«Ο Θεός μου… εδίψησέ Σε η ψυχή μου, ποσαπλώς Σοι η σάρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω…» (Ψαλμ. 62, 1).
Οδοιπορώντας ισοβίως αδιάκοπα στους αχανείς ερημικούς αμμόλοφους της απαράκλητης ‘Σαχάρας’ αυτού του κόσμου, υπό έναν ήλιο αδυσώπητα καυστικό… όσα εφόδια κι’ αν έχουμε πάρει μαζί μας, μοιραία θα εξαντληθούν. Ανεφοδιαστική δυνατότητα στην μέση της ερήμου δεν υπάρχει, παρά μόνο στις λίγες ενδιάμεσες ‘οάσεις’ απ’ όπου μπορούμε να εφοδιαστούμε κάποιες βασικές προμήθειες, που κι’ αυτές σύντομα θα εκλείψουν! Άρα, αυτό που χρειαζόμαστε ως οδοιπόροι της ζωής δεν είναι απλώς τα λίγα ή πολλά εφόδια στον ταξιδιωτικό μας σάκκο… αλλ’ ένας αδιάκοπος ανεφοδιασμός μας από μία ανεξάντλητη Πηγή αφθονίας… ώστε να μην ξεμείνουμε ποτέ/ποσώς/πουθενά… καν από τα ‘ζωτικά χρειώδη’ της ύπαρξης!…
Τα πιο ‘ζωτικά χρειώδη’ εφόδια μιας οδοιπορίας, είναι το Νερό και η Τροφή! Χωρίς Τροφή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε… αλλά και χωρίς Νερό αδυνατούμε να υπάρξουμε! Η ‘ζωτική αναγκαιότητα’ αυτών των δύο «ων ουκ άνευ» αγαθών του Θεού, δεν διαφοροποιείται ρεαλιστικά… ούτε όταν πρόκειται για την βάδιση του δρόμου της ζωής! Μάλιστα εκεί, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη οδοιπορική εκδοχή, η ανατροφοδότηση του ‘ρεζερβουάρ’ της καρδιάς με ‘καύσιμο διατροφικό’… και του ‘ψυγείου’ της ψυχής μας με ‘υγρό ψυκτικό’, είναι αδιάκοπα συνεχής κι’ αδιάπτωτα κρίσιμη, δηλ. απόλυτα καθοριστική μιας υπαρξιακής επιβίωσής μας!
« Μεσούσης της Εορτής,
διψώσαν μου την ψυχήν,
ευσεβείας πότισον νάματα…
ότι πάσι, Σωτήρ, εβόησας
ο διψών ερχέσθω πρός Με και πινέτω!
Η Πηγή της ζωής,
Χριστέ ο Θεός, δόξα Σοι. »
(Από την υμνολογία της Μεσοπεντηκοστής)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ:
Ενώ βρίσκομαι στο μέσο της διαδρομής
προς την μεγάλη Εορτή της Πεντηκοστής,
κι’ έχω αφυδατωθεί από την δίψα της οδοιπορίας,
Κύριε, πότισε την διψασμένη ψυχή μου
με ζείδωρα και δροσιστικά νάματα ευσέβειας!
Γιατί, Σωτήρα μου, Εσύ προέτρεψες σε αυτό…
λέγοντας: όποιος διψά… ας έρθει προς Εμένα
να πιει και να ξεδιψάσει με ύδατα αθανασίας…
Δόξα σε Σένα, Χριστέ μου,
που είσαι η Πηγή της ζωής…!
Ο εορτολογικός ‘ρόλος’ της Μεσοπεντηκοστής έγκειται στο να ‘προανακρούει’ σημασιολογικά την ερχόμενη μεγάλη Εορτή της Πεντηκοστής, εισοδεύοντάς μας προπαρασκευαστικά στο απερινόητο μυστήριο της ‘επιδημίας’ του Παρακλήτου. Νοηματικά, εστιάζει σε μια αποκαλυπτική διδασκαλία του Χριστού για το Άγιο Πνεύμα και την εγκόλπωσή Του… ως υπέρτατη επίγεια στόχευση κι’ επιδίωξη κάθε Χριστολάτριδος ψυχής! Την αποκάλυψη αυτή επιφύλαξε ο Σωτήρας Χριστός στην συνομιλία Του με την Σαμαρείτιδα πόρνη – την μετέπειτα Αγία Φωτεινή, Μεγαλομάρτυρα και Ισαπόστολο! Η διδασκαλία αυτή, εφελκύει τους ανθρώπους στην προοπτική μιας διψαλέας έλξης κι’ αναμονής του Παναγίου Πνεύματος… για χάρη της οποίας αξίζει να περιμένουμε σε ολάκερο τον επίγειό μας βίο…!
