Χριστός -> Χριστιανός = Όνομα, το «υπέρ παν όνομα…» (Φιλιπ. 2, 9)!
Η ‘ιστορία’ κάθε ανθρώπου -απ’ τον πλέον άσημο μέχρι τον πιο διάσημο- δεν είν’ άλλο, παρά: μια ‘εμπορία’ (ευφυώς επικερδής… ή ανόητα ζημιογόνος…) η οποία επισωρεύει είτε φωτεινές αρετές είτε σκοτεινά πάθη, ‘ενσωματώνοντάς’ τα επάνω στην ψυχή μας, ενόσω ζούμε στον κόσμο αυτό. Η ‘μονογενής’ ψυχή μας [ 1 ] αποτελεί την μοναδική ‘περιουσία’ που θα πάρουμε μαζί μας στην αιωνιότητα! Άρα, η ‘ενσωμάτωση’ θεϊκών ή δαιμονικών χαρακτηριστικών (αρετών ή παθών) επάνω της, κατά την επίγεια ζωή μας, καθορίζει το πνευματικό περιεχόμενο του ‘ονόματος’ με το οποίο έχουμε εγγραφεί ή απεγγραφεί από τα ουράνια ‘δημοτολόγια’ της Βασιλείας του Χριστού. Με το ‘όνομα’ αυτό καταχωρίζεται η προσωπική του καθενός μας ‘ιστορία’ στην «βίβλο της ζωής» ή απαλείφεται απ’ αυτήν… για να περιληφθεί -αλλοίμονο!- στην ‘μαύρη λίστα’ του «πνευματικού θανάτου»! [ 2 ]
Ατυχώς, οι ‘επενδυτικές’ επιλογές μας, ως προς μία αντίστασή μας στην απώλεια και λησμονιά που μας επιφυλάσσει η αιωνιότητα… είναι μόνο δύο: είτε α) να εμπιστευτούμε την άδηλη… αλλά βέβαιη «Μνήμη» του Θεού [ 3 ] είτε β) να ελπίσουμε στις δήλες μεν… αλλ’ αβέβαιες ‘ενθυμήσεις’ των ανθρωπίνων καρδιών… [ 4 ] που ‘βεβαιώνουν’ υποσχετικά, χωρίς να εννοούν πραγματικά ό,τι υπόσχονται…! Γιατί, λέγοντας (τόσο εμείς στους άλλους όσο κι’ οι άλλοι σ’ εμάς…) «θα σε θυμάμαι ΠΑΝΤΑ…», «θα σ’ αγαπώ ΑΙΩΝΙΑ…», «δεν θα σ’ αφήσω ΠΟΤΕ…» κλπ, ουσιαστικά ψευδόμαστε… και το γνωρίζουμε! Επειδή, ‘τάζοντας’ επιπόλαια ‘παροχές’ που υπερβαίνουν την πνευματική μας κατάσταση και δεν ευπορούμε ‘εξ ιδίων’ μας να τηρήσουμε, ουσιαστικά αποκαλύπτουμε… την πνευματική μας αγνωσία!
Στην μετα-βιολογική μας ύπαρξη δεν θά ΄μαστε ‘αυτοδιάθετοι’ όπως εδώ στη γη, για να διενεργούμε ‘αυτόβουλα’ τα θελήματά μας. Εκεί, στα υπερ-κόσμια… όσοι θα αξιωθούμε να εισέλθουμε στο Φως του Χριστού, θά ΄μαστε Ερωτικά ‘αιχμάλωτοι’ της Εσταυρωμένης Παναγάπης… κι’ ελεύθεροι πνευματικά στον βαθμό που συσταυρωθήκαμε μαζί Της! Όσοι, όμως, απομείνουμε (από δική μας συνειδητή επιλογή) έξω από την Βασιλεία του Φωτός και χαθούμε μέσα στο βασίλειο του σκότους… όχι μόνο δεν θά ΄χουμε αυτή την πολυτέλεια της «ελευθερίας των τέκνων του Θεού» [ 5 ], αλλά θά ΄μαστε κι’ αιχμάλωτοι των παθών μας! Τα δε πάθη μας, μη έχοντας θεραπευθεί πνευματικά με τα ιάματα της Μυστηριακής ζωής ενόσω ήμασταν στην γη, εκεί-τότε θα μας ‘καταξεσχίζουν’ εκ των έσω… ζητώντας ικανοποίηση [ 6 ], την οποία δεν θα μπορούν πουθενά να βρουν… ώστε να κατευναστούν!
Ανά την υφήλιο και τους αιώνες, σε πανανθρώπινο επίπεδο, δισεκατομμύρια ονόματα στοιβαγμένα μέσα σε μητρώα-δημοτολόγια-λεξικά-
Την ‘μοιραία’ εκείνη νύκτα των πρωτογενών Χριστουγέννων, του Σωτηρίου έτους… ‘μηδέν’ προ Χριστού/μετά Χριστόν [ 8 ] έν’ ακόμα όνομα στριμώχτηκε στους καταλόγους των ανθρώπων: ΙΗΣΟΥΣ, ο Υιός της Παρθένου Μαρίας και νομιζόμενο τέκνο Ιωσήφ του Μνήστορος, απ’ την φυλή του Ιούδα κι’ από την γενεά του προφήτη και βασιλιά Δαυίδ. Ένα όνομα προορισμένο τελεολογικά να εξαφανισθεί από την συλλογική ενθύμηση των ανθρώπων, όπως κάθε άλλο ανθρώπινο όνομα, μέσα στην ακαταγώνιστη λησμοσύνη της αιωνιότητας. Κι’ όμως, εκείνη την επίμαχη νύκτα… που η μέτρηση του ιστορικού χρόνου μηδενίστηκε (μηδέν… προ Χριστού) για να ξεκινήσει πάλι απ’ την αρχή (μηδέν… μετά Χριστόν), αναθεωρήθηκαν τα πάντα… εγκαινίζοντας την «Νέα Κτίση» του Θεού! [ 9 ]
Όλα στον κόσμο άλλαξαν τότε, όταν το φτωχικό και θλιβερό ‘σαλόνι υποδοχής’ του… χωρο/χρόνου καλωσόρισε το άκτιστο και Ενυπόστατο ΦΩΣ του «Ηλίου της Δικαιοσύνης», που ανέτειλε μέσα στην σκοτεινή και πνιγηρή Σπηλιά του Μπετ-Σαχούρ, «εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας… επί Καίσαρος Αυγούστου… ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου…» (Λουκ. Β΄, 1-2). Τότε που ο λιλιπούτειος πλανήτης γη, φιλοξένησε το μεγαλειωδέστερο Γεγονός της παγκόσμιας και συμπαντικής ιστορίας: την Ενανθρώπηση του Απείρου Θεού… στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού· την Γέννηση, ως ομοιοπαθούς «υιού ανθρώπου», του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός· του Ενός της Αγίας και Ζωοποιού Τριάδος· του Μόνου Βασιλέως των βασιλέων… και Κυρίου των κυρίων… και Κριτού των κριτών…!
