Νοσταλγώντας την παιδική μας ηλικία…
νοσταλγούμε την χαμένη μας αθωότητα!
«Εάν μη γένησθε ως τα παιδία… ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών!…» (Ματθ. 18, 3)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Eσείς οι ενήλικες, αν δεν γίνετε -με τον προσωπικό σας αγώνα κατά των παθών… και τη βοήθεια της Χάρης του Θεού- όπως τα παιδιά: αγαθοί, αγνοί, αθώοι, αμνησίκακοι, ακενόδοξοι, αφιλάργυροι… δε θα μπείτε στην Ουράνια Βασιλεία, όπου μόνο άκακα όντα εισέρχονται…!
Κάπου στα βάθη της ‘γηρασμένης’ -κυρίως, απ’ τα πάθη- ψυχής μας, σε μια απόμερη και σκοτεινή γωνιά του ‘υπογείου’ της ύπαρξής μας… ‘ζει’ σαν κακοποιημένη κόρη, εγκαταλειμένη στην αισχύνη των πληγών και οδυνών της… μια ‘αποπλανημένη’ παιδικότητα. Μια ‘διακορευμένη’ αθωότητα… που έχει μεν ‘εκθρονισθεί’ οριστικά από το βασίλειο της αγνότητας… αλλ’ ακόμα κι’ ως έκπτωτη από τον παρθενικό της θρόνο, εξακολουθεί να μας θαμπώνει με τα ‘υπολείμματα’ του κάλλους της… εφελκύοντάς μας πανίσχυρα σε μια νοσταλγική αναπόληση του ‘περασμένου μεγαλείου’ της ωραιότητάς της!
«Περασμένα μεγαλεία… που διηγώντας τα να κλαις!…»
(Από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού)
Σεπτέμβριος, Αρχή της «Ινδίκτου» (Νέου Εκκλησιαστικού Έτους), τυπική έναρξη του Φθινοπώρου… κι’ εκκίνηση των παρακμαστικών αλλοιώσεων του Κάλλους της Φύσης…! Μεταμορφωτικές μεταβολές ‘αποδόμησης’ της Κτίσης, μέσα απ’ τις οποίες ο Πανάγαθος Κτίστης προσφέρει σ’ εμάς, τα λογικά Του κτίσματα, αφορμές για γόνιμο κι’ εμφιλόσοφο υπαρξιακό προβληματισμό… που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε πνευματική αφύπνιση! Ευκαιρίες, για να ‘δούμε’ την θεοειδή μας ύπαρξη στη διάσταση μιας υπερ-χωρό/χρονης… μετα-βιολογικής… και υπερ-κόσμιας προοπτικής ζωής…, εντελώς πέρα και πάνω απ’ τον έμβιο χωρο/χρονικό ‘μικρόκοσμο’ της επίγειας εμπειρίας μας!
Ανάμεσα σ’ όλα τα περιβαλλοντικά ‘δράματα’ [ 1 ] που ‘σκηνοθετεί’ κι’ ανεβάζει στη ‘θεατρική σκηνή’ της Φύσης, ο Μεγαλοφυής ‘Σκηνοθέτης’ της συμπαντικής αρμονίας και ομορφιάς, η Φθινοπωρινή δραματουργία ‘κλέβει την παράσταση’ με διαφορά… ‘μιλώντας’ στις ψυχές μας με τη μεγαλύτερη απηχησιμότητα! Γιατί, η ψυχή μας νοσταλγεί ‘εγγενώς’ την Βασιλεία του Φωτός, απ’ όπου ξέπεσε… κι’ επιθυμεί να επανακάμψει! Αυτή η ‘νοσταλγία για επιστροφή’ στο ‘βασίλειο της αθωότητας’ (κατάσταση προ-πτωτικής, Αδαμιαίας αγνότητας…) εντείνεται πολύ ως ‘επιθυμία εξόδου’ [ 2 ] απ’ την ενδοκοσμική ματαιότητα, κάθε φορά που ένας ‘υπαρξιακός απελπισμός’ μας καταθλίβει… με τις παρακμαστικές φθορές κι’ αλλοιώσεις της επίγειας ζωής!
