«Υπερδεδοξασμένος ει, Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τους Πατέρας ημών θεμελιώσας, και δι’ αυτών προς την αληθινήν πίστιν πάντας ημάς οδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα Σοι.» [ 1 ]
(Από την Υμνολογία της «Κυριακής των Αγίων Πατέρων»)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Απειρο-δοξασμένος είσαι, Θεάνθρωπε Χριστέ μας, Εσύ που θεμελίωσες πάνω στη γη ως Φώτα υπέρλαμπρα τους Αγίους Πατέρες μας, και μέσω αυτών μας οδήγησες στην αληθινή Πίστη. Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα στην Θεότητά Σου!
Η Εκκλησία του Χριστού, μέσω των Αγίων Αποστόλων, παρέλαβε από τον Θεάνθρωπο Ιδρυτή της, Κύριο Ιησού Χριστό, αυτούσια και σύνολη την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία της Χριστιανικής Πίστεως. Μαζί, παρέλαβε και την Χάρη των ιερών θεσμών: της Ιερωσύνης και της Πνευματικής Πατρότητας. Ο Χριστός, αν και ήταν Θεός και είχε κάθε λόγο, αν ήθελε, να ενεργεί αυτοδύναμα… ποτέ δεν εκήρυξε ή θαυματούργησε ‘αφ’ Εαυτού’ Του! Πάντα ενεργούσε στ’ όνομα του Πατέρα Του, όχι στο δικό Του, [ 2 ] αν και Του είχε δοθεί «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης…»! [ 3 ] Υποτάσσοντας ‘θεοπρεπώς υπάκουα’ τον Εαυτό Του, ως Υιός συνάναρχος προς άναρχο Πατέρα, δίδαξε έμπρακτα στα πλάσματά Του την ‘υπερυψοποιό’ ταπεινότητα…! [ 4 ]
Οι Άγιοι Απόστολοι, λοιπόν, μαθητεύοντας κοντά στον Σωτήρα Χριστό, παρέλαβαν από Εκείνον όλα τα Μυστήρια της Πνευματικής ζωής. Μαζί με το Άγιο Πνεύμα, έλαβαν τον φωτισμό της αληθινής Πίστης… αλλά και την Πνευματική εξουσία να «λύνουν και δένουν αμαρτίες», δηλ. την Χάρη να συγχωρούν… ή ν’ αφήνουν ασυγχώρητες τις αμαρτίες. [ 5 ] Συνάμα, έλαβαν και την εξουσία να μπορούν να διώχνουν -πάντα στ’ όνομά Του- πονηρά κι’ ακάθαρτα πνεύματα, [ 6 ] διενεργώντας υπερφυή και υπέρλογα θαύματα! [ 7 ] Η Χάρη των θαυμάτων επιβεβαίωνε ‘ενδεικτικά’ (όχι αποδεικτικά, γιατί οι ‘αποδείξεις’ καταργούν το αυτεξούσιο, εξαναγκάζοντας σε υποχρεωτική πίστη!) την Ευαγγελική Αλήθεια…! [ 8 ]
Από τους Αποστόλους, το Άγιο Πνεύμα που τους «εμφύσησε» ο Χριστός, [ 9 ] μεταβιβάστηκε «διά της επιθέσεως των χειρών» [ 10 ] διαδοχικά στους Αποστολικούς Πατέρες. Από εκείνους, η Θεία Χάρη πέρασε -μέσα από μία διαρκή διαχρονική μεταβίβαση- στους Αγίους Πατέρες, τόσο της Ορθόδοξης Ανατολής όσο και της Ορθόδοξης Δύσης! Διότι τότε, αμφότεροι -Ανατολικός και Δυτικός Χριστιανισμός- ήταν ακόμα (μέχρι τον Η΄ αιώνα) ‘ομομήτρια’ αδέλφια, τέκνα της ίδιας Ορθόδοξης Μάννας-Εκκλησίας! Αλλ’ η ενότητα της Πίστεως διασπάστηκε -πολύ πριν το Σχίσμα του 1054- επί αυτοκράτορος Φράγκων, Καρλομάγνου (Καρόλου του Μεγάλου, 768-814), ο οποίος κατέλαβε την Δυτική αυτοκρατορία κι’ απαίτησε από τον τότε πάπα, αυθαίρετα, την ενθρόνισή του ως «Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»!…
Ο εμφανής διχασμός της Μάννας-Εκκλησίας, σε ‘Δυτικό’ και ‘Ανατολικό’ Χριστιανισμό (ακριβέστερα, σε Ορθοδοξία και Παπισμό…) μπορεί ν’ ‘απαίτησε’ τρεις αιώνες -από τον Η΄ ως τον ΙΑ΄ αιώνα- για να επισημοποιηθεί… αλλ’ η διαφοροποίηση των επιμέρους ‘επιδιώξεων’ εκατέρων των Εκκλησιών, έγινε αντιληπτή ήδη από την εποχή του Καρλομάγνου! Εκείνος, έχοντας στεφθεί με το «έτσι θέλω» και την δύναμη των όπλων, αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επέβαλε στον Δυτικό Χριστιανισμό ‘ποιμαντικά πρότυπα’ εμπαθούς κοσμικής ματαιότητας… που άλλαξαν διαμετρικά την στόχευση της πίστης του: από την υπερκόσμια προοπτική μιας επουράνιας «Βασιλείας του Θεού» μές στο άκτιστο Φως του Χριστού… σε ένα (θλιβερό) ‘μοντέλο’ κοσμικής εξουσίας, επίγειας προοπτικής κι’ εγκόσμιας ‘καταξίωσης’!