Μέσα στο ταπεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ, ο ΧΡΟΝΟΣ χωρίστηκε σε ΠΡΟ και ΜΕΤΑ την Γέννηση του Λυτρωτή της ανθρωπότητας. Η ιστορία του σύμπαντος κόσμου ξεκίνησε από την αρχή. Επαναπροσδιορίστηκε, σε άλλη βάση, η οντολογική ‘ταυτότητα’ των ανθρώπων· ανακαινίστηκε το ‘είναι’ μας· αναπλάστηκε «καινή» η θνησιγενής μας φύση· ανακτήθηκε η χαμένη και λησμονημένη ‘θεοσυγγενής’ μας καταγωγή· γίναμε «Τέκνα Θεού» [ 10 ], αδελφοί κατά Χάρη του Μονογενούς Υιού Του, και συγκληρονόμοι της Ουράνιας Βασιλείας Του: «Κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Xριστού…» (Ρωμ. 8, 17). Εδώ, μέσα στην στενόχωρη Σπηλιά της Βηθλεέμ… η ανθρώπινη φύση μας εξήλθε από την ασφυκτική και καταθλιπτική ‘φυλακή’ της χωρο/χρονικότητας, προκειμένου να εισέλθει στο αδιάστατο, υπερκόσμιο και πάμφωτο Βασίλειο του απείρου Θεού…, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Οποίου εισέδυσε αθόρυβα στην χωρο/χρονική διάσταση της ανθρώπινης φύσης, για να της ανοίξει ‘πύλη εξόδου’ προς το πάμφωτο επέκεινα της υπερκόσμιας απεραντοσύνης…
Εκείνη την ανεπανάληπτη «Άγια Νύκτα» των ιστορικών Χριστου-γέννων του έτους μηδέν… γεννήθηκε ως αδύναμος και ατελής άνθρωπος, ο παντοδύναμος και παντέλειος Θεός! Ο Μονογενής Υιός του Θεού Πατρός έγινε «υιός ανθρώπου» [ 11 ] και, για την τέλεια Υϊκή Υπακοή προς τον άναρχο Πατέρα Του (ν’ αναλάβει δηλ. και ολοκληρώσει το προαιώνιο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας, ανεβαίνοντας στον Σταυρό… για την σωτηρία της ανθρωπότητας), Του χαρίστηκε από τον Πατέρα ως Όνομα, το «υπέρ παν Όνομα» (Φιλιπ. Β, 9): Χριστός! Από τότε, λοιπόν, η επωνυμία ‘Χριστιανός’ -που παραπέμπει σε κάθε αφοσιωμένο Χριστολάτρη- δεν είναι πια μια ‘λέξη’ εξίτηλη στα αρχεία του χρόνου. Είναι μια άφθαρτη ΣΧΕΣΗ Θεανθρώπινου Έρωτα, όπου το έγχρονο πλάσμα ενώνεται με τον Υπέρχρονο Πλαστουργό, το πεπερασμένο κτίσμα με τον Υπεράπειρο Δημιουργό Του!
Όσοι ‘αναγνωρίσαμε’ πίσω απ’ το εύθραυστο κι’ αδύναμο Βρέφος της Βηθλεέμ… τον Ενανθρωπήσαντα Θεό, Κύριο Ιησού Χριστό, και γονυπετήσαμε ταπεινά μπροστά στην Φάτνη… και προσκυνήσαμε ευλαβικά εντός της την Ενσάρκωση του Λόγου, που… «Ην εν αρχή… και ήν προς τον Θεόν… και ήν Θεός…» (Ιωάν. 1, 1) έχουμε κληθεί «Τέκνα Θεού»: «Όσοι δε έλαβον Αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν Τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα Αυτού…» (Ιωάν. 1, 12). Έχοντας, λοιπόν, αποκτήσει Όνομα καινό… λαμπρό… μοναδικό… ανεξίτηλα αναγεγραμμένο στην «Βίβλο της Ζωής» και καταχωρισμένο στα ‘αρχεία’ της ευλογημένης Βασιλείας Του: «Χαίρετε… ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς…» (Λουκ. 10, 20), έχουμε ήδη εισέλθει σε… ‘τροχιά’ αιώνιας κι’ αθάνατης ζωής!
