Κατηγορία: Απόψεις

«Θαυμαστός ο Θεός… εν τοις Αγίοις Αυτού!» (Ψαλμ. 67, 36) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Eπάνω στον ‘καθ’ ομοίωση Θεού’ χαρισματικό ενδοξασμό των Αγίων Του… αποκαλύπτεται, ψηλαφάται και δοξολογείται θαυμαστικά ο Ίδιος ο Πανάγιος Θεός! Ο Ύψιστος Θεός μας είναι «Ον αυτοδόξαστον και αυτοθαύμαστον»! Όχι, ότι… ‘αυτοδοξάζεται’ και ‘αυτοθαυμάζεται’ εμπαθώς, αυτοπροβαλλόμενος αλαζονικά στα πλάσματά Του! Γιατί, πώς θα μπορούσε νά΄ναι υπερήφανος, Εκείνος… ο Οποίος συνιστά την ‘προσωποποίηση’ της ταπεινοφροσύνης και τον ‘ορισμό’ της πραότητας…;! [ 1 ] Ο ταπεινός κι’ ανυπερήφανος Θεός μας, είναι όντως Ον «αυτοδόξαστον και αυτοθαύμαστον», επειδή ενέχει εγγενώς μέσα στην…

«Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς…» (Ιωάν. 14, 18) Όλο το Εορτολογικό νόημα της «Πεντηκοστής» έγκειται στην πραγμάτωση μιας ‘επαγγελίας’ (υπόσχεσης) που έδωσε ο Θεάνθρωπος Χριστός στους μαθητές Του, λίγο πριν από την εκούσια Σταύρωσή Του, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του στους Ουρανούς: ότι δεν θα τους εγκατέλειπε μόνους…! [ 1 ] Δεν ήταν μια… ‘ακάλυπτη επιταγή’ ενός χρεωκοπημένου ανθρώπου, που μπορούσε ν’ αθετηθεί. Ήταν ένα ‘επικυρωμένο συμβόλαιο’ ενός απειρόπλουτου Συμπαντάρχη… το οποίο εξάπαντος θα ετηρείτο! Σύντομα, οι ορφανοί μαθητές θα ελάμβαναν το Πνεύμα της Αληθείας και Παρακλήσεως, που θα τους…

«Υπερδεδοξασμένος ει, Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τους Πατέρας ημών θεμελιώσας, και δι’ αυτών προς την αληθινήν πίστιν πάντας ημάς οδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα Σοι.» [ 1 ] (Από την Υμνολογία της «Κυριακής των Αγίων Πατέρων») ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Απειρο-δοξασμένος είσαι, Θεάνθρωπε Χριστέ μας, Εσύ που θεμελίωσες πάνω στη γη ως Φώτα υπέρλαμπρα τους Αγίους Πατέρες μας, και μέσω αυτών μας οδήγησες στην αληθινή Πίστη. Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα στην Θεότητά Σου! Η Εκκλησία του Χριστού, μέσω των Αγίων Αποστόλων, παρέλαβε από τον Θεάνθρωπο Ιδρυτή της, Κύριο Ιησού Χριστό, αυτούσια και σύνολη…

Η εκκλησιαστική υμνολογία της Ορθόδοξης Ανατολής, είναι απαύγασμα Θεϊκής σοφίας και καρπός υπερφυούς φωτισμού στις ψυχές των υμνογράφων Αγίων μας! Φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, οι θεοφόροι Πατέρες, διέκριναν και συνέλαβαν -μεταξύ απείρων άλλων αληθειών- και την περί της αληθινής (υπαρξιακής) ‘ορφανίας’ που βιώνει ένας άνθρωπος, οιασδήποτε ηλικίας, όταν ‘ορφανέψει’ από Θεό… κι’ όχι τόσο από φυσικούς γονείς, μητέρα και πατέρα! Ο ιερός υμνωδός -εδώ- αυτή την ‘ορφανία’ υπαινίσσεται… ικετεύοντας τον Χριστό (και για λογαριασμό μας!) ν’ αναπληρώσει το δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας Του απ’ την ζωή μας, αποστέλλοντας (κατά…

Το «κτιστόν και δύον» [ 1 ] φως του αισθητού ηλίου, όταν ανατέλει στον κόσμο… καταυγάζει το πρόσωπο της γης. Για να εισδύσει, όμως, εσωτερικώτερα, σε σπηλιές και λαγούμια… πρέπει οι ακτίνες του να βρουν μία ‘ρωγμή’ για να εισέλθουν. Αν οι ακτίνες του «κτιστού και δύοντος» φωτός δεν μπορέσουν να βρουν ‘χαραμάδα’ για να τρυπώσουν εσώτερα… τότε, η διεισδυτική τους δύναμη και η φωτιστική τους χάρη, αδυνατεί να φτάσει στο ενδότερο σκότος και να φωτίσει τις εκεί σκιές. Στον αντίποδα του «κτιστού και δύοντος» φωτός… το άκτιστο κι’ άδυτο…

