«Δύναται ο Θεός και εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα…» (Λουκ. 3, 8)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο παντεξούσιος Θεός έχει την δημιουργική δύναμη να αναστήσει παιδιά… ακόμα κι’ απ’ αυτές τις πέτρες!
(Σημειωτέον ότι: Εδώ, ο Χριστός υπαινίσσεται ως ‘άξια στόχευσης’ μια διαφορετική γονιμότητα… από εκείνη που γεννάει θνησιγενή τέκνα!…)
Ο πρόσφατος εορτασμός της Θεϊκής Ενανθρωπήσεως, μας άφησε νωπή στις ψυχές την ‘εικόνα’ της εγκυμονούσας Παρθένας Κόρης, να περιφέρεται -μαζί με τον θεοδιόριστο φρουρό της Παρθενίας Της, τον Μνήστορα Ιωσήφ- στα λασπωμένα δρομάκια της Βηθλεέμ… αναζητώντας μια απόμερη γωνιά, για να γεννήσει το θεανθρώπινο κυοφόρημά Της. Μην ευρίσκοντας δε χώρο φιλοξενίας στην πόλη, κατέφυγε στα περίχωρά της… όπου, σ’ ένα σκοτεινό σπήλαιο οικόσιτων κτηνών… έφερε στον κόσμο τον ενανθρωπήσαντα Θεό! Άσχετα προς την ταυτότητα του ιερού κυήματος της Θεομάννας, η ‘εικόνα’ κάθε επίτοκης που μορφάζει κραυγάζοντας από τους πόνους… καθώς γεννάει το τέκνο της -αφού το προστάτεψε… και το καλοέθρεψε επί 9μηνο μέσα στα μητρικά της σπλάχνα!- είναι ένα θαυμαστό και βαθιά συγκινητικό γεγονός!
«Ως η ωδίνουσα εγγίζει του τεκείν, και επί τη ωδίνι αυτής εκέκραγεν, ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου…» (Ησαΐας 26, 17).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όπως η έγκυος γυναίκα κοιλοπονάει κλαίγοντας γοερά, λίγο πριν γεννήσει, έτσι γίνεται και μ’ εμάς καθώς γεννάμε την Σωτηρία μας…
Κάθε κυοφόρος μήτρα είναι αξιοσέβαστη… για το πλήθος οδυνών που υπομένει, κυοφορώντας τον ‘καρπό της κοιλίας’ της. Πολύ περισσότερο, όμως, μια επίτοκη γυναίκα εμπνέει δέος και σεβασμό… Για τον αδόκητο πόνο [ 1 ] που βιώνει στον τοκετό, γεννώντας έναν νέο άνθρωπο στο φως της ζωής: το πρώην έμβρυο, που ‘φιλοξένησε’ επί εννέα μήνες στο σκοτάδι της μήτρας! Το θαύμα όλων των δημιουργικών φάσεων αυτής της ανθρωπο-γένεσης, από την σύλληψη ως τον τοκετό, είναι τόσο μοναδικό… ώστε το Πανάγιο Πνεύμα να έχει φωτίσει τον Προφήτη Ησαΐα, να το αναδείξει περιγραφικά προς δόξα Θεού! Και ο Προφήτης ‘ζωγραφίζει λεκτικά’ την αλληλουχία των γενετικών φάσεων, παραπέμποντας σ’ ένα άλλο Μυστήριο: τον ‘τοκετό’ της Σωτηρίας…!
