(Μεγαλοβδομαδιάτικα -Ημερολογιακά- ‘παραληρήματα’
ενός ΚΑΚΟγηρου… από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων)
Αθωνική ερημιά… Εαρινό κάλλος… Απριλιανοί ανθώνες… Μυροβόλες πνοές… Νεροσυρμικά μορμυρίσματα… Μνημεγερτικά φυλλοθροΐσματα… Προκλητικά πνευματοκεντρίσματα… Προσευχητικά καρδιοψελλίσματα… Υμνολογικά καλωσορίσματα της Μεγάλης Εβδομάδος:
«…Φθάσαντες, πιστοί, το σωτήριον Πάθος Χριστού του Θεού ημών, την άφατον Αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν… όπως τη Αυτού Ευσπλαγχνία συνεγείρη και ημάς, νεκτρωθέντας της αμαρτία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος»!
(Δοξαστικό των Αίνων, Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έχοντας καταξιωθεί να φτάσουμε στα σεπτά Πάθη του Θεού και Σωτήρα μας Χριστού, ας δοξολογήσουμε την απερίγραπτη μακροθυμία Του… ώστε, με την Ευσπλαχνία Του ν’ αναστήσει κι’ εμάς, ως Αγαθός και Φιλάνθρωπος που είναι, από τον θάνατο της αμαρτίας όπου περιπέσαμε…!
Αν οι σαράντα μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είν’ ένα ΑΝΩΤΕΡΟ πνευματικό ‘εκπαιδευτήριο’ μέσα στο οποίο η Μάννα-Εκκλησία παραδίδει υψηλά ‘μαθήματα’ Ψυχοθεραπευτικής Αγωγής… και Σωτηρίας, τότε οι επτά μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος μπορούν να θεωρηθούν ως ένα ΑΝΩΤΑΤΟ ταχύρυθμο πνευματικό ‘Φροντιστήριο’ που επιμελείται την εμπέδωση της προσκτηθείσας ‘Γνώσης’ και την, εφεξής, σωτηριολογική της αξιοποίηση…!
————————
Μεγάλη Δευτέρα.
Στο κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδας, μια πανεύοσμη ‘υμνολογική ανθοδέσμη’ καλωσορίζει τους Χριστολάτρες στο ‘θέατρο’ των σεπτών Παθών του απαθούς, αποπνέοντας μεθυστικά αρώματα μεγαλειωδών συγκινήσεων της καρδιάς… και παρακινώντας τον νου σε έντονη συμμετοχική εγρήγορση:
«…Δεύτε ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν Αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ Αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν Αυτώ…!».
(Στιχηρό των Αίνων, Μεγάλη Δευτέρα)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Εμπρός λοιπόν κι’ εμείς, με εξαγνισμένες και καθαρές συνειδήσεις, ας συμπορευθούμε μαζί Του… κι’ ας συσταυρωθούμε με Αυτόν, κι’ ας νεκρωθούμε για χάρη Του, ως προς τις εφάμαρτες ηδονές [ 1 ], ώστε και να συζήσουμε αιώνια μαζί Του, στην Ουράνια Βασιλεία Του…!
————————
Μεγάλη Τρίτη.
Πόσο αφελής κι’ ανόητος είμαι, αν νομίζω ότι είναι δυνατό να ‘τρυπώσω’ απαρατήρητα και να συμμετάσχω ‘απροϋπόθετα’ στην υπερκόσμια Χαρά! Η αυτοσυνειδησιακή ετυμηγορία μου, ωστόσο, εκφράζει διαφορετική γνώμη:
«Τον Νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον… και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ! Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με…»!