«Ο Θεός μου… εδίψησέ Σε η ψυχή μου, ποσαπλώς Σοι η σάρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω…» (Ψαλμ. 62, 1). Οδοιπορώντας ισοβίως αδιάκοπα στους αχανείς ερημικούς αμμόλοφους της απαράκλητης ‘Σαχάρας’ αυτού του κόσμου, υπό έναν ήλιο αδυσώπητα καυστικό… όσα εφόδια κι’ αν έχουμε πάρει μαζί μας, μοιραία θα εξαντληθούν. Ανεφοδιαστική δυνατότητα στην μέση της ερήμου δεν υπάρχει, παρά μόνο στις λίγες ενδιάμεσες ‘οάσεις’ απ’ όπου μπορούμε να εφοδιαστούμε κάποιες βασικές προμήθειες, που κι’ αυτές σύντομα θα εκλείψουν! Άρα, αυτό που χρειαζόμαστε ως οδοιπόροι της ζωής δεν είναι…

Η Κυριακή ‘του Παραλύτου’ (3η Κυριακή μετά το Πάσχα) είναι μία από τις εορτές του Πεντηκοσταρίου, που επιλέχτηκαν από την Μάννα-Εκκλησία για να μας θυμίζουν, ότι: πέραν της φυσικής μας παρακμής (γήρατος) και της βιολογικής μας ευπαθείας (τρεχουσών ασθενειών), ένα πλήθος κινδύνων -όπως λ.χ. η παραλυσία όλου του σώματος ή κάποιων μεμονωμένων μελών- μπορεί να διασαλεύσει τις ψυχοσωματικές μας ισορροπίες μερικώς ή γενικώς ανατρέποντας την ‘ευτυχία’ που χτίσαμε (αφελώς) στο ‘σεισμογενές’ έδαφος της ευμετάβολης υγείας! Γιατί, η Ευτυχία… είναι ένα ‘κεφάλαιο’ που αξίζει να επενδύσει κανείς επάνω σε πιο σταθερές…

«Οσμή Μύρων Σου, υπέρ πάντα τα αρώματα… Μύρον εκκενωθέν όνομά Σου… Οπίσω Σου, εις οσμήν Μύρων Σου δραμούμεν…» (Άσμα Ασμάτων: 1, 3-4) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η πανεύοσμη μοσχοβολιά Σου, Χριστέ μας, σκεπάζει όλα της γης τ’ αρώματα. Το όνομά Σου, Μύρο… που διαχύθηκε κι’ ευωδιάζει την Κτίση μεθυστικά. Θα Σε ακολουθούμε παντού και πάντα, ιχνηλατώντας το πανάκριβο Άρωμα που αφήνουν στο πέρασμά Σου από την φτωχή ζωή μας, τα μυροβόλα ‘ίχνη’ Σου… [ 1 ] Η Μάννα-Εκκλησία γιορτάζει, κατά την 2η Κυριακή μετά το Πάσχα, το εξαίσιο υπόδειγμα αφοσίωσης κι’ ανδρείας των…

«Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων… και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων… και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν Αυτού… ου μη πιστεύσω!» (Ιωάν. 20, 25) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αν δεν δω στα χέρια του Χριστού τα σημάδια απ’ τα καρφιά της Σταύρωσης… κι’ αγγίξω με το δάχτυλό μου τις τρύπες που άφησαν τα καρφιά… και βάλω το χέρι μου στην πλευρά Του, για να ψηλαφήσω την πληγή απ’ την λόγχη του Ρωμαίου στρατιώτη… δεν πρόκειται να πιστέψω!   «…Ω, καλή ‘απιστία’…

Κάθε χρόνο, τη Λαμπρο-βδομάδα, όταν το αγλαό Φως της Ανάστασης του Χριστού κυριαρχεί βιωματικά στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας καθημερινότητα (ενώ έξω απ’ αυτήν επικρατεί ακόμα το ζοφερό σκοτάδι της κυριαρχίας του θανάτου…) τα ψυχο/σωματικά μας αισθητήρια ‘λαμβάνουν πείρα’ μιας άλλης ποιότητας ζωής, αθάνατης… που ‘μόλις’ έχει ξεκινήσει! [ 1 ] Τότε, οι έννοιες ‘ομορφιά’ και ‘ασχήμια’ σχετικοποιούνται… κι’ επαναπροσδιορίζονται επάνω σε άλλη ‘βάση’ εννοιολογική: αυτή, που κατανοεί την ομορφιά ως Φως… και την ασχήμια ως Σκότος…! Κι’ ανακαλείται τότε στη μνήμη μου η γνωριμία που είχα κάποτε μ’ έναν άνθρωπο:…