«Οσμή Μύρων Σου, υπέρ πάντα τα αρώματα… Μύρον εκκενωθέν όνομά Σου… Οπίσω Σου, εις οσμήν Μύρων Σου δραμούμεν…»
(Άσμα Ασμάτων: 1, 3-4)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η πανεύοσμη μοσχοβολιά Σου, Χριστέ μας, σκεπάζει όλα της γης τ’ αρώματα. Το όνομά Σου, Μύρο… που διαχύθηκε κι’ ευωδιάζει την Κτίση μεθυστικά. Θα Σε ακολουθούμε παντού και πάντα, ιχνηλατώντας το πανάκριβο Άρωμα που αφήνουν στο πέρασμά Σου από την φτωχή ζωή μας, τα μυροβόλα ‘ίχνη’ Σου… [ 1 ]
Η Μάννα-Εκκλησία γιορτάζει, κατά την 2η Κυριακή μετά το Πάσχα, το εξαίσιο υπόδειγμα αφοσίωσης κι’ ανδρείας των αγίων Μυροφόρων Γυναικών! Αυτές, αγνοώντας ακόμα (3η μέρα μετά την Σταύρωση και τον Ενταφιασμό του Χριστού) το γεγονός της Ανάστασής Του, κι’ αψηφώντας -έστω έμφοβα- τον μέγα κίνδυνο των Ρωμαίων στρατιωτών και των Εβραίων σταυρωτών… τόλμησαν να μεταβούν ξημερώματα στον Τάφο του Κυρίου. Σκοπός τους, να αλείψουν με ευώδη αρώματα το άψυχο σώμα της «Εσταυρωμένης Αγάπης», που νόμιζαν ότι θα ανέδιδε… αποσύνθεση και δυσωδία! Εκεί, όμως, βρίσκουν τον τάφο κενό… και πληροφορούνται από έναν «εξαστράπτοντα» Άγγελο, για την εκ νεκρών Ανάσταση του Αγαπημένου…!
«Όρθρος δεν χάραξε, κι’ εγώ βάλθηκα να Σε κυνηγώ
στους κάμπους και στα όρη.
Το σώμα στέκει, μα η ψυχή βγήκε στον δρόμο ανήσυχη
σαν Μυροφόρα κόρη…»
(Γ. Βερίτης: «Ο Αναστάσιμος»)
Στην Ορθόδοξη Πίστη μας, είν’ απόλυτα ‘οικεία’ η νοητή ‘φιγούρα’ μιας ψυχής, ‘παράφρονος’ από ένθεον έρωτα για τον Υιό του Θεού και Λατρεμένο Νυμφίο της Εκκλησίας και των ψυχών που, πριν ακόμα ξημερώσει, «βγαίνει στον δρόμο ανήσυχη» με λατρεία «σαν Μυροφόρα κόρη», αναζητώντας «σε κάμπους και σε όρη» την Εσταυρωμένη Παναγάπη! Γιατί, δεν μπορεί κανείς ν’ αγαπά… ‘ανέραστα’ (ανέμελα και ξένοιαστα…) με μια φλύαρη ‘αγαπολογία’ προρρέουσα ‘εκ του ασφαλούς’, χωρίς να εκτίθεται σε εμπειρικά ‘χτυποκάρδια’ ψυχικής οδύνης, αγωνίες και κινδύνους… που η αγάπη πάντα συνεπάγεται!
«Αναστήσομαι δη και κυκλώσω εν τη πόλει, εν ταις αγοραίς και εν ταις πλατείαις, και ζητήσω Ον ηγάπησεν η ψυχή μου…»
(Άσμα Ασμάτων: 3, 2)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Θα σηκωθώ και θα τριγυρίσω στην πόλη, θα ψάξω στις αγορές και στις πλατείες, αναζητώντας Αυτόν που αγάπησε η ψυχή μου…
Ο πανίσχυρος και πάναγνος Ερωτικός Πόθος που εμπνέει ο Θεός στα λογικά Του πλάσματα, είναι μια ‘πυρκαγιά’… που, όταν ‘αναφλεγεί’ στην καρδιά ενός ανθρώπου, την κάνει παρανάλωμα…! Τότε, μια ακαταμάχητη πνευματική έλξη προς τον Εσταυρωμένο Νυμφίο της Εκκλησίας (και κάθε ψυχής χωριστά) ‘αιχμαλωτίζει’ την ανθρώπινη καρδιά, μεθώντας την [ 2 ] με το ‘κρασί’ μιας έκφρονος αγάπης! Τότε, η ‘Ερώσα’ ψυχή ακολουθεί «σαν Μυροφόρα κόρη» τα μυροβόλα ίχνη… που αφήνει μετά την ‘επέλασή’ Της η Εσταυρωμένη Παναγάπη! Ως ‘απάντηση’ στο Ερωτικό κάλεσμα του Κτίστη, η ‘Ερώσα’ και ‘Ερωμένη’ ψυχή εξωθείται σε θαυμαστούς άθλους Ερωτικής αφοσίωσης και Θυσιαστικής υπέρβασης… καταγράφοντας υψηλές επιδόσεις ‘πνευματικού πρωταθλητισμού’…!