(Εξαποστειλάριον της Μεγάλης Δευτέρας)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Με τα νοερά μου μάτια βλέπω τον Γαμήλιο στολισμό της Βασιλείας Σου, Σωτήρα μου, και με ντροπή συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κατάλληλη ψυχική ενδυμασία για να εισέλθω στην χαρά. Χάρισε, λοιπόν, με την συγχώρησή Σου, Λαμπρό ένδυμα εξαγνισμένης ψυχής, Φωτοδότη μου, και σώσε με…
Διάπυρος ο πόθος της Χριστολάτριδας ψυχής να «συνεισέλθη εις τον Νυμφώνα» (ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του;!), αλλά χωρίς πνευματικές προϋποθέσεις ψυχικής καθαρότητας κι’ ευπρέπειας… αυτό είν’ αδύνατο! Πώς να επιτραπεί, από τους απροσωπόληπτους θυρωρούς, στην… ρακένδυτη κι’ άπλυτη ‘ζητιάνα’ ψυχή (μου) να μπει στο Παλάτι του Βασιλιά… και να καθήσει συνδαιτυμόνας στο Γαμήλιο Δείπνο του Νυμφίου Υιού Του…;!
————————
Μεγάλη Τετάρτη.
Η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» ψυχή (μου) προσπίπτει σήμερα με «δακρύεσσα Λατρεία», καταφιλώντας ευλαβικά τα πανάχραντα πόδια του πανάγνου Εραστού και Ερωμένου Νυμφίου της Εκκλησίας και των ψυχών, ζητώντας ταπεινά την άφεση των υπέρογκων πνευματικών χρεών της…!
«Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων… Κάμφθητι προς τους στεναγμούς της καρδίας μου… Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων μου αβύσσους… τίς εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου;!»
(Υμνολογία της Μεγάλης Τετάρτης)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Δέξου, Κύριε, τις πηγές των δακρύων μου… Σκύψε κι’ άκου με συμπάθεια τους στεναγμούς της καρδιάς μου… Τα πλήθη των αμαρτιών μου και τις αβύσσους των κριμάτων μου ποιός άλλος, εκτός από Σένα μόνο, θα μπορέσει ποτέ να εντοπίσει και συγχωρήσει, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;!
Διάπυρος ο πόθος της ψυχής (μου), μιας πρώην ‘πόρνης’ που μόλις άρχισε να σωφρονεί και να αγνεύει, «ίνα εισέλθει εις τον Νυμφώνα»! Αλλ’ ας μη βαυκαλίζομαι, ο αφελής: χωρίς προϋποθέσεις καθαρότητος (δηλ. καρδιακής συντριβής… δακρύων μετανοίας… και Θεϊκής συγχωρήσεως…), αυτό είναι εντελώς αδύνατο… όσο κι’ αν (μου) είναι σφοδρά επιθυμητό!
————————
Μεγάλη Πέμπτη.
Φρίκη και δέος… Ο Θεάνθρωπος Πλαστουργός μου «εν δούλου μορφή» περιζωσμένος λέντιο (ποδόμακτρο) και πλύνοντας ταπεινά τα πόδια των μαθητών Του… παραδίδει σήμερα στην αλαζονεία μου το μεγαλειωδέστερο Μάθημα της Σωτήριας Διδαχής Του:
«Ο θέλων εν υμίν πρώτος είναι… έστω πάντων έσχατος και πάντων διάκονος»
(Μάρκ. 9, 33)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας… ας είναι τελευταίος απ’ όλους και υπηρέτης όλων!…
————————
Μεγάλη Παρασκευή
«Και έσται η Ζωή σου κρεμαμένη απέναντι των οφθαλμών σου…»
(Δευτ. 28, 66)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Και η Ζωή σου θα είναι κρεμασμένη απέναντι στα μάτια σου…!