Όσοι καταφρονήσαμε αλαζονικά την πενιχρή Φάτνη… περιφρονώντας το Θείο Βρέφος, που δεν μας «γέμισε το μάτι» με την πτωχεία και ταπεινότητά Του… ατυχήσαμε! Γιατί, πίσω απ’ ό,τι είδαμε και βλέπουμε… είναι κρυμμένο «άπαν το πλήρωμα της Θεότητος» (Κολοσ. 2, 9)! Πίσω από το φαινόμενο της ‘αδύναμης υπόστασης’ ενός Βρέφους… υπάρχει Εκείνος «Ος ερρύσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους… και μετέστησεν ημάς εις την Βασιλείαν της Αγάπης Αυτού…» (Κολοσ. 1, 13). Ώστε, έχοντας καταφρονήσει τον Χριστό… εκπέσαμε από την Θεο-υιοθεσία και Θεο-κοινωνία στην οποία Αυτός μας εκάλεσε…! Αλλ’ αυτή η ατυχής άρνησή μας να Τον προσκυνήσουμε ως Βρέφος λατρευτικά… έναντι ποιάς άλλης (βέλτερης;) επιλογής μας έγινε/γίνεται;! Απλά, ο εωσφορικός εγωισμός μας και το πείσμα που τροφοδοτεί εντός μας, είναι τα κυρίως εμπόδια που δεν αφήνουν να ‘δούμε’ νηφάλια κι’ επιλέξουμε «δαγκωτά» το προφανέστατο συμφέρον της ψυχής μας!…
Ας είμαστε ρεαλιστές: δεν υπάρχει ούτε ‘ευφυία’ αλλ’ ούτε στοιχειώδης λογική… στην (εντελώς ηλίθια) απόρριψη της μοναδικά Τιμητικής και Σωτήριας Πρόσκλησης [ 12 ] που μας απευθύνει -με την ενανθρώπηση του Μονογενούς Υιού Του- ο Θεός, καλώντας μας να συμμετάσχουμε ως συνδαιτυμόνες στο αιώνιο Δείπνο της Ουράνιας Βασιλείας Του! Δεν έχουμε κανένα ‘λογικό’ επιχείρημα για να τεκμηριώσουμε την άρνηση ή αδιαφορία μας γι’ αυτή την υπέρλογη πρόσκληση. Ο αρνητισμός μας είναι επιεικώς… ανόητος, και πρέπει να το παραδεχτούμε! Λόγω εγωισμού και μόνο, αρνούμαστε να πούμε ΝΑΙ στην ανεπανάληπτη Πρόσκληση του ‘Συμπαντάρχου’ Θεού μας, κι’ έτσι μένουμε έξω απ’ την Ευλογία Του, για να μην στερηθούμε την ικανοποίηση των… προσφιλών μας παθών!
Η απόρριψη της θεϊκής Προσκλήσεώς μας στην Σωτηρία… δεν είναι κάτι που μας ‘κοστίζει’ μόνο σε αυτόν τον κόσμο: αντί της χαράς και γαλήνης των Τέκνων του Θεού, εμπνέει την δουλική φοβικότητα ενός βίου ‘στοιχειωμένου’ από τον τρόμο του θανάτου! Ούτε ‘εξαντλεί’ τις συνέπειές του σε έναν ‘ανώδυνο’ αποκλεισμό μας από την Βασιλεία του Φωτός… αλλά τις μετακυλίει παραπέρα: σε έναν οδυνηρό εγκλεισμό μας στο βασίλειο του σκότους…! Γιατί -όπως διδάσκει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής- η συνειδητή άρνηση εκ μέρους μας του «αεί ΕΥ είναι» της ευλογημένης αλληλοπεριχώρησής μας με τον Θεό και όλα τα αγαθά όντα της Βασιλείας Του, μέσα στο άδυτο Φως του Παραδείσου… σημαίνει αυτόματα συνειδητή μας αποδοχή του «αεί ΦΕΥ είναι» της καταραμένης συνοίκησής μας με τους κακίστους δαίμονες, μέσα στο «σκότος το εξώτερον…» [ 13 ] της φρικαλέας κόλασης, της «ητοιμασμένης τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού…» (Ματθ. 25, 41)!
Ένας σύντομος ‘δρόμος’ η επίγεια ζωή μας, στο τέλος της οποίας θα μάθουμε (εκ του αποτελέσματος… αλλά δίχως ‘δεύτερη ευκαιρία’ επανόρθωσης ενδεχομένου λάθους!) ΑΝ… άξιζε ή όχι, να έχουμε ζήσει ΟΠΩΣ -ένθεα ή άθεα- επιλέξαμε να ζήσουμε στη γη! Ένας ταχύς ‘διάπλους’ στο πέλαγος του χωροχρόνου ο πρόσκαιρος βίος, στο τέρμα του οποίου θα μας περιμένει μια οντολογική πραγματικότητα… είτε επιβεβαιωτική της πίστης μας είτε ανατρεπτική της απιστίας μας! Γιατί, καταπλέοντας στον άλλο κόσμο… περιμένει: είτε α) να μας υποδεχτεί ένα γαλήνιο κι’ απάνεμο ‘λιμάνι’ (η ευλογημένη Βασιλεία του Φωτός…) για να ελλιμενισθεί η ψυχή μας αιώνια, συμμετέχοντας -μαζί και μ’ άλλα, απροσμέτρητα [ 14 ] αγαθά όντα, φωτεινά, αγαπητικά και χαρούμενα- στο ατελεύτητο Πανηγύρι των Τέκνων του Θεού… είτε β) να μας ‘καταπιεί’ -αλλοίμονο- ένας ωκεανός ταλαιπωρίας και αγωνίας (το καταραμένο βασίλειο του σκότους…) και να χαθούμε στ’ αβυσσαία βάθη του, μέσα σε μια φρικτή κόλαση μοναξιάς, κυνηγημένοι από τους θηριώδεις δαίμονες! [ 15 ]
Καλά Χριστού-γεννα… στους Χριστο-λάτρες και τις Χριστο-λάτριδες!
Καλές ‘Γιορτές’ (χωρίς Χριστό) σε όλους τους λοιπούς συνανθρώπους μας.
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————
Ένα ‘υστερόγραφο’ εμπνευσμένο από τον μεγάλο Ταρκόφσκυ!