Η παρακμαστική συμπτωματολογία της Φύσεως… που φέρει μαζί της η ‘εποχή των μεταφυσικών υπαινιγμών’ (το Φθινόπωρο), αν δεν προσπεραστεί βιαστικά, επιπόλαια κι’ απρόσεκτα… μπορεί να σηματοδοτήσει την αφετηρία μιας ένθεης υπαρξιακής αντίληψης για τον κόσμο! Αν η εποχή αυτή, τύχει προσεκτικής ‘ανάγνωσης’ των προβαλλόμενων αισθητηριακών πληροφοριών… εισάγει τις ‘θεο-νοσταλγικές’ [ 3 ] ψυχές μας σ’ έναν ‘ρεαλισμό’ υπερκόσμιο! Ότι, δηλαδή, αν κι’ είμαστε όντα ενδοκοσμικά (χωρο/χρονικά), υποκείμεθα σε μία επικείμενη… οσονούπω ‘μεταναστευτική’ προοπτική αναχώρησης απ’ τον εφήμερο τούτο κόσμο! Μια φυγή… χωρίς επιστροφή, και με προορισμό έναν κόσμο… υπερκοσμιώτερο: πάνω και πέρα απ’ τη συμπαντική απεραντοσύνη!
Παρατηρώντας, λοιπόν, τη Φθινοπωρινή ‘αφαιρετική μεταμόρφωση’ της Φύσης… μπορούμε να ‘δούμε’ νοερά [ 4 ] τον μεγαλοφυή Δημιουργό μας, να ‘ζωγραφίζει’ πάνω στην απανθίζουσα χλωρίδα (δένδρα και φυτά) της Φύσης, μια ‘εικαστική’ προ-απεικόνιση της βιολογικής μας παρακμής…! Πρόκειται για μια ‘υπαινικτική’ υπόμνηση του Πλαστουργού-Θεού προς τα λογικά Του πλάσματα, για την προσωρινότητα & μεταβλητότητα της έμβιας ζωής μας. Μια ρεαλιστική βεβαιότητα… που επιπόλαια ξεχνούμε! Μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια… που ο Θεός, από Πατρική αγάπη, μας υπενθυμίζει συνεχώς, ώστε ν’ ανησυχήσουμε… παύοντας να εξαντλούμε τον πόθο μας για ζωή στο ‘εδώ και τώρα’, αδιάφορα προς το αιώνιο επέκεινα του υπαρξιακού προορισμού μας!
Πραγματικά, μόλις η Κτίση τριγύρω μας αρχίσει να μετασχηματίζεται, μέσα από παρακμαστικές αλλοιώσεις του περιβάλλοντος Φυσικού κάλλους, ένα ‘υπερχειλισμένο’ ποτάμι τρυφερών ενθυμήσεων από την αθωότητα… κατακλύζει τον λειμώνα της μνήμης! Χειμαρρώδεις συνειρμοί νοσταλγικής αναπόλησης, όλων εκείνων των αθώων ‘προκλήσεων’… που ‘άγγιζαν’ κάποτε την παιδική καρδιά μας (αλλ’ αφήνουν, πλέον, αδιάφορη… την ενήλικη ψυχή μας!) εισορμούν τώρα θελκτικά ως ‘αναριγίσματα’ νοσταλγικών ενθυμήσεων! Φαιδρά ενθυμήματα του νου, που παρηγορούν την καρδιά με την ανάμνηση της παιδικής μας ‘σχέσης οικειότητας’ με τον Θεό, την οποία απολαμβάναμε, απελεύθεροι τελείως από κάθε ‘δεσμό’ αμαρτίας… και ‘αλυσίδες’ εμπάθειας…!
Αναδιφώντας, λοιπόν -σε πρώτο, πλέον, πρόσωπο- με βαθειά νοσταλγία στις ανεξίτηλες μνήμες μιας ‘άλλης’ εποχής (της ‘εκπορθημένης’ αθωότητας), λουσμένης στις μυστικές ακτίνες ενός άλλου Φωτός (του νοητού «Ηλίου της Δικαιοσύνης»;), θυμάμαι… που, όντας ακόμα παιδάκι αγνόψυχο, είχα εμπρός μου ορθάνοιχτο ένα ‘παράθυρο’ με θέα… σε έναν κόσμο αθέατο! Έναν κόσμο πνευματικό κι’ αόρατο… που επιτρέπει πάντα, σε μόνη την αθωότητα, μια ‘ενορατική’ προσέγγιση των μυστηρίων του κόσμου και των υπερκοσμίων…!