Ατενίζοντας σήμερα την «Εσταυρωμένη Παναγάπη»… εκούσια και συγκαταβατικά καρφωμένη πάνω στο πιο ατιμωτικό σύμβολο καταδίκης όλων των αιώνων, έχοντας τ’ Άχραντα Xέρια Της εξαρθρωτικά τεντωμένα απ’ άκρη σ’ άκρη του Σταυρού, ώστε ν’ ‘αγκαλιάζουν’ κι’ ενώνουν φιλόστοργα και συγχωρητικά όλη την κτίση (μαζί και τους σταυρωτές!), σκέπτομαι ότι… δεν υπάρχει πιό σαγηνευτικός σε ομορφιά και θελκτικός Νυμφίος -όσο φρικαλέο κι’ αν ακούγεται ή διαβάζεται αυτό!- από έναν Θεάνθρωπο… κατακρεουργημένον και καρφωμένον σαν σφάγιο επάνω στον Σταυρό!…
Απέναντι στην Εσταυρωμένη Παναγάπη -τον μονάκριβο Έρωτα κάθε Θεοδιψούς καρδιάς!- ψελλίζω λυγμικά την ‘μπαλάντα’ της ψυχής μου προς Εκείνον… παραληρώντας ακατάληπτα μέσα στον Χριστοδιψητικό μου πυρετό… κι’ εκμετρώντας τα δυνητικά περιθώρια ενός βίου… ΧΩΡΙΣ την Ζωή, η Οποία «σήμερον κρεμάται επί ξύλου»!…
Πώς να ζήσω… δίχως την Ζωή;!; Πώς να επιβιώσω χωρίς την ζωοποιό, εντός μου, ενέργειά Της…;!; Πώς να υπάρξω, αποκομμένος από την υποστασιοποιό Αιτία της ευτελούς μου υπάρξεως;!;
Πώς να Σημασιολογήσω τον βίο (μου), που αυτομάτως κι εντελώς απο-Νοηματίζεται… όταν αποκοπεί, χωρισθεί και ‘αυτονομηθεί’ ανόητα από την Χριστώνυμη Αυτοζωία…;!;
Πώς και με ποιό ‘ισότιμο’ αντικατάστατο αυτού του κόσμου, να ‘γεμίσω’ το απελπιστικό εσώτερο κενό της καταθλιπτικής Χριστο-απουσίας…;! Πώς να ‘πληρώσω’ μια Κενότητα… που ισοδυναμεί με τον απόλυτο ψυχονοητικό μου κατευτελισμό και σηματοδοτεί την υπαρξιακή μου καταπτώχευση… [ 4 ] αν έχω ‘αδειάσει’ από την μόνη Περιουσία (της Χάριτός Του) που θα μπορούσε ποτέ να καταπλουτίσει, με την Παρουσία Του, την θλιβερή πτωχεία μου…;!
Αμήχανη σιγή και δακρύεσσα συντριβή του νου, στην φρικώδη θέαση ενός αιμόφυρτου… Θεού! Το φτωχό μυαλό (μου), ανήμπορο να καταλάβει ‘λογικά’ το προκείμενο Μυστήριο, κι’ έχοντας προδοθεί οικτρά τούτη την ώρα από την (όση) ευφυΐα του, στρέφεται στην καρδιά (μου) με αγωνιώδη προσδοκία εξηγήσεων…
Γιατί σταυρώθηκε, ως άνθρωπος, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού;! Πώς θανατώθηκε η Ζωή…;! Πώς σφαγιάσθηκε η Αγάπη…;! Να ήταν, τάχα, εγκληματικό ‘κατόρθωμα’ της κακοποιού βούλησης των απανθρώπων…;! Ή μήπως φιλάνθρωπη συγκατάβαση της απειράγαθης Παντοδυναμίας του Θεού, για την Σωτηρία του κόσμου και την ανάσυρση της ανθρωπότητας από τον σκοτεινό βυθό της αιώνιας απώλειας…;!
Η Ορθόδοξη καρδιά (μου) βιώνει θαυμαστικά… αλλ’ ήσυχα και δοξολογικά -χωρίς να πολυπραγμονεί στοχαστικά- το Μυστήριο της απερινόητης θεϊκής Οικονομίας…! Όμως, ο πάντ’ ανήσυχος νους (μου) αγωνιωδώς διαπορούμενος, αρνείται να παραδοθεί ταπεινά στην ανώδυνη αμεριμνία των προφανών και αυτονοήτων απαντήσεων της καρδιάς! Αντ’ αυτού, επιμένει να εξαντλήσει στοχαστικά όλο το εύρος και βάθος του μεγίστου αυτού ‘Σκανδάλου’ της ανθρώπινης λογικής: της Σταυρικής Θυσίας του Θεανθρώπου Κυρίου μας!
Γιατί κρίθηκε ‘αναγκαίο’ να Σφαγιασθεί… και μάλιστα τόσο φρικαλέα, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός;!; Δεν μπορούσε ο πάνσοφος και παντοδύναμος Πλαστουργός μας να εφεύρει μια άλλη Λυτρωτική λύση για το τραγικό μας -των ανθρώπων- κατάντημα, χωρίς ‘χρεία’ θυσιαστική και σφαγιαστική του ενανθρωπήσαντος Υιού Του;!
