Το «κτιστόν και δύον» [ 1 ] φως του αισθητού ηλίου, όταν ανατέλει στον κόσμο… καταυγάζει το πρόσωπο της γης. Για να εισδύσει, όμως, εσωτερικώτερα, σε σπηλιές και λαγούμια… πρέπει οι ακτίνες του να βρουν μία ‘ρωγμή’ για να εισέλθουν. Αν οι ακτίνες του «κτιστού και δύοντος» φωτός δεν μπορέσουν να βρουν ‘χαραμάδα’ για να τρυπώσουν εσώτερα… τότε, η διεισδυτική τους δύναμη και η φωτιστική τους χάρη, αδυνατεί να φτάσει στο ενδότερο σκότος και να φωτίσει τις εκεί σκιές. Στον αντίποδα του «κτιστού και δύοντος» φωτός… το άκτιστο κι’ άδυτο ‘Φάος’ του Ηλίου της Δικαιοσύνης μπορεί να εισδύσει παντού, καταυγάζοντας κάθε αβυσσαλέο έρεβος, χωρίς να απαιτείται κάποια ‘ρωγμή’ για να εισχωρήσει!…
#
«Εσπερινήν προσκύνησιν προσφέρομέν Σοι τω ανεσπέρω Φωτί… τω επί τέλει των αιώνων, ως εν εσόπτρω διά σαρκός λάμψαντι τω κόσμω, και μέχρις Άδου κατελθόντι και το εκείσε σκότος λύσαντι… και το Φως της Αναστάσεως τοις έθνεσι δείξαντι, Φωτοδότα Κύριε, δόξα Σοι!»
(Από τον Αναστάσιμο Εσπερινό του πλ. α΄ ήχου)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ω, Ενυπόστατο ΦΩΣ…! Άδυτε Ήλιε της Δικαιοσύνης, οι ψυχές μας γονατίζουν ευλαβικά ενώπιόν Σου… προσφέροντας λατρευτική προσκύνηση στο τέλος κάθε μέρας. Σ’ Εσένα, το άκτιστο κι’ ανέσπερο ΦΩΣ… που, σαν μέσα από κατοπτρική αντανάκλαση, κατέλαμψες τον κόσμο με την ενσάρκωσή Σου, κατά τους έσχατους αιώνες, και κατέβηκες ως τα βάθη του Άδη και κατάργησες τα σκοτάδια του, προβάλλοντας σε όλα τα γήινα έθνη το Φως της Ανάστάσεώς Σου. Δόξα σε Σένα, Φωτοδότη Κύριε!
#
Η Κυριακή «του Τυφλού» παραπέμπει στη θαυμαστή εκείνη θεραπεία που επιτέλεσε ο Φωτοδότης Χριστός [ 2 ] στον εκ γενετής τυφλό άνδρα. Μάλιστα, το γεγονός της χρήσης ‘πηλού’ από τον Κύριο, για την επίχριση των οφθαλμών του τυφλού, αφήνει να εννοηθεί ότι, πιθανόν, εκείνος να μην είχε καν βολβούς στις οφθαλμικές του κόγχες! Ο υπαινιγμός πολλών Αγίων της Εκκλησίας μας, ότι ο τυφλός εκείνος δεν είχε, ίσως, μόνο «μάτια χωρίς φως»… αλλά, πιθανότατα, και «κόγχες δίχως μάτια», καθιστά εύλογη την χρήση του πηλού! Άλλως, ο Χριστός θα αρκείτο σε έναν απλό… αλλά παντεξούσιο λόγο Του: «Γενηθήτω φως…!» (Γέν. 1, 3) όπως τότε, στην γένεση του φωτός! Συνεπώς, ο Κύριος δεν ‘άνοιξε’ απλώς μάτια που υπήρχαν, αλλ’ ήταν κλειστά· μάλλον ‘έπλασε’ μάτια που δεν υπήρχαν, και μετά ‘ανέβασε τον διακόπτη’ της όρασης, και ήρθε κι’ έλαμψε το φως!…
#
«Χριστέ το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθείτω εφ’ ημάς το Φως του Προσώπου Σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα Φως το απρόσιτον…»