Κι’ ήταν εκπληκτικό, θυμάμαι… να βλέπω -τότε- μέσα μου, την παχειά αχλύ που περιβάλλει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, να λεπτύνεται από τις προσπίπτουσες Ηλιαχτίδες του μυστικού εκείνου Φωτός, που εισέδυε στην ψυχή μου. Και τότε, όλο το σκότος της αγνωσίας άρχιζε να φωτίζεται, όλα τα μυστικά της ύπαρξης ν’ αποκαλύπτονται, όλα τα μυστήρια της ζωής να εκλογικεύονται… μέσα σε μια, ιδιαζόντως αποκαλυπτική, ‘διαβάθυνση’ και ‘διαπλάτυνση’ των αντιληπτικών ορίων της παιδικής μου διάνοιας…
Κι’ ένοιωθα τότε, θυμάμαι, κάτι άδηλο… απερίγραπτο… απροσδιόριστο… ανήκουστο… αθεώρητο… να ‘γνέφει’ προσκλητικά στην παιδική ψυχή μου, αναστατώνοντάς την, κι’ ελκύοντάς την πανίσχυρα σε έναν κόσμο… πέρ’ απ’ αυτόν που υποπίπτει στην αντίληψη των συμβατικών αισθήσεων! Και τότε, ‘ελαυνόμενος’ από μία εσώτερη ακατανίκητη παρόρμηση, ξεστράτιζα απ’ τις συντροφιές και τα παιχνίδια, για ν’ απομονωθώ στις ανατολικές ερημιές του χωριού μου [ 5 ], στον λόφο της ‘Ντάστεπε’ [ 6 ] και στη λιμνοθάλασσα της ‘Λάφρης’ [ 7 ] για να υποδεχθώ -μαζί με τ’ αγρίμια και τ’ αγριοπούλια της ερημιάς- την ‘επέλαση’ του Φθινοπώρου στη Φύση και… στην ψυχή μου (!), πάνω στην οποία (ψυχή μου) ασκούσε αυτή (Φύση) μια έλξη ανερμήνευτη!
Ήταν μια δραματουργία συναρπαστική! Μια ‘αφαιρετική’ μεταμόρφωση του κάλλους της Κτίσης, σε κάτι ‘αορίστως υποσχετικά’ ως τελειότερο…! Μια απο-σύνθεση της ομορφιάς, βαίνουσα προς μία ανα-σύνθεση ποιοτικότερη…! Μια απο-δόμηση της αρμονίας, τείνουσα προς ανα-δόμηση ανακαινιστική…! Διοπτεύοντας ‘υποψιαστικά’ μέσα στην παρούσα παρακμή της Φύσης… την μέλλουσα αποκατάστασή της σε μια, υπεσχημένη από τον Θεό, τελειότητα αφθαρσίας… δεν είχα κανένα ‘λόγο’ να καταθλιβώ για ένα τέλος βιολογικό… που οδηγεί, κατά θεία ευδοκία, σε μια νέα αρχή-ανάσταση αιώνιας ζωής…!