Είναι, λοιπόν, η Σωτηρία των ανθρώπων, υπόθεση τόσο σοβαρή… ώστε να κριθεί αφεύκτως αναγκαία η σπάταλη έκχυση του θεϊκού Αίματος επάνω στον Σταυρό;! Κι’ αν αυτή η σπάταλη εξόδευση του Αίματος του Βασιλέως των βασιλέων, δείχνει την βαρυσημαντότητα της ανθρώπινης Σωτηρίας… μήπως, άραγε, μια τυχόν αθέτηση αυτής της θεϊκής θυσίας, θα μπορούσε να επιφυλάξει ακραίους κινδύνους αδιανόητων μεταβιολογικών συνεπειών, για την αχαριστία και σκληροκαρδία κι’ αμετανοησία μου…;!
Εκείνος που ‘φοράει’ το Φως ως… ένδυμα: «Ο αναβαλόμενος το Φως ώσπερ ιμάτιον» (υμνολογία Μεγάλης Παρασκευής), αιμόφυρτος, γυμνός και άπνοος… μπροστά στον αμήχανα έκπληκτο νου (μου): «Πώς Σε κηδεύσω, Θεέ μου…» (Δοξαστικό Αποστίχων Εσπερινού της Μεγ. Παρασκευής)!
Αποκαθήλωση του θεανδρικού Σώματος από το Σταυρικό ικρίωμα… κι’ ενταφιασμός Του, με βουβό επιτάφιο θρήνο: Η Ζωή …εν τάφω! Απερινόητη παραδοξότητα ακαταλήπτου Μυστηρίου: Πώς μπόρεσε, το ανεξάντλητο κι’ αστείρευτο «Ρείθρο της Ζωής» που ζωοποιεί τα σύμπαντα, να στερέψει…;!Πώς μπόρεσε ο «αχώρητος παντί» να ‘χωρέσει’ στο νεκρικό μνήμα…;! Οι οσμές των ανθών του ανθοστόλιστου Επιταφίου, ανάμεικτες με καιόμενο θυμίαμα Πασχαλιάς… κατευνάζουν γλυκά, μέσα στην εσπερινή σιγή της Αθωνικής ερημιάς, τον πυρετό των πρώην αγωνιωδών (μου) στοχασμών!
Ενταφιάζοντας τον «Βασιλέα των βασιλέων» και «Κύριο των κυρίων» και «Κριτή των κριτών» φρίττω αναλογιζόμενος: «Πώς Σε κηδεύσω… Θεέ μου;!» (Υμνολογία της Μεγάλης Παρασκευής). Θα ράνω με αγνό ανθόνερο τις κατασπαραγμένες σάρκες του Αγαπημένου… και θα Τον θρηνήσω βουβά μέσα στην καρδιά μου! Ολονυχτίς θ’ αγρυπνήσω δίπλα Του, εγκωμιάζοντας την θεόσωμη Ταφή Του: «Ω, γλυκύ μου Έαρ… πού έδυ Σου το κάλλος…;!» κι’ όταν κουραστώ θα σιωπήσω… μπροστά στον «αναπεσόντα και κοιμώμενον ως Λέοντα» (Γέν. 49, 9)!
———————
Μέγα Σάββατο.
Η Ζωή …εν τάφω! Αδιανόητο… παντελώς! Πώς να παραμείνει θαμμένο μές στα σπλάχνα της γης το Πανάγιο Θεανθρώπινο Σώμα Του…;! Πώς να κατεβεί στον ζοφερό Άδη η Ψυχή των ψυχών μας… η Ζωή των ζωών μας…;! Πώς να στερέψει ο προαιώνιος κι’ αείρροος Κρουνός της Συμπαντικής ομορφιάς και αρμονίας…, η αενάως προχέουσα ζωήρρυτα νάματα «Πηγή της Ζωαρχίας»…;!