«Διά τον φόβον Σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν πνεύμα σωτηρίας…» (Ησαΐας 26, 9)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο φόβος… μην εκπέσουμε από το ύψος της Αγάπης Σου, Κύριε, κατέστησε τις ψυχές μας ‘έγκυες’ από τον Σπόρο του Λόγου Σου… και ‘κυοφορώντας’ κοιλοπονήσαμε… μέχρις ότου γεννήσαμε Πνεύμα Σωτηρίας…
Μέσα από μια ανάλογη πνευματική ακολουθία, η ψυχή εισέρχεται -αν κι’ όταν το επιλέξει η ίδια αυτεξούσια- σε τροχιά σωτηριώδους εξέλιξής της, ακολουθώντας ίδια ‘βήματα’ γενετικής διαδικασίας, μ’ εκείνα που γίνονται στην έμβια ζωή: α) Σπορά του σωτήριου Λόγου στην ψυχή… β) Σύλληψη και καρποφορία του πόθου για την σωτηρία… γ) Μακρά κυοφορία του ‘κυήματος’ της Πίστης στον Χριστό… δ) Ωρίμαση προς τοκετό [ 2 ] του αναπτυσσόμενου ‘εμβρύου’… ε) Τοκετός & Γέννηση του ‘εμβρύου’ της ψυχής (κατά την στιγμή του βιολογικού θανάτου), από την σκοτεινή ‘μήτρα’ αυτού του κόσμου… στο πάμφωτο επέκεινα της Βασιλείας του Θεού. Έτσι, αποτίκτεται ως ‘Πνεύμα Σωτηρίας’… ο πλήρης υπαρξιακός ανακαινισμός του σωζομένου ανθρώπου!
Μία αποκλειστικά βιολογική, και μόνο εγκόσμια θεώρηση της ύπαρξής μας, κρύβει από το βλέμμα μας την πνευματική και υπερκόσμια αλήθεια… προβάλλοντας στο ‘σαρκικό’ μυαλό μας ‘μικροκοσμικά’ στερεότυπα (…) που υπονομεύουν την ‘μακροκοσμική’ προοπτική μας! Ένα απ’ αυτά είναι ότι, ο κόσμος θεωρεί ως ‘μοναδικό προορισμό’ μας σ’ αυτόν τον εφήμερο βίο, να… διαιωνίσουμε το είδος, σπέρνοντας και γεννώντας και… θάβοντας τέκνα θνησιγενή…! Καθοδηγούμαστε να ψευτο-ζήσουμε… και σύντομα ν’ αληθινο-πεθάνουμε… αδιάφορα προς την μετα-βιολογική και υπερ-κόσμια ύπαρξη! Μόνο αν κοιτάξουμε… πέρα απ’ τον τάφο, θα δούμε πως υπάρχουν κι’ άλλες επιλογές… που αποκρύψαμε δολίως από την ψυχή μας! Γεννάει το σώμα… αλλά γεννάει παιδιά θνησιγενή, προορισμένα να πεθάνουν. [ 3 ] Γεννάει κι’ η ψυχή… αλλά γεννάει τέκνα αθάνατα, προρισμένα να ζήσουν αιώνια!
Ο Θεός φωτίζει τους Αγίους Του (προ Χριστού και μετά Χριστόν) να μας αποκαλύπτουν, μέσα απ’ τα συγγράμματά τους, ανατρεπτικά ‘μυστικά’… η γνώση των οποίων μας δίνει το προνόμιο να έχουμε μια ευκρινή αντίληψη των πνευματικών αληθειών! Σε αντίθεση, λοιπόν, με ό,τι πιστεύει ο πολύς κόσμος… η κυρίως ‘σύλληψη-κυοφορία-τεκνοποίηση’ για την οποία έχουμε πλασθεί και στην οποία έχουμε κληθεί από τον Θεό, είναι πνευματική και αθάνατη… και όχι σαρκική και θνησιγενής! Ξεχείλισαν πια και η γη και η γέεννα… από θνησιγενή τέκνα του Αδάμ, που γεννιούνται και πεθαίνουν βιολογικά… χωρίς ποτέ να σκεφτούν την μετα-βιολογική και υπερ-κόσμια αθάνατη ύπαρξη! Έτσι, αποβιώνοντας, οδηγούνται σε μια ανέλπιστη ζωή… στην οποία, όμως, ποτέ δεν πίστεψαν… για να έχουν τώρα άδεια εισόδου!
