«Μνήμη των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων Νηπίων…»
(Από τον Συναξαριστή της 29ης Δεκεμβρίου)
Η Ευαγγελική αναφορά στην φρικτή γενοκτονία του Ηρώδη, είναι πολύ λακωνική… λιτή και συνεπτυγμένη: «…Τότε Ηρώδης εθυμώθη λίαν… και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν τοις ορίοις αυτής, από διετούς και κατωτέρω…» (Ματθ. 2, 16). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τότε [ πότε; μετά τον εμποδισμό, από ουράνιο Άγγελο, των 3 Μάγων, να ξαναπεράσουν από τον Ηρώδη -όπως τους είχε ζητηθεί- πριν αναχωρήσουν για την επιστροφή τους Περσία, ώστε να του δώσουν πλήρη αναφορά πού βρισκόταν ο νεογέννητος Χριστός, για να πάει -δήθεν- να Τον προσκυνήσει κι’ ο ίδιος! ] έξαλλος από θυμό ο βασιλιάς Ηρώδης, απέστειλε στρατιώτες και κατέσφαξαν όλα τα βρέφη και νήπια που είχαν ηλικία κάτω των δύο ετών, στην πόλη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της…
Κάθε φορά που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει (4 ημέρες μετά τα Χριστούγεννα, στις 29 Δεκεμβρίου εκάστου έτους) τα «υπό Ηρώδου αναιρεθέντα νήπια, από διετούς και κατωτέρω…» έρχεται, αυτομάτως συνειρμικά, στον νου μου η ενθύμηση μιας ‘εμπειρίας’ που βίωσα πριν από 43 χρόνια, όταν -λαϊκός ακόμα- είχα βρεθεί ξανά, μαζί με μια παρέα συμφοιτητών μου, στο Ασκητήριο του Αγίου Παϊσίου. Συζητώντας με τον Άγιο Γέροντα διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν ως νέους, κάποια στιγμή ‘περάσαμε’ κι’ από την αδικία που επικρατεί στον κόσμο, επιμένοντας με στόμφο στο ‘σκανδαλώδες’ επιχείρημα: «γιατί ο Θεός ‘ανέχεται’ την άδικη υπερίσχυση του ΑΔΙΚΟΥ και των αδικητών επί των αδικουμένων… παρ’ ότι έχει την δύναμη να εμποδίσει το κακό στον κόσμο Του…;!;». [ 1 ]
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο (του… σκανδαλισμού μας, απ’ την ‘σιωπή’ κι’ ‘απραξία’ του Θεού μπροστά στην αδικία του κόσμου…) αναφερθήκαμε και σε άλλη ‘ακατανόητη’ παραχώρηση του Θεού: ότι επέτρεψε -αν και μπορούσε να το αποτρέψει- τον καιρό της Ενανθρώπησης του Υιού Του, να σφαγιασθούν -αντί του Χριστού- τόσα αθώα βρέφη και νήπια, από τον Ηρώδη! Με έντονα ‘θιγμένο αίσθημα δικαιοσύνης’ μέσα μας, ζητούσαμε από τον Άγιο του Θεού να μας δώσει ‘εξηγήσεις’ για την γενοκτονία της Βηθλεέμ! Ο Άγιος Παΐσιος άκουγε σιωπηλά τις ενστάσεις μας, συνεχίζοντας το εργόχειρό του (σκάλιζε ξύλινα σταυρουδάκια) και υπομειδιώντας αινιγματικά… σαν νά ΄χε ‘κάτι άλλο’ στον νου και στην καρδιά του!…
Όταν πια τελειώσαμε την υπερασπιστική ‘αγόρευσή’ μας υπέρ των αδικοσφαγμένων από τον Ηρώδη, βρεφών και νηπίων της Βηθλεέμ… ο Άγιος Παΐσιος έπαυσε το εργόχειρό του, σήκωσε το βλέμμα του κάπου ψηλά στον ουρανό και άρχισε να λέει: «Αλήθεια, βρε παληκάρια; εσείς βλέπετε ‘αδικοχαμένα σφαχτάρια’ στα λασπωμένα σοκάκια της γης…;! Γιατί, εγώ, βλέπω στον Ουρανό… αμέτρητα Χρυσοφορεμένα Αρχοντόπουλα μέσα στο Φως το Άκτιστο… να δοξολογούν και υμνολογούν ευτυχισμένα και χαρούμενα τον Χριστό μας, περιτριγυρίζοντας τον Θρόνο του Θεού, μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους!… Αν δεν είχαν θυσιαστεί τότε για τον Χριστό, πόσα απ’ αυτά… θα σώζονταν;! Τώρα, χωρίς νά ΄χουν παλέψει με τις αμαρτίες και τα πάθη, με μόνη την θυσία τους δοξάζονται αιώνια…!». [ 2 ]