Ένας ψυχο/νοητικός ‘συναγερμός’ ανέκρουε μέσα μου μια ‘επιστράτευση’ όλων των αισθήσεων… και μια ‘αναστάτωση’ όλων των (συν)αισθημάτων… απ’ όπου έμελλε να απορρεύσει μια γαλήνη ‘απόκοσμη’! Η ψυχή μου γευόταν τότε μια εμπειρία ‘συναρπαγής’… μπροστά σε ένα δραματοποιημένο σκηνικό αποδόμησης μεν του φυσικού κάλλους, που δεν παρέπεμπε όμως σε θάνατο ή απώλεια… αλλά σε κάτι εντελώς διαφορετικό: σαν ‘διάβαση’ ή ‘μετάβαση’ της Κτίσης, από την παρούσα κατάσταση θανάτου και φθοράς… προς μια μέλλουσα, απερινόητη προοπτική παντοτινής ζωής και αφθαρσίας!…
Ήταν ένα βουβό… μα συγκλονιστικό ‘πανηγύρι’ όλων των ‘ανιχνευτικών οργάνων’ της ύπαρξης: του νου, της καρδιάς και των αισθήσεων… απέναντι σε ένα ‘αλλιώτικο’ κάλλος, παρακμαστικό κι’ αποδομημένο… σε σχέση με την ακμάζουσα και δομημένη ομορφιά της Εαρινής φύσης! Ένας συγκινησιακός αμήχανος ‘μετεωρισμός’ της ψυχής μπροστά σε κάτι αορίστως μελαγχολικό… αλλά, μαζί, ανερμήνευτα γαληνοποιό κι’ ακατανόητα υποσχετικό…! Και η παιδική ψυχή μου, απέναντι σ’ όλα αυτά… ν’ αναζητά ‘αδιαπραγμάτευτα’ και μ’ επιμονή αγωνιώδη… όχι τις προφανείς υπαρξιακές ‘σημασίες’… αλλ’ εκείνες τις απόρρητες κι’ απόκρυφες, πίσω από δρώμενα αισθητικά…!
Η αποδημία των μεταναστευτικών πτηνών… η φυλλόρροια των δένδρων και των φυτών… το απάνθισμα των λουλουδιών… οι Φθινοπωρινές μπόρες με τους βρόχινους χειμάρρους να τρέχουν κατωφερώς και βιαστικά προς τη θάλασσα… το όργωμα της γης και η ‘ταφή’ των δημητριακών σπόρων στ’ ανασκαμμένα σπλάγχνα της… όλ’ αυτά, αποτυπώνονται στον λευκό καμβά της παιδικής ψυχής σαν χρυσές ‘σταυροβελονιές’ μιας άπειρης Καλλιτεχνικής Μεγαλοφυίας! Ενός υπέρτατου Νου… που γνωρίζει ΠΩΣ να κρύβει μέσα στη Φύση, κωδικοποιημένα ‘μηνύματα’ ενός μεταφυσικού ρεαλισμού… τα οποία μπορεί να ‘υποψιάσουν’ υπαρξιακά κάθε ψυχή που είν’ ελεύθερη από πάθη!…
Το παιδικό μυαλό αρνείται ν’ ‘απαξιώσει’ σημασιολογικά ο,τιδήποτε… απ’ όσα προσλαμβάνει αισθητηριακά! Κάτω απ’ όλα τα ψυχρά φαινόμενα βρίσκει πάντα μυστικά νοήματα… που το ελκύουν σε τρυφερές, ποιητικές ερμηνείες! Εποπτικές παραστάσεις της Φύσεως, όπως η μαζική συνάθροιση ‘φτερωτών μετοίκων’ επάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα… προς το τέλος του Αυγούστου, παραπέμπουν την παιδική ψυχή σε συνειρμούς φυγής και μετανάστευσης…! Μια ‘αναγωγική’ ερμηνεία των ‘μεταφυσικών υπαινιγμών’ του Φθινοπώρου, απ’ αυτό τον εφήμερο βίο… στη μετα-βιολογική αιωνιότητα της όντως ζωής!
Μια διάχυτη στον αέρα ‘αίσθηση’ φυγής σε άλλους κόσμους… εναρμόνιζε υπέροχα τη μεταναστευτική αποδημία των πουλιών, προς το ανάστατο και ‘έκρυθμο’ σκηνικό του Φθινοπώρου. Τεράστια σμήνη φτερωτών μεταναστών σε διχαλωτούς σχηματισμούς πτήσης, αφήνοντας κλαγγές αποχαιρετισμού, πετούσαν προς τον Νότο…! Κι’ εγώ, σιωπηλός θεατής του ξενητεμού τους… απέμενα πίσω τους περίδακρυς, βλέποντάς τα να χάνονται στον ορίζοντα… και σταυρώνοντάς τα νά ΄ναι ‘καλοτάξιδα’ στις αιθέριες διαδρομές τους…! Η ψυχή μου, θλιμένη, «απηνήνατο παρακληθήναι» [ 8 ] με λογικές εξηγήσεις. Η μόνη παρηγοριά μου… ήταν η ελπίδα της Εαρινής τους παλινόστησης!