Το Άγιο Πνεύμα είναι η ενυπόστατη ζωοποιός ενέργεια του Θεού, που ευλογεί και γονιμοποιεί την ‘ατεκνία’ των ψυχών μας, μεταβάλλοντάς την σε ευτεκνία! Όταν ο αγνός φόβος [ 4 ] του Κτίστη εδραιωθεί στην ψυχή του κτίσματος, λειτουργεί όπως ένα (πνευματικό) ‘σπερματοζωάριο’! Γονιμοποιεί το ‘ωάριο’ της Αγάπης του Θεού μέσα στην ‘μήτρα’ της ανθρώπινης ψυχής, κι’ αυτή ‘συλλαμβάνει’ και ‘κυοφορεί’ -καθ’ όλο το ‘9μηνο’ (= ισοβιότητα) της επίγειας ζωής- το υπό ανάπτυξη ‘έμβρυο’ της Θεϊκής (Μητρικής) Αγάπης… που θα ‘γεννηθεί’ ως «Πνεύμα Σωτηρίας» την ώρα του πνευματικού μας ‘τοκετού’! Η εμπρόθεσμη (προ του βιολογικού θανάτου) πρακτική αξιοποίηση της εν λόγω αλήθειας, για επιδίωξη της ‘πνευματικής γονιμότητας’ των ψυχών μας, είναι ανάγκη να διενεργηθεί κι’ επιτευχθεί στον παρόντα βίο, επειδή καθορίζει την μετα-βιολογική αιωνιότητα του καθενός μας!…
Κάθε Χριστολάτριδα ψυχή, λοιπόν, αφού ‘συλλάβει’ από τον γόνιμο «φόβο Θεού», αρχίζει να ‘κυοφορεί’ μέσα της το ‘κύημα’ της Θεϊκής Αγάπης…! Αυτό το ιερό ‘έμβρυο’, καθώς αναπτύσσεται μέσα στην θαλπωρή και ασφάλεια του ‘αμνιακού σάκκου’ της Πίστης, εμπνέει στην ‘κυοφορούσα’ ψυχή μια ακραία υπευθυνότητα και επαγρύπνηση μπροστά στην ‘κυοφορία’ της! Η δε ψυχή, νοιώθοντας όπως η έγκυος γυναίκα που πρόκειται να γεννήσει, σπεύδει να εξασφαλίσει για το ‘κυοφόρημά’ της τις πιο ιδανικές και ασφαλείς συνθήκες ανάπτυξης και γέννησης! Ο,τιδήποτε μπορεί να εκθέσει σε σοβαρό κίνδυνο την ιερή αυτή ‘εγκυμοσύνη’ της ψυχής, απειλώντας την επιβιωσιμότητα του (πνευματικού) ‘εμβρύου’… αντικρούεται από την ‘κυοφόρο’ απορριπτικά!
Κάθε εγκυμονούσα φύση, αναζητά ένα απόμερο κι’ ασφαλές καταφύγιο, ώστε το κύημά της ν’ αναπτυχθεί ακίνδυνα. Έτσι, κάθε ‘εγκυμονούσα’ ψυχή αίρεται στο ύψος των ‘μητρικών ευθυνών’ της, έναντι του ‘σπλάχνου’ της, και δεν φροντίζει για τίποτε άλλο, παρά μόνο για την αίσια έκβαση αυτής της ιερής ‘κυήσεώς’ της! Γι’ αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να διέρχεται ήσυχα-γαλήνια-προσεκτικά… χωρίς επικίνδυνες αναστατώσεις, το ευαίσθητο κι’ ευπαθές κυοφορητικό ‘9μηνο’ (ισοβιότητα) του βίου, προστατεύοντας τον ιερό ‘καρπό’ αυτής της εγκυμοσύνης από κάθε δυνητική απειλή εξωτερικών κινδύνων ή εσωτερικών οργανικών επιπλοκών… που μπορεί να διακυβεύσουν μια, τυχόν, ακούσια ‘αποβολή’ ή μία εκούσια ‘άμβλωση’ του ‘εμβρύου’ μας…!
