«Γνώσεσθε την αλήθειαν… και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!…»
(Ιωάν. 8, 32)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μόνο γνωρίζοντας την αλήθεια… θα ελευθερωθείτε από την δεινή σκλαβιά της αγνωσίας…!
Οι άνθρωποι, αν και όντα με ‘θεο-συγγενή’ καταγωγή… και ‘θεο-πρεπή’ πνευματική εξελιξιμότητα… υποκείμεθα (μεταπτωτικά) σε ψυχο/σωματικά Πάθη, για την θεραπεία των οποίων πρέπει εγκαίρως (προ του βιολογικού μας τερματισμού) να μεριμνήσουμε! Ένα απ’ τα ‘γιγάντια’ Πάθη [ 1 ] στα οποία αιχμαλωτιζόμαστε, είναι και η Άγνοια… όχι ως έλλειψη γνώσης, αλλ’ ως πεισματική επιμονή στην αγνωσία! Επειδή, ο εγωισμός… όχι μόνο μας σκοτίζει, ώστε να μην παραδεχόμαστε ταπεινά την άγνοια που μας κρατάει αιχμαλώτους στη σκοτεινή εξουσία της, αλλά και μας αποθρασύνει ώστε να υπερασπιζόμαστε το λάθος μας… με θράσος δικανικό! Αγνοούμε οικτρά… αλλ’ εμμένουμε στην άρνηση της Πνευματικής γνώσης, που μας αιχμαλωτίζει (εκούσια) στο μαύρο σκοτάδι μιας αγνωσίας… δοκησίσοφης!
Θεμελιώδες αξίωμα της ‘διαλεκτικής’ του μεγάλου Φιλοσόφου, Σωκράτη, είναι η ‘θαυμαστά ταπεινή’ παραδοχή του, ότι: «Εν οίδα… ότι ουδέν οίδα!…» [Ένα πράγμα γνωρίζω καλά… ότι δεν γνωρίζω τίποτα!…], που τον κατέστησε μέγιστο των αρχαιοελλήνων Σοφών. Η ταπεινότητα που μας δίδαξε ο μέγας αυτός «Χριστιανός… προ Χριστιανισμού» [ 2 ] είναι ίδια μ’ εκείνη που δίδαξε ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μας στο Ευαγγέλιό Του, θέλοντας να μας εμπνεύσει την ‘βασιλίδα των αρετών’ (ταπεινοφροσύνη), που συνιστά τον ‘ακρογωνιαίο δομικό λίθο’ για την ανέγερση και στερέωση του Πνευματικού μας ‘Πύργου’!
Η βασική μας άγνοια (που μπορεί να εξελιχθεί σε ‘γιγάντια’ αγνωσία…) έγκειται στο ότι: αγνοούμε τις ανθρωπολογικές μας δυνατότητες (δηλ. μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, εξελικτικά, ως άνθρωποι…), όπως τις κατέχει ο Θεός που μας έπλασε – για όποιο σκοπό μας έχει πλάσει! Η σαφής διάκριση των λειτουργικών κι’ εξελικτικών ‘προδιαγραφών’ ανάμεσα στην ‘βιολογική ανθρωπολογία’ και την ‘θεολογική ανθρωπολογία’ των λογικών όντων, είναι ουσιωδώς απαραίτητη και ζωτικώς αναγκαία! Γιατί οι άνθρωποι, ως όντα βιολογικά… είναι «ζώα θνησιγενή» (που πεθαίνουν κατά φύση), ενώ οι ίδιοι άνθρωποι, ως ‘θεολογικά’ όντα… είναι «ζώα θεούμενα» (που θεώνονται κατά Χάρη)!