(Εκκλησιαστική Ευχή, στο τέλος της Α΄ Ώρας)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Χριστέ, Εσύ που είσαι το αληθινό και ενυπόστατο Φως, το οποίο φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον παρόντα κόσμο, ας αστράψει επάνω μας η λαμπρότητα του Θεϊκού Σου Προσώπου, ώστε, μέσα στον φωτισμό της Θείας Σου Χάριτος, ν’ αντικρύσουμε -χωρίς να τυφλωθούμε- το απροσπέλαστο Φως της Θεότητάς Σου…
#
Η περιγραφή από τον ιερό ιστοριογράφο (Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη) της ‘συμπεριφοράς’ του Ιησού μπροστά στον αόμματο, είναι αποκαλυπτική! Γιατί, βλέποντας ο Χριστός τον τυφλό να ζητά το φως του… ανταποκρίθηκε όχι απλώς θεραπευτικά, με έναν εξουσιαστικό Του λόγο, αλλά… ‘πλαστουργικά’, δηλ. με τον ίδιο τρόπο (πλάθοντας…) κι’ απ’ το ίδιο υλικό (πηλό…) που έφτιαξε τον άνθρωπο! Έφτιαξε πηλώδες μίγμα, με το οποίο άλειψε τα μάτια του τυφλού, προτρέποντάς τον να πάει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τυφλός, αφού πήγε και πλύθηκε, επέστρεψε βλέποντας! [ 3 ] Η πλάση του πηλού… κι’ η επάλειψη των ματιών του τυφλού μ’ αυτόν, συνιστούν μια ουσιώδη ‘λεπτομέρεια’ αδιάφορη μεν για τους πολλούς, που απαξιώνουν τον Θεό, αλλά σημειολογικά ‘κραυγαλέα’ για τους λίγους, που ‘αναγνωρίζουν’ με λατρεία στον Θεό… τον Πλαστουργό τους!
#
Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολής, υπογραμμίζουν εμφαντικά την ανωτέρω, αποκαλυπτική λεπτομέρεια της ‘πλαστουργικής συμπεριφοράς’ του Φωτοδότου Χριστού, όταν χάρισε θαυματουργικά το Φως στον εκ γενετής τυφλό! Έπλασε με τα άχραντα χέρια Του δύο σβώλους από πηλό, δύο πήλινα μάτια… και γέμισε μ’ αυτά τις άδειες κόγχες, ευλογώντας τες…! Ώσπου να πάει ο τυφλός να πλύνει το πρόσωπο και να γυρίσει, οι πήλινοι σβώλοι στις οφθαλμικές κόγχες του, έγιναν ζωντανοί βολβοί…! ‘Φόρεσαν’ Κερατοειδή Χιτώνα… Αμφιβληστροειδή Χιτώνα… Χοριοειδή Χιτώνα… Σκληρό Χιτώνα… ανέπτυξαν Υαλώδες Σώμα… Επιπεφυκότα μυκώδη υμένα… Νευρικά Κύτταρα… Οφθαλμικούς Μυς… Οπτικά Νεύρα… Οπτικά βοθρία… Οπτικές θηλές… Ίριδες… Κόρες… : έγιναν τέλεια μάτια!
#
«Της ψυχής τα όμματα πεπηρωμένος
Σοι, Χριστέ, προσέρχομαι ως ο Τυφλός εκ γενετής,
εν μετανοία κραυγάζων Σοι:
Συ, των εν σκότει το ΦΩΣ το υπέρλαμπρον…»!
(Από την Υμνολογία της Κυριακής του Τυφλού)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έχοντας τα μάτια της ψυχής μου σκοτισμένα… προσέρχομαι σε Σένα, Χριστέ μου, όπως ο Τυφλός από γεννήσεως, κράζοντας στην ευσπλαγχνία Σου με οδυνηρή μετάνοια: Εσύ είσαι, Κύριε, για όσους βρίσκονται στο σκοτάδι των παθών, το υπέρλαμπρο ΦΩΣ της απαθείας…!