Η περιοριστικά στενή σημασία της σαρκικής τεκνογονίας (από την μια) και η απεριόριστα πλατειά έννοια της πνευματικής γονιμότητας (από την άλλη), ως μεγέθη ουσιωδώς εναντιωματικά… μοιάζει να βρίσκονται σε μία σημασιολογική αντιπαλότητα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πολύ απλούστερη! Η σαρκική γονιμότητα (που δεν είναι ενεργή σε όλους και όλες!) περιορίζει το βίωμα της μητρότητας μόνο στην γυναικεία φύση, επιτρέποντάς της να γεννάει τέκνα θνησιγενή…! Η πνευματική, όμως, γονιμότητα (που δίνεται σε όλους!) απελευθερώνει το βίωμα της ‘μητρότητας’ για πρόσληψη και από τα 2 φύλα, ευλογώντας τα: να κατορθώσουν υψηλές επιδόσεις πνευματικής άθλησης, Χάριτι Θεού, στην κατορθωσιμότητα της ‘Μητρικής’ Αγάπης! [ 5 ]
Το ‘φίλτρο’ της ‘Μητρικής’ Αγάπης δεν είναι καθόλου αυτονόητο για κάθε γυναίκα. Ούτε όλες όσες τεκνοποιούν, γίνονται Μητέρες επειδή γέννησαν! Η ‘Μητρική’ Αγάπη είναι θεοειδής Αρετή (εν δυνάμει) της γυνακείας φύσεως. Πρέπει, όμως, και να ενεργοποιηθεί (εν ενεργεία) από την Χάρη του Θεού! Η δυναμική της ‘Μητρικής’ Αγάπης απορρέει από την Αγάπη του Θεού… και ο Θεός μας καλεί ν’ ανεβούμε στο θεοειδές ύψος της, γιατί βρίσκεται πάνω από τ’ ανθρώπινα μέτρα! Αμφότερα τα φύλα -γυναίκες κι’ άνδρες- οφείλουμε να παρακαλέσουμε τον Θεό, να ‘ξεκλειδώσει’ μέσα μας το ‘Μητρικό’ φίλτρο της εν Χριστώ Αγάπης…! Έναν θυσιαστικό υπέρ των άλλων, τρόπο αγαπητικής ύπαρξης… που συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα Δώρα του Θεού, και δίνεται δωρεάν σε κάθε ευλαβική ψυχή που θέλει να αθλήσει θυσιαστικά προς τους άλλους… ‘αγκαλιάζοντας’ με ‘Μητρική’ φιλοστοργία κάθε έμψυχο πλάσμα…!
Δεν είναι, όμως, εύκολο να ξεφύγει κανείς από το ‘σαρκικό φρόνημα’ (…) που υπαγορεύει τους ‘ορισμούς’ στον μάταιο αυτό κόσμο. Κυρίως, οι ψυχές των ανδρών είναι εκείνες… που, μέσα στην ‘φαλλοκρατική’ ανάγνωση του ‘επιβητορικού’ αφηγήματος, αποπλανώνται και χάνονται στην ομίχλη…! Κι’ αυτό, γιατί, ‘σκοντάφτοντας’ στην βιολογική ‘αρσενικότητα’ της θνησιγενούς φύσης (φύλου), αδυνατούν να διακρίνουν την πνευματική ‘θηλυκότητα’ της αθάνατης (και άφυλης) ψυχής! Για να την διακρίνει κανείς, πρέπει να έχει ελευθερωθεί από την ‘δουλεία’ των αισχρών ψυχικών παθών! Ενόσω κανείς αναπνέει μέσα στις αναθυμιάσεις της αμαρτίας… χάνει την επαφή με την αλήθεια και βυθίζεται βαθιά στην αναπηρία του πνευματικού ευνουχισμού, έχοντας απο-ενοχοποιήσει την συνείδησή του, ότι ο λόγος περί ‘Μητρικής’ Αγάπης της ψυχής μας… δεν αφορά -δήθεν- την ‘αρρενωπή’ του φύση!
Αλλά και οι γυναικείες ψυχές μπορεί να παγιδευτούν μέσα στην λειψή αυτή προσέγγιση της Μητρότητας και της Τεκνογονίας, αν θεωρήσουν ότι το εν λόγω θέμα έχει μόνο ‘βιολογική’ διάσταση, που αρχίζει και τελειώνει στα όρια της γονιμότητας ή αγονιμότητας! Θεωρώντας εσφαλμένα ότι, η υπόθεση της ‘Μητρικής’ Αγάπης ‘εξαντλείται’ στα όρια της δυνατότητας ή της αδυναμίας για βιολογική αναπαραγωή, παραιτούνται της διεκδίκησης για το μέγα τούτο δώρο του Θεού. Αλλ’ αν η ‘Μητρική’ Αγάπη περιοριστεί μόνο στην βιολογική διάσταση της φύσης μας… έχουμε αποτύχει οικτρά! Η ‘σύλληψη-κυοφόρηση-γέννηση’ της ‘Μητρικής’ Αγάπης… [ 6 ] που διαχέει ‘Μητρικά’ την Ευσπλαχνία και το Έλεος, ως «έκκαυση καρδίας» [ 7 ] προς όλη την λογική και άλογη κτίση… είναι μια ουράνια ‘θεο-τοκία’ της ψυχής!