Μια παλιά Ρωσική κινηματογραφική ταινία περιλάμβανε την ακόλουθη -μεγαλειώδη στην απλότητά της- αξιοπαρατήρητη στιχομυθία… μεταξύ μιας γιαγιάς και μιας κόρης.
…Στο τέλος ενός δρόμου, επάνω σε σωρούς ερειπίων που μαρτυρούν προγενέστερο (ανύπαρκτο πλέον) οικοδόμημα, ένα κατασκευαστικό συνεργείο ετοιμάζεται να βάλει τα θεμέλια ενός αθεϊστικού μουσείου. Μια Ρωσίδα ‘μάτουσκα’ καταφθάνει ασθμαίνοντας κι’ αναζητώντας κάτι… που φαίνεται να μην βρίσκει πουθενά, ερωτά με απορία ένα κορίτσι που έτυχε να περνά: «Κόρη μου, εδώ… δεν υπήρχε ένας Ιερός Ναός;! Αυτός ο δρόμος δεν οδηγούσε σε Εκκλησία…;!». «Κάποτε… ναι, μάτουσκα, όχι όμως πλέον! Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί, πια, σε καμία εκκλησιά!…» απάντησε το κορίτσι. Και η μάτουσκα, με μια παιδική αθωότητα -εκείνη την αθωότητα των «νηπιαζόντων στην κακία» ( ) που ‘κρίνει’ την ‘ωριμότητα’ όσων γέρασαν μέσα σ’ αυτήν!- ξαναρωτά με εμφανή απορία και σύγχιση: «Αλήθεια;! Και τί χρειάζεται, κόρη μου, ένας δρόμος… αν δεν οδηγεί σε εκκλησιά…;!»
Εκπληκτική επισήμανση λαϊκής (Χριστο-κεντρικής) θυμοσοφίας! Πραγματικά, τί μας χρειάζονται τα ‘Χριστού-γεννα’ (ως γιορτή δήθεν ‘οικογενειακή’ και κοινωνική…) με πολύ φολκλόρ και «φώτα… χίλια φώτα… που, όμως, δεν είναι Το ΦΩΣ…» [ 13 ], αν δεν οδηγούν τις διψασμένες για ΑΛΗΘΕΙΑ και ΖΩΗ ψυχές μας, με λατρευτική διάθεση μπροστά στην Φάτνη… και στον ενανθρωπήσαντα Θεό…;! Επιπλέον, τί χρειαζόταν η μετάβασή μας από την ανυπαρξία στην ύπαρξη… και η επιβίβασή μας στο ‘καράβι της ζωής’ αν, τελικά, το διαπόντιο αυτό ‘ταξίδι’ του επίγειου βίου μας ΔΕΝ έχει ως προορισμό του το Λιμάνι της Βασιλείας του Χριστού, αλλ’ απλώς επιδιώκει την χαρά του ‘διάπλου’ και την απόλαυση της ‘διαδρομής’… ΑΝΟΗΤΩΣ αδιάφορα προς ό,τι περιμένει εκεί, στην ‘αντίπερα όχθη’…!
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Κύριε, αποκατάστησον την ψυχήν μου από της κακουργίας αυτών (δαιμόνων), από λεόντων την μονογενή μου…» (ψαλμός 34, 17). Στην «Εμπειρική Θεολογία» του Ψαλτηρίου (δηλ. των ψαλμών του Προφήτου και Βασιλέως Δαβίδ, που ήταν/είναι το πιο αγαπημένο πνευματικό εντρύφημα όλων των Αγίων!), αλλά και σε πολλά σημεία της Αγιοπατερικής Γραμματείας, η ανθρώπινη ψυχή λαμβάνει συχνά το προσωνύμιο της «μονογενούς» (μονάκριβης) ‘θυγατέρας’ της ανθρώπινης ύπαρξης… που, αν απωλεσθεί και χαθεί στο αιώνιο σκοτάδι, δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο ισάξιό της για να την υποκαταστήσει: «Τί ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16, 26)!
—————
[ 2 ] Αυτό που στ’ Αγιοπατερικά συγγράμματα της Ορθόδοξης Ανατολής ονομάζεται «πνευματικός θάνατος» (της ψυχής), ισοδυναμεί με την μεγαλύτερη τραγωδία: αιώνια απώλεια της ψυχής μας -λόγω της ‘δαιμονικής’ αμετανοησίας μας- και ταλαιπωρία μας μέσα στο αιώνιο σκοτάδι! Δεν συμπίπτει με τον βιολογικό θάνατο (του σώματος), ο οποίος δεν είναι ‘δυστύχημα’ ανεπανόρθωτο… αφού έχει νικηθεί από την Ανάσταση του Χριστού, αλλ’ είναι ‘ευτύχημα’ εφόσον μας ευεργετεί… επανάγοντάς μας στην ουράνια πατρίδα!
—————
[ 3 ] «Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος…» (ψαλμός 111, 6). Ο παντέλειος και άπειρος Θεός μας έχει κι’ απέραντη, ανεξάντλητη Μνήμη (αμέτρητα… Yottabytes -και επέκεινα- RAM!!!) ώστε, σε αντίθεση μ’ εμάς τους ανθρώπους, που είμαστε όντα ατελή, περατής ενθύμησης (μετρημένων στα δάχτυλα… byteς RAM!), είναι ανυπολόγιστα ικανός να θυμάται, ένα προς ένα, όλα τα -απροσμέτρητα- λογικά όντα (ευσεβή και ασεβή…) που δημιούργησε εκ του μηδενός! Ασύγκριτα δε περισσότερο, ΘΥΜΑΤΑΙ εκείνα τα λογικά Του πλάσματα… που Τον αγάπησαν «εξ όλης της καρδίας… και εξ όλης της ψυχής… και εξ όλης της διανοίας… και εξ όλης της ισχύος…» αυτών (Μάρκ. 12, 30-31), και τον τίμησαν τηρώντας τις Εντολές Του!