Αλλ’ η συναρπαστική αυτή δραματουργία… δεν ξεχνιόταν με τη φυγή των φτερωτών μου φίλων. Το παιδικό μυαλό μου, θαυμαστικά σιωπηλό κι’ αμήχανο… μπροστά στο δρώμενο, ήταν αδύνατο να μη συσχετίσει στενά, τη μετανάστευση των πουλιών… με το μυστήριο μιας άλλης ‘αποδημίας’, των ψυχών μας… προς το υπερκόσμιο επέκεινα! Γιατί, οι αγαθοί ‘νοσταλγοί του Θεού’ [ 9 ] και της Βασιλείας Του, πάντα αναζητούν με ασίγαστο πόθο, την αλήθεια… πέρα απ’ τη θνησιγενή μας φύση! Θεωρώντας αναντίστοιχη και ανάξια, προς τη θεοπρεπή προοπτική του ανθρώπου (πλασμένου ‘κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού’…), απορρίπτουν την ‘ψυχρή’ ισοπέδωση ενός απάνθρωπου υλισμού… που ‘θέλει’ τον άνθρωπο να τελειώνει οριστικά με την απο-βίωση!
Μέσα σε μια αίσθηση ενός αόριστου ‘μελαγχολικού εκστασιασμού’ που απορρέει από τη Φθινοπωριάτικη μεταμόρφωση της Φύσης… απολάμβανα -θυμάμαι- ν’ αφουγκράζομαι τα ‘λυγμικά’ θροΐσματα των δένδρων… όταν ‘απέρριπταν’ στη γη τα μαραμένα φύλλα τους. Αλλ’ ενώ απολάμβανα την ‘σκηνοθετική’ ομορφιά αυτής της μελαγχολικής δραματουργίας… αρνούμην πεισματικά μέσα μου, να μείνω μόνο στην αισθητική της διάσταση, γιατί αυτό περιόριζε σημαντικά το εύρος της Αλήθειας… που λαχταρούσε η ψυχή μου κι’ αναζητούσε εναγώνια! Μιας Αλήθειας για τη θνησιγενή μας φύση, που ολότελα αγνοούμε… αλλά κι’ αρνούμαστε εθελότυφλα να γνωρίσουμε!…
Δε χόρταινα -θυμάμαι- να κοιτάζω τον μελαγχολικόν ουρανό… με τα σταχτόγκριζα νέφη να διαβαίνουν βιαστικά, αναζητώντας στη γη τόπους διψασμένους… για να κενώσουν την ουράνια ευλογία της βροχής! Κι’ όταν άρχιζαν οι Πρωτοβροχιάτικες μπόρες… αν βρισκόμουν έξω για παιχνίδι, δεν έτρεχα ποτέ μέσα για να ‘φυλαχτώ’ στεγνός! Αν ήμουν πάλι μες στο σπίτι, έβγαινα έξω για να βραχώ ως το κόκκαλο… καθώς δεν αισθανόμουν καμμία ‘απειλή’ από τη βροχή! Αντίθετα, αισθανόμουν μια έλξη διψητική… σαν της διψασμένης γης, που ξεδιψούσε μαζί μου άπληστα, αντιπροσφέροντας στον Θεό αισθήματα ευγνωμοσύνης και ιερές υποσχέσεις εαρινής γονιμότητας…!
Μετά τις πρώτες βροχές… ήταν συναρπαστικό -θυμάμαι- να τρέχω σα ζαρκάδι στους λόφους με τ’ αμπέλια… αντίκρυ στα χωράφια της Λάφρης, για να παρακολουθήσω συνεπαρμένος την τελετουργία της αροτρίασης… και της ‘ταφής’ των δημητριακών σπόρων στ’ αυλακωμένα σπλάγχνα της ‘άρουρας’. [ 10 ] Θαύμαζα τους γεωργούς του μόχθου… (τους φιλόπονους, γι’ αυτό και… ‘αφελείς’ καλλιεργητές των αγρών, έναντι των αφιλόπονων, γι’ αυτό και… ‘έξυπνων’ καταχραστών των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων…)! [ 11 ] Απέναντι δε σ’ αυτές τις τελετουργικές απεικονίσεις… θυμάμαι την παιδική ψυχή μου να σείεται βουβά, από μία ανατριχιαστική συνειδητοποίηση: ότι, αν αυτοί οι σπόροι δεν πεθάνουν κι’ αποσυντεθούν μέσα στην κρύα Χειμωνιάτικη γη… δεν θ’ αναστηθούν την Άνοιξη, ως νέα βλαστάρια ζωής αναγεννημένης…!