Είτε συμφωνούμε είτε όχι, η (άφυλη) ψυχή μας είναι προορισμένη από τον Θεό και Πλάστη μας, να γίνει… ‘θεο-τόκος’, να γεννήσει (αφού συλλάβει και κυοφορήσει ισοβίως) την Αγάπη… που είναι συνώνυμη του Θεού! [ 8 ] Γιατί, το να γίνει κανείς, απλώς, ανθρωπο-τόκος δεν λέει τίποτα… αφού και τα σκυλιά γεννούν κουτάβια! Η βασική υποχρέωση (μαζί και το κατ’ εξοχήν δικαίωμα) της ύπαρξής μας, είναι ν’ αφήσουμε την ‘μήτρα’ της ψυχής μας να συλλάβει και κυοφορήσει και γεννήσει την ‘Μητρική’ Αγάπη του Θεού! Γιατί, αλλοίμονο σ’ αυτόν που θα επιλέξει να μείνει άγονος κι’ άκαρπος από τέτοια σύλληψη… τέτοια κυοφορία… τέτοιον τοκετό ζωής…! Καθώς, αυτή η εκούσια επιλεγμένη α-γονιμότητα της Πνευματικής μας φύσης (κι’ όχι η τυχόν βιολογική στειρότητα) είναι η ‘κατηραμένη’ από τον Θεό α-τεκνία…!
Ο Δημιουργός μας, έθεσε την βιολογική γονιμότητα του ανθρώπου σε βάση εντελώς προαιρετική (δικαιωματική). Έδωσε την ευλογία να γίνει αν θέλει, και την ελευθερία να μην γίνει αν δεν θέλει, ανθρωπο-τόκος! Επειδή, η εκούσια άρνηση ή η ακούσια αδυναμία της βιολογικής ατεκνίας, δεν έχει επιπτώσεις επάνω στα μεγάλα και ουσιώδη θέματα της ύπαρξης. Όμως, η οντολογική μας υπόσταση και η πνευματική μας φύση, θέτουν την ψυχική γονιμότητα σε βάση ελευθερίας… αλλά και δεοντολογικής αναγκαιότητας! Επειδή, η διαχείριση της ανεπανάληπτης αυτής δυνατότητας (να γίνει -με την Χάρη του Θεού- ή να μην γίνει η ψυχή μας ‘θεο-τόκος’…), επικυρώνει καταξιωτικά… ή ακυρώνει απαξιωτικά… την ίδια την ‘θεοειδή’ ύπαρξή μας!
Είτε έχουμε τεκνοποιήσει βιολογικά… είτε μείναμε άτεκνοι… (από δική μας επιλογή ή θεϊκό εμποδισμό…) ας προσέξουμε καλά: δεν είναι αυτό που προσδοκά ο Πλαστουργός μας από τα λογικά Του πλάσματα! Η ‘προσδοκία’ του απείρου Θεού μας, αφορά την ψυχική γονιμότητά μας… στην οποία δεν τίθενται εμπόδια υπογονιμότητας! Μπορούμε να ‘τεκνοποιήσουμε’ ψυχικά (αφού συλλάβουμε και κυοφορήσουμε… διά βίου), επειδή σ’ αυτό συνίσταται η ευαρέστηση του Θεού μας! Να συλλάβουμε μέσα μας τον ‘θείο σπόρο’… να κυοφορήσουμε το ‘θείο έμβρυο’ και να γεννήσουμε το ‘θείο βρέφος’ της αγίας ‘Μητρικής’ Αγάπης, που μας εξομοιώνει με τον Θεό! Αν εκπέσουμε απ’ αυτό, ακόμα κι’ αν μεγαλουργήσουμε στον παρόντα κόσμο, αποτύχαμε! Γιατί, μόνο αυτή η ‘γονιμότητα’ καθιστά τον άνθρωπο πνευματικά εύκαρπο… και, χωρίς αυτήν, η ψυχή μας μένει για πάντα ά-γονη, ά-τεκνη, ά-κληρη και μόνη…
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Η πείρα του λαού μας, βεβαιώνει ότι οι πόνοι μιας επίτοκης γυναίκας δεν είναι συγκρίσιμοι… με κανένα άλλο αλγεινό αίσθημα που μπορεί να βιώσουν οι αισθήσεις… και η ψυχή! Γι’ αυτό και οι «μητρικές οδύνες» σηματοδοτούν το κατ’ εξοχήν οδυνηρό αίσθημα ψυχο/σωματικής εμπειρίας… προς το οποίο συγκρίνονται και σταθμίζονται όλες οι άλλες οδυνηρές δοκιμασίες της γης.