#
Ο φυσικός (ή τεχνητός) φωτισμός… μπορεί να οπτικοποιήσει ό,τι υπόκειται στην αίσθηση της όρασης, ακόμα και να φωτίσει το αισθητό σκοτάδι… το οποίο περιβάλλει τον άνθρωπο! Ο πνευματικός, όμως, Φωτισμός… οπτικοποιεί ό,τι δεν υπόκειται στις σωματικές αισθήσεις, φωτίζοντας ακόμα και το νοητό σκοτάδι… που περιβάλλεται από τον άνθρωπο! Είναι μια ‘εμπειρία’ υπερ-αισθητή… που την βιώνει ‘ανεπαισθήτως’ όλη η ψυχοσωματική ύπαρξη. Υπερφαλαγγίζει την εγκεφαλική αντίληψη… και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, [ 4 ] να λειτουργήσει ακόμα και με ελαττωματικούς ή ανύπαρκτους οφθαλμικούς βολβούς! Ο Νοητός Ήλιος φωτίζει πρωτίστως την ψυχική αορασία… κι’ ακολούθως την σωματική τυφλότητα, καλώντας από της αγνωσίας το σκότος… στης Θεογνωσίας το Φως!
#
Στην Θεοπτική εμπειρία της Ορθόδοξης Ανατολής [ 5 ], η έννοια της ‘θέασης’ (μέθεξης) του Θείου Φωτός, παραπέμπει σε υψηλή Θεολογία: την «Θεολογία του ακτίστου Φωτός»! [ 6 ] Αυτή, βιωματικά, αντιστοιχεί στα… δυσθεώρητα εκείνα ύψη πνευματικής ‘ακρώρειας’ των Αγίων ψυχών, οι οποίες μετέχουν σε όλα τα υπερφυή ενεργήματα της Θείας Αγάπης. Μια απόρρητη, για τους περισσότερους ανθρώπους, εμπειρία ‘θεομέθεξης’ που είναι γνωστή ως «κατάσταση Φωτισμού» και «κατάσταση Δοξασμού ή Θεώσεως» [ 7 ]. Αυτές οι εμπειρικές ‘καταστάσεις’ αντιστοιχούν σε υψηλόβαθμη καθαρότητα καρδιάς και αισθήσεων, δηλ. αγιασμό ψυχοσωματικό… που προϋποθέτει (και συνεπάγεται) μια ‘δυσκινησία’ έως πλήρη ‘ακινησία’ [ 8 ] των ψυχοσωματικών ροπών, προς κάθε αμαρτία και πάθος…!
#
Το Θεϊκό Φως απαστράπτει μυστικά… πρωτίστως μέσα στον άνθρωπο, και δευτερευόντως έξω απ’ αυτόν. Προσφέρεται πάντοτε ως Θεϊκή δωρεά (δηλ. δεν ‘κατακτάται’ από μόνη την βούληση και προσπάθεια του ανθρώπου), αλλά και προϋποθέτει απαραίτητα την πνευματική ‘κατάσταση’ μιας εξαγνισμένης και φωτεινής καθαρότητας του νου και της καρδιάς! [ 9 ] Η καθαρότητα αυτή (που μόνο στους Αγίους και Δικαίους βρίσκεται) είναι αναγκαία, για να λειτουργήσει ανακλαστικά το ‘κάτοπτρο’ των Αγνών ψυχών! Γιατί, το κάτοπτρο αυτό… όντας καθαρό, μπορεί να ‘απορροφά’ προηγουμένως στον εαυτό του… και ν’ ‘αντανακλά’ ακολούθως προς τα έξω, ως ευλογία και αγιασμό, αυτή την απόρρητη έλλαμψη του Θεϊκού Φωτισμού… προς όλη την περιβάλλουσα λογική και άλογη Κτίση!