Η μεγάλη αξία του παρόντος κόσμου… δεν έγκειται στην ‘αυτόνομη’ βίωσή του, καθαυτή – τί να προλάβουμε να ζήσουμε (και δη, αμερίμνως απολαυστικά) μέσα σε ελάχιστα, έγκοπα κι’ έμπονα γήϊνα χρόνια…;! [ 1 ] Η σπουδαιότητα του προσκαίρου βίου… έγκειται στο ότι διεγείρει και προδιαθέτει επιθυμητικά την αθάνατη ψυχή μας -όπως το μικρό ‘ορεκτικό’ πρελούντιο… πριν απ’ το μεγάλο και ‘χορταστικό’ κοντσέρτο!- προς μια ζωή… πέραν του βίου (μετα-βιολογική), κι’ έναν κόσμο… πέραν του ορατού (υπερ-κόσμιο), χωρίς οδύνες να την πονούν… χωρίς θάνατο να την τρομοκρατεί… χωρίς όριο να την τερματίζει και καταργεί! Γιατί, με την εγκατοίκηση του Παρακλήτου στις ψυχές μας, η «εντός ημών Βασιλεία του Θεού…» [ 2 ] επελαύνει ως «Χειμάρρους της τρυφής…» Του! [ 3 ]
Η συνομιλία του Χριστού με την Σαμαρείτιδα, αποκάλυψε την ‘ουσία’ της Πίστεώς μας, που έγκειται στην πρόσκτηση (κι’ εγκατοίκηση εντός μας) του Παναγίου Πνεύματος! [ 4 ] Σ’ αυτό, κυρίως, βρίσκεται όλο το μέγα νόημα της Πνευματικής εν Χριστώ ζωής μας, κι’ ο,τιδήποτ’ άλλο… λιγότερο απ’ αυτό, δεν μπορεί να ‘αντιπροσωπεύσει’ ή να ‘αντισταθμίσει’ επάξια την υπέρτιμη αξία της Ορθόδοξης Πίστης! Αυτό (η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος) είναι ο πολύτιμος και γλυκύτατος ΚΑΡΠΟΣ της Πνευματικής ζωής… προς τον οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε ‘πλειοδοτικά’ οι Χριστολάτρες! Όλα τ’ άλλα είναι ΦΥΛΛΑ… που φυλλορροούν οριστικά! Ας τα ‘μειοδοτήσουμε’ αξιοκρατικά… επαναπροσδιορίζοντας ‘ευφυώς επενδυτικά’ μόνο τα μείζονα και ουσιώδη πνευματικά ‘κεφάλαιά’ μας!
«Ποταμοί ύδατος ζώντος…»! [ 5 ] Αγαλλιά η ψυχή… μόνο που το σκέπτεται, πόσο μάλλον όταν το απολαμβάνει βιωματικά! Η ευφρόσυνη νοητική αναπόληση του «Ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον…» [ 6 ] που κατακλύζει εκ των έσω τις Χριστολάτριδες καρδιές… είν’ ένα μεθυστικό ‘προανάκρουσμα’ της αγαλλίασης που γεύεται η ανθρώπινη ύπαρξη, όταν υπαχθεί -από αγάπη για τον Χριστό- στην αυτοπροαίρετη υπακοή των θείων Εντολών. Η έμπρακτη εφαρμογή των Εντολών του Χριστού, αξιολογείται από τον Ίδιο τον Σωτήρα ως το κατ’ εξοχήν κριτήριο Αγάπης προς Εκείνον, χωρίς καμμία άλλη ‘ερμηνεία’ συγκατάβασης: «Ο έχων τας Εντολάς Μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών Με…»! [ 7 ]
Όταν βουληθεί ο Χριστός ν’ αποκαλυφθεί: «Και εμφανίσω αυτώ Εμαυτόν…»σε κάθε ψυχή που Τον «διψά μέχρι δακρύων…» [ 8 ], δεν υπάρχει τίποτα ισάξιο που να μπορεί να ‘ανθέλξει’ (δελεάσει ανταγωνιστικά…) τον άνθρωπο που ποθεί και επιλέγει, αδιαπραγμάτευτα, την Θεϊκή συνάφεια…! Η επέλαση του ζώντος Θεού στην ψυχή του ανθρώπου… είναι εντελώς ακαταγώνιστη! Η αυτοδιάθετη ολοκληρωτική ‘παράδοση’ της ψυχής, χωρίς όρους και κρατούμενα, στην ‘εξουσία της Αγάπης’ του Θεού… ακολουθείται απαραίτητα από την κατάκλυση όλου του ‘υδροφόρου ορίζοντά’ της με ‘χειμάρρους υδάτων’ πνευματικής αγαλλιάσεως… που αναβλύζουν εκ των έσω ανεξάντλητα, όταν ο Παράκλητος ‘σκηνώσει’ εντός της: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε… ελθέ και σκήνωσον εν ημίν!…»!
