Κατηγορία: Απόψεις

«Καλό είναι να υπάρχεις βιολογικά, αλλά να ΖΕΙΣ… είναι το κάτι άλλο!Και, βέβαια, ΖΕΙΣ… μόνον εν Χριστώ!…» (Φώτης Κόντογλου, +1965) Πρέπει να παραδεχτούμε -και πρώτος εγώ!- ταπεινά και έντιμα, ότι… ‘ζούμε’ συμβατικά, επιπόλαια και άσκοπα… σ’ αυτόν τον εφήμερο-εγκόσμιο βίο, σαν να μην υπάρχει μετα-βιολογική συνέχεια σε μια υπερ-κόσμια και ατελεύτητη ζωή… που θα ‘κρίνει’ τις ‘επενδυτικές επιλογές’ μας (συνειδητές κι’ ασυνείδητες), ως διαχειριστών του χρόνου της επίγειας παροικεσίας μας! Και μπορεί, βέβαια, να επαγγελόμαστε (θεωρητικά…) την στόχευση αντι-συμβατικών ‘ποιοτήτων’ μιας ανώτερης ζωής… ακόμα και πέρα απ’ τα όρια του…

Αναζητώντας την αμάραντη κι’ αειθαλλή Ωραιότητα… μέσα στην παρακμαστική και φυλλοβόλα ομορφιά αυτού του κόσμου…! «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο…!» [ 1 ] (Φιοντόρ Ντοστογιέβσκυ: «Ο Ηλίθιος») Λαμβάνοντας αφορμή προβληματισμού από τον ‘σκληρό ρεαλισμό’ των Φθινοπωρινών παρακμαστικών αλλοιώσεων της φύσης -μέρος της οποίας είμαστε κι’ εμείς οι άνθρωποι- αναζητούμε ανάμεσα στις διεργασίες της φθοράς που βλέπουμε γύρω μας… αλλά κι’ εκείνες που ‘ψηλαφούμε’ πάνω μας, διά βίου, την άφθαρτη κι’ αειθαλλή Ωραιότητα… που είναι μεν αποκλειστική ιδιότητα του Θεού, αλλά -κατά την Θεία Του βούληση- γίνεται προσλήψιμη από κάθε…

«Ότε ήμην νήπιον, ως νήπιον εφρόνουν και ως νήπιον έλάλουν… Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου…» (Α΄ Κορ. 13, 11) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όταν ήμουν νήπιο, σκεφτόμουν και μιλούσα σαν παιδί της ηλικίας μου. Αλλ’ όταν μεγάλωσα έπαψα να σκέφτομαι νηπιακά… Η εύλογη σκέψη, ότι: κάθε ζώο που πατεί στο έδαφος μπορεί να κινείται αυτόνομα και ανεξάρτητα από το υποπόδιό του (Γη) και το περιβάλλον του (Ατμόσφαιρα), έχει λογική βάση ‘προφανούς’ ρεαλισμού. Είναι, όμως, έτσι…;! Η περιστροφή της Γης είναι ‘μοναχικός’ ή ‘συντροφικός’ χορός… (με… ή χωρίς την Ατμόσφαιρα… και…

Στο ‘λυκόφως’ της Κοινωνικής ελευθερίας… όλα τα πουλιά που πετούσαν ολημερίς αδέσμευτα μέσα στο ‘απέραντο γαλάζιο’ της Θεϊκής Δημιουργίας… κι’ επέστρεψαν στις φωλιές τους για να κουρνιάσουν ολονυχτίς, το πρωί που θα ξυπνήσουν… θ’ αντικρύσουν τα φτερά τους ψαλιδισμένα σύρριζα…! Τους τελευταίους μήνες του 2025… τα περισσότερα μηνύματα που λαμβάνουμε από τον κόσμο… εδώ, στο ‘απόκοσμο’ αλλά φιλάνθρωπο, Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων… μονοπωλούν ένα θέμα: αυτό με τον «Προσωπικό Αριθμό» που θ’ αντικαταστήσει (υποχρεωτικά) τ’ όνομά μας! Ένα νούμερο που θα ‘αριθμοποιήσει’ το Χριστωνυμικό μας πρόσωπο, υποβιβάζοντας την ‘θεοειδή’ μας…

Σταυρός: Τρομακτικό σύμβολο φρικτής θανατικής καταδίκης ως το 33 μΧ, και από τη Σταύρωση/Ανάσταση του Χριστού κι’ εντεύθεν… Ένδοξο Τρόπαιο Θεϊκής Παντοδυναμίας και Χαροποιό Σύμβολο κατατρόπωσης του θανάτου! «Σταυρός, ο Φύλαξ πάσης της Οικουμένης! Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας! Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα! Σταυρός, πιστών το στήριγμα! Σταυρός, Αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα!» (Από την υμνολογία της Εορτής) Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης, είναι ότι χρειάζεται να νοιώθει πάντα ασφαλής και προστατευμένη… μπροστά σε κάθε είδους κίνδυνο, που θα μπορούσε να απειλήσει την ψυχο/σωματική της…