#
Ο ταπεινός και πράος Θεός [ 10 ] χαρίζει πάντα στους πιστούς, ταπεινούς κι’ αφοσιωμένους δούλους Του, ασύλληπτες Δωρεές και υπερκόσμια Χαρίσματα, ένα εκ των οποίων είναι να μπορούν να δουν το άκτιστο κι’ ανέσπερο Φως του Προσώπου Του… χωρίς να κινδυνεύουν να εκτυφλωθούν από την έλλαμψή του! Η «θέα της δόξας του Θεού» γίνεται, από μόνη της, ‘ακόρεστα χορταστική’ [ 11 ] για κάθε πείνα και δίψα του ανθρώπου! Αυτής της ασύλληπτης θεϊκής δωρεάς, έχουν καταξιωθεί διαχρονικά, και συνεχίζουν να καταξιώνονται ακόμα και σήμερα, που έχει ατονίσει η Πίστη, πολλοί από τους ανθρώπους, ακόμα και μές στον κόσμο! [ 12 ] Αυτοί, με την Χάρη του Θεού, φτάνουν σε καρδιακή καθαρότητα και ταπεινότητα… ώστε γίνονται κατοικητήρια της Αγίας Τριάδας, [ 13 ] απολαμβάνοντας ως ‘τέκνα Θεού’ την απερινόητη Πατρική Κληρονομιά…!
#
Ενώ η απόκτηση (μέθεξη) του Παναγίου Πνεύματος συνιστά ‘στόχευση’ της ζωής κάθε Χριστολάτρου, η ‘θέα’ του ακτίστου Φωτός δεν είναι ‘αυτοσκοπός’ της πνευματικής εν Χριστώ ζωής. Οι Άγιοι επιμελούνται την πνευματική τους ζωή, επιθυμώντας να ευαρεστήσουν και καλοκαρδίσουν τον Χριστό. Δεν στοχεύουν σε χαρίσματα -όπως, εν προκειμένω, είν’ η θέαση του Θεϊκού Φωτός- αλλά δίνουν βαρύτητα αποκλειστικά και μόνο στην Θεϊκή ευαρέστηση. Δέχονται, ωστόσο, χωρίς όμως να αιτούνται, και απολαμβάνουν με ευγνωμοσύνη ό,τι τους στείλει ως δώρο η άπειρη Θεϊκή Αγάπη. Και η Παναγάπη του Θεού δεν παραλείπει να τους ‘προικίσει’ ανταποδοτικά, με όλα τα αγαθά της Θεϊκής Ευσπλαχνίας…
#
Ο άνθρωπος που αξιώνεται από τον Θεό να ‘δει’ το ανέσπερο Φως… τόσο κατά την διάρκεια της όρασης όσο και μετά από την παρέλευσή της, διακρίνεται από βαθειά ειρήνη λογισμών και ευλαβικών αισθημάτων, που αποκαλύπτουν στον ίδιο την γλυκύτητα της αγάπης του Θεού, κάνοντας στους άλλους μερικώς αντιληπτή, αναπόφευκτα, την πνευματική αλλοίωση. Ο Χριστός, ως ‘Ζωντανό Άπειρο’ (…) απορροφά κάθε σκέψη και αίσθημα της ψυχής που ζει αυτή την κατάσταση, ενώ από μέσα της εξαφανίζεται κάθε επιθυμία δόξας ή εξουσίας ή πλούτου, ή οποιασδήποτε άλλης επίγειας τρυφής, ακόμη και αυτής της ζωής! Όλα αυτά βλέπονται ως ‘σκύβαλα’… κι’ η μοναδική επιθυμία του ανθρώπου αυτή την ώρα είναι να μείνει μόνος… άγνωστος… άσημος… κρυμμένος… βυθισμένος σε προσευχητική σιωπή… για να ‘κρατήσει’ αυτό που ζει όσο γίνεται περισσότερο!