Ο Θεός, ως Πλαστουργός μας, γνωρίζει τις ιδιάζουσες ιδιοσυγκρασιακές μας ιδιαιτερότητες! Κι’ αυτή την απόλυτη επίγνωση των απορρήτων μυστικών μας (ακόμα και των ανομολόγητων επιθυμιών μας…) την αξιοποιεί αποκλειστικά προς ευεργεσία των ψυχών μας! Δημιουργεί δηλ. ‘χωρο/χρονικούς συσχετισμούς’ που μας οδηγούν εμπρός Του, «ενωπίους… Ενωπίω»! Το σημείο συνάντησής μας με τον Προσωπικό [ 9 ] Θεό, είν’ ένα άλλο ‘Φρέαρ του Ιακώβ’… σαν εκείνο, όπου είχε ‘στήσει καρτέρι’ ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα! Γιατί, οι «πηγές των υδάτων» όπου προσφεύγουμε για να ξεδιψάσουμε την σωματική ή ψυχική μας δίψα, είναι ο ιδανικός ‘κυνηγότοπος’, όπου ο φιλάνθρωπος ‘καταδιώκτης’ μας [ 10 ] στήνει ‘καρτέρια ζωής’, εκεί… «παρά τας διεξόδους των υδάτων…» (Ψαλμ. 1, 3)!
Το ‘σημείο συνάντησης’ των λογικών κτισμάτων με τον υπέρλογο Κτίστη, είν’ εκεί… όπου τα σκοτάδια μας καταπίνονται από το Φως Του…! Εκεί… όπου η πείνα και δίψα των ψυχών μας χορταίνει και ξεδιψά, απλώς και μόνο βλέποντας την Δόξα Του! [ 11 ] Εκεί… όπου η οντολογική μας πτώχευση και εκγύμνωση προκαταλαμβάνεται απ’ τους οικτιρμούς Του! [ 12 ] Εκεί… όπου οι αμαρτίες μας συγχωρούνται από την Αγάπη Του! Εκεί… όπου η δυσωδία μας εξουδετερώνεται από το Άρωμά Του! Εκεί… όπου η ευτέλειά μας ‘χωράει’ αλλά κι’ ‘ενδύεται’ την Μεγαλειότητά Του! Εκεί… όπου τα πάθη μας θεραπεύονται από τα Ιάματά Του! Εκεί… όπου οι αγωνίες μας κατευνάζονται από την Ειρήνη Του! Εκεί… όπου τα άγχη μας αποσβέννυνται από την Γαλήνη Του! Εκεί… όπου η εγκόσμιά μας λύπη εξαφανίζεται από την υπερκόσμια Χαρά Του! Εκεί… όπου η θνητότητά μας καταπίνεται από την Ζωή Του!…
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος… [ 13 ]
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Αι ημέραι των ετών ημών… εβδομήκοντα έτη… ογδοήκοντα έτη… και το πλείον αυτών κόπος και πόνος…» (Ψαλμ. 89, 10)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Οι ημέρες του βίου μας σ’ αυτό τον εφήμερο κόσμο, συμποσούνται σε εβδομήντα-ογδόντα χρόνια το πολύ… και απ’ αυτά τα περισσότερα κυλούν μέσα στον κόπο και στην οδύνη…
———————————
[ 2 ] «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί…» (Λουκ. 17, 21).