Καμμία άλλη ερμηνεία (πέραν ενός ‘έκφρονος’ -διά Χριστόν- Ερωτικού πόθου) δεν μπορεί να αιτιολογήσει την αγαπητική ‘πυράκτωση’ μιας ψυχής, που αισθάνεται ‘απελπισμένα’ ερωτευμένη με τον υπέροχο Πλαστουργό της! Όταν η ‘Ερώσα’ ψυχή ελκυσθεί από τον Θεό-Πατέρα [ 3 ] και Νυμφαγωγό της, παραδίδεται αμαχητεί… στην ακαταμάχητη γοητεία του Θεού-Υιού και Νυμφίου της! Η πανίσχυρη αυτή Ερωτική έλξη, που ασκεί ο Θεός αβίαστα… αλλ’ ερωτικώς ακαταγώνιστα, θελκτικώς δε αχόρταγα κι’ αξεδίψαστα, πάνω στις λογικές ψυχές που τον ποθούν «έως θανάτου…» ανέδειξε, δύο χιλιετίες τώρα, κι’ αναδεικνύει συνεχώς τους Μάρτυρες και τους Οσίους κάθε εποχής!
Η ‘μοίρα’ κάθε λογικού πλάσματος που έλκεται -θεοπρεπώς Ερωτικά- προς τον άπειρο Δημιουργό του, είναι να βιώνει πάντα μια Αγάπη φλογερή, αχόρταγη κι’ αξεδίψαστη!… [ 4 ] Έναν Έρωτα μοναδικό κι’ ανεπανάληπτο, εντελώς αδιέξοδο προς άλλες επικοινωνιακές εκτονώσεις και διανθρώπινες παρηγοριές. Ένα απόλυτο ‘δόσιμο’ μιας καρδιάς [ 5 ] που έχει πυρποληθεί από ‘αγιάτρευτον’ ένθεον Έρωτα… ο οποίος διεκδικεί (απαθώς) ‘ζηλότυπα’… όχι μόνο την προτεραιότητα, αλλά την αποκλειστικότητα στην ανθρώπινη ύπαρξη, απορροφώντας ολόκληρη την αγαπητική της δύναμη [ 6 ] και διεκδικώντας την απόλυτη κι’ αμέριστη Ερωτική αφοσίωσή της στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου Νυμφίου!
Πληγωμένη βαθιά η ψυχή των Χριστολατρών (ανδρών και γυναικών), από θείον Έρωτα για την Εσταυρωμένη Παναγάπη… αδυνατεί εντελώς, πια, ν’ αναπτύξει -σε διανθρώπινο επίπεδο- ερωτική αλληλοπεριχώρηση με άλλα ομοιοπαθή ανθρώπινα πλάσματα. Κι’ αυτό, βέβαια, όχι γιατί η διανθρώπινη ερωτική έλξη είναι μεμπτή (πώς θα μπορούσε νά’ναι μεμπτό κάτι, που έχει ευλογηθεί απ’ τον ίδιο τον Θεό;!), αλλ’ επειδή ο Θεϊκός Έρωτας απευθύνεται στην οντολογική υπόσταση (την αθάνατη ψυχή) του ανθρώπου, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει μετά θάνατον, σε αντίθεση με τον ανθρώπινο έρωτα που απευθύνεται στην βιολογική φύση του ανθρώπου (το θνητό σώμα), που καταργείται, εκλείπει κι’ αποσυντίθεται με τον βιολογικό θάνατο.
