Η εκκλησιαστική υμνολογία της Ορθόδοξης Ανατολής, είναι απαύγασμα Θεϊκής σοφίας και καρπός υπερφυούς φωτισμού στις ψυχές των υμνογράφων Αγίων μας! Φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, οι θεοφόροι Πατέρες, διέκριναν και συνέλαβαν -μεταξύ απείρων άλλων αληθειών- και την περί της αληθινής (υπαρξιακής) ‘ορφανίας’ που βιώνει ένας άνθρωπος, οιασδήποτε ηλικίας, όταν ‘ορφανέψει’ από Θεό… κι’ όχι τόσο από φυσικούς γονείς, μητέρα και πατέρα! Ο ιερός υμνωδός -εδώ- αυτή την ‘ορφανία’ υπαινίσσεται… ικετεύοντας τον Χριστό (και για λογαριασμό μας!) ν’ αναπληρώσει το δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας Του απ’ την ζωή μας, αποστέλλοντας (κατά την υπόσχεσή του) το Άγιο Πνεύμα.
«Ανελθών εις Ουρανούς, όθεν και κατήλθες, μη εάσης ημάς ορφανούς, Κύριε! Το Πανάγιόν Σου Πνεύμα εξαπόστειλον, φωταγωγούν τας ψυχάς ημών…»
(Από την Υμνολογία της Αναλήψεως)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κύριε, μη μας αφήσεις ορφανούς… τώρα που ανέβηκες στους Ουρανούς, απ’ όπου και είχες κατεβεί στην γη σαρκοφόρος! Στείλε μας το Πανάγιο Πνεύμα Σου, για να παρηγορεί και φωταγωγεί τις ψυχές μας…
Η Ανάληψη του Χριστού στους Ουρανούς (40 μέρες μετά την Ανάσταση και 10 μέρες προ της Πεντηκοστής) έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια πολλών εκ των Μαθητών Του, ώστε να΄ναι δύσκολο ν’ αμφισβητηθεί η ιστορικότητα του εν λόγω γεγονότος, στους αιώνες της αμφισβήτησης περί την Πίστη, που επρόκειτο να ακολουθήσουν! Το γεγονός της Ανάληψης του Κυρίου, καθαυτό, αλλά κι’ ο τρόπος της ανόδου του αναστημένου Χριστού (μαζί με το πανάγιο σώμα Του) στους Ουρανούς, είναι ένα από τα σημαντικώτερα και συγκλονιστικώτερα γεγονότα που ‘θυμάται’ η ανθρωπότητα, από την εγκόσμια ζωή του Κυρίου μας.
Η ιδιάζουσα Εορτολογική σημασία της Ανάληψης, έγκειται στο γεγονός, ότι: στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, η φτωχή και ταπεινή ανθρώπινη φύση ανέβηκε στους Ουρανούς και κάθησε στον Θεϊκό θρόνο, ως Θεός-Υιός στα δεξιά του Θεού-Πατρός! Αφθαρτοποιημένο, με μεγαλειότητα θεοπρεπή, το αναστημένο Σώμα του Κυρίου ανεβαίνει στους Ουρανούς, και μαζί Του συνανεβάζει εκεί την ανθρώπινη φύση! Μια τρομακτική τιμή για την ανθρωπότητα… που ‘ζήλεψαν’ και οι Άγιοι Άγγελοι! Η τιμή δε αυτή, της ενσώματης μετάστασης στον Ουρανό, χαρίστηκε -κατ’ εξαίρεση- από τον Χριστό, μόνο στην Παναγία Μητέρα Του! [ 1 ]
Η δυναμική απλότητα της περιγραφικής αποτύπωσης, από τον Ευαγγελιστή Λουκά, του ασύλληπτου για την μεγαλειότητά του, γεγονότος της Ανάληψης του Χριστού, είναι θαυμαστή! Πώς μπορούν να περιγράφονται τόσο μεγάλα γεγονότα με τόσο μικρά έλλογα ‘αφιερώματα’… και να εντυπώνονται μές στην καρδιά μας με τέτοια εκπληκτική ενάργεια και δύναμη πειθούς! Ίσως γιατί, όλα τα Θεϊκά δρώμενα… είναι απλά και ταπεινά, μέσα στην υπέροχη μεγαλειότητά τους, και πραγματώνονται πάντα σιωπηλά και ήσυχα… ‘εναρμονιζόμενα’ με τις θεοειδείς Αρετές του «πράου και ταπεινού τη καρδία…» [ 2 ] Κυρίου και Θεού μας!