Πόσο βαθιά, μέσα μου, εισχωρητική… πόσο συναρπαστικά δριμεία… πόσο ακαταγώνιστα ισχυρή… πόσο αδήριτα κυρίαρχη… πόσο γλυκά μεθυστική… ήταν η αθώα εκείνη βεβαιότητα της παιδικής ψυχής μου, που θεωρούσε τα ορατά… ν’ ‘αγκαλιάζονται’ ένδοξα απ’ τα αόρατα…! Tο καθάριο και οξυδερκές ‘βλέμμα’ της αθωότητας, εφελκύοντας επάνω του την Χάρη και τον φωτισμό του Θεού, μπορούσε να ‘διοπτεύει’ το έκπαγλο μεγαλείο μιας ζωής αιώνιας… επέκεινα του χωρο/χρόνου, κι’ εκείνη η ‘διόπτευση’ προσπόριζε στην παιδική ψυχή μου μια αίσθηση απελευθέρωσης… απ’ την τρομοκρατία του θανάτου!
Θυμάμαι… και νοσταλγώ βασανιστικά εκείνη την παιδική αγαθότητα, που μπορούσε (πριν… ‘κακουχηθεί’ απ’ τις παθολογίες της ενηλικίωσης!) να εμπνέει στην ψυχή μου μια βαθειά ποιητική ενόραση…! Μια φυσική ροπή της ψυχής να δανείζεται κάλλος κι’ αρμονία, από τον διάκοσμο του Θεού, για να ‘ενδύει’ με εμφιλόσοφα & τηλαυγή νοήματα… ευφρόσυνα συναισθήματα… κι’ αγαθά αισθήματα… όλα τα καθημερινά, άχρωμα… άοσμα… άγευστα… και ‘γυμνά’ από φως και θυμηδία… δράματα και πράγματα αυτού του κόσμου!…
Μισόν αιώνα μετά -σήμερα- κατανοώ απαρηγόρητος… τι έχω απωλέσει ‘μεγαλώνοντας’!… Αλλ’ ενώ θρηνώ απαράκλητα για την, δραστικά μειωμένη, ‘αισθητικότητα’ της (γηρασμένης απ’ τις αμαρτίες και τα πάθη μου) ψυχής… αρνούμαι να παραδοθώ στην απελπισία του συμβιβασμού…! Μια πανίσχυρη επιθυμία ανάκτησης των συλημένων μου θησαυρών… με ωθεί ν’ ανακάμψω στον ‘παιδικό κήπο’ της αγνότητας, επαναδιεκδικώντας (μέσ’ από διεργασίες θεραπευτικής μετάνοιας!) την αναδόμηση… της αποδομημένης ακεραιότητάς μου… και την ‘αναστοιχείωση’ της εκπορνευμένης μου αθωότητας…! [ 12 ]
Πενθώντας η ΚΑΚΟγηρασμένη μου ψυχή για τα εφάμαρτα λάθη της… ‘κουράρεται’ θεραπευτικά -42 χρόνια τώρα- στο ‘Εργαστήρι της Μετάνοιας’, το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων, ατενίζοντας μ’ ελπίδα αποθεραπείας παθών τον λιγοστό επίγειο χρόνο που μου απομένει να ζήσω. Μπροστά στο πελάγιο σύνορο της Αθωνικής παροικεσίας μου και μες στο θάμβος της Αγιορειτικής μου ερημιάς… καθώς ‘ψυχανεμίζομαι’ την «Ερχομένη Βασιλεία του Θεού…», χαιρετίζω ευφρόσυνα και δοξολογικά τις πιο εύγλωττες προτυπώσεις του μυστηρίου αΐδιας ύπαρξης… και της ‘μετανάστευσης των ψυχών’ μας, ως Θεο-νοσταλγικών όντων, προς μία υπερκόσμια… υπερούσια… αιώνια ζωή!