Αγνοώντας το ‘ανθρωπολογικό υπόβαθρο’ της Ορθόδοξης Πίστης μας (ότι είμαστε ‘πιστά αντίτυπα’ του Πλαστουργού μας, «κατ’ εικόνα και ομοίωσή» Του, με θεοειδή χαρακτηριστικά και υπερφυείς εξελικτικές δυνατότητες…), ευτελίζουμε την ύπαρξή μας… κι’ ‘εξαργυρώνουμε’ με φτηνά ανταλλάγματα [ 3 ] την πολύτιμη αυτή ‘περιουσία’ μας! Αλλά, ‘εκποιώντας’ εκπτωτικά την πανυπέρτιμη αξία της ψυχής μας… [ 4 ] πριν δοκιμάσουμε και χωρίς να ‘γευθούμε’ την θεο-δυναμική της εξελιξιμότητα…ποτέ δεν θα μάθουμε, ότι: θα μπορούσαμε, αν θέλαμε, να είχαμε μεταμορφωθεί… αν είχαμε επιλέξει να εξελιχθούμε ‘θεοπρεπώς’: όπως δηλαδή επιθυμεί σφοδρά για εμάς, τ’ αγαπημένα Του πλάσματα, ο πανάγαθος Δημιουργός και Κύριός μας!
Ένα απ’ τα (θεωρητικά) εμπόδια της ‘θεοπρεπούς’ εξέλιξής μας, είναι ότι ταυτίζουμε εσφαλμένα, από άγνοια, τον ‘θεοειδή’ νου… ή, άλλως, την νοερή ενέργεια της ψυχής μας, με την χοϊκή ‘φαιά ουσία’ του εγκεφάλου μας!… Πόσο μικρονοϊκή, μειωτική και περιοριστική αντίληψη… για την ‘θεο-συγγενική’ μεγαλειότητα της ανθρώπινης ύπαρξης! Επειδή, συγχέοντας εννοιολογικά τον άϋλο κι’ απεριόριστο νου… με το υλικό και περιορισμένο μυαλό μας, είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αποδεχτούμε και όλο το ‘πακέτο’ των λειτουργικών περιορισμών αυτής της υλιστικής άποψης! Μιας προσέγγισης μυωπικής, που παροπλίζει τον ‘θεοειδή’ νου σε μια εξελικτική μετριότητα… η οποία απέχει, αλλοίμονο, πολύ από την τελειότητα… για την οποία έχουμε πλαστουργηθεί και προορισθεί από τον Δημιουργό Θεό μας!
Η υλική και θνησιγενής σωματική μας φύση, αν και συμφυής (ενωμένη αχώριστα) με την άϋλη κι’ αθάνατη ψυχή μας, διαφοροποιείται οντολογικά απ’ αυτήν, κατά τρόπο ασύγκριτο! Ακόμα κι’ ο εγκέφαλος, η ‘φαιά ουσία’ μας, που λειτουργεί ‘πνευματικά’ (αλλ’ αντλώντας από την ψυχή μας -και όχι αφ’ εαυτού- την ηλεκτρική ενέργεια κι’ επεξεργαστική ισχύ που χρειάζεται…) είναι ύλη-χώμα, και νεκρώνεται αφεύκτως… όταν μείνει χωρίς οξυγόνο για περισσότερο από 3΄ λεπτά! Αντίθετα, ο νους-πνεύμα (η νοερή ενέργεια της ψυχής μας…) είναι άϋλος κι’ αθάνατος, και δεν υπόκειται σε διεργασίες φθοράς, παρά μόνο από την πνευματικά διαβρωτική και οντολογικά καταστροφική ενέργεια της αμαρτίας!…
Έξω από τα όρια της ‘Θεολογικής ανθρωπολογίας’, που βλέπει επάνω σε κάθε λογικό πλάσμα την ‘εικόνα’ του Πλαστουργού, η ‘θεο-συγγενική’ μας φύση υποβιβάζεται απελπιστικά: α) Ο χοϊκός και θνησιγενής εγκέφαλός μας εκλαμβάνεται ως δήθεν ‘μέγιστος νοηματοδότης’ και ‘ύψιστος διαχειριστής’ της ύπαρξής μας, ενώ είναι ένα δευτερεύον λειτουργικό όργανο, ασύγκριτα κατώτερο του πρωτεύοντα νου…! β) Θεωρείται ότι ο εγκέφαλός μας, είναι αυτός που δίνει τους ‘υπαρξιακούς ορισμούς’ στη ζωή μας, ενώ υστερεί απροσμέτρητα σε σχέση με τον υπέρτερο νου…! γ) Εμείς οι άνθρωποι, θεωρείται πως ‘υπάρχουμε’ μόνο εφόσον λειτουργεί ο εγκέφαλός μας, κι’ αποβιώνουμε μόλις επέλθει ο εγκεφαλικός μας ‘θάνατος’… αλλ’ η αλήθεια είναι άλλη: ότι το «ζωοποιούν πνεύμα» του Θεού [ 5 ] είν’ αυτό που ‘λέει’ τον τελευταίο λόγο…! [ 6 ]