Αν οι ανθρώπινες ψυχές, στην πλειονότητά τους, στέκονται αδιάφορες μπροστά σε μια τέτοια Ερωτική ‘πρό(σ)κληση’ ενός «Ερώντος και Ερωμένου» Θεού… είναι γιατί έχουν φαλκιδευτεί μέσα στο ‘σαρκικό φρόνημα’ αυτού του απατηλού κόσμου, που υποστηρίζει σθεναρά ο διάβολος! [ 7 ] Έτσι, με την ανθρώπινη (μεταπτωτική) φύση μας να συντάσσεται προδοτικά μαζί με τον διάβολο εναντίον της ψυχής… οι άνθρωποι δυσκολεύονται έως αδυνατούν ν’ αντιληφθούν: σε ποιά αντισυμβατική μεγαλειότητα έγκειται η μοναδική κι’ ανεπανάληπτη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης…! Πολύ περισσότερο, όμως, αδυνατούν να ελκυσθούν προς έναν τέτοιο υπερούσιο στόχο: την πνευματική κι’ αιώνια ένωσή τους με τον άπειρο… αλλά προσωπικό Θεό, τον Πλαστουργό του Σύμπαντος, τον Εσταυρωμένο Νυμφίο της Εκκλησίας και των ψυχών!
Κυρίως οι ανδρώες ψυχές, στην πλειοψηφία τους, παγιδεύονται μέσα στην ‘φαλλοκρατική’ πλάνη (την ανδρώα εκδοχή της σαρκολατρείας…), που έχει καταφέρει ο σατανάς να εδραιώσει μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Έτσι, αδυνατούν οι άνδρες να ‘δουν’ πνευματικά τον Χριστό ως ‘Νυμφίο’ των ψυχών τους… και τις ψυχές τους ως πνευματικές ‘νύμφες’ που υπόκεινται υπαρξιακά κι’ Ερωτικά στην Εσταυρωμένη Παναγάπη Του! Πλειοδοτώντας στην ‘αρσενικότητα’ του βιολογικού τους φύλου (που καταργείται με τον θάνατο), γίνονται θλιβεροί μειοδότες της πνευματικής ‘θηλυκότητας’ των αιωνίων ψυχών τους! Γι’ αυτό… και, ενώ επιδίδονται διψαλέα στους έρωτες της γης… παραμένουν ανέραστοι κι’ ασυγκίνητοι, από το ‘ερωτικό κάλεσμα’ του Ουράνιου Νυμφίου της Εκκλησίας, και κάθε μιας ψυχής ξεχωριστά!
Αλλά και οι γυναικείες ψυχές, στην πλειονότητά τους, μένουν επίσης αδιάφορες κι΄ ανέραστες προς ένα Νυμφίο… υπερκόσμιο! Γιατί;! Διότι, απλά, τελούν υπό την ‘ομηρία’ μιας συκοφαντημένης αντίληψης για την θεοειδή σύσταση (κατ’ εικόνα Θεού) της ψυχής, αλλά και την αιώνια (καθ’ ομοίωση Θεού) δυναμική πνευματικής της εξελιξιμότητας! Ώστε, η ‘ρεαλιστική’ λογικότητα των γηΐνων προσεγγίσεων (που θέτουν πάντα στοχεύσεις πιο άμεσα εφικτές) καθιστά και τις γυναίκες α-πρόθυμες προς μία επαγγελία ‘νυμφικής’ προοπτικής… πέρ’ απ’ τον επίγειο βίο! Δηλαδή, και οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους, μειοδοτούν έναν Γάμο υπερκόσμιο… εκτονώνοντας όλον τον ερωτισμό των ψυχών τους σε αναζήτηση εγκοσμίων ‘μοντέλων’ νυμφικής ‘αποκατάστασης’, στα όρια του εφήμερου βίου της φθοράς…!
Οι άνθρωποι, ζώντας εφήμερα μέσα στον συμβατικό ‘μικρόκοσμο’ της επίγειας εξορίας μας… χάνουμε, συχνά, την θεοειδή (κατ’ εικόνα Θεού) υπαρξιακή μας ‘ταυτότητα’ και τον θεοπρεπή (καθ’ ομοίωση Θεού) μετα-βιολογικό προορισμό μας. Έτσι, παύουμε να διεκδικούμε την μεγαλειώδη προοπτική ηθικής τελειότητας και αιώνιας μακαριότητας, για την οποία έχουμε δημιουργηθεί από τα Πλαστουργικά Του Χέρια, και όπου έχουμε προσκληθεί από την Πατρική Αγάπη Του. Αν δεν εξέλθουμε -με τα φτερά της Πίστης του Χριστού- από την βιολογική ‘αιχμαλωσία’ μας, ώστε να δούμε την ύπαρξή μας ‘μακροσκοπικά’… σε μια μετα-βιολογική και υπερ-κόσμια προοπτική… δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επιθυμήσουμε ούτε να βρούμε κάτι ουσιωδέστερο και μεγαλειωδέστερο από την φτωχή ‘χαρά’ των αισθήσεων…!