[ Για όσους συμβαίνει να είναι αμύητοι στην ψηφιακή τεχνολογία, θα ήταν ίσως χρήσιμο (πνευματικά) ν’ αναλογισθούν την… ‘απελπιστική’ κλίμακα αναλογικότητας των μεγεθών μνήμης, ώστε να συγκρίνουν την ανθρώπινη μνημονική χωρητικότητα, με τα ελάχιστα «Βyteς»… προς την Θεϊκή Μνημονική (και όχι μόνο) Μεγαλειότητα των απροσμετρήτων «Yottabytes» και επέκεινα αυτών…!
Το byte (Μπάϊτ), είναι μονάδα μέτρησης χωρητικότητας της ‘Μνήμης’ (RAM) ενός υπολογιστικού συστήματος (ή ενός ψηφιακού δίσκου). Περίπου 1000 Βyteς (Μπάϊτς) αντιστοιχούν σε 1 Kilobyte (Κιλομπάϊτ) / Περίπου 1000 Kilobyteς αντιστοιχούν σε 1 Megabyte (Μεγαμπάϊτ) / Περίπου 1000 Megabyteς αντιστοιχούν σε 1 Gigabyte (Γιγαμπάϊτ) / Περίπου 1000 Gigabyteς αντιστοιχούν σε 1 Terabyte (Τεραμπάϊτ) / Περίπου 1000 Terabytes αντιστοιχούν σε 1 Petabyte (Πεταμπάϊτ), Περίπου 1000 Petabyteς αντιστοιχούν σε 1 Exabyte (Εξαμπάϊτ), Περίπου 1000 Exabyteς αντιστοιχούν σε 1 Zettabyte (Ζεταμπάϊτ) / Περίπου 1000 Zettabytes αντιστοιχούν σε 1 Yottabyte (Γιωταμπάιτ)…
Συνεπώς, μπορούμε να έχουμε μια μικρή -απλώς, ενδεικτική- ‘σχηματοποίηση’ της… κυριολεκτικής παράνοιας που υπάρχει στην κλίμακα μεγεθών… κι’ αυτή προκύπτει: ΑΝ συγκρίνουμε την ‘μνήμη’ του ατελούς πλάσματος-ανθρώπου… με την ‘ΜΝΗΜΗ’ του απείρου Πλαστουργού-Θεού: 1 ‘byte’ ανθρώπινης μνήμης… απέναντι στα ανεξάντλητα «Yottabytes» (κι’ απείρως επέκεινα αυτών…) της ΜΝΗΜΗΣ του απείρου Θεού!…
—————
[ 4 ] «Επελήσθην ωσεί νεκρός από καρδίας…» (ψαλμός 30, 13). Ο Άγιος Προφήτης Δαβίδ εκφράζει εδώ με απόλυτο ρεαλισμό την ‘προσδοκία… της λησμοσύνης’ μας, από την ‘μνήμη’ της καρδιάς εκείνων που αφήνουμε πίσω μας (ακόμα κι’ αν πρόκειται για τους πιο στενούς κι’ αγαπημένους συγγενείς και φίλους μας), μετά την αποβίωσή μας…
—————
[ 5 ] «Η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς, εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού….» (Ρωμ. 8, 21).
Αυτό… που στον παρόντα βίο γνωρίζουμε εμπειρικά ως ‘ελευθερία’ στις σχέσεις μας με τον λογικό και άλογο κόσμο που μας περιβάλλει, υπολείπεται κατά πολύ… της αληθινής και πλήρους ελευθερίας, που μας είχε χαριστεί πρωτογενώς (σε επίπεδο πρωτοπλάστων) από τον Θεό! Την είχαμε… αλλά την χάσαμε, κατά την υποδούλωσή μας στις αμαρτίες και τα πάθη. Η αρχέγονη πτώση της ανθρώπινης φύσης στην αμαρτία… υπέταξε και την ίδια την Κτίση στους νόμους της φθοράς, ώστε να «συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν…» (Ρωμ. 8, 22) προσδοκώντας την απολύτρωση, που θα μας έρθει από τον Σωτήρα Χριστό στα έσχατα της συμπαντικής ιστορίας, απελευθερώνοντας την Κτίση «από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού». Έως τότε… θα βλέπουμε με θλίψη την Κτίση να «συστενάζει και συνωδίνει…», αλλά ποτέ να μην συμβιβαζόμαστε ηττοπαθητικά με την παθογένεια που συναντούμε γύρω μας… μέχρι να επέμβει ο Θεός!
—————
[ 6 ] Ο Όσιος Δωρόθεος της Μονής του Αββά Σερίδου, από την Γάζα της Παλαιστίνης (6ος αιώνας μ.Χ.) μας δίνει στα «Ασκητικά» του μια άλλη διάσταση της ‘κόλασης’… που εκδέχεται εκείνους τους αμετανόητους ανθρώπους, που δεν θέλησαν να θεραπευτούν από τα πάθη τους ενόσω ζούσαν στην γη, κι’ έτσι έφυγαν για την αιωνιότητα πνευματικά αθεράπευτοι. Έχοντας εκθρέψει τα πάθη μέσα τους, στη διάρκεια της έμβιας ζωής τους, χωρίς ποτέ να μεριμνήσουν για την ίασή τους, όταν περιέρχονται στην μεταβιολογική κατάσταση ύπαρξης… όπου δεν μπορούν να ικανοποιούν τα ενσωματωμένα στην ψυχή τους πάθη, βασανίζονται απ’ αυτά ανελέητα. Γιατί, όταν λ.χ. οι τρεις «γίγαντες της εμπαθείας» (Φιληδονία-Φιλοδοξία-
—————
[ 7 ] «Μήπως ό,τι καλούμε βασίλεμα / γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα / κι’ αντί νά’ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη / ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα…;!». Το υπέροχο ποίημα του Γ. Δροσίνη, μελοποιημένο: https://youtu.be/kZd4XYtJnMg?