«Σήμερον ο Άδης στένων βοά: Συνέφερέ μοι ει τον εκ Μαρίας γεννηθέντα μη υπεδεξάμην. Ελθών γαρ επ’ εμέ, το κράτος μου έλυσε… Ψυχάς ας κατείχον το πριν, Θεός ων ανέστησε!…»
(Υμνολογία του Μεγάλου Σαββάτου)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Σήμερα ο Άδης στενάζοντας μονολογεί: Ήταν συμφερότερο για μένα να μην είχα δεχτεί στο σκοτεινό βασίλειό μου Αυτόν που γέννησε η Μαρία. Γιατί, ερχόμενος σ’ εμένα κατέλυσε την δύναμή μου κι’ ανέστησε ως Θεός τις ψυχές που κατείχα αιχμάλωτες από αιώνων…!
Να, λοιπόν, γιατί ΕΠΡΕΠΕ να κατεβεί στον Άδη ο Θεάνθρωπος Χριστός: για να ευαγγελιστεί την Σωτηρία στ’ αμέτρητα πλήθη των ψυχών που βρίσκονταν εκεί φυλακισμένες κι’ απελπισμένες, έχοντας αποβιώσει μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, καθ’ όλους του προηγούμενους αιώνες (προ Χριστού)! Έπρεπε να χαριστεί και σ’ εκείνους η ίδια ευκαρία-δυνατότητα, αν θέλουν να επιλέξουν την σωτηρία ή την απώλεια…! Και τους την προσέφερε ο πανάγαθος Θεός, παραμένοντας τρεις μέρες στον Άδη, και διδάσκοντας το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας…!
———————
Λαμπροφόρος Κυριακή, ξημερώνοντας…
Απόψε, η ψυχή (μου) ένα ‘κουτάβι δαρμένο’ απ’ τον πόνο της καρδιάς… κουρνιάζει βουβή και θλιμμένη στα ριζά του Σταυρού της Αθωνικής μου ακρώρειας. Προσδοκά μια ‘αόριστα’ υπεσχημένη ‘Ανάσταση’… που είναι πολύ πέρα και πάνω απ’ την ανθρώπινη λογική! Ωστόσο, ελπίζει και περιμένει…
Επιτέλους, ο πάμφωτος κι’ ανέσπερος Ήλιος της Δικαιοσύνης εδέησε να εκλάμψει αποκαλυπτικά, σε όλους τους κόσμους και στα υπερκόσμια, ακόμα και στις σκοτεινές αβύσσους του Άδη: «Νυν πάντα πεπλήρωται Φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια…» (Υμνολογία της Αναστάσεως)!
Παιανίζοντας αχόρταγα το «Χριστός Ανέστη», η ολονυχτίς ανάστατη ψυχή μου, γαληνεμένη πια, καλωσορίζει διψαλέα με όλες τις αισθήσεις της το ανατέλλον Φως στο ουρανοπελάγιο μεθόριο… Ο κατάκοπος νους (μου), εκ των αγωνιωδών συλλογισμών, ειρηνεύει ανέμελα. Η μεθυσμένη καρδιά (μου) από την πλημμυρίδα του φωτός, ανασαίνει αχόρταγα το Χριστώνυμο οξυγόνο… κι’ η ψυχή γαληνεύει γλυκά, ψαύοντας αναφώς την βεβαιότητα: ότι, η ΖΩΗ (η εκ του Τάφου Εγερθείσα…) κατίσχυσε πάνω στον θάνατο, φωταυγάζοντας ανέσπερα τα ζοφερά και φρικώδη ερέβη του…
Δεύτε λάβωμεν Φως εκ του ανεσπέρου Φωτός…
και δοξάσωμεν Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] ‘Εφάμαρτες ηδονές’ είναι κάθε τι γήϊνο που μας ‘ανθέλκει’ και μας απομακρύνει και μας αποξενώνει από την Εσταυρωμένη Χριστώνυμη Παναγάπη μας! Δηλαδή, οι τρεις παράφοροι ‘έρωτες’ των ανθρώπων: ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ (παράφορη αγάπη για την δόξα…), ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ (παράφορη αγάπη για τον πλούτο…) και ΦΙΛΗΔΟΝΙΑ (παράφορη αγάπη για την σάρκα και τις εφήμερες απολαύσεις…) και ό,τι άλλο εμπίπτει σ’ αυτές…!