Η Μάννα-Εκκλησία, αφού θρήνησε το ‘παραστρατημένο’ τέκνο της (τον Δυτικό Χριστιανισμό…), χωρίς να έχει πάψει ποτέ να περιμένει μήπως και επιστρέψει, σαν τον Άσωτο, στην Μητρική αγκαλιά… συνέχισε να ζει με το ένα πιστό κι’ αφοσιωμένο παιδί της -τον Ανατολικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό- έχοντας συρρικνωθεί ως «Ρωμηοσύνη» στ’ ανατολικά εδάφη της πρότερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, περί την Κωνσταντινούπολη. Ο Θεός, ευλόγησε ευαρεστημένος την ταπείνωση και υπακοή της Ορθόδοξης Ανατολής… που συνέχισε να πορεύεται απαρέγκλιτα επάνω στις ιερές υποθήκες των Αγίων Αποστόλων και των Οσίων Πατέρων. Έτσι, η Θεϊκή ευαρέστηση κι’ ευλογία σφράγισε την διαχρονική σταθερή πορεία της Ορθόδοξης Πίστης, η οποία ανέδειξε κι’ αναδεικνύει έκτοτε άπειρα πλήθη Αγίων σε όλη την οικουμένη.
Μία από τις ‘ειδοποιούς διαφορές’ της ανόθευτης κι’ αναλλοίωτης, ανά τους αιώνες, Ορθόδοξης Χριστιανικής μας Πίστης… σε σχέση με τις άλλες Χριστιανικές ‘ομολογίες’, είναι κι’ η αναφορά στις Αγιοπατερικές μας ‘ρίζες’! Δεν πιστεύουμε και δεν ενεργούμε ποτέ στην Πίστη του ‘δικού μας’ Θεού… αλλά στην Πίστη του «Θεού των Πατέρων ημών»! Γιατί, από την ‘δική μας’ ζωή (της ατομικής μας χλιαρής πίστης και της χαλαρής εν Χριστώ πολιτείας μας) απουσιάζει η πλούσια αγιαστική εμπειρία, τα υπέρλογα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τα θαυμαστά γεγονότα… που ‘ψηλαφώνται’ πάντοτε στους βίους των «Αγίων Πατέρων ημών»! Έτσι, όλα τα υπερφυή θαύματα που λαμβάνουν χώρα μέσα στην Μάννα-Εκκλησία της Ορθόδοξης Πίστης, τελεσιουργούνται μόνο στο όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών»!
Απ’ αυτή την Εμπειρική Θεογνωσία του «Θεού των Πατέρων ημών», έχουν εκπέσει οι άλλες ‘ομολογίες’ του Χριστιανισμού: Ρωμαιοκαθολικισμός και Προτεσταντισμός! Γιατί, ενώ ισχυρίζονται ότι αποδέχονται τους Αγίους, έστω τους προ του Σχίσματος, δεν παραδέχονται (από εγωισμό) ούτε και ακολουθούν (από αλαζονία) την Αγιοπνευματική πείρα των Αγίων! Για εμάς τους Ορθοδόξους, το να ζούμε με ταπεινή Θεοπεποίθηση κι’ όχι με αλαζονική αυτοπεποίθηση, ενεργώντας στ’ όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών»… είναι κάτι απολύτως αυτονόητο! Για όλους τους άλλους, όμως, η Εμπειρική Θεογνωσία «των Πατέρων ημών» δεν συνιστά καν επιλογή. Απορρίπτεται υπερήφανα… κι’ αντικαθίσταται από άλλες επιλογές ‘μετα-πατερικής’ [ 11 ] δήθεν ‘θεολογίας’, που οδηγεί -αλλοίμονο- σε οικτρές δαιμονικές πλάνες…!
