«Και εξαίφνης εγένετο, συν τω Αγγέλω, πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν και λεγόντων: Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας…». (Λουκ. 2, 13-14).
Ένας αγγελοσύνθετος κι’ αγγελόψαλτος Δοξολογικός ύμνος προς τον υπέροχο Θεό μας… ακούστηκε στον ουρανό της Βηθλεέμ κι’ όλης της γης, για πρώτη φορά, την νύχτα εκείνη της Ενανθρώπησης του Μονογενούς Υιού Του: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας…»! [ 1 ] ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η Δοξολογική ανάταση των ψυχών προς τον Ύψιστο Θεό, απελευθερώνει και ‘βρέχει’ σε όλη την γη (σε πραγματικό χρόνο…) μια ‘βροχή’ θείας Χάριτος, Ευλογίας και Ειρήνης… που, όμως, προσλαμβάνεται ‘απορροφητικά’ -μόνο κι’ αποκλειστικά- από ‘ανθρώπους ευδοκίας’ ( «εν ανθρώποις ευδοκίας…» ): Χριστολάτρες, που, όντας πνευματικά ευάγωγοι… ευλαβικά υπάκουοι… κι’ αγαπητικά υποταγμένοι στο θέλημα του Θεού, απολαμβάνουν της Ευδοκίας… [ 2 ] κι’ όλων των άλλων Ευλογιών Του!
Μια υμνολογική ‘ομοβροντία’ Ουράνιας Αγγελικής στρατιάς… ‘ανέκρουσε’ δοξολογικά την λογική λατρεία της στον ενανθρωπήσαντα Θεό, δίνοντας και σ’ εμάς τους ανθρώπους το έναυσμα και το ‘υπόδειγμα’ να πράττουμε το ίδιο! Όχι, βέβαια, γιατί το έχει ‘ανάγκη’ ο (εντελώς αν-ενδεής των ‘δοξολογιών’ μας) άπειρος και υπερτέλειος Θεός· αλλ’ επειδή αυτό συνιστά μια δοκιμασμένη ‘συνταγή’ (με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα) υπαρξιακής πληρότητας και ευτυχίας! Μια πράξη… που απελευθερώνει την ψυχή μας από τον Εγω-κεντρικό εγκλεισμό, και μας απεγκλωβίζει από τον δαιμονικό δισταγμό να… ‘ορμήσουμε’ προς τον Θεό με αδίστακτη αγαπητική ρωμαλεότητα, Δοξάζοντάς Τον… επειδή, απλά, το αξίζει ως Συμπαντικός Δημιουργός και ως Εσταυρωμένη Παναγάπη… κι’ όχι επειδή αυτό θα μας αποφέρει αντι-δοξασμό: «Τους δοξάζοντάς Με, αντι-δοξάσω…» (Α’ Βασιλ. 2, 30)!
Ο Ύψιστος Θεός, κατά τους Αγίους Πατέρες μας, είναι «Ον αυτοδόξαστον»! Όχι, ότι… ‘αυτοδοξάζεται’ εγωιστικά! Γιατί, ΠΩΣ θα μπορούσε να είναι ‘υπερήφανος’ Εκείνος… που συνιστά την ‘προσωποποίηση’ και τον ‘ορισμό’ της ταπεινοφροσύνης και της αυτοθυσίας;! «Μάθετε απ’ Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία… και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών!…» (Ματθ. 11, 29). Είναι «Ον αυτοδόξαστον» ο ταπεινός κι’ ανυπερήφανος Θεός μας, επειδή η υπερούσια και υπερτέλεια Μεγαλειότητα της Άκτιστης Φύσεώς Του (της Παναγάπης Του, της Παντοδυναμίας Του, της Παναγαθότητάς Του, της Πανσοφίας Του…) είναι απόλυτα αυτάρκης… κι’ εντελώς αν-ενδεής, τόσο των Αγγελικών όσο και των ανθρωπίνων δοξολογιών! Σ’ εμάς τους ίδιους κάνουμε χάρη… αν και όταν Τον Δοξάζουμε!…
Δεν έχει καμμία ‘ανάγκη’ ο Άκτιστος και παντέλειος Πλαστουργός, από την δοξολογία των κτιστών κι᾽ ατελών πλασμάτων Του! Αν οι απροσμέτρητες στρατιές των αΰλων Νόων (των Χερουβίμ, των Σεραφίμ [ 3 ], των Θρόνων, των Κυριοτήτων, των Δυνάμεων, των Εξουσιών, των Αρχών, των Αρχαγγέλων, των Αγγέλων) αλλά και των Αγίων & Δικαίων της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας του Ουρανού… και της Στρατευόμενης Εκκλησίας της γης, Δοξολογούν ακατάπαυστα το Πανάγιο Όνομα του Τριαδικού Θεού, το κάνουν από έκρηξη και πλημμυρίδα Αγαπητικού ενθουσιασμού κι’ ευγνωμοσύνης… για την ζωοπάροχη κι’ αντι-δοξαστική ενέργεια που εισπράττουν, αντίστροφα, από την αέναη δοξολογία Του!