#
Ο Χριστός μας δεν είναι προσωπολήπτης, ώστε να χαρίζει ‘προσωποπαγώς’ την Θεία Χάρη Του. Χαρίζει σε όλους, αμερόληπτα, την δυνατότητα να μετάσχουν -υπό προϋποθέσεις- στο υπέρτατο τούτο δώρο της θεοκοινωνίας και θεομέθεξης! Απλά, δεν προτίθενται όλοι να πληρώσουν το ‘τίμημα’ αυτής της δωρεάς. Κάθε άνθρωπος που επιθυμεί την θεομέθεξη, την επιδιώκει με ταπείνωση κι’ αγώνα ανένδοτο κατά του σατανά και της αμαρτίας, αψηφώντας τους κόπους και πόνους της πνευματικής αυτής άθλησης…! Επιμελούμενος -από αγάπη για τον Χριστό- την κάθαρση από τα πάθη, με ταπεινότητα κι’ αγνότητα καρδιάς, αυτομάτως λαμβάνει από τον Θεό βοήθεια και στήριξη! Η έλξη του ανθρώπου στο ύψος του Φωτισμού και Δοξασμού… προοδοποιεί την πλήρη επίτευξη του Μακαρισμού: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται…» (Ματθ. 5, 8)!
#
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
#
[ 1 ] Φως ‘κτιστόν’ (που έχει δημιουργηθεί) και ‘δύον’ (που χάνεται στη δύση του…) έχουν ονομάσει οι θεοφόροι Πατέρες μας το φως του αισθητού ηλίου… σε διαμετρική αντιδιαστολή με το άκτιστο (αδημιούργητο) και άδυτο (ανέσπερο) Φως του Νοητού «Ηλίου της Δικαιοσύνης», Ιησού Χριστού…
————————————
[ 2 ] «Φωτοδότα Κύριε, εξαπόστειλον το Φως Σου… και φώτισον την καρδίαν μου…»!
(Από τον ‘Φωταγωγικό’ ψαλμό του πλ. Α΄ Ήχου, της Μεγ. Τεσσαρακοστής)
«Φωτοδότης…»! Ένα από τα πολλά ‘συμβατικά’ προσωνύμια, που έδωσε στον Νυμφίο Χριστό, δικαίως, η Νύμφη Του -και Μάννα μας- Ορθόδοξη Εκκλησία.
#
Όποια ονόματα-ιδιότητες κι’ αν δώσουμε στην Εσταυρωμένη Παναγάπη… πάντα θα υστερούν, όντας συμβατικά και λειψά, και θα υπολείπονται… έναντι εκείνων που θα άξιζε να αποδοθούν σε Αυτόν! Γιατί «Δεν είναι ποτέ αυτό που λες… και τίποτα δεν μπορείς να πεις γι’ Αυτόν!…» λέν’ οι Άγιοι Πατέρες μας!
#
Απ’ αυτήν την ‘αμηχανία’ (να βρεθούν δηλ. ‘αντισυμβατικά’ ονόματα που να εκφράζουν, κατά το δυνατό, την αλήθεια για τον άπειρο Θεό, χωρίς όμως και να μειώνουν την θαυμαστή μεγαλειότητά Του!) έλαβαν αφορμή οι θεοφόροι Πατέρες προκειμένου να διατυπώσουν -κατά φώτιση Θεού- την «Αποφατική Θεολογία» της Ορθόδοξης Πίστης μας. Μ’ αυτό τον τρόπο, εκφράζεται ασφαλέστερα ο «περί Θεού» λόγος… γιατί, αντί να επιχειρείται επικίνδυνα να οριστεί «τί είναι…» ο πανάγαθος και παντοδύναμος Κύριος, αποτολμάται ταπεινά κι’ ευλαβικά, να διατυπωθεί… «τί ΔΕΝ είναι…» ο υπέροχος Θεός μας!