…Είχαμε μείνει αποσβολωμένοι! Ποτέ δεν είχε περάσει από το γήινο και θολωμένο, δήθεν ‘επαναστατικό’ και ‘υπερασπιστικό’ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μυαλό μας… ότι: αυτά -η σφαγή των βρεφών της Βηθλεέμ… ή κάθε άλλος βασανισμός κι’ αφανισμός των απανταχού της γης αθώων- [ 3 ] που εμείς, ως άνθρωποι σκοτισμένοι κι’ εμπαθείς, θεωρούσαμε σαν… ‘κατάφορη αδικία’, ένας Άγιος του Θεού το έβλεπε διαφορετικά – όπως είναι: ως Υπέρτατο Πλουτισμό, ως… μοναδικό ‘Δεκατριάρι’ στο Πνευματικό ‘ΠΡΟΠΟ’…! Χαμηλώσαμε και οι 4 τα μάτια με ταπείνωση… αλλά και βαθειά αίσθηση ευγνωμοσύνης στον Θεό και στον Άγιό Του, που μας διόρθωσε τόσο υπέροχα τον εσφαλμένο λογισμό…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Οι ‘θεομηνίες’ δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά: αγάπη Πατρική, σε… παιδευτική µορφή! Ο Ουράνιος Πατέρας μας, μέσω αυτών, στέλνει στα λογικά κι’ αγαπημένα Του πλάσματα, μηνύματα ‘προσοχής κι’ επαγρύπνησης’ (όπως τα μηνύματα «ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ» που προωθεί στους πολίτες η… Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας!) προς διόρθωση κι’ ανακατεύθυνση της ‘χαμένης’ υπαρξιακής τους πορείας! Γιατί, ο Θεός -που ως Δημιουργός δεν μπορεί να ΜΗΝ συμπονά… ό,τι έπλασε, από αγάπη και μόνο!- αγκαλιάζει όλα τα πλάσματά Του φιλόστοργα… αλλά προτάσσοντας την σωτηρία τους! Έτσι, μπορεί ο ‘εναγκαλισμός’ Του αυτός νά ΄ναι παιδευτικά οδυνηρός… αλλ’ αποβαίνει πνευματικά σωτήριος! Γιατί, επαναφέρει σε διόρθωση των σφαλμάτων, μέσω Μετανοίας, στην ‘έκλυση’ της οποίας και στοχεύει! Γιατί «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει… μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται!» (Παρ. Σολ. 3, 12). Ή, όπως απλούστερα αλλά το ίδιο σοφά, λέει ο θυμόσοφος λαός μας: «Αν πονάς για το παιδί σου, μην λυπάσαι το ραβδί σου…»!
[ 2 ] Βλέπε σχετικό σύνδεσμο της εν λόγω Εορτής: [ https://www.
[ 3 ] Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, απαντώντας τρόπον τινά στις νοητικές ‘ενστάσεις’ και τους ‘σκανδαλισμούς’ των ανθρώπων, για την δήθεν ‘αδιαφορία’ του Θεού αντίκρυ στην αδικία που επικρατεί στην γη… και τις σκληρές δοκιμασίες και οιμωγές των «φτωχών και καταφρονεμένων» (συλλογικά κι’ εξατομικευμένα) αυτού του μάταιου κόσμου… συνήθιζε να λέει με νόημα: «Παιδί μου, πάσχεις και βασανίζεσαι… όντας κατάχρεος με αμαρτίες και πάθη; Ε, τότε, εξοφλάς όλα τα πνευματικά σου χρέη… καθαρίζοντας την ψυχή σου για να εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού! – Υποφέρεις και ταλαιπωρείσαι… όντας καθαρός και ανυπόχρεος από πνευματικές οφειλές; Δεν εισέρχεσαι απλά στην Βασιλεία του Θεού, αλλά και στεφανώνεσαι αιώνια από τον Δίκαιο Κριτή, που ανταμοίβει πλούσια κάθε υπομονή!».