Στον αντίποδα της ‘Θεολογικής ανθρωπολογίας’ (…), η ‘αισθησιοκρατική’ κατανόηση του ανθρώπου (μια υλιστική αντίληψη για τον κόσμο, που μας έχει ‘κληροδοτήσει’ ο ύστερος Μεσαίωνας), αρνείται πεισματικά την ψυχο/νοητική λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι, η απόλυτη ‘κυβερνητική εξουσία’ εκχωρείται στον εγκέφαλο (ως δήθεν ύψιστο νομοθετικό όργανο) και στις πέντε συμβατικές αισθήσεις (ως υπέρτατη εκτελεστική εξουσία) για να διαχειριστούν το ‘κεφάλαιο’ της ζωής. Όμως, το ρεαλιστικό ‘προσδόκιμο’ -σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες- για την μεγίστη αξιοποιησιμότητα του εγκεφάλου μας, κυμαίνεται από 10% έως 12%, με εξαιρέσεις κάποιους ιδιοφυείς ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερα υψηλό δείκτη ευφυίας, και μπορεί ν’ αγγίξουν -το πολύ, βέβαια- έως και το 15%…!
Αυτό το ανυπέρβλητο ρεαλιστικό ‘STOP’ του «έως 15% και μη περαιτέρω…» συντρίβει τον εγωισμό μας στο απώτατο όριο της εξελικτικής κατορθωσιμότητας του εγκεφάλου μας, που δεν μπορεί να υπερβληθεί ούτε από την ίδια την χοϊκή μας φύση… ούτε από τα ‘εξυπνα’ κατορθώματά μας (ρομποτική τεχνολογία)! Είναι πολύ προστατευτικό… από πτώσεις μας σε ‘κρημνούς΄ υψηλοφροσύνης (!), να γνωρίζουμε, ότι: α) Μόνο το 15% του εγκεφάλου μας μπορούμε ν’ αξιοποιήσουμε πρακτικά και να χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά…! β) Είμαστε αναγκασμένοι ν’ ανακαλέσουμε την υπερήφανη καύχησή μας για ‘παντοδυναμία’ του μυαλού, και να… ΄λουστούμε’ αυτόν τον συμβιβασμό, που ανακόπτει την αλαζονική μας (κατη)φόρα…! γ) Ακόμα και η ήδη ανερχόμενη και πολλά υποσχόμενη τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ), κάπου εκεί: στο ανυπέρβλητο 15%… θα ‘τρώει τα μούτρα’ της… και τα ‘μούτρα’ των εωσφορικά υπερηφάνων υπηρετών της! [ 7 ]
Ωστόσο, ο περιορισμός της εγκεφαλικής μας εξελιξιμότητας στο «έως 15%» σημαίνει ότι το… υπόλοιπο 85% του μυαλού μας ‘πάει στράφι’ (!) μένοντας αναξιοποίητο;! Ναι, προφανώς, και τουλάχιστον… ενόσω θα επιμείνουμε στην ‘αποκλειστικότητα’ του εγκεφαλικού μας ρόλου! Πολύ δε περισσότερο, αν και ενόσω ο νους μας παραμένει εσκιασμένος από αισχρά πάθη… και δέσμιος από φιλαμαρτήμονες αιχμαλωσίες της ψυχής! Μπροστά στη σκοτεινή αυτή προοπτική… μόνο μία διέξοδος υπάρχει: να σκύψουμε πάνω από τη φωτεινή ζωή των Αγίων μας…! Και τότε θα δούμε ότι, οι ταπεινοί αυτοί άνθρωποι, με την συνέργεια της Θείας Χάριτος, διέπρεψαν… σε πανανθρώπινο επίπεδο, ακολουθώντας άλλες διαδρομές: ένθεης ζωής και ταπείνωσης…! Έτσι, ξεπέρασαν κάθε περιορισμό της χοϊκής μας φύσεως (ακόμα και το ευτελιστικό 15% της εγκεφαλικής εξελιξιμότητάς μας!) κι’ άγγιξαν… και ξεπέρασαν το 100% της ψυχο/νοητικής τελειότητας… που χαρίζει ο Χριστός!