————————————
[ 3 ] «…Έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος, και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού και είπεν αυτώ: Ύπαγε νίψαι εις του Σιλωάμ… και ενίψατο… και ήλθε βλέπων…»
(Ιωάν. 9, 6-7)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έφτυσε κάτω -ο Χριστός- κι’ έφτιαξε πηλό απ’ το πτύσμα, κι’ επάλειψε τα κλειστά βλέφαρα (πάνω από τις άδειες κόγχες) του αόμματου, και του είπε: Πήγαινε να νίψεις το πρόσωπό σου με το νερό της κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Πήγε ο τυφλός και νίφτηκε… κι’ επέστρεψε βλέποντας…!
————————————
[ 4 ] Οι πνευματικές προϋποθέσεις που πρέπει οπωσδήποτε να συντρέχουν, για να καταστήσει η Χάρη του Θεού ‘ικανό’ τον άνθρωπο, να μετάσχει εμπειρικά στην ‘θέαση’ (μέθεξη) του ακτίστου Φωτός Του… αλλά και να ‘αντέξει’ (χωρίς να κινδυνέψει να τυφλωθεί σωματικά ή ν’ απανθρακωθεί πνευματικά…) την ‘υπερ-πυρηνική’ έκλαμψη του Φωτός αυτού… υπερβαίνουν, προφανώς, αφάνταστα την δική μας πνευματική κατάσταση, των ευρισκομένων ακόμα στο επίπεδο της Κάθαρσης (δηλ. του εν Χριστώ αγώνα για κάθαρση…) από αμαρτίες και πάθη!
————————————
[ 5 ] Η θεοπτική εμπειρία των Αγίων Πατέρων & Μητέρων της Ανατολής, απορρέει αποκλειστικά από την παντουργό θεία Χάρη… η Οποία είναι πάντοτε παρούσα και δρώσα μέσα στην ταπεινότητα της Ορθόδοξης Μάννας-Εκκλησίας. Την αλήθεια αυτή, δεν μπορούν να κατανοήσουν -πόσο μάλλον να βιώσουν!- οι άλλες ‘ομολογίες’ του Χριστιανισμού, όπως και κανένα άλλο θρησκειακό σύστημα, ακριβώς επειδή στερούνται την ‘ζώσα παρουσία’ της Θείας Χάριτος, εντός τους…!
————————————
[ 6 ] Η «Θεολογία του Ακτίστου Φωτός» προέκυψε ως ουσιώδης ανάγκη, σε δεινούς καιρούς ‘σύγκρουσης’ της Ορθόδοξης Ανατολικής Αλήθειας με την Πλάνη, την εποχή του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (λίγο πριν την πτώση της Ρωμανίας και την άλωση της Κων/πολης). Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα την αναγκαιότητα να ορθοτομηθεί (διατυπωθεί) θεολογικά η Ορθόδοξη Αλήθεια, ως προς το ΑΚΤΙΣΤΟ και το ΚΤΙΣΤΟ. Και ορθοτομήθηκε… κι’ επικράτησε πανηγυρικά η θεολογία του Ακτίστου Φωτός, με τα θεοφώτιστα «Παλαμικά συγγράμματα» του ταπεινού ανθρώπου και υψιπετούς αετού, Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, του θαυματουργού! Η Ορθόδοξη θεολόγηση περί των Ακτίστων Ενεργειών της Θείας Χάριτος, απέναντι στις οικτρές πλάνες της Αίρεσης… την οποίο εκπροσωπούσε ο αλαζόνας Βαλαάμ ο Καλαβρός, έφερε στο προσκήνιο την υψηλή «θεολογία του Ακτίστου Φωτός»!