Είτε ‘συμφωνούμε’ με την αθέατη (πνευματική) πραγματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης… είτε όχι, η αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει: η ψυχή μας είναι αιώνια και ά-φυλη… και μόνο στον ά-φυλο Θεό μπορεί να βρει την απόλυτη οντολογική πληρότητα/μακαριότητά της! Η διαφορετική βιολογική ανατομία των δύο φύλων, αφορά μόνο τον εφήμερο ‘δερμάτινο χιτώνα’ που ενδύονται τα θνητά μας σώματα! Και τούτο, για να υπηρετείται η φυσική αναπαραγωγική αναγκαιότητα των λογικών, όπως και των αλόγων, όντων… και η (επίσης ευλογημένη από τον Θεό!) ανάγκη μιας σωματικά αισθητής αλληλο-αγαπητικής επιβεβαίωσης των ομοζύγων ψυχών! Ως εκ τούτου, οι έμφυλες βιολογικές ιδιαιτερότητες αρσενικού-θηλυκού, έχουν έγχρονο και εγκόσμιο χαρακτήρα [ 8 ] και πρέπει να τις υπερβούμε… πριν αναχωρήσουμε (ανεπιστρεπτεί) για το μετα-βιολογικό και υπερ-κόσμιο αιώνιο επέκεινα…!
Αν μπορούσαμε να δούμε κάτω από τον… ‘δερμάτινο χιτώνα’ μας, την ‘εικόνα’ της εναπομένουσας εκεί βιολογικής ‘ισοτιμίας’… θα μπορούσαμε να διακρίνουμε (όπως λ.χ. μπροστά σε έναν τάφο με ανάμεικτα ανθρώπινα οστά ενός θαμμένου ανδρογύνου ζεύγους…) την υποτιθέμενη ‘ετερότητα’ των δύο φύλων, πάνω στην οποία χτίζουμε την ψευδαίσθηση μιας ‘διαφορετικότητάς’ τους;! Γιατί, αυτό που επιβιώνει του βιολογικού θανάτου και εισέρχεται στην αιωνιότητα του Θεού, είναι η ά-φυλη ψυχή που φιλοξενείται πρόσκαιρα στο βιολογικό σώμα. Αυτή η ά-φυλη οντότητα υπόκειται ‘υπαρξιακώς ερωτικά’ στον Υιό του Θεού, τον άφθαρτο Νυμφίο της Εκκλησίας.. που Ενανθρώπησε, Σταυρώθηκε κι’ Αναστήθηκε, από Έρωτα ‘μανικό’ [ 9 ] για τ’ αγαπημένα Του λογικά πλάσματα! Προς Εκείνον, τον Ένα και Μόνο, Νυμφίο των ψυχών, η ά-φυλη ψυχή μας συνάπτεται αιώνια ή εκπίπτει και χωρίζεται οριστικά.