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, Επίσκοπος Αντιοχείας (+ 107 μ.Χ.), καθώς οδηγείτο σιδηροδέσμιος από την Αντιόχεια στην Ρώμη, για να δοθεί ως… ζωντανή τροφή στα θηρία, στο Κολοσαίο Στάδιο, πληροφορήθηκε ότι οι Χριστιανοί της Ρώμης έκαναν έρανο μεταξύ τους και συγκέντρωσαν ένα τεράστιο ποσό από χρυσά νομίσματα, ώστε μ’ αυτά να εξαγοράσουν την ελευθερία του. Όμως, ο Άγιος του Θεού, από την μεγάλη αγάπη του για τον Χριστό, ποθούσε να μαρτυρήσει… κι’ έγραψε στους Ρωμαίους Χριστιανούς μια επιστολή, ευχαριστώντας τους για την αγαθή προαίρεσή τους να τον ελευθερώσουν. Αλλά τους παρακάλεσε να σταματήσουν κάθε προσπάθειά τους για την απελευθέρωσή του, επιτρέποντάς του να Μαρτυρήσει…
Στην επιστολή που απηύθυνε στους Ρωμαίους, έγραφε μεταξύ άλλων: «Τοκετός μοι επίκειται…!» (δηλ. Πρόκειται να γεννηθώ…)! Με αυτή την φράση, ο Άγιος παρομοιάζει την επικείμενη μαρτυρική εκτέλεσή του ως έναν πνευματικό «τοκετό». Αντί να φοβάται τον θάνατο, και μάλιστα με τόσο φρικτό τρόπο, τον έβλεπε ως την ώρα που θα ‘γεννιόταν’ στην αιώνια ζωή….! Η βαθειά πίστη του, η απόλυτη αφοσίωσή του και η ολόκαρδη αγάπη του για τον Χριστό, τον έκαναν να επιθυμεί διακαώς το μαρτύριο… ως θυσία υπέρτατης αγάπης, που θα τον ένωνε αιώνια με τον Δημιουργό του.
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Νά’χε, άραγε, αυτό στον νου του ο Άγιος Παΐσιος… όταν, με σαφές υπονοούμενο μιας άλλης οπτικής (…), αναφερόταν αινιγματικά στην εν λόγω βιολογική γονιμότητα… και την αντίστοιχη βιολογική αγονιμότητα: «Όσοι έχουν παιδιά, να τα χαίρονται… κι’ όσοι δεν έχουν παιδιά, να χαίρονται…!»;
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] «Ο Φόβος Κυρίου αγνός, διαμένων εις αιώνα αιώνος…» (ψαλμ. 18, 10)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο άγιος νόμος του Θεού διεγείρει στην ψυχή έναν σωτήριο και ειρηνικό φόβο, που είναι αγνός κι’ ανόθευτος από πλάνη, γι’ αυτό και δεν καταλύεται ποτέ, αλλ’ έχει αιώνια διάρκεια και αδιάπτωτη αξία…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει ότι: Η εν Χριστώ αγάπη που οφείλουμε να καλλιεργούμε όλοι οι Χριστολάτρες, είναι… ‘Μητρική’, ούτε ‘πατρική’ ούτε ‘αδελφική’! Γιατί μόνον αυτή, η ‘Μητρική’ αγάπη (που έχει από την Εσταυρωμένη Παναγάπη, ενεργοποιημένο μέσα της το ‘Σταυρικό’ φρόνημα…) μπορεί να διαθέτει ανεξάντλητα (ανατροφοδοτούμενα αέναα από την Πηγή της Ζωής…) αποθέματα υπομονής, καρτερίας, συγχωρητικότητας και αυτοθυσίας…!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] Ένα ποίημα «ύμνος» στην Μητρική Αγάπη, του Γάλλου ποιητή Ζαν Ρισπέν (Jean Richepin, 1849- 1926), που το θυμάμαι από παιδάκι… όταν μου το τραγουδούσε η μακαρίτισσα μάννα μου!
«Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ»
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
Δεν αγαπώ, του λέει, εγώ παιδιά…
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά…
να ρίξω να την φάει το σκυλί μου!
Τρέχει ο γιος, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει…
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο γιος κατάχαμα με δαύτη…
Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει…
Μιλάει η μάνα στο παιδί, και λέει:
– Εχτύπησες, παιδάκι μου; και κλαίει…
( Το ποίημα του Ρισπέν, μελοποιημένο. Αν θέλεις να το ακούσεις, κάνε κλίκ στον σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 7 ] «Καρδία ελεήμων εστί… μια καρδιά πυρπολημένη από ‘Μητρική’ αγάπη για ολόκληρη την πλάση του Θεού: για τους ανθρώπους, για τα πουλιά, για τα ζώα, ακόμα και για τους δαίμονες… και για όλα, όσα λογικά ή άλογα στερούνται και υποφέρουν…! Με την ενατένιση της πάσχουσας κτίσης… τα μάτια αυτής της ‘Μητρικής’ καρδιάς εκβλύζουν άφθονα δάκρυα. Με το μέγα έλεος και την μεγάλη συμπόνια που συνέχει την ελεήμονα καρδία, αυτή δεν μπορεί ν’ αντέξει ν’ ακούσει ή να δει αδιάφορα κάθε οδύνη ή θλίψη ή στέρηση σε οποιοδήποτε πλάσμα του Θεού. Για τον λόγο τούτο, μια τέτοια εύσπλαχνη καρδιά αναπέμπει διαρκώς στον Χριστό προσευχή θερμή και καυτά δάκρυα… ακόμα και για τα άλογα θηρία, και για τους εχθρούς της αλήθειας, και για εκείνους που τυχόν την παραπίκραναν και έβλαψαν κι’ αδίκησαν! Να λάβουν όλοι έλεος από τον Θεό και να σωθούν…!»
(Αββάς Ισαάκ ο Σύρος: Ευρεθέντα Ασκητικά, λόγος 81).
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 8 ] «Ο Θεός Αγάπη εστίν… και ο μένων εν τη Αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ…» (Α΄ Ιωάν. 4, 15)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο Θεός είναι Αγάπη… ώστε όποιος προσλαμβάνει την Αγάπη Του, και πολιτεύεται ταπεινά μέσα στην Αγαπητική Του ευσπλαχνία, ενώνεται αιώνια μαζί Του… και ζει σ’ Αυτόν… μ’ Αυτόν… και γι’ Αυτόν…!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 9 ] Δεκαετία 1950-1960… όταν στη φτωχή μας Ελλάδα μόλις άρχιζαν να επουλώνονται οι πληγές από τον εμφύλιο σπαραγμό, κάποια Ανοιξιάτικη μέρα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό μιας κωμόπολης της Θεσσαλίας, διαδραματιζόταν το ακόλουθο περιστατικό (από περιγραφική εξιστόρηση αυτόπτη).
Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους προς επιβίβαση στο τραίνο για Αθήνα ταξιδιώτες, ήταν και μία οικογένεια Σκανδιναυών τουριστών (με χαρακτηριστικό τα πλατινέ μαλλιά όλων των μελών της!), με πατέρα-μητέρα-και δύο μικρά παιδιά – ένα κοριτσάκι περίπου έξι ετών κι ένα αγοράκι περίπου τεσσάρων ετών, τον Ντάνυ. Κοντά στον Ντάνυ και την οικογένειά του, ανέμενε το τραίνο και μια κοπέλα κοντά στα σαράντα της… η οποία έδειχνε ελεύθερη -ανύπανδρη- καθώς δεν φορούσε στο δάχτυλό της βέρα (παρατήρηση του αυτόπτη μάρτυρα). Κι’ εφόσον η κοπέλα δεν ήταν ύπανδρη, δεν θα ήταν -προφανώς- ούτε και μητέρα…
Ο μικρός Ντάνυ, ξέφυγε για λίγο από την προσοχή της ‘γυναίκας που τον γέννησε’ (αποφεύγω να πω «της μάννας», και το ‘γιατί’ θα γίνει αντιληπτό παρακάτω…) και άρχισε να απομακρύνεται κάνοντας ‘ισορροπία’ επάνω στις ράγες και σφυρίζοντας όπως το τραίνο… Ώσπου ξαφνικά η αναμενόμενη αμαξοστοιχία φάνηκε να εισέρχεται σαν ‘βολίδα’ στον Σταθμό… με ένα σφύριγμα εκκωφαντικό, που έκανε όλους γύρω (και μάλιστα τον Ντάνυ!) να παγώσουν έντρομοι…
…Τα αντανακλαστικά του μικρού παιδιού πάγωσαν κυριολεκτικά κι’ αυτά, ώστε παρέμεινε αποσβολωμένο και ακίνητο να ‘ισορροπεί’ επάνω στις ράγες, ανίκανο να σαλέψει από τον τρόμο… ενώ το τραίνο σφυρίζοντας πλησίαζε γρήγορα και απειλητικά! Η ‘γυναίκα που γέννησε τον Ντάνυ’, έντρομη κι’ αυτή… αλλ’ εγκλωβισμένη στον φίλαυτο και αυτοπροστατευτικό δισταγμό της, περιόρισε την ‘μητρική’ της αγάπη στα όρια μιας ‘εκ του μακρόθεν’ οδύνης και αγωνίας της, για τον θανάσιμο κίνδυνο του παιδιού, ουρλιάζοντας υστερικά «Ντάνυυυυ… Ντάνυυυυ…»!
Μόλις τρία μέτρα απείχε ο Ντάνυ από τον θάνατο… και όλοι (μαζί και η γυναίκα που τον γέννησε βιολογικά) περίμεναν να συμβεί το μοιραίο… Όμως εκείνη ακριβώς την στιγμή η Πρόνοια του Αγίου Θεού ενεργοποίσε μέσα στην άγνωστη, ανύπαντρη και άτεκνη ‘μεγαλοκοπέλα’ το θυσιαστικό φίλτρο της εν Χριστώ ΜΗΤΡΙΚΗΣ αγάπης… και η άγνωστη κοπέλα με μια ‘άσκεφτη’ αλλά ΜΕΓΑΘΥΜΗ βουτιά στις ράγιες του τραίνου, έσπρωξε το σώμα του Ντάνυ στην ζωή… αφήνοντας το δικό της σώμα στον θάνατο…!
Την επόμενη στιγμή… όλοι οι παρόντες κοίταζαν σοκκαρισμένοι τον μικρό Ντάνυ να κλαίει ζωντανός στην αγκαλιά της ‘γυναίκας που τον γέννησε’… και την άγνωστη-ανύπαντρη-άτεκνη μεγαλοκοπέλα… άψυχη και διαμελισμένη επάνω στις ράγες!…
Είθε ο εύσπλαγχνος Θεός να αναπαύσει μεταξύ των Αγίων Του, την λουσμένη στο αίμα της ψυχή αυτής της άγνωστης, ανύπαντρης και άτεκνης ΜΑΝΝΑΣ!
Ερώτημα ‘ρητορικό’ (δηλ. μη χρήζον απαντήσεως…):
Ποιά ήταν η αληθινή -και με διαφορά!- ΜΑΝΝΑ του παιδιού της επιβατικής πλατφόρμας: εκείνη που τον έφερε από την ανυπαρξία στον βίο… αλλά προτίμησε την δική της ασφάλεια όταν κινδύνευε θανάσιμα ο Ντάνυ; ή Αυτή που δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ πριν, ούτε θα τον ξανάβλεπε ποτέ μετά, αλλά την στιγμή που ο Ντάνυ κιδνύνευε θανάσιμα, έσπευσε να τον ωθήσει αυτοθυσιαστικά από τον θάνατο στη ζωή… για να πάρει την θέση εκείνου, από την ζωή στον θάνατο…;!