———————————
[ 3 ] «Οι δε υιοί των ανθρώπων… μεθυσθήσονται από πιότητος οίκου Σου… και τον χειμάρρουν της τρυφής Σου ποτιείς αυτούς…»! (Ψαλμ. 35, 8-9)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η ανθρωπότητα θα μεθύσει από τον γλυκασμό της Βασιλείας Σου, Κύριε, και θα ποτισθεί από τον απολαυστικό χείμαρρο της Χάριτός Σου…
———————————
[ 4 ] Για την ύψιστη αναγκαιότητα απόκτησης του Παναγίου Πνεύματος, μας διδάσκει ο χαριτωμένος Άγιος της Ρωσικής Ορθοδοξίας, Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ! Βλέπε σύνδεσμο: https://www.pemptousia.gr/
———————————
[ 5 ] «Ο πιστεύων εις Εμέ… ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος! Τούτο δε είπεν (ο Χριστός) περί του Πνεύματος Ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις Αυτόν!…» (Ιωάν. 7, 38-39)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όποιος πιστεύει στην Θεότητά Μου… θα δει να ρέουν ποταμοί ‘ζωντανών υδάτων’ από τα έγκατα της ύπαρξής του! Αυτό υπαινίχθηκε ο Χριστός για το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο επρόκειτο να λάβουν όσοι θα Τον πίστευαν…
———————————
[ 6 ] «Πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου, διψήσει πάλιν… Ος δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου Εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον…»! (Ιωάν. 4, 13-14)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όποιος πίνει απ’ αυτό το γήινο νερό σύντομα θα ξαναδιψάσει… Εκείνος όμως που θα πιεί από το ‘αθάνατο Νερό’ που Εγώ θα του δώσω, δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ σε όλη την αιωνιότητα! Αλλά το Νερό που θα του προσφέρω, θα γίνει μέσα του πηγή-φλέβα ‘αρτεσιανών υδάτων’ που θ’ αναβλύζουν αιώνια ζωή…
———————————
[ 7 ] «Ο έχων τας Εντολάς Μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών Με! Ο δε αγαπών Με… αγαπηθήσεται υπό του Πατρός Μου, καγώ αγαπήσω αυτόν… και εμφανίσω αυτώ Εμαυτόν…» (Ιωάν. 14, 21)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όποιος μελετά κι’ εφαρμόζει τις Εντολές Μου, αυτός είναι εκείνος που Με αγαπά πραγματικά! Κι’ αυτός που Με αγαπά, θα ανταγαπηθεί από τον Ουράνιο Πατέρα Μου κι’ από Εμένα, και τότε θα του αποκαλυφθώ…
———————————
[ 8 ] «Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ… Πώς να μη Σε ζητώ;! Εσύ πρώτος με ζήτησες και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματός Σου, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους. Βλέπεις, Κύριε, την λύπη και τα δάκρυά μου… Αν δεν με προσείλκυες με την αγάπη Σου, δεν θα Σε ζητούσα όπως Σε ζητώ… Αλλά το Πνεύμα Σου το Άγιο μου έδωσε το χάρισμα να Σε γνωρίσω και χαίρεται η ψυχή μου, γιατί Εσύ είσαι ο Θεός και Κύριος μου και Σε διψώ μέχρι δακρύων…» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
———————————
[ 9 ] Τον Θεό δηλ. ως ενυπόστατο Πρόσωπο, με το Οποίο μπορούμε να αλληλο-περιχωρηθούμε διαπροσωπικά, και ν’ αλληλο-επιδράσουμε αγαπητικά…!
———————————
[ 10 ] «Το έλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου!» (Ψαλμ. 22, 6)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η ευσπλαχνία Σου, Κύριέ μου, θα με καταδιώξει αγαπητικά σε όλη την διάρκεια του βίου μου…
———————————
[ 11 ] «Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοι την Δόξαν Σου…» (Ψαλμ. 16, 15)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Θα χορτάσω την ακόρεστη ΠΕΙΝΑ μου για Σένα, Κύριε, και μόνο που θ’ αντικρύσω την δόξα του Ηλιόμορφου Προσώπου Σου…
———————————
[ 12 ] «Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί Σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα…» (Ψαλμ. 78, 8)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ας μας προφτάσει η Ευσπλαχνία Σου, Κύριε, γιατί έχουμε περιέλθει σε έσχατη υπαρξιακή καταπτώχευση…
———————————
[ 13 ] «Γιατί ΚΑΚΟγερος…;» με ρώτησαν ενοχλημένα… / «Γιατί είδα ΠΩΣ ζουν οι ΚΑΛΟγεροι… κι’ εγώ!…» απάντησα θλιμμένα…