Παρά τις -ούτως ή άλλως τεράστιες- δυνατότητες που έχει από τον Θεό ο ανθρώπινος εγκέφαλος, να διενεργεί θαυμαστά κι’ εξαίσια… αξιοποιώντας απλώς και μόνο το επιτρεπτό (μικρότερο του 15%) όριο των πρακτικών του δυνατοτήτων… υστερεί κατά πολύ έναντι του 100% της θεωρητικής του ισχύος! Ωστόσο, η ψυχο/νοητική αντιληπτικότητα του ανθρώπου, εμποδισμένη από μια μεγαλύτερη του 15% αξιοποιησιμότητα… μπορεί ν’ αλλάξει θεαματικά! Η εν λόγω αδυναμία του ανθρώπου να υπερβεί με τη δική του ισχύ τους όρους της φύσης, μπορεί να μετατραπεί σε παντοδυναμία… ένθεη! Πώς…; Σκύβοντας ‘ευφυώς ταπεινά’ εμπρός στον πάνσοφο και παντοδύναμο Δημιουργό… όπως το κατόρθωσαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας: «Με την δύναμη του Χριστού… μπορώ να κατορθώσω τα πάντα!…». [ 8 ]
Το αντιληπτικό σύστημα δεν είναι ένα θέμα που εξαντλείται στον ‘εξωτερικό’ άνθρωπο, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον εγκέφαλό μας και τις σωματικές αισθήσεις μας. Είναι μια πιο συνολική γνωστική εμπειρία… που προσλαμβάνεται από όλη την ψυχο/σωματική ανθρώπινη ύπαρξη, με την συνέργεια της Θείας Χάρης. Υπερβαίνει την αισθητηριακή λειτουργικότητα και την εγκεφαλική αντιληπτικότητα, που βασίζονται στις ‘δικές μας’ περιορισμένες δυνατότητες! Λαμβάνοντας, όμως, από την Χάρη του Θεού, ειδικό φωτισμό στην αγνωσία μας… και ιδιαίτερη ενίσχυση στην αδυναμία μας… μπορούμε να ενεργοποιήσουμε και ν’ αξιοποιήσουμε προς δόξα Θεού -όπως όλοι οι Άγιοί μας!- και το υπόλοιπο 85% των ανενεργών δυνατοτήτων μας, που είναι ως τώρα ‘παροπλισμένες’ από τον Θεό, λόγω του εγωισμού και των υπολοίπων παθών μας…!