—————
[ 8 ] Ο ταχύτατα μεταβαλλόμενος κόσμος μας, οδηγείται συνεχώς σε… απώλειες παραδοσιακών εννοιών και αξιών, που αντικαθίστανται από άλλες, καινές… και συχνά κενές…, η χρήση των οποίων επέφερε μεγάλη σύγχιση στους ανθρώπους! Η λυσσώδης επιδίωξη αθέων κέντρων επιρροής να επιβάλουν, τα τελευταία χρόνια, αλλαγές στον κώδικα της διανθρώπινης επικοινωνίας: λ.χ. α) εισήγαγε ανάμεσα στα 2 παραδοσιακά άρθρα -το αρσενικό ‘ο’ και το θηλυκό ‘η’ που χαρακτηρίζουν τον άνδρα και την γυναίκα αντίστοιχα- το ουδέτερο άρθρο ‘το’ που παραπέμπει σε ένα τρίτο γένος… άφυλο ή αμφίφυλο! β) άλλαξε τα έντιμα γονεϊκά ονόματα «πατέρας» και «μητέρα» με τα βλακώδη αντικατάστατα ‘γονέας 1’ και ‘γονέας 2’ για δήθεν «καλύτερη απόδοση των εννοιών που προσδιορίζουν»…!
Μέσα στην ίδια ‘λογική ισοπέδωσης’ έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για επικείμενη αλλαγή του τρόπου χρονολόγησης των ιστορικών περιόδων και γεγονότων… που μέχρι σήμερα -δύο χιλιάδες χρόνια τώρα- μετά την ενανθρώπιση του Θεού, στο πρόσωπο του Χριστού, χαρακτηρίζονται από καθιερωμένες ιστορικά διεθνείς σημάνσεις: «π.Χ.» (προ Χριστού) και «μ.Χ.» (μετά Χριστόν), απλά και σημασιολογημένα! Εφεξής, πλέον, οι προ Χριστού εποχές και γεγονότα θ’ αρχίσουν να χαρακτηρίζονται χρονολογικά ως ‘π.Κ.Χ.’ [ = προ Κοινής Χρονολογίας ] ή ‘π.Κ.Ε.’ [ = προ Κοινής Εποχής ] ή ‘π.Κ.Π.’ [ = προ Κοινής Περιόδου ]! Αντίστοιχα δε, οι μετά Χριστόν εποχές και γεγονότα, ως ‘Κ.Χ.’ [ = Κοινής Χρονολογίας ] ή ‘Κ.Ε.’ [ = Κοινής Εποχής ] ή ‘Κ.Π.’ [ = Κοινής Περιόδου ]!
—————
[ 9 ] «Καινούς ουρανούς και γην καινήν, κατά την επαγγελίαν Αυτού προσδοκώμεν…» (Β’ Πέτρ. 3, 13). Η μελλοντική ανακαίνιση της κτίσεως, που έχει εξαγγείλει ως «μέλλουσα Καινή Κτίση» η Θεϊκή Αγαθότητα, βιώνεται ήδη από τώρα! Όπως, από την παρούσα ζωή μπορούμε οι άνθρωποι να γίνουμε (υπό προϋποθέσεις) θεατές της Θεϊκής δόξας… έτσι κι’ από τώρα μπορούμε -υπό ανάλογες προϋποθέσεις- ν’ αποκτήσουμε μία μερική… ή πλήρη αίσθηση της μελλοντικής αλλοίωσης της Κτίσεως. Όταν ο άνθρωπος ζει εν μετανοία… και φωτίζεται από την Θεία Χάρη, τότε δεν υποδουλώνεται στην Κτίση, αλλά βλέπει καθαρά μέσα σε αυτήν, την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Θεού. Όταν κανείς έχει μέσα του «αισθητώς και ευαισθήτως» αυτήν την παντουργό Θεία Χάρη, τότε προγεύεται βιωματικά απ’ αυτόν τον κόσμο την ανάστασή του… και διοπτεύει καθαρά την μέλλουσα ανάπλαση της Καινής Κτίσης του Θεού…!
—————
[ 10 ] «Όσοι δε έλαβον Αυτόν… έδωκεν αυτοίς εξουσίαν Τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα Αυτού…» (Ιωάν. Α, 12). Αν μπορούσαμε ν’ αναλογισθούμε την πλήρη έννοια αυτού του Ευαγγελικού λόγου και να νοιώσουμε το βιωματικό ‘αντίκρυσμα’ αυτής της εκπληκτικής Θεϊκής επαγγελίας… θα είχαμε αυτοστιγμεί εγκαταλείψει κάθε μάταιο επιτήδευμα αυτού του κόσμου, για να «τα δώσουμε όλα» στην ευαρέστηση και στον καλοκαρδισμό… του Μεγάλου Ευεργέτου της φτωχής και ταπεινής μας ύπαρξης!