«Και εγένετο εν τω ευλογείν Αυτόν αυτούς… διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν…»
(Λουκ. 24, 51).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Καθώς ο Χριστός ευλογούσε τα πλήθη των ανθρώπων, που είχαν συγκεντρωθεί στο Όρος των Ελαιών… τους αποχωρίστηκε, αρχίζοντας σιγά-σιγά κι’ αθόρυβα ν’ ανυψώνεται στον ουρανό με το πανάγιό Του σώμα…
Αυτή η απλότητα και ταπεινότητα του Θεανθρώπου Κυρίου μας, είναι η ‘ειδοποιός διαφορά’ κάθε μεγαλειώδους Θεϊκού Έργου… έναντι των ανθρώπινων έργων (πολλώ δε μάλλον των δαιμονικών) που είναι, κατά κανόνα, φανταχτερά και θορυβώδη! Είναι σημειολογικά ενδιαφέρουσα και απόλυτα ενδεικτική αυτής της αλήθειας, η διατύπωση ενός εφήβου που εξομολογούσα προ καιρού: «Άμα μια ‘φάση’ δεν έχει ‘τζερτζελέ’ και ‘βαβούρα’… δεν την ‘πάω’ καθόλου!». Ατυχώς, οι άνθρωποι (τους περισσότερους εκ των οποίων εκπροσωπεί -άτυπα- ο εν λόγω νέος) πλειοδοτούν συνειδητά κι’ αρέσκονται στο φανταχτερό και θορυβώδες…!
Όμως, η Χάρη του Θεού -Γαληνοφόρος και Ησυχαστική, από την φύση Της!- αναπαύεται ν’ αποκαλύπτεται ταπεινά κι’ αθόρυβα…, παραμένοντας στην ησυχία του νου… στην ειρήνη της καρδιάς… και στον πράο κατευνασμό των σωματικών αισθήσεων! Δεν μπορεί ν’ ανεχθεί κι’ εναρμονιστεί συμβιβαστικά με την ταραχή των εμπαθών λογισμών… την νευρικότητα των εμπαθών αισθημάτων… και την υπερένταση των θορυβωδών αισθητηριακών δραστηριοτήτων, που υπονομεύουν και δυσχεραίνουν, συχνά δε καταργούν την αδιάλλειπτη ενδο-επικοινωνιακή διεπαφή των ψυχών με τον Θεό… και, εν αγίω Πνεύματι, μεταξύ τους…!
Για να νικηθεί ο νόμος της βαρύτητας… και ν’ απογειωθεί ένα διαστημικό λεωφορείο βάρους μερικών δεκάδων τόνων, ‘πρέπει’ να… διαχυθεί τόσος θόρυβος εκκωφαντικός στην εξέδρα εκτόξευσης, και να διασπαρεί τόση φωτιά και καπνοί τριγύρω… που πρέπει να είναι κανείς σε μεγάλη απόσταση, για να μην βλαβούν τ’ αυτιά και τα μάτια του, και να μην πνιγεί από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις και τους καπνούς! Η Ανάληψη του Κυρίου (μαζί με το πανάγιο Σώμα Του… και το, συναιρόμενον με αυτό, ανυπολόγιστο βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου…) έγινε σύμφωνα με το ‘πρωτόκολλο’ των Αγγέλων: αθόρυβα… ήσυχα… γαλήνια… θεοπρεπώς απαλά…!
Η δύναμη κάθε εγκόσμιας -δηλ. συμβατικής- εξουσίας, αντλείται ΑΠΟ ΕΞΩ (στρατό, αστυνομία, πλούτο…) και επιβάλλεται στους υπηκόους δυναστικά και βίαια! Όμως η φύση της αληθινής εξουσίας, όπως η Εξουσιαστική παντοδυναμία του Θεού, πηγάζει -κατά την διδασκαλία των Αγίων μας- ΑΠΟ ΜΕΣΑ Του… κι’ απευθύνεται στην ανθρώπινη ΚΑΡΔΙΑ προσκαλώντας την ‘εν ελευθερία’ σε Αγαπητική Υπακοή και Σχέση αλληλο-περιχώρησης και αλληλο-επίδρασης μαζί Του: «Ιδού έστηκα επί την θύραν (της καρδίας) και κρούω… Εάν τις ακούση της φωνής Μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ Εμού…» (Αποκάλ. 3, 20)!
