, είπε: Αγόρασα ένα χωράφι… και πρέπει να πάω να το ελέγξω. Σε παρακαλώ, μη με υπολογίζεις!… [Εδώ, εννοείται ο υλικός πλουτισμός κι’ ο ίδιος ο πλούτος… που θέλει πάντοτε να είναι η πρώτη έγνοια στην καρδιά μας!…)
Ο β΄ καλεσμένος στο Δείπνο, είπε: Αγόρασα 5 ζεύγη υποζυγίων βοδιών, και πηγαίνω να τα δοκιμάσω. Σε παρακαλώ, μη με υπολογίζεις!… [Εδώ, εννοούνται οι πέντε αισθήσεις μας και τα ισάριθμα ζεύγη των αισθητηρίων μας: 2 μάτια, 2 αυτιά, 2 ρουθούνια, 2 χέρια, 2 ομάδες γευστικών καλύκων, της γλώσσας και του ουρανίσκου…].
Ο γ΄ καλεσμένος στο Δείπνο, είπε: Παντρεύτηκα… και γι’ αυτό δεν μπορώ να έλθω. Σε παρακαλώ, μη με υπολογίζεις!… [Εδώ, εννοούνται οι βιοτικές μέριμνες… που διεκδικούν μέσα στο μυαλό μας την απόλυτη προτεραιότητα!…]
Όταν ένας δούλος αρνείται περιφρονητικά (μάλιστα, έναντι φτηνών αιτιολογήσεων… αναξίων λόγου) ν’ ανταποκριθεί σε επίσημη βασιλική Πρόσκληση για δείπνο στο παλάτι… μαζί με την βασιλική οικογένεια και τους μεγιστάνες του παλατιού, τότε προκαλεί δίκαια την αγανάκτηση του Βασιλιά, ο Οποίος δεν μπορεί παρά ν’ αναφωνήσει πεισμωμένος: «Ουδείς των ανθρώπων εκείνων των κεκλημένων (και αρνησαμένων) γεύσεταί Μου του Δείπνου…»! (Λουκ. 14, 24)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κανένας από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν κληθεί στο Βασιλικό Μου Δείπνο κι’ έχουν αρνηθεί… δεν θ’ απολαύσει τα υπέρλογα Αγαθά της Βασιλείας Μου!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 16 ] Στην μετα-βιολογική μας ύπαρξη… όσοι, από δική μας επιλογή, μείνουμε έξω από την Βασιλεία του Φωτός… και χαθούμε μέσα στο βασίλειο του σκότους, όχι μόνο θα εκπέσουμε από την «ελευθερία των τέκνων του Θεού», αλλά θα παραμείνουμε αιώνια σκλάβοι της μεταφυσικής ‘φυλακής’ των παθών μας! Γιατί αυτά, μη έχοντας θεραπευθεί πνευματικά από τα ιάματα της Θείας Χάριτος (ενόσω ζούσαμε στην γη), τότε… θα μας ‘καταξεσχίζουν’ εκ των έσω, ζητώντας ικανοποίηση για να κατευναστούν και ησυχάσουν προς στιγμήν. Και, μη ευρίσκοντας ικανοποίηση… θα γίνονται εναντίον μας ολοένα πιο άγρια και λυσσαλέα…! (Από την διδασκαλία του Οσίου Αββά Δωροθέου της Γάζας).
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 17 ] «Σκότος το εξώτερον… εκεί έσται ο κλαυθµός και ο βρυγµός των οδόντων…» (Ματθ. 25, 30).
Όλοι γνωρίζουμε ότι το σκοτάδι (το οποίο στερείται ‘αυθυπόστασης’) είναι… ‘απουσία του φωτός’! Διακρίνεται δε, σε δύο εκδοχές: α) το εσωτερικό, ΜΕΣΑ σκότος των παθών της ψυχής μας… και β) το εξωτερικό, ΕΞΩ σκότος της νύχτας του κόσμου… που καθυποβάλλει στην (ολιγόπιστη) ψυχή μας την συνήθη ‘αόριστη’ νυχτερινή φοβικότητα! Αλλά, με την ανωτέρω υπαινικτική αναφορά του Χριστού στο Ευαγγέλιο (Ματθ. 25, 30), μαθαίνουμε ότι υπάρχει και μία τρίτη εκδοχή: το ‘εξώτερο’ (πιο έξω… από το ΕΞΩ!) σκότος -άγνωστο εμπειρικά στον παρόντα κόσμο των αισθήσεων- που κυριεύει την ψυχή μ’ έναν ‘απόλυτο’ πνευματικό τρόμο… έναν κλαυθμό μετανοίας απαρηγόρητο… κι’ έναν απελπιστικό ‘τριγμό οδόντων’… που συναντάται μόνο σε ακραία αισθητηριακή φρίκη και νοητική παράνοια…!
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 18 ] «Εμοί δε, λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι Σου (Άγιοι και Δίκαιοι), ο Θεός· απαριθμήσομαι αυτούς και υπέρ άμμον πληθυνθήσονται…» (ψαλμ. 138, 17)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ευλαβούμαι και θαυμάζω υπερβολικά τους Αγίους φίλους Σου, Θεέ μου! Προσπαθώ να τους μετρήσω, αλλά ξεπερνούν σε πλήθος τους κόκκους της αμμουδιάς…!
Ανέκαθεν, η δημοσιογραφική ‘λύσσα’ των φερεφώνων του σατανά, για παραπλάνηση των αφελών ανθρώπων, επιχειρηματολογεί ψευδώς προσπαθώντας να αποδομήσει την πραγματική δημογραφική εικόνα (…) της «Στρατευομένης Εκκλησίας» των Χριστολατρών της γης. Όμως, όσο κι’ αν επιχειρείται αήθως να συρρικνωθεί πλασματικά η δημογραφική αλήθεια της επίγειας Εκκλησίας σε μια δήθεν «θλιβερή μειονότητα», η «Θριαμβεύουσα Εκκλησία» των Χριστολατρών του Ουρανού θα συνεχίζει να καλωσορίζει αδιάκοπα στην Βασιλεία του Χριστού απειράριθμα φωτόμορφα τέκνα Της, ταπεινά κι’ εξαγνισμένα, που διακοσμούν το Ουράνιο στερέωμα ως άστρα λαμπρά κι’ αείφωτα…