Με την ‘σκυταλοδρόμηση’ της Χαρισματικής Πνευματικής εξουσίας, από γενιά σε γενιά Ορθοδόξων Χριστολατρών, η συνεχής αποστολική διαδοχή της «Πνευματικής Πατρότητας» διαβιβάστηκε -συν Θεώ- σε όλους τους Αγίους Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολής. Έτσι, μεταλαμπαδεύτηκε σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όπου υπάρχει χαριτωμένο ‘μικρό ποίμνιο’ [ 12 ] Χάριτος και Ευλογίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιατί, αυτή είναι -πλέον- η μόνη «εμπεπιστευμένη» ‘οικονόμος’ και ‘διαχειρίστρια’ της Θείας Χάριτος σε όλη την υφήλιο, για την διεκπεραίωση του Σωτηριολογικού έργου που υπηρετεί, υπέρ «πάντων των θελόντων σωθήναι», απανταχού της γης και «εις πάντα τα έθνη». [ 13 ]
Είναι, λοιπόν, φανερό… ΓΙΑΤΙ, εμείς οι Ορθόδοξοι, ενεργούμε πάντα στο όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών» – ενώ αυτό ΔΕΝ γίνεται ΠΟΤΕ από τους Παπικούς και τους Προτεστάντες! Διότι, ο Ορθόδοξος άνθρωπος, έχοντας γαλουχηθεί πνευματικά μέσα στην ταπεινότητα της Ασκητικής Παράδοσης της Αγιοτόκου Ανατολής, ομολογεί ειλικρινά και έντιμα ότι, στον προσωπικό του βίο ΔΕΝ υπάρχουν τα ‘σημάδια παρουσίας’ (θαύματα) του ζώντος Θεού, ενώ αυτά υπερ-αφθονούν στην ζωή και πολιτεία των «Αγίων Πατέρων (και Μητέρων) ημών»! Γι’ αυτό, η Ορθόδοξη Εκκλησία αρχίζει και τελειώνει όλες τις Λατρευτικές ακολουθίες της με την επίκληση του «Θεού των Πατέρων ημών», και κάθε μεμονωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος αρχίζει και τελειώνει κάθε έργο στην ζωή του, με το «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών…»!
Με αυτή την ταπεινή ‘αυτοσυνειδησία’ αμαρτωλότητας κι’ αναξιότητας… όλοι οι Άγιοι της Ορθόδοξης Ανατολής, ακόμα κι’ οι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς, πριν αποτολμήσουν ο,τιδήποτε… επικαλούνται απαραίτητα τον «Θεό των Πατέρων ημών»! Για να είναι ‘καλυμμένοι’ από την Χάρη που πλεονάζει σ’ εκείνους (Πατέρες), μέσω του Μυστηρίου της Υπακοής… που δίδαξε, έλλογα και έμπρακτα, ο Ίδιος ο Χριστός, όντας ο Α΄ Υποτακτικός, προς τον Ουράνιο Πατέρα Του! Γι’ αυτό υποστηρίζει ο Χριστός τόσο εμφαντικά τον θεσμό της Πνευματικής Πατρότητας, και γεμίζει με ουράνια χαρίσματα… όσους, από θεοφιλή ταπεινότητα, ενεργούν στο όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών»!
Έτσι, έχουμε λ.χ. τον Προφήτη Ελισσαίο να θαυματουργεί, επικαλούμενος τον «Θεό του Πατρός» του, Προφήτη Ηλία! Τους Αγίους Τρεις Παίδες στην Βαβυλώνα, να μένουν θαυμαστά ανέγγιχτοι απ’ το φρικτό πυρ της καμίνου, επικαλούμενοι τον «Θεό των Πατέρων» τους! Τον Άγιο Μάρτυρα Νέστορα να κατανικά τον γίγαντα Λυαίο, κράζοντας την στιγμή της επίθεσης «Ο Θεός του Δημητρίου, βοήθει μοι»! Τον Αγιορείτη Όσιο Παΐσιο, να θαυματουργεί στο όνομα του «Θεού του Πατρός του» Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου! Τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, να θαυματουργεί στο όνομα του «Θεού του Πατρός του» Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού! Τον μακαριστό Γέροντα Ζωσιμά του Χαλανδρίου, να θαυματουργεί στο όνομα του «Θεού του Πατρός του» Οσίου Γέροντος Σίμωνος του Αρβανίτη! Όπως και άπειρα άλλα θαυμαστά υποδείγματα, παλαιών και νεωτέρων, «Αγίων Πατέρων ημών»!
«Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών κατά την Σην επιείκιαν, μη αποστήσεις το έλεός Σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.»