‘Μάρτυρας’ της προσδοκώμενης «Καινής Κτίσης» [ 13 ] τ’ ορθρινό φως… που επιφώσκει στον Ανατόλιον Ορίζοντα, ύστερ’ από μια νύκτα ασέληνη και ζοφερή σαν τον θάνατο, καταυγάζοντας ξανά την κτίση! Kαι ‘μάρτυρας’ η Άνοιξη… που, μετά το ‘γήρας’ της Φθινοπωρινής απανθίσεως… και τον ‘θάνατο’ της Χειμερινής παγωνιάς… ανασταίνει τα βλαστάρια της ζωής, από τους (πε)θαμμένους στο χώμα σπόρους… όταν έρθει η Εαρινή αναγέννηση της Φύσης! Και ‘μάρτυρας’ Eκείνος… που, με την αψευδέστατη υπόσχεση του Ευαγγελικού Tου λόγου, βεβαιώνει τον δύσπιστο νου… παρηγορώντας την απεγνωσμένηφ καρδιά, ότι: «Ο πιστεύων εις Εμέ, καν αποθάνη… ZΗΣΕΤΑΙ!» (Ιωάν. 11, 25).
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων
—————————————————
[ 1 ] Διαχρονικά, η ‘στάση’ των ανθρώπων απέναντι στη δραματουργία (τόσο της φύσης, όσο και της τέχνης…) ήταν κι’ εξακολουθεί να είναι κάπως ‘αλλοπρόσαλλη’: «Γράφεις δράματα, γελάνε… γράφεις κωμωδίες, κλαίνε…» έγραψε εύστοχα ο Αριστοφάνης! Το ‘ψυχολογικό’ αυτό φαινόμενο, καθιστά συγκαταβατικά… ανεκτή τη διαφορά ευαισθητοποίησης (από την απόλυτη ευαισθησία… ως και την απόλυτη αναισθησία!) που παρατηρείται μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, που βρίσκονται και λειτουργούν ακριβώς κάτω από τις ίδιες ψυχο/συναισθηματικές προκλήσεις, όπως αυτές της Φύσεως…!
—————————————
[ 2 ] «Εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος… Επιθυμίαν έχω εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι…» ( Φιλ. 1, 21-23).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Για μένα, ως ζωή νοείται ο Χριστός… κι’ ο θάνατος νοείται ως κέρδος, γιατί θα με πάει κοντά Του! Διακατέχομαι από σφοδρή επιθυμία ν’ αποβιώσω και να διαλυθώ σωματικά… ώστε να είμαι πνευματικά πάντοτε μαζί Του!
—————————————
[ 3 ] «Θεο-νοσταλγικές» ονομάζει τις ψυχές μας, στα ιερά συγγράμματά του, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (Μέγας Σέρβος Θεολόγος και Ομολογητής της Ορθόδοξης Ανατολής του εικοστού αιώνα)! – Bλέπε σύγγραμμά του: «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»).
—————————————
[ 4 ] «Νους ορά και νους ακούει… τ’ άλλα δε τυφλά και κωφά…»
(Επίχαρμος, αρχαίος Έλληνας ποιητής από την Κω, 530-440 π.Χ.)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο Νους (δηλ. η νοερή ενέργεια της ψυχής…) είν’ αυτό που βλέπει κι’ ακούει… οι δε αισθήσεις, από μόνες τους, είναι τυφλές και κωφές…
—————————————
[ 5 ] Προσφυγικό χωριό (άλλοτε Σέρντιβαν, σήμερα Μάνδρα…) που έλκει την προγονική καταγωγική του από τη Βιθυνία (την επαρχία Νικομήδειας και περιφέρεια του Αδά Παζάρ). Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή (1922) ‘εκριζώθηκε’ από τις «χαμένες (;) πατρίδες» και προσέφυγε στον Ελλαδικό βορρά… για να ‘μεταφυτευτεί’ στον Ξανθιώτικο νότο… κάπου στα 1924.