Μέσα από διεργασίες που βασίζονται στην ψυχο/νοητική μας λειτουργία και στο αισθητηριακό μας σύστημα, διεκπεραιώνεται όλη η γνωστική πρόσληψη-εμπειρία: α) Τα σωματικά αισθητήρια προσλαμβάνουν τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα… β) Οι αισθήσεις, μέσω των εγκεφαλικών συνάψεων και των νευροδιαβιβαστών, ‘τρέχουν’ τις διεργασίες ανάγνωσης και αξιολόγησης αυτών των ερεθισμάτων μέσα στους εγκεφαλικούς νευρώνες… και γ) Τα αισθήματα, ‘διερμηνευόμενα’ από τον εγκέφαλό μας, αποστάζουν την αισθητηριακή μας εμπειρία…! Έτσι, η υπαρξιακή γνώση μας σωρεύεται σε μια ‘δεξαμενή’ εμπειρικών πληροφοριών… οι οποίες, σε στενή συνάρτηση με τις ψυχο/νοητικές μας διεργασίες και τις εσώτερες αισθήσεις μας, υπηρετούν το έργο της ύπαρξής μας: τη ζωή… ως αφορμή, κυρίως, για την ακατάπαυστη δόξα του Θεού!
Όλη η γνωστική μας λειτουργία, διενεργείται στη βάση μιας αρμονικής συνεργασίας μεταξύ: α) Των εξωτερικών ερεθισμάτων που προσλαμβάνονται από τα αισθητήρια… β) Της εγκεφαλικής ανάγνωσης/επεξεργασίας των ερεθισμάτων αυτών… και γ) Των αισθημάτων που παράγονται απ’ την ανάλυση/επεξεργασία των αισθητηριακών δεδομένων. Ωστόσο, οι ‘υπηρεσίες πληροφοριών’ (!) του εσωτερικού μας κόσμου, δεν περιορίζονται στις αισθητηριακές πληροφορίες, μόνο, που παρεισάγουν εκ των έξω οι αισθήσεις μας, κι’ επεξεργάζεται/διερμηνεύει ο χοϊκός εγκέφαλός μας! Γιατί, η ψυχή μας μπορεί, υπό πνευματικές προϋποθέσεις… [ 9 ] να ‘πληροφορείται’ πλήρως ό,τι συμβαίνει μέσα και γύρω μας, κοντά και μακριά μας… με άλλες, εσώτερες αισθήσεις, που λειτουργούν ‘θεοπρεπώς’, στο απέραντο εύρος/βάθος της ανθρώπινης ψυχής…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής (+ 4ος αιώνας μΧ) στην «Επιστολή προς Νικόλαον μονάζοντα» [ Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών ] αναφέρεται στους «Τρεις γίγαντες των Παθών… την Άγνοια, την Λήθη και την Ραθυμία…», που συνιστούν τα μεγαλύτερα εμπόδια… στην αγωνιστική προσπάθεια των Χριστολατρών, να ζήσουν Ευαγγελικά και Πνευματικά… και να ενωθούν με τον Θεό, από αυτόν τον βίο…!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, στους Εξωνάρθηκες των πιο παλαιών Αγιορειτικών Μοναστηριών (λ.χ. Μεγίστης Λαύρας, Βατοπαιδίου κ.α.), αλλά και άλλων παλαιών Μονών εκτός Αγίου Όρους (όπως λ.χ. της Μονής Φιλανθρωπηνών, στη νήσο της Παμβώτιδας λίμνης των Ιωαννίνων κ.α.), οι Αρχαιοέλληνες Φιλόσοφοι, Σωκράτης-Πλάτων-Αριστοτέλης κλπ, ιστορούνται σε τοιχογραφίες, λόγω της φωτισμένης διδασκαλίας τους και της φωτεινής ζωής τους, ως «Χριστιανοί… προ Χριστιανισμού»! Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ‘αγκάλιασαν’ ένα μεγάλο μέρος απ’ τη διδασκαλία των αρχαιοελλήνων φιλοσόφων.
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Η ‘εμπορική’ (ανταλλακτική) επιπολαιότητα πολλών ανθρώπων, ν’ ανταλλάσουν άσκεφτα τα επουράνια με τα επίγεια, τα υπερκόσμια με τα εγκόσμια… θα παραπέμπει πάντα σε μια άλλη ανάλογη (αφελή) προθυμία: εκείνη που είχαν οι Ιθαγενείς της Αφρικής και της ΝΑ Ασίας, ν’ ανταλλάσσουν (και μάλιστα με ψευδαίσθηση… κέρδους!) τα πολύτιμα μαργαριτάρια που αλίευαν στον βυθό των θαλασσών… με τις πολύχρωμες πλαστικές χάντρες και τα ‘μαγικά’ καθρεφτάκια, που τους αντιπρόσφεραν οι πονηροί Ευρωπαίοι κατακτητές και αδίστακτοι εκμεταλλευτές τους!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] «Τί ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί…;! Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού…;!»