Νοσταλγώντας την παιδική μας ηλικία… νοσταλγούμε την χαμένη μας αθωότητα! «Εάν μη γένησθε ως τα παιδία… ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών!…» (Ματθ. 18, 3) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Eσείς οι ενήλικες, αν δεν γίνετε -με τον προσωπικό σας αγώνα κατά των παθών… και τη βοήθεια της Χάρης του Θεού- όπως τα παιδιά: αγαθοί, αγνοί, αθώοι, αμνησίκακοι, ακενόδοξοι, αφιλάργυροι… δε θα μπείτε στην Ουράνια Βασιλεία, όπου μόνο άκακα όντα εισέρχονται…! Κάπου στα βάθη της ‘γηρασμένης’ -κυρίως, απ’ τα πάθη- ψυχής μας, σε μια απόμερη και σκοτεινή γωνιά του ‘υπογείου’ της ύπαρξής…

Σκέψεις και Προβληματισμοί, μπροστά στ’ απελπιστικά αποκαΐδια μιας τεράστιας οικολογικής καταστροφής… που ‘καταγγέλει’ την αδιαφορία μας, κρούοντας τον ‘κώδωνα κινδύνου’ για επερχόμενη… ‘εκδίκηση’ της Φύσης!… Δεν είναι μόνο τα λογικά κτίσματα (οι άνθρωποι… όσοι, τέλος πάντων, απ’ αυτούς…) που Λατρεύουν και Δοξολογούν αιώνια την Πλαστουργική Αγαθότητα του Δημιουργού-Θεού! Μαζί μ’ αυτούς (και χωρίς αυτούς… αν χρειαζόταν!) ένας άτυπος ‘συμπαντικός συνασπισμός’ εξαίσιων πλασμάτων… μιας εξαίσιας πλάσης… [ 1 ] δοξάζει ακατάπαυστα τον εξαίσιο Πλαστουργό, χωρίς να προτρέπεται από κανέναν σε δοξαστική/ευχαριστιακή έκρηξη…! Τα ευγνώμονα όντα… ευχαριστούν δοξολογικά τον Πλαστουργό της Φυσικής…

«Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς Σε, ο Θεός, διότι Φως τα προστάγματά Σου επί της γης…» (Ησαΐας 26, 9)! ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Απ’ τα μεσάνυχτα εγείρεται η ψυχή μου για να παρασταθεί, Θεέ μου, μπροστά Σου… γιατί το Φως που οδηγεί τη ζωή μου, από τη γη στον Ουρανό, είναι οι Εντολές Σου… και μάλιστα η 1η, [ 1 ] που φανερώνει την ‘προσδοκία’ Σου από μένα…! Φαντάζει σχεδόν ‘μαζοχιστικό’ κι’ ίσως ενάντιο στην ανθρώπινη φυσιολογία… αλλ’ είναι, ψυχο/νοητικά, εκρηκτικό… και, πνευματικά, πρόδηλα Ερωτικό… να ξυπνάει κανείς από τ’ άγρια…

«Πάσα η δόξα της θυγατρός του βασιλέως έσωθεν, εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη…» (ψαλμ. 44, 14) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όλη η ένδοξη μεγαλειότητα της Κόρης του Παμβασιλέως των αιώνων, έχει αποκρυβεί μέσα στην υπέραγνη ψυχή Της, καθώς είναι εσώτερα επενδυμένη με χρυσοποίκιλτες θεοειδείς και θεοπρεπείς αρετές… Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας Ιησούς Χριστός ευδόκησε… ώστε (όπως η δική Του Σταύρωση είχε, ως ‘φυσικό’ για τη Θεότητά Του επακόλουθο, την ένδοξη Ανάσταση κι’ ενσώματη Ανάληψή Του στους Ουρανούς…) και η Κοίμηση της Πανάχραντης Μητέρας Του να έχει, ως εξαίρετο προνόμιο, την επακόλουθη Μετάσταση της…

Γιατί επέλεξε ο Χριστός να Μεταμορφωθεί σε… ΦΩΣ (ενυπόστατο…) λίγο πριν από την εκούσια Σταύρωση Του…;! Ας ακούσουμε την Μάννα-Εκκλησία να μας εξηγεί το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ… Από την υμνολογία της Εορτής: «Επί του Όρους μετεμορφώθης / και ως εχώρουν οι μαθηταί Σου / την δόξαν Σου, Χριστέ ο Θεός, εθεάσαντο. / Ίνα όταν Σε είδωσι Σταυρούμενον, / το μεν Πάθος νοήσωσιν εκούσιον, / τω δε κόσμω κηρύξωσιν / ότι Συ υπάρχεις αληθώς / του Πατρός το απαύγασμα…» ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μεταμορφώθηκες στο Όρος Θαβώρ, Θεάνθρωπε Χριστέ, και οι μαθητές Σου…