—————
[ 11 ] Μυστήριο Μυστηρίων απόρρητο, απερίγραπτο κι’ ακατανόητο: Ο «α-μήτωρ εν Ουρανώ»… γίνεται «α-πάτωρ επί της γης». Ο Ιησούς δηλ. ως Υιός Θεού, στον Ουρανό δεν γεννήθηκε από μητέρα. Ο Ίδιος, όμως, όταν ήρθε ως άνθρωπος στην γη δεν γεννήθηκε από πατέρα. Γεννήθηκε από την πάναγνη και αειπάρθενο Μαρία «εκ Πνεύματος Αγίου», καταργώντας τους νόμους της φύσης. Ο άσαρκος Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη. Ο άϋλος Λόγος του Θεού περιβλήθηκε υλικό ανθρώπινο σώμα. Ο αόρατος έγινε ορατός. Ο αναφής ψηλαφήθηκε και ψηλαφάται. Ο άν-αρχος έλαβε αρχή. Ο Μονογενής Υιός του Θεού έγινε υιός ανθρώπου… για την σωτηρία μας, ενώνοντας ασύγχυτα κι’ αναλλοίωτα τις δύο υπερτέλειες φύσεις Του, την Θεϊκή και την ανθρώπινη…! (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
—————
[ 12 ] «Ερωτώ σε, έχε με παρητημένον!…» / Δηλαδή: «Σε παρακαλώ [ <- η ευγένεια μας μάρανε! ], παράτα με ήσυχο…»! Αυτή, δυστυχώς, είναι η απόκριση των περισσοτέρων ανθρώπων στο κάλεσμα της Αγάπης του Θεού, όπως περιγράφει ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς στην Παραβολή των προσκληθέντων στο Δείπνο της Βασιλείας και αρνηθέντων…
«…Και ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες. Ο πρώτος είπεν· αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον! Και έτερος είπεν· ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον! Και έτερος είπε· γυναίκα έγημα και διά τούτο ου δύναμαι ελθείν· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον…»
(Λουκ. 14, 18-20)!
ΔΗΛΑΔΗ: Άρχισαν όλοι οι καλεσμένοι του Βασιλιά να αρνούνται, ένας προς έναν, την πρόσκληση στο Βασιλικό Δείπνο, με διάφορες (πραγματικές ή πλασματικές) δικαιολογίες…
Ο α΄ καλεσμένος στο Δείπνο, είπε: Αγόρασα ένα χωράφι… και πρέπει να πάω να το ελέγξω. Σε παρακαλώ, μη με υπολογίζεις!… [Εδώ, εννοείται ο υλικός πλουτισμός κι’ ο ίδιος ο πλούτος… που θέλει πάντοτε να είναι η πρώτη έγνοια στην καρδιά μας!…)
Ο β΄ καλεσμένος στο Δείπνο, είπε: Αγόρασα 5 ζεύγη υποζυγίων βοδιών, και πηγαίνω να τα δοκιμάσω. Σε παρακαλώ, μη με υπολογίζεις!… [Εδώ, εννοούνται οι πέντε αισθήσεις μας και τα ισάριθμα ζεύγη των αισθητηρίων μας: 2 μάτια, 2 αυτιά, 2 ρουθούνια, 2 χέρια, 2 ομάδες γευστικών καλύκων, της γλώσσας και του ουρανίσκου…].
Ο γ΄ καλεσμένος στο Δείπνο, είπε: Παντρεύτηκα… και γι’ αυτό δεν μπορώ να έλθω. Σε παρακαλώ, μη με υπολογίζεις!… [Εδώ, εννοούνται οι βιοτικές μέριμνες… που διεκδικούν μέσα στο μυαλό μας την απόλυτη προτεραιότητα!…]
Όταν ένας δούλος αρνείται περιφρονητικά (και, μάλιστα, έναντι φτηνών δικαιολογιών, αναξίων λόγου) ν’ ανταποκριθεί σε επίσημη βασιλική Πρόσκληση για δείπνο στο παλάτι… μαζί με την βασιλική οικογένεια και τους μεγιστάνες του παλατιού, τότε προκαλεί δίκαια την αγανάκτηση του Βασιλιά, ο Οποίος δεν μπορεί παρά ν’ αναφωνήσει πεισμωμένος: «Ουδείς των ανθρώπων εκείνων των κεκλημένων (και αρνησαμένων) γεύσεταί Μου του Δείπνου…»! (Λουκ. 14, 24).
—————
[ 13 ] «Σκότος το εξώτερον… εκεί έσται ο κλαυθµός και ο βρυγµός των οδόντων…» (Ματθ. 25, 30). Γνωρίζαμε για το σκοτάδι μία εκδοχή, την… σκοτεινή! Δεν θα μπορούσαμε να υποψιαστούμε ότι υπάρχει κι’ άλλη. Και… να, με την υπαινικτική αυτή αναφορά του Χριστού στο Ευαγγέλιο, μαθαίνουμε ότι υπάρχουν δύο εκδοχές σκότους: α) το εμπειρικά γνωστό μας ‘εσώτερο’ (που εμπνέεται ‘από μέσα’ μας…), το οποίο μας καθυποβάλλει την συνήθη ‘αόριστη’ φοβικότητα της νύχτας… και β) ένα άλλο ‘εξώτερο’, εμπειρικά άγνωστο σκότος, που κατακυριεύει ‘απ’ έξω’ την ψυχή μας με απόλυτο τρόμο, απαρήγορο κλαυθμό και ‘τρίξιμο δοντιών’… δηλ. ακραία αισθητηριακή φρίκη και εγκεφαλική παράνοια…!
—————
[ 14 ] «Εμοί δε, λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι Σου (Άγιοι), ο Θεός· απαριθμήσομαι αυτούς και υπέρ άμμον πληθυνθήσονται…» (ψαλμός 138, 17)!
Δηλαδή: Ευλαβούμαι και θαυμάζω υπερβολικά τους Αγίους φίλους Σου, Θεέ μου! Θέλω να τους μετρήσω, αλλά ξεπερνούν σε πλήθος τους κόκκους της αμμουδιάς…!