(Ματθ. 16, 26).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τί ωφέλεια έχει ένας άνθρωπος, αν κερδίσει όλο τον κόσμο… αλλά χάσει την ψυχή του;! Κι’ ακόμα, τί μπορεί να δώσει ο άνθρωπος ως ισότιμο/ισάξιο αντάλλαγμα της ψυχής του…;!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] «Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ οφελεί ουδέν…» (Ιωάν. 6, 63)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αυτό που ζωοποιεί τη νεκρή σάρκα, είναι το πνεύμα. Από μόνη της, χωρίς το πνεύμα, η σάρκα δεν μπορεί να ωφελήσει σε τίποτα…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] Άνοιξη 2010… Ένας αδελφός της Μονής -ο μακαριστός πια π. Πέτρος- είχε υποστεί κατά τη διάρκεια της νύχτας βαρύ εγκεφαλικό, ώστε ξημερώνοντας τον βρήκαμε ‘χαμογελαστό’ σε κατάσταση κομματώδη. Τον διακομίσαμε σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου διασωληνώθηκε (με μηχανική υποστήριξη αναπνοής), καθώς όλες οι ζωτικές του ενδείξεις ήταν μηδενικές.
Ύστερα από ενάμισυ μήνα στην εντατική του εν λόγω Νοσοκομείου, χωρίς καμμία αλλαγή στην κατάστασή του, η διεύθυνση έλαβε και επέβαλε την αυθαίρετη απόφαση για άμεση αποσύνδεση του π.Πέτρου, τον οποίο θεωρούσε ‘εγκεφαλικά νεκρό’ ήδη προ πολλού, με την αιτιολόγηση «για να μη δεσμεύεται από νεκρό, μια πολύτιμη κλίνη της Εντατικής» όπως διατείνονταν. Έτσι, η αποσύνδεση του π.Πέτρου είχε αποφασιστεί για το μοιραίο εκείνο πρωί…
Ευρισκόμενος εγώ στην Θεσσαλονίκη, ειδοποιήθηκα από τον Ηγούμενο της Μονής μας να πάω στο Νοσοκομείο κατά τις 8:00΄, με την εντολή να προλάβω να κάνω την κουρά του π.Πέτρου σε Μεγαλόσχημο μοναχό, πριν τον αποσωληνώσουν. Συνάντησα τον υπεύθυνο Ιατρό-Εντατικολόγο Καθηγητή της πτέρυγας, κι’ αφού του μετέφερα την εντολή του Γέροντα Ηγουμένου για την κουρά, και του εξήγησα τη σημασία της πράξης αυτής (ακολουθίας του Μεγάλου Σχήματος) για έναν μοναχό που ‘φεύγει’ (αν και ο Ιατρός ισχυριζόταν ότι ο π.Πέτρος είχε ‘φύγει’ προ πολλού…), δόθηκε η άδεια, σε μένα και δύο συμμοναστές μου, να εισέλθουμε…
Άρχισα την ακολουθία του Μεγάλου Σχήματος, με την συμμετοχή των δύο αδελφών. Σ’ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας, όπως επί ενάμισυ μήνα πριν… ο π. Πέτρος ήταν ‘εγκεφαλικά νεκρός’ και, άρα, ασάλευτος εντελώς και χωρίς καμία ένδειξη ζωής στα ζωτικά του όργανα, που ήταν συνδεδεμένα με διάφορα μηχανήματα και οθόνες. Καμιά ώρα μετά, τελειώνοντας την ιερή ακολουθία… έσκυψα, όπως συνηθίζεται μετά τη Μοναχική κουρά, να ασπαστώ τον ‘νεόκουρο’ Μεγαλόσχημο Μοναχό. Και τότε οι ψυχές μου (εμού και των άλλων αδελφών) συγκλονίστηκαν…
Στις παρειές του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ π. Πέτρου, κυλούσαν δάκρυα…! Τα μάτια του συνέχιζαν να είναι ερμητικά κλειστά… αλλά εξέβλυζαν δάκρυα… χωρίς άλλη ένδειξη ζωής! Θορυβήθηκε έντονα όλη η πτέρυγα, γιατροί και νοσοκόμες που ήταν παρόντες στον θάλαμο, αδυνατώντας να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν…! Ήμασταν όλοι σοκκαρισμένοι. Επικοινωνήσαμε αμέσως με τον Γέροντα Ηγούμενό μας, για να τον ενημερώσουμε. -«Και τώρα… Γέροντα;!» ρώτησα αμήχανος… – «Τώρα… ή θα τον πάρει ως το βράδυ η Παναγία, για να ξεκουραστεί… ή θ’ ανοίξει τα μάτια του και θα επιστρέψει στη ζωή… για όσο ακόμα ευλογήσει ο Θεός!».
