Κατηγορία: Απόψεις

Η Κυριακή ‘του Παραλύτου’ (3η Κυριακή μετά το Πάσχα) είναι μία από τις εορτές του Πεντηκοσταρίου, που επιλέχτηκαν από την Μάννα-Εκκλησία για να μας θυμίζουν, ότι: πέραν της φυσικής μας παρακμής (γήρατος) και της βιολογικής μας ευπαθείας (τρεχουσών ασθενειών), ένα πλήθος κινδύνων -όπως λ.χ. η παραλυσία όλου του σώματος ή κάποιων μεμονωμένων μελών- μπορεί να διασαλεύσει τις ψυχοσωματικές μας ισορροπίες μερικώς ή γενικώς ανατρέποντας την ‘ευτυχία’ που χτίσαμε (αφελώς) στο ‘σεισμογενές’ έδαφος της ευμετάβολης υγείας! Γιατί, η Ευτυχία… είναι ένα ‘κεφάλαιο’ που αξίζει να επενδύσει κανείς επάνω σε πιο σταθερές…

«Οσμή Μύρων Σου, υπέρ πάντα τα αρώματα… Μύρον εκκενωθέν όνομά Σου… Οπίσω Σου, εις οσμήν Μύρων Σου δραμούμεν…» (Άσμα Ασμάτων: 1, 3-4) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η πανεύοσμη μοσχοβολιά Σου, Χριστέ μας, σκεπάζει όλα της γης τ’ αρώματα. Το όνομά Σου, Μύρο… που διαχύθηκε κι’ ευωδιάζει την Κτίση μεθυστικά. Θα Σε ακολουθούμε παντού και πάντα, ιχνηλατώντας το πανάκριβο Άρωμα που αφήνουν στο πέρασμά Σου από την φτωχή ζωή μας, τα μυροβόλα ‘ίχνη’ Σου… [ 1 ] Η Μάννα-Εκκλησία γιορτάζει, κατά την 2η Κυριακή μετά το Πάσχα, το εξαίσιο υπόδειγμα αφοσίωσης κι’ ανδρείας των…

«Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων… και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων… και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν Αυτού… ου μη πιστεύσω!» (Ιωάν. 20, 25) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αν δεν δω στα χέρια του Χριστού τα σημάδια απ’ τα καρφιά της Σταύρωσης… κι’ αγγίξω με το δάχτυλό μου τις τρύπες που άφησαν τα καρφιά… και βάλω το χέρι μου στην πλευρά Του, για να ψηλαφήσω την πληγή απ’ την λόγχη του Ρωμαίου στρατιώτη… δεν πρόκειται να πιστέψω!   «…Ω, καλή ‘απιστία’…

Κάθε χρόνο, τη Λαμπρο-βδομάδα, όταν το αγλαό Φως της Ανάστασης του Χριστού κυριαρχεί βιωματικά στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας καθημερινότητα (ενώ έξω απ’ αυτήν επικρατεί ακόμα το ζοφερό σκοτάδι της κυριαρχίας του θανάτου…) τα ψυχο/σωματικά μας αισθητήρια ‘λαμβάνουν πείρα’ μιας άλλης ποιότητας ζωής, αθάνατης… που ‘μόλις’ έχει ξεκινήσει! [ 1 ] Τότε, οι έννοιες ‘ομορφιά’ και ‘ασχήμια’ σχετικοποιούνται… κι’ επαναπροσδιορίζονται επάνω σε άλλη ‘βάση’ εννοιολογική: αυτή, που κατανοεί την ομορφιά ως Φως… και την ασχήμια ως Σκότος…! Κι’ ανακαλείται τότε στη μνήμη μου η γνωριμία που είχα κάποτε μ’ έναν άνθρωπο:…

«Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον ον έπλασε, και έθετο αυτόν εν Παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάττειν…» (Γεν. 2, 15)! Όταν ο Πλαστουργός Θεός επέδωσε στον πρωτόπλαστο Αδάμ, ως βασιλέα της Κτίσεως, την Παραδείσια Κληρονομιά προς χρήση κι’ απόλαυση, του την εκχώρησε μαζί με μία πολύ σημαντική οδηγία: να κοπιάζει δημιουργικά… και να φυλάττει διαχειριστικά τους εργασιακούς του κόπους! Διότι, αν είναι δυσχερές να εργάζεται κανείς τα αγαθά (καθώς «Τα αγαθά κόποις -και όχι κόλποις- κτώνται!»), είναι δυσχερέστερο να φυλάττει -από οικεία σπατάλη… κι’ από αλλότρια διαρπαγή!-…