Ωστόσο, δεν είναι μόνο τα λογικά όντα (ασώματες Δυνάμεις και ενσώματοι άνθρωποι) που είναι όντα Θεοσεβή και σπεύδουν να δοξολογήσουν και υμνολογήσουν Λατρευτικά τον Πλαστουργό του Σύμπαντος και Ενανθρωπήσαντα Θεό, Κύριό μας Ιησού Χριστό! Ολόκληρη η Κτίση ενώνεται κάθε στιγμή σε μία συμπαντική χορεία, για να αινέσει δοξολογικά τον Κτίστη των απάντων: «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον…» (Ψαλμ. 150, 6)! «Γη και πάντα τα φυόμενα εν αυτή… πηγαί και θάλασσα και ποταμοί… κήτη και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι… πάντα τα πετεινά του ουρανού… τα θηρία και πάντα τα κτήνη…» [ 4 ]. Μαζί δε με την «κάθε πνοή» των αλόγων και εμβίων όντων, έρχονται να ενωθούν συνδοξαστικά κι’ όλα τα άλογα και άψυχα κτίσματα: «ήλιος και σελήνη… άστρα του ουρανού… φως και σκότος… νύκτες και ημέραι… πας όμβρος και δρόσος… πυρ και καύμα… ψύχος και καύσων… δρόσοι και νιφετοί… πάγοι και ψύχος… πάχναι και χιόνες… αστραπαί και νεφέλαι… όρη και βουνοί…» [ 4 ], γιατί ΟΛΑ νοιώθουν την ανάγκη να δοξάσουν τον Θεό…!
Οι Μεγάλοι Άγιοι και εξόχως χαρισματικοί Γέροντες της εποχής μας -Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης και Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης- προέτρεπαν επίμονα τους ανθρώπους που τους επισκέπτονταν, να απευθύνουν στον Χριστό το «ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ» συχνότερα από το «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ»! Εξηγούσαν δε τον ‘λόγο’ αυτής της επιμονής τους: Επειδή το πρώτο (Δόξα Σοι) έχει ‘άξονα’ τον Θεό (Σοί, Κύριε), εμπεριέχοντας ευγνωμοσύνη κι’ ανιδιοτέλεια, χωρίς καμμία προσδοκία ανταπόδοσης… ενώ το δεύτερο (Ελέησόν με) έχει ‘άξονα’ τον εαυτό μας (εμέ, Κύριε), εκφράζοντας έντονη -ακατηγόρητη, έστω- προσδοκία ελέους και συμπαθείας εκ μέρους του Θεού… το πρώτο (Δόξα Σοι, Κύριε) παρέχει, τελικά, μεγαλύτερη ανταποδοτική ευλογία!