Το μεσημέρι, ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’ άνοιξε τα μάτια του, διαψεύδοντας κάθε ‘βεβαιότητα’ των ιατρών και του Καθηγητή- Εντατικολόγου, οι οποίοι ισχυρίζονταν πριν ότι «είχε φύγει προ πολλού…»! Έτσι, αποστομώθηκε σιωπηλά κάθε αρνητής της Ανάστασης του Χριστού, της Πνευματικής ζωής… και της Ευαγγελικής Αλήθειας: «Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν…» (Ιωάν. 6, 63) [ Αυτό που ζωοποιεί τη νεκρή σάρκα, είναι το πνεύμα…]! Έκτοτε, ο π.Πέτρος έζησε άλλα οκτώ χρόνια ανάμεσά μας, πλήρως αυτάρκης και αυτοδύναμος… αλλά κι’ εντελώς αλλαγμένος…!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 7 ] Κάθε περιορισμός της ελευθερίας μας σε επιλογές, προξενεί στις ψυχές μας αρνητικά και δύσθυμα συναισθήματα, με εύλογες αντιδράσεις. Ιδιαίτερα, όμως, ο… εμποδισμός της γνωστικής μας έφεσης, της ερευνητικής μας επιθυμίας και της δημιουργικής μας πνοής… βιώνεται ‘τραυματικά’ και οδυνηρά! Ειδικώτερα δε, οι επιστήμονες των ερευνητικών εργαστηρίων… αδυνατούν να συμβιβαστούν υποχωρητικά -λόγω πληγωμένου εγωισμού τους- με τον γνωσιολογικό αυτό περιορισμό τους στο 12-15%… και τον εγκεφαλικό αποκλεισμό τους από το περαιτέρω 85%… των θησαυρών της έρευνας κι’ αλήθειας, που υπηρετούν. Έτσι, πολλοί απ’ αυτούς, όταν δεν έχουν ‘ερείσματα’ πνευματικά μιας ενεργού πίστεως στον ζώντα Θεό, και μιας ζώσας κοινωνίας μαζί Του, ώστε ν’ αποδεχθούν με ταπεινότητα τα ‘όρια’ της ‘μη περαιτέρω’ εξέλιξης του εγκεφάλου, φτάνουν σε απόγνωση… και, είτε παραφρονούν… είτε αυτοχειριάζονται, τερματίζοντας την ‘αδιάφορη πια’ ζωή τους… είτε αναγνωρίζουν ταπεινά τη δύναμη του απείρου Θεού, και πέφτουν στην Αγκαλιά Του με μετάνοια…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 8 ] «Πάντα ισχύω… εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ!…» (Φιλιπ. 4, 13)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μπορώ να κατορθώσω τα πάντα, με τη δύναμη που αντλώ από την Σχέση και την Κοινωνία μου με τον παντοδύναμο Χριστό!