Ίσως φαίνεται (μπορεί και να είναι!) αντιδεοντολογικό κι’ αδόκιμο… να περιλαμβάνονται συνειδητά, σε κείμενο Ορθόδοξης πνευματικότητας (και μάλιστα προέλευσης Αγιορειτικής) κάποιες αναφορές στην λαϊκή κουλτούρα, η οποία παραπέμπει συνήθως αλλού…! Πιστεύω, όμως, ότι: αν αναζητούμε την αλήθεια, μπορούμε -συν Θεώ- να διακρίνουμε κάποια ‘ψήγματά’ της κρυμμένα μέσα σε νοήματα αντιθετικά! Όπως λ.χ. ο στίχος «Άσπρα θα φορέσω ρούχα γιορτινά… κι’ όλες μου οι αγάπες θά’χουν γίνει μιά…», ενός λαϊκού άσματος παρελθούσας εποχής, όπου ‘θεολογείται’ ανεπίγνωστα, η έσχατη ‘συναίρεση’ όλων εκείνων που αγαπήσαμε στην ζωή μας, σε ΕΝΑ μοναδικό κι’ ανεπανάληπτο: την Παναγάπη του Σταυρο-Αναστημένου Νυμφίου της Εκκλησίας, που Τον δοξάζουμε λευκοφορεμένοι γιορτινά…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Εις οσμήν Μύρων Σου έδραμον, Χριστέ ο Θεός, ότι τέτρωμαι της Σης Αγάπης εγώ! Μη χωρίσης με, Νυμφίε επουράνιε…»
(Απολυτίκιο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Στ’ αχνάρια της Ευωδίας Σου βαδίζω, Χριστέ και Θεέ μου, έχοντας λαβωθεί από την Αγάπη Σου! Μη με χωρίσης από τον άχραντο Εαυτό Σου, Νυμφίε Ουράνιε…
[ 2 ] «Δίψησον διά τον Χριστόν… ίνα σε μεθύση εκ της αγάπης Αυτού!» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Ευρεθέντα Ασκητικά», Λόγος 44)
[ 3 ] «Ουδείς δύναται ελθείν πρός Με… εάν μη ο Πατήρ ο πέμψας Με ελκύση αυτόν…» (Ιωάν. 6, 44)
[ 4 ] «Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ… Πώς να μη Σε ζητώ, Κύριέ μου;! Συ πρώτος με εζήτησες, και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματός Σου, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους… Αν δε με προσέλκυες με την Αγάπη Σου, δεν θα Σε ζητούσα όπως Σε ζητώ… Αλλά το Πνεύμα Σου το Άγιο μου έδωσε το χάρισμα να Σε γνωρίσω… και πλέον Σε διψώ μέχρι δακρύων…» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης).
[ 5 ] Τίποτε λιγότερο από… ολόκληρη την καρδιά μας(!), δεν επιθυμεί ο «Ερών και Ερώμενος» Θεός μας: «Δός Μοι, υιέ Μου /θύγατέρ μου, σην καρδίαν…!» (Παροιμίαι Σολομώντος: 23, 26).
[ 6 ] «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν ΟΛΗ τη καρδία σου… και εν ΟΛΗ τη ψυχή σου… και εν ΟΛΗ τη διανοία σου…» (Ματθ. 22, 37)!
[ 7 ] «Η δύναμις του Σατανά επ’ ομφαλού γαστρός…» (Ιώβ: 40, 16)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όλη η δύναμη του σατανά… βρίσκεται στα υπογάστρια (γεννητικά όργανα) του ανθρώπου!…
[ 8 ] Σε μια ανάλογη περίσταση, παρόμοιου προβληματισμού (για τις… ‘βιολογικές’ ιδιαιτερότητες των κεκοιμημένων) που είχαν κάποτε οι μαθητές του Χριστού, Εκείνος τους απάντησε διδακτικά και αφοπλιστικά:
«Οι υιοί του αιώνος τούτου γαμούσι και εκγαμίζονται. Οι δε αξιωθέντες του αιώνος εκείνου και της εκ νεκρών αναστάσεως τυχείν, ούτε γαμούσιν ούτε γαμίζονται… ισάγγελοι γαρ εισί και υιοί Θεού…»!
(Λουκ. 20, 34-36)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τα τέκνα του παρόντος (βιολογικού) κόσμου παντρεύονται και τεκνοποιούν. Εκείνοι, όμως, που θ’ αξιωθούν να εισέλθουν στον μέλλοντα (πνευματικό) και άφθαρτο κόσμο, και θ’ αναστηθούν για να ζήσουν αιώνια, ούτε θα παντρεύονται ούτε θα τεκνοποιούν… γιατί θα είναι σαν άγγελοι και παιδιά του Θεού…!
[ 9 ] Με τους όρους «μανικός Εραστής» και «μανικός Έρως» αποδίδουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας- την υπερβολική (μανική, παράφρονα) αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, την ακραία αγαπητική και Πατρικά φιλόστοργη έλξη Του προς το παραστρατημένο πλάσμα Του, για την απελευθέρωση του οποίου (απ’ την εξουσία του σατανά και το σκότος του θανάτου) Σαρκώθηκε ως θνητός… Σταυρώθηκε ως κακούργος… Αναστήθηκε ως νικητής του θανάτου… κι’ Αναλήφθηκε (επέστρεψε στην πρότερη δόξα Του) ως Υιός Θεού!