—————————————
[ 6 ] Ντέστεπε (Πετρόλοφος): Λόφος με περίβλεπτη και πανοραμική θέα, σε όλο το γύρω πεδινό τρίγωνο Μάνδρας-Βιστωνίδας-Κεσάνης, έναν κάμπο με απέραντο πράσινο… μπροστά σ’ ένα πέλαγος με ‘απέραντο γαλάζιο’…!
—————————————
[ 7 ] «Λάφρη» και «Λαφρούδα»: Υγροβιότοπος δυσπερίγραπτης φυσικής ομορφιάς και θαυμαστής βιοποικιλότητας… δίπλα στη λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας και κατάντικρυ στο Θρακικό πέλαγος…!
—————————————
[ 8 ] «Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα ταις χερσί μου νυκτός εναντίον Αυτού και ουκ ηπατήθην, απηνήνατο παρακληθήναι η ψυχή μου…» (ψαλμ. 76, 3)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τις μέρες που ένοιωθα μεγάλη θλίψη, κατέφυγα με πολύ πόθο στον Θεό, ζητώντας τη βοήθειά Του. Τη νύχτα τον επικαλέσθηκα με υψωμένα τα χέρια μου, και δεν διαψεύσθηκα στην ελπίδα μου. Από την υπερβολική θλίψη η ψυχή μου αρνείτο κάθε παρηγοριά…
—————————————
[ 9 ] Βλέπε σε παραπομπή με αριθμό [ 3 ].
—————————————
[ 10 ] Η λέξη «άρουρα» είναι αρχαία ελληνική και σημαίνει χωράφι, καλλιεργημένη γη. Προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «αρόω» που σημαίνει «οργώνω» (εξ ού και αροτρίαση, άροτρο…), κι’ αναφέρεται σε γη κατάλληλη για καλλιέργεια ή σπαρμένη ήδη και βαίνουσα αισίως προς καρποφορία…
—————————————
[ 11 ] Εκείνο που άλλοτε γνωρίζαμε, από τους σοφούς και φωτισμένους προγόνους μας, ότι «Τα αγαθά ΚΟΠΟΙΣ [ με κόπους! ] κτώνται…» και όλοι προσπαθούσαμε έντιμα και φιλόπονα να το εφαρμόσουμε στην προσωπική μας ζωή, η αμοραλιστική εποχή μας το έχει παραλλάξει σε κάτι… ανέντιμο, αλλά τάχα ‘ευφυέστερο’: «Τα αγαθά… ΚΟΛΠΟΙΣ [ με κόλπα! ] κτώνται…»! Προς επίρρωση του λόγου, ας κοιτάξουμε τα σκάνδαλα του «ΟΠΕΚΕΠΕ»…
—————————————
[ 12 ] «Λέγει Κύριος: εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν… ως χιόνα λευκανώ! Εάν δε ώσιν ως κόκκινον… ως έριον λευκανώ…» (Ησαΐας 1, 18)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Βεβαιώνει ο πανάγαθος Θεός μας, με το στόμα του Προφήτη Ησαΐα: «Αν οι αμαρτίες σας -ως ρυπαρές κηλίδες επάνω στην καθαρότητα των θεόπλαστων ψυχών σας- έχουν γίνει σαν το φοινικόχρωμα… Εγώ, με την Πατρική μου Συγχωρητικότητα (που προϋποθέτει μόνο τη δική σας ειλικρινή μετάνοια…) θα τις καταλευκάνω σαν το χιόνι!… Ακόμα δε, κι’ αν έχουν γίνει όπως η πορφύρα… θα τις καταλευκάνω σαν το κάτασπρο μαλλί!…
—————————————
[ 13 ] Η φράση «Καινούς ουρανούς και γην καινήν προσδοκώμεν» είναι μια αποκαλυπτική διατύπωση, η οποία προέρχεται από την Καινή Διαθήκη, και συγκεκριμένα από την επιστολή του Αποστόλου Πέτρου (Β΄ Πέτρου 3, 13). Αναφέρεται στην προσδοκία των Χριστιανών -κατά την αψευδή επαγγελία του Θεανθρώπου Χριστού- για την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, κατά την οποία θ’ ανακαινιστούν τα σύμπαντα… δημιουργώντας «καινούς ουρανούς και γην καινήν…» σε μια άλλη, πνευματική και άφθαρτη διάσταση ύπαρξης…