Ανέκαθεν, η δημοσιογραφική ‘λύσσα’ για την παραπλάνηση των ανθρωπίνων μαζών (χειριστικό ‘εργαλείο’ που μετέρχονται οι θλιβεροί υπηρέτες της αρνησίθεης προπαγάνδας κάθε εποχής!) επιχειρηματολογεί ψευδώς, προσπαθώντας να αποδομήσει την πραγματική δημογραφική εικόνα (…) της «Στρατευομένης Εκκλησίας» των αγαθών Χριστολατρών της γης. Όμως, όσο κι’ αν προσπαθείται αήθως να συρρικνωθεί απαξιωτικά η εν λόγω εικόνα, σε μια πλασματική «θλιβερή μειονότητα» (…), η «Θριαμβεύουσα Εκκλησία» του Ουρανού θα συνεχίζει να καλωσορίζει αδιάκοπα στην Βασιλεία του Χριστού απειράριθμα ταπεινά, εξαγνισμένα και φωτόμορφα τέκνα, που κοσμούν τον Ουρανό ως άστρα λαμπρά αείφωτα…
«Τοιγαρούν και ημείς, τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος Μαρτύρων, όγκον αποθέμενοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν, δι’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα, αφορώντες εις τον της Πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν…» (Εβρ. 12, 1-2)!
Δηλαδή: Έχουμε -λέγει ο Απόστολος Παύλος- ένα τεράστιο νέφος Μαρτύρων που μας περιτριγυρίζει αοράτως, μας περιβάλλει και μας ενθαρρύνει συγχρόνως να κάνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, να τηρήσουμε τις άγιες εντολές του Θεού με υπομονή, έχοντας στο νου μας το πρόσωπο του Χριστού, του αρχηγού της Πίστεώς μας, και τίποτα άλλο…
—————
[ 15 ] Ο Εωσφόρος και η εγκληματική συμμορία των δαιμόνων, ως πρώην άγγελοι… εκπεσόντες -για την αλαζονεία τους- απ’ το ύψος της Αγαθότητας στο βάθος της Κακίας, έχουν συσσωρεύσει μέσα τους αβυσσαλέο θυμό κι’ οργή για τον Δημιουργό τους! Μισούν τον Θεό, θεωρώντας Τον ‘υπαίτιο’ της απωλείας τους, γιατί τους… άφησε να γκρεμιστούν στην άβυσσο, από το ύψος του Θεϊκού θρόνου, γύρω από τον οποίο ήταν λειτουργοί. Αυτό το μίσος τους, όμως, το επεκτείνουν και προς τους ανθρώπους που είναι τα αγαπημένα πλάσματα του Θεού – έστω κι’ αν Τον ποτίζουν/-ουμε συνεχώς φαρμάκι απιστίας! Όπως ακριβώς συμβαίνει στον υπόκοσμο, στις ‘βεντέτες’ των Μαφιόζων… που στοχοποιούν τα παιδιά των αντιπάλων τους, για να προξενήσουν μεγαλύτερο πόνο στους εχθρούς τους!…
Την ανθρωποκτόνο μανία τους οι δαίμονες την διεκπεραιώνουν μέσω των πειρασμών που διενεργούν εναντίον των ανθρώπων. Με τα ελκυστικά ‘δολώματά’ τους, προσπαθούν να δελεάσουν την αδύναμη ανθρώπινη προαίρεση σε εκτροπές προς τις αμαρτίες και τα πάθη, παρασύροντας όσο περισσότερες ψυχές μπορούν μαζί τους στην αιώνια κόλαση! Κι’ αυτό… όχι από κάποιο προσωπικό τους συμφέρον, αλλ’ από μοχθηρία… για να καυχώνται χαιρέκακα στον Χριστό, ότι δεν είναι οι μόνοι που Τον πρόδωσαν και τον αρνήθηκαν, αλλ’ έχουν μαζί τους ‘παρέα’ στην γέενα του πυρός, κι’ αμέτρητα από τα «κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού» δημιουργημένα και ξεστρατημένα στην αμαρτία πλάσματά Του!
Ωστόσο, τα πονηρά κι’ ακάθαρτα πνεύματα, παρ’ ότι το θέλουν πολύ… εμποδίζονται από την Χάρη του Θεού, σε αυτόν τον κόσμο, να διενεργήσουν ΟΛΗ την ανθρωποκτόνο λύσσα τους. Παραχωρούνται από τον Θεό, να διοχετεύσουν την κακία τους (και πάλι, ένα μέρος της μόνο) σ’ εκείνους τους ανθρώπους που την ‘προκαλούν’ εναντίον τους, έχοντας γίνει εχθροί του Θεού… και, αντίστοιχα, φίλοι των εχθρών Του (δαιμόνων), κι’ έχοντας «πουλήσει την ψυχή τους» στον διάβολο! Οι αφοσιωμένοι πιστοί Χριστολάτρες, αντίθετα, είναι απόλυτα ασφαλείς και προστατευμένοι από κάθε δαιμονική κακουργία (καθώς δεν έχουν το δικαίωμα ν’ αγγίξουν ούτε τρίχα από τα μαλλιά των πιστών…), ενόσω βέβαια ζούν μέσα στις «συντεταγμένες ασφαλείας» (…) των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας…!
Στην μετα-βιολογική κατάσταση ύπαρξης, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά: όσες ψυχές αναχωρούν έτοιμες πνευματικά (μετανοημένες ταπεινά κι’ εξαγνισμένες από την Συγχωρητική Χάρη του ευσπλάχνου Θεού…), βγαίνουν οριστικά έξω από κάθε επιρροή δαιμονικής κακίας και απειλής! Όσες ψυχές, όμως, αναχωρούν για την άλλη ζωή ανέτοιμες (αθεράπευτες από τα πάθη τους, αμετανόητες για τις αμαρτίες τους κι’ ασυγχώρητες…) εμπίπτουν πλέον, δυστυχώς, ολοκληρωτικά στην τυραννική κυριαρχία των πονηρών και ακαθάρτων πνευμάτων, με την κακία των οποίων ‘ταυτίστηκαν’ ψυχικά πλήρως, ενόσω ζούσαν στη γη, ώστε να υφίστανται πια ανεμπόδιστα την ‘δικαιωματική’ βασανιστική τους κακουργία, σε όλο το σκοτεινό, απάνθρωπο κι’ εγκληματικό της ‘μεγαλείο’…!