…στο γαλήνιο εωθινό/εσπερινό θάμβος της Μεγάλης Εβδομάδας! Ο ‘σαββατισμός’ (κατάπαυση και ησυχία) των αισθήσεων και των ψυχο/νοητικών μας εγνοιών κι’ αγωνιών, για τις πρόσκαιρες υποθέσεις μας και τα εφήμερα πράγματα της ζωής μας, είν’ ένας στόχος που πρέπει, πάση θυσία, να επιδιώκουμε μέσα στην γαλήνη της Μεγάλης Εβδομάδας! Γιατί, πέραν του ότι μας αποφορτίζει και ξεκουράζει απ’ τις συσσωρευμένες μας εντάσεις, μας εναρμονίζει ψυχο/νοητικά και προς τα σεπτά δρώμενα των Κυριακών Παθών! Έτσι, χαρίζουμε στον νου μας την αμεριμνία που χρειάζεται για να καλλιεργεί κι’ αναδεικνύει -με την Χάρη του…

(Μεγαλοβδομαδιάτικα -Ημερολογιακά- ‘παραληρήματα’ ενός ΚΑΚΟγηρου… από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων) Αθωνική ερημιά… Εαρινό κάλλος… Απριλιανοί ανθώνες… Μυροβόλες πνοές… Νεροσυρμικά μορμυρίσματα… Μνημεγερτικά φυλλοθροΐσματα… Προκλητικά πνευματοκεντρίσματα… Προσευχητικά καρδιοψελλίσματα… Υμνολογικά καλωσορίσματα της Μεγάλης Εβδομάδος: «…Φθάσαντες, πιστοί, το σωτήριον Πάθος Χριστού του Θεού ημών, την άφατον Αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν… όπως τη Αυτού Ευσπλαγχνία συνεγείρη και ημάς, νεκτρωθέντας της αμαρτία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος»! (Δοξαστικό των Αίνων, Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έχοντας καταξιωθεί να φτάσουμε στα σεπτά Πάθη του Θεού και Σωτήρα μας Χριστού, ας δοξολογήσουμε την απερίγραπτη μακροθυμία Του… ώστε, με την Ευσπλαχνία…

«Λάζαρε, δεύρο έξω… Και επήκουσεν ο άπνους τω πνοήν αυτώ διδόντι, Σοι τω Σωτήρι των ψυχών ημών»! (Εσπέριο στιχηρό του Λαζάρου) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Λάζαρε, βγες έξω! -φώναξε ο Χριστός μπροστά στον τάφο του νεκρού φίλου του- Και ο άπνοος Λάζαρος -όντας, ήδη, σε τετραήμερη αποσύνθεση…!- υπάκουσε σ’ Εκείνον που τον έφερε από τον θάνατο στην ζωή, και του έδωσε ξανά πνοή, δηλ. σ’ Εσένα τον Σωτήρα των ψυχών μας!   Η εκ νεκρών ανάσταση του Λαζάρου, με το παντεξούσιο και προστακτικό ‘κέλευσμα’ της Χριστώνυμης Αυτοζωίας: «Λάζαρε, δεύρο έξω…!», ως γεγονός ιστορικό επιβεβαιώνει…

Άγιον Όρος Άθω: «Εργοστάσιο καλών λογισμών…!» «Να κάνουμε το μυαλό μας ‘εργοστάσιο’ παραγωγής ΚΑΛΩΝ λογισμών… ώστε μ’ αυτούς, να νικάμε τους ΚΑΚΟΥΣ λογισμούς που σπέρνουν και φυτεύουν αδιάκοπα στις ψυχές οι ορκισμένοι εχθροί μας, δαίμονες!» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης) Οι άνθρωποι, βρισκόμαστε υπό συνεχείς επιδράσεις του έξω κόσμου που μας περιβάλλει, και του έσω ‘κόσμου’ που… εμείς περιβάλλουμε. Χωρίς να το επιλέγουμε πάντα (συχνά, όμως, κι’ επιλέγοντάς το… λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά!) γινόμαστε αποδέκτες μυρίων όσων επιρροών… που ‘πολιορκούν’ από παντού (εκτός κι’ εντός) τις αισθήσεις μας και το ‘τρίπτυχο’…

«Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα!…» (ΙΘ΄ Οίκος των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Χαίρε, Εσύ… που, με την Θεομητορική Σου Χάρη, καταργείς εκείνον που διαφθείρει τα μυαλά των ανθρώπων, τρελαίνοντάς τους με τον φοβερό πόλεμο των καταιγιστικών λογισμών…! Οι «φρένες» (τα μυαλά) είναι τα… ΦΡΕΝΑ (η δυνατότητα συγκράτησής) μας, όταν αναπτύσσουμε ‘ξέφρενες’ (ιλιγγιώδεις) ταχύτητες στις αισθητές ή νοητές ‘λεωφόρους’ της ζωής μας! Ταχύτητες… που μπορεί να αποδειχτούν, κάποτε, επικίνδυνες έως και φονικές, τόσο για εμάς όσο και για άλλους! Ως εκ τούτου, πρέπει αυτά -τα φρένα μας- νά’ναι…