Αυτή, λοιπόν, η Υπερεξουσία της Αγάπης ανήκει μόνο στον Θεό, η γλυκεία και ταπεινή Χρηστότητα του Οποίου ‘κρύβεται’ και ακολουθεί, ως «αύρα λεπτή», πίσω από την ακαταγώνιστη Παντοδυναμία Του!… Είναι δε αυτή η Παντοδυναμία, μια Παντεξουσία οντολογική… μπροστά στην προπομπή της οποίας διαλύονται βουνά… συντρίβονται βράχοι… κατακρημνίζονται πόλεις… αναφλέγονται λαίλαπες που καταφλέγουν στο διάβα τους τα πάντα…, και η εμπρόσωπη αυτή Παντοδυναμία… έπεται με ταπείνωση και πραότητα γλυκεία… [ 3 ]
Η Ανάληψη του Σωτήρος Χριστού στους Ουρανούς, έγινε στην βάση τριών δοθεισών (κι’ αμετακλήτων!) υποσχέσεών Του :
α) Ότι ΔΕΝ θα μας αφήσει ορφανούς, φεύγοντας από κοντά μας: «Ουκ εάσω υμάς ορφανούς…» (Ιωάν. 14, 18-20), αλλά θα μας στείλει τον Παράκλητο, για να μας παρηγορεί και στηρίζει στην Πίστη, παντοτινά: «Εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα…» (Ιωάν. 14, 16).
β) Ότι, παρά το γεγονός της σωματικής απουσίας Του από κοντά μας, θα είναι αδιάκοπα ‘μαζί μας’ -πνευματικά, διά της Χάριτός Του- μέχρι την συντέλεια του κόσμου: «Ιδού Εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος…» (Ματθ. 28, 20).
γ) Ότι, στο επερχόμενο τέλος της γήινης (και συμπαντικής!) ιστορίας, θα έρθει πάλι στην γη -κατά την Β΄ Παρουσία Του- για να μας παραλάβει… και να είμαστε μαζί στην Ουράνια Βασιλεία Του: «Πορεύομαι ετοιμάσαι υμίν τόπον… και πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς Εμαυτόν, ίνα όπου ειμί Εγώ και υμείς ήτε…» (Ιωάν. 14, 2-3).
Αμήν. Γένοιτο…
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, ωστόσο, και την υπεσχημένη επανασύσταση εκ του μηδενός κι’ επαναπρόσληψη των σωμάτων (αφθάρτων πια, ομοίων με το αναστημένο Σώμα του Θεανθρώπου Κυρίου μας!), το χάρισμα αυτό θα δοθεί σε όλα τα μακάρια πνεύματα που θα εισέλθουν στη Βασιλεία του Φωτός!
—————————————
[ 2 ] «Μάθετε απ’ Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία… και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών!…»
(Ματθ. 11, 29)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γνωρίστε από Εμένα τον Ίδιο, ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά… και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας, αν Με πλησιάσετε…
—————————————
[ 3 ] «…Ιδού πνεύμα μέγα κραταιόν, διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, αλλ’ ουκ εν τω πνεύματι Κύριος· και μετά το πνεύμα συσσεισμός… αλλ’ ουκ εν τω συσσεισμώ Κύριος· και μετά τον συσσεισμόν πυρ… αλλ’ ουκ εν τω πυρί Κύριος· και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής… κακεί Κύριος!»
(Α΄ Βασιλ., 19, 11-13).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ένα Πνεύμα παντοδυναμίας προπορεύεται του Θεού… διαλύοντας βουνά και συντρίβοντας βράχια για να διαβεί ο Θεός… αλλ’ ο Ίδιος ο Θεός ΔΕΝ είναι μέσα σε αυτή την ισοπεδωτική προπομπή! Και μετά το ισοπεδωτικό Πνεύμα, ακολουθεί μέγας σεισμός που κατακρημνίζει τα πάντα… αλλά πάλι ο Ίδιος ο Θεός ΔΕΝ είναι μέσα στον σεισμό! Και μετά τον κατακρημνιστικό σεισμό, ακολουθεί λαίλαπα πυρός που κατατρώει τα πάντα στο πέρασμά της… αλλ’ ο Ίδιος ο Θεός ΔΕΝ είναι μέσα στη φωτιά! Και μετά την φωτιά, ακολουθεί μια γλυκειά φωνή σαν δροσερή πνοή λεπτής αύρας… κι’ εκεί μέσα είν’ ο παντοδύναμος Θεός!…