(Απολυτίκιο των Αγίων Πατέρων και Μητέρων).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Θεέ των Πατέρων και Μητέρων μας, Εσύ που πάντα μας φροντίζεις σύμφωνα με την αγαθότητά Σου, μην απομακρύνεις το έλεός Σου από πάνω μας, αλλά με τις ικεσίες εκείνων κυβέρνησε γαλήνια την ζωή μας…
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Κυριακή των Αγίων Πατέρων» (6η Κυριακή μετά το Πάσχα): Ημέρα μνήμης των 318 θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ, υπό την παρουσία και ηγεσία του Α΄ Χριστιανού Αυτοκράτορα της Ρωμανίας-Ρωμηοσύνης, Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ισαποστόλου (306-337 μ.Χ).
————————————
[ 2 ] «Εγώ, εν τω ονόματι του Πατρός Μου ελήλυθα…»
(Ιωάν. 5, 43)
————————————
[ 3 ] «Εδόθη Μοι πάσα εξουσία εν Ουρανώ και επί γης…»
(Ματθ. 28, 18)
————————————
[ 4 ] «Εταπείνωσεν Εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού… Διό και ο Θεός Αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο Αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού, παν γόνυ κάμψει επουρανίων και καταχθονίων…»
(Φιλιπ. 2, 8-9)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο Χριστός ταπείνωσε θεληματικά τον Εαυτό Του, έχοντας γίνει ως Υιός Θεού, υπάκουος στον Ουράνιο Πατέρα Του μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού… Γι’ αυτό και ο Θεός-Πατέρας Τον υπερύψωσε χαρίζοντάς Του το πολυτιμότερο όνομα… ώστε μπροστά στο όνομα ΙΗΣΟΥΣ να γονατίσουν δουλικά όλα τα επουράνια (και επίγεια) και καταχθόνια…!
————————————
[ 5 ] «Λάβετε Πνεύμα Άγιον… Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς· αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται!»
(Ιωάν. 20, 22)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Δεχτείτε το Άγιο Πνεύμα… με το Οποίο θα μπορείτε να λύνετε τα δεσμά αμαρτιών των μετανοούντων, ώστε να είναι ελεύθεροι… και να αφήνετε άλυτα τα δεσμά ανομιών των αμετανοήτων… ώστε να παραμένουν δεμένα στην αιωνιότητα!
————————————
[ 6 ] «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί Σου…»
(Λουκ. 10, 17)
————————————
[ 7 ] «Εν τω ονόματί Μου δαιμόνια εκβαλούσι… γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς… όφεις αρούσι… καν θανάσιμόν τι πίωσιν ου μη αυτούς βλάψει… επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν…»
(Μάρκ. 16, 17-18)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Στο όνομά Μου (του Χριστού) οι μαθητές Μου θα διώχνουν ακάθαρτα δαιμόνια, θα μιλούν νέες άγνωστες γλώσσες που δεν έχουν ποτέ διδαχθεί, θα πιάνουν ερπετά και δεν θα απειλούνται από το δηλητήριό τους, αν τύχει να πιούν θανάσιμο δηλητήριο, δεν θα βλάπτονται από την τοξικότητά του, θ’ αγγίζουν τους ασθενείς κι’ εκείνοι θα θεραπεύονται…
————————————
[ 8 ] «Εκείνοι δε (οι Απόστολοι) εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού… του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων…»
(Μαρκ. 16, 19-20)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Οι Άγιοι Απόστολοι κήρυξαν το Ευαγγέλιο παντού στη γη… με την επιβεβαιωτική συνέργεια του Χριστού, και την πιστοποίηση της αλήθειας του κηρύγματος… από τα θαύματα που ακολουθούσαν τον λόγο.
————————————
[ 9 ] «Και ενεφύσησεν αυτοίς λέγων: Λάβετε Πνεύμα Άγιον…»
(Ιωάν. 20, 22)
————————————
[ 10 ] «Διά της επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων δίδοται το Πνεύμα το Άγιον…»
(Πράξ. 8, 18)
————————————
[ 11 ] «Μετα-πατερική Θεολογία…»! Ένας αισχρός και δαιμονιώδης νεολογισμός… με ανάλογα έκτροπα δράσεων στην πράξη, για δήθεν ‘ανάγκη’ ποιοτικής υπέρβασης της Πατερικής θεολογίας, που διατυπώθηκε από τους Αγίους Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολής! Το μόρφωμα αυτό, έκανε την εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια, ως… ‘όγκος κακοήθης’ στο σώμα της δόλιας Μάννας – Ορθόδοξης Εκκλησίας, καταβάλοντας φιλότιμες προσπάθειες για… αυτοεξευτελισμό των ιθυνόντων, ενώπιον ανθρώπων και Θεού…!
————————————
[ 12 ] «Μη φοβού, το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ υμών δούναι υμίν την Βασιλείαν…»
(Λουκ. 12, 32)
————————————
[ 13 ] «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείς πάντα όσα ενετειλάμην υμίν…»
(Ματθ. 28, 19-20)