Ένας ‘κόκκος άμμου’ στο Συμπαντικό χάος… καθένας από εμάς! Αν αναζητήσουμε την δική μας υπαρξιακή οντολογική ‘ταυτότητα’ και ‘θέση’ μέσα χωρο/χρόνο… θα περιέλθουμε σε βέβαιη απόγνωση και παραφροσύνη! Η γήινη ‘παροικεσία’ μας στον Κόσμο που ζούμε, θα ήταν καταθλιπτική… ανάμεσα στον Μικρό-κοσμο των μυριάκις-εκατομμυρίων κυττάρων και των Μακρό-κοσμο των δισεκατομμυρίων Γαλαξιών… ΑΝ δεν ήμασταν πλασμένοι -κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού!- και προορισμένοι από τον υπέροχο Πλαστουργό μας, για τον αδιάστατο (χωρο/χρονικά) Υπέρ-κοσμο της Βασιλείας του Θεού: μια προοπτική ζωής μέσα στο ανέσπερο Φως του Χριστού… πολύ έξω, πέρα και πάνω από την μεγαλειώδη Συμπαντική απεραντοσύνη!…
Ας είναι ευλογημένες & ειρηνικές… και οι υπόλοιπες ημέρες του αγίου 12ημέρου!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Βλέπε την επιχειρηματολογική τεκμηρίωση (απόσπασμα από την έρευνα του αείμνηστου καθηγητή Τρεμπέλα: Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, σελ. 93-96) της ΟΡΘΗΣ αυτής γραφής [ εν ανθρώποις ευδοκίας ] έναντι της ΕΣΦΑΛΜΕΝΗΣ γραφής [ εν ανθρώποις ευδοκία ], στον ακόλουθο σύνδεσμο του ΟΟΔΕ (Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας): https://www.oodegr.com/oode/
[ 2 ] Δεν είναι όλοι, γενικά, οι άνθρωποι… ενεργά ‘μέτοχοι’ της Χάρης και Ειρήνης του Θεού (άλλως, ο κόσμος μας θα είχε αλλάξει… 2.000 χρόνια μετά την Γέννησή Του!), αν και όλοι -απροσωπόληπτα- γίνονται ισομερείς αποδέκτες της, εκ μέρους της Πατρικής Του Αγαθότητας! Μέτοχοι της θεϊκής Ειρήνης… γίνονται ΜΟΝΟ οι μακάριοι εκείνοι άνθρωποι, στους οποίους ο Θεός «ευδόκησε» και ευδοκεί…! Αντι-δοξάζονται από τον Θεό -δηλονότι- μόνον όσοι εκ των ανθρώπων Τον Δοξάζουν αγαπητικά…, πρωτίστως στην καρδιά τους με την «ζωή και πολιτεία» τους, και δευτερευόντως με λόγια και ύμνους δοξαστικούς…!
[ 3 ] Επειδή συχνά οι άνθρωποι ξενίζονται από την συναντώμενη, άλλοτε με -ει- κι’ άλλοτε με -ι- γραφή των ονομάτων Σεραφείμ και Χερουβείμ, προλαμβάνω κι’ εξηγώ, ότι: κατά μία ‘φιλολογική σύμβαση’ της Εκκλησιαστικής Γραμματείας, ο ενικός αριθμός των ονομάτων αυτών, γράφεται με -ει- (το Σεραφείμ, το Χερουβείμ), ενώ ο πληθυντικός αριθμός αποδίδεται με -ι- (τα Σεραφίμ, τα Χερουβίμ).
[ 4 ] «Ευλογείτε, Άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου, τον Κύριον… υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε ύδατα, πάντα τα υπεράνω των ουρανών, πάσαι αι δυνάμεις Κυρίου, τον Κύριον… υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, φως και σκότος, νύκτες και ημέραι, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, πας όμβρος και δρόσος, πάντα τα πνεύματα, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, πυρ και καύμα, ψύχος και καύσων, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, δρόσοι και νιφετοί, πάγοι και ψύχος, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλαι, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, γη, όρη και βουνοί, και πάντα τα φυόμενα εν αυτή, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας. # Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα και ποταμοί, κήτη και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τουςς αιώνας. # Ευλογείτε, πάντα τα πετεινά του ουρανού, τα θηρία και πάντα τα κτήνη, τον Κύριον… Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας…» (Ύμνος των Αγίων Τριών Παίδων, των εν Βαβυλώνι αθλησάντων εν πυρί… διά Θεόν)!