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 9 ] Το διακόνημα του Πνευματικού-Εξομολόγου ψυχών, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είν’ ένα Μυστηριακό λειτούργημα που απαιτεί, κατά την άσκησή του, την πλήρη προσήλωση του νου στο ιερό δρώμενο: τον διαμεσολαβητικό, μεταξύ Θεού και μετανοούντος ανθρώπου, ρόλο. Συνεπώς, η προσοχή του νου και της καρδιάς του Πνευματικού εστιάζεται, κυρίως, στην Ευχή του Ιησού… και μέσω της Ευχής στα λόγια και στην καρδιά του εξομολογούμενου! Όλοι οι ψυχικοί ‘πόροι’ του Πνευματικού είναι απασχολημένοι στον ‘αφουγκρασμό’ της «συντετριμμένης καρδίας» του εξομολογούμενου ανθρώπου… τον οποίο ‘βλέπει’ κι’ ‘ακούει’ μέσω της Ευχής… αλλά και μέσα από μια ‘διευρυμένη’ αντιληπτική κατανόηση που διενεργεί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, του «ετάζοντος καρδίας και νεφρούς…» (ψαλμός 7, 10), από την οποία ποτέ δεν διαφεύγει τίποτε, μέσα-έξω-πάνω-κάτω-πέρα-δώθε-
Προς επίρρωση του ανωτέρω: Φθινόπωρο 1983… Στο Ασκητήριο του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτου (+ 1998), έχουν έρθει 4 προσκυνητές (δύο αξιωματικοί της ΣΣΑΣ -ένας στρατοδίκης κι’ ένας ιατρός- ένας μεσήλικας ταβερνιάρης κι’ ένας νεαρός φοιτητής- για ν’ ανοίξουν την καρδιά τους στον Άγιο Γέροντα. Ο Γέροντας Εφραίμ δέχτηκε πρώτον στο Εξομολογητήριο τον Στρατοδίκη που ήταν πιο πονεμένος, ενώ οι άλλοι 3 καθόμαστε κάπου στην αυλή, περιμένοντας την σειρά μας. Ξαφνικά, βλέπουμε τον Γέροντα Εφραίμ να βγαίνει από το εξομολογητήριο με το πετραχήλι του, βιαστικά και κουτσαίνοντας… λόγω των πληγωμένων ποδιών του. Και, στραμμένος προς τον ταβερνιάρη, ακούμε να του φωνάζει με έκδηλη οργή: «Βρε Χρήστο, τί κάνεις εκεί… βρε;!» – «Τί κάνω… γέροντα; κομποσχοίνι ‘τραβάω’…!» – «Τί κομποσχοίνι, βρε κεφάλα;! Τον αδελφό σου τον Γιάννο κατακρίνεις…!» Παγοκολώνα… ο Χρήστος! – «Αχ, βρε Γέροντα, όλα τα βλέπεις… όλα τ’ ακούς… τίποτε δεν μπορώ να κρύψω! Συγχώρα με…».
Τί είχε συμβεί…;! Ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ, ενώ εξομολογούσε στον ναό του Ασκητηρίου εκείνη τη στιγμή κάποια άλλη ψυχή, ‘άκουγε’ συνάμα με τον καθαρό του νου, τους… λογισμούς του ταβερνιάρη -ίσως και όλων ημών- που καθόταν έξω στην αυλή ξεκοκκίζοντας με επίφαση ευλαβείας (εμείς οι άλλοι, μόνο αυτό βλέπαμε…) ένα τεράστιο κομποσχοίνι που κρατούσε στο χέρι. Όμως, ο νους του ήταν αλλού… εκεί όπου η καρδιά του πονούσε, γιατί είχε υποστεί μια μεγάλη αδικία τις προηγούμενες ημέρες από τον αδελφό του, σε θέμα πατρικής κληρονομιάς, και μέσα του τον κατέκρινε σφοδρά… όντας σκανδαλισμένος και πικραμένος από την αδελφική πλεονεξία!