————————————
[ 7 ] Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολής, μας διδάσκουν ότι: ανάλογα με την αγωνιστική μας προαίρεση (από μαχητική έως παθητική) που δείχνουμε στον αγώνα κατά της αμαρτίας και των παθών, εμπίπτουμε σε κάποια από τις ακόλουθες τέσσερις εκδοχές πνευματικότητας: είτε της ΘΕΩΣΕΩΣ ή άλλως ΔΟΞΑΣΜΟΥ… είτε του ΦΩΤΙΣΜΟΥ… είτε της ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ από τα πάθη… είτε της ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ στα πάθη! Καθεμιά απ’ αυτές, απολαμβάνει της αντίστοιχης παρουσίας ή απουσίας του Θεού από την ζωή μας… με ό,τι αυτό συνεπάγεται!…
————————————
[ 8 ] Κατά τους θεοφόρους Πατέρες, οι ‘συμπεριφορές’ των ανθρώπων στον εν Χριστώ πνευματικόν αγώνα διακρίνονται σε τέσσερις καταστάσεις, ως προς την αμαρτία: α) την ψυχο/σωματική ΑΚΙΝΗΣΙΑ προς τα πάθη…, β) την ψυχο/σωματική ΔΥΣΚΙΝΗΣΙΑ προς τα πάθη…, γ) την ψυχο/σωματική ΕΥΚΙΝΗΣΙΑ προς τα πάθη… και δ) την ψυχο/σωματική ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ από τα πάθη…!
————————————
[ 9 ] «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία… ότι αυτοί τον Θεόν όψονται!…»
(Ματθ. 5, 8)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ευτυχισμένοι, όσοι καθαρίζουν επιμελώς την καρδιά τους από κάθε τι που την μολύνει, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού!…
————————————
[ 10 ] «Μάθετε απ’ Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία… και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών!…»
(Ματθ. 11, 29)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γνωρίστε από Εμένα τον Ίδιο, ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά… και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας, αν Με πλησιάσετε…
————————————
[ 11 ] «Χορτασθήσομαι, εν τω οφθήναι μοι την δόξαν Σου…»!
(Ψαλμός 16, 15)
Θα χορτάσω την πείνα μου για Σένα, Κύριε, και μόνο βλέποντας την άπειρη θεϊκή Σου Δόξα…
————————————
[ 12 ] Η ‘εκτός κόσμου’ (λ.χ. σε χώρο Μοναστικής άσκησης…) επίτευξη τέτοιων υψηλών πνευματικών στοχεύσεων, αν και πάλι δύσκολη, είναι κατανοητή και ‘συμβατή’ με την Μοναχική ζωή. Εκείνο που εκπλήσσει και καταπλήσσει, είναι η ‘εντός του κόσμου’ (…) πραγμάτωση τόσο μεγάλων πνευματικών ‘καταστάσεων’… από λαϊκούς αδελφούς μας και γνησίους δούλους του Χριστού, οι οποίοι κατορθώνουν με την Χάρη του Θεού, να φτάσουν σε δυσπρόσιτα για τους πολλούς ύψη καρδιακής καθαρότητας… αλλά και δυσθεώρητα βάθη πνευματικής ταπεινότητας…!
#
Ανάμεσα στους πολλούς νέους Αγίους και Δικαίους δούλους του Θεού, που ενώ βρίσκονταν μέσα σε εγκόσμιες συνθήκες ζωής και οικογενειακές μέριμνες… κατόρθωσαν, με την Χάρη του Θεού, τέτοιες αρετές ταπεινότητας κι’ αγνότητας, ώστε ν’ απολάμβαναν το μέγα τούτο Χάρισμα, να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής τους το Άκτιστο Φως… ήταν κι’ αυτοί (απλώς, ενδεικτικά) στους οποίους παραπέμπουν οι παρακάτω σύνδεσμοι:
#
α) https://www.pemptousia.gr/
γ) https://www.pemptousia.gr/
————————————
[ 13 ] «Εάν τις αγαπά Με τον λόγον Μου τηρήσει… και ο Πατήρ Μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν…» (Ιωάν. 14, 23)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αν κάποιος Με αγαπά, θα εφαρμόσει τις Εντολές Μου… και γι’ αυτό θα τον αγαπήσει ο Ουράνιος Πατέρας Μου, και μαζί -Πατήρ και Υιός και Άγιο Πνεύμα- θα έρθουμε και θα ‘κατασκηνώσουμε’ αιώνια εντός του…
