«Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά… ότι Συ, Κύριε, μετ’ εμού ει…» (ψαλμός 22, 4)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κι’ αν θα διαβώ ανάμεσα σε σκοτεινές ερημιές, γεμάτες ελλοχεύοντες θανάσιμους κινδύνους… δεν θα φοβηθώ, Κύριέ μου, γιατί (θα) είσαι μαζί μου Εσύ…
Aφορμώμενος από την πρόσφατη εκδημία μιας… ‘Μαραθωνοδρόμου της Υπομονής’, μιας γενναίας νεανικής ψυχής που, αναχωρώντας για την χώρα του ανεσπέρου Φωτός, άφησε πίσω της ένα αλησμόνητο υπόδειγμα ψυχικής μεγαλειότητας και πνευματικής αρχοντιάς… αφιερώνω την ανάρτηση της παρούσας εβδομάδας στην ηρωική Νικολέτα! [ 1 ] Μέσα δε από την αφορμητική αναφορά μου σ’ αυτή την ‘Αθλήτρια της Καρτερίας’ θα προσπαθήσω να φωτίσω τον πνευματικό ‘μηχανισμό’ που αναδεικνύει -πάντα, με την Χάρη του Θεού- αυτούς τους εμβληματικούς ‘μαραθωνοδρόμους’ του βίου, οι οποίοι με την φωτεινή αν και βιαστική διέλευσή τους από κοντά μας, νοηματίζουν την άχαρη καθημερινότητα του κόσμου μας! Γιατί, κρατώντας ψηλά την ‘σημαία’ της πνευματικής αρχοντιάς… διασώζουν αναλλοίωτες τις πνευματικές αξίες ενός καταρρέοντος κόσμου!…
«Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι… τον δρόμον τετέλεκα… την πίστιν τετήρηκα… λοιπόν απόκειταί μοι ο της Δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη Ημέρα…» (Β΄ Τιμ. 4, 6-8)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έτρεξα γενναία στον ‘στίβο’ της υπομονής… τελείωσα επιτυχώς τον ‘μαραθώνιο’ της καρτερίας… τήρησα πιστά τους ‘κανόνες’ της πνευματικής ενάθλησης… Λοιπόν, δεν απομένει παρά να λάβω από τον Αγωνοθέτη Κύριο το αμάραντο στεφάνι της Δικαιοσύνης, που θα μου χαρισθεί την Ημέρα της Κρίσεως από τον Δίκαιο Κριτή!
Μια κόρη «σαν τα κρύα νερά» [ 1 ], στην άνθιση της βιολογικής ανάπτυξής της (έχοντας μόλις κλείσει τα δεκαοκτώ…), με όλες τις ψυχοσωματικές χάριτες (κάλλος και ευφυία…) διακριτές επάνω της, και ανοιχτές προοπτικές ενός ‘υποσχετικού’ μέλλοντος εμπρός της, πληροφορείται -ταυτόχρονα με την επιτυχία της στη Νομική Σχολή- ότι λαβώθηκε από νόσο… ανθρωπίνως ανίατη! Έτσι, εισέρχεται στο στάδιο μιας σκληρής δοκιμασίας, κρατώντας ψηλά τον ‘πήχυ’ της γενναιότητας… κάτι που φαινόταν στην ‘άρνησή’ της να περιέλθει σε παθητική (φοβική) απραξία ‘παραίτησης’ από την ζωή… και στην προσπάθειά της για συνεχή δημιουργική ενασχόληση κι’ εξέλιξη γνωστική, αν και μπροστά της διαφαινόταν -ανθρωπίνως- ένας ορίζοντας χωρίς προοπτική…!
«Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού…
και ου μη άψηται αυτών βάσανος…» (Σοφ. Σολομ. 3, 1)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Οι ψυχές των δικαίων, που αποβιώνουν αγωνιζόμενες στο μετερίζι της υπομονής… πηγαίνουν στα χέρια του Θεού και στην Πατρική αγκαλιά της Αγάπης Του, όπου καμμιά οδύνη δεν μπορεί, πια, να απειλήσει την ευτυχία και την γαλήνη τους!…
Επικολλώντας ‘βαρέα ένσημα’ υπομονής ψυχο/σωματικών οδυνών, επί έξι ολόκληρα έτη (18-24), η γενναία Νικολέτα διήνυσε αμέτρητα χλμ αθλητικών επιδόσεων σ’ αυτόν τον πνευματικό ‘μαραθώνιο’, που έκλεισε νικηφόρα πριν λίγες μέρες, στα 24 της χρόνια! Αλλά, πώς… μια ‘αυλαία’ αγωνιστικού βίου, που κλείνει παράκαιρα και οριστικά στα 24 χρόνια ενός ανθρώπου, μπορεί να νοηθεί ως ‘νικηφόρα’ έκβαση ενός αγώνα υπομονής… αφού, λογικά, φαίνεται ότι… ‘πήγε στράφι’, καθώς τελικά δεν απέφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα θεραπείας… ή μεγαλύτερης επιμήκυνσης του βίου της…;! Τί είν’ αυτό που μπορεί: το λίγο… να το κάνει ΠΟΛΥ…;! [ 2 ] τον βίο… να τον μεταποιήσει σε ΖΩΗ…;! και την «αξημέρωτη νύχτα» να την μεταμορφώσει σε «Μέρα Αβράδιαστη»…;! [ 3 ]
«Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι… και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα, οι δε εισίν εν ειρήνη…» (Σοφ. Σολομ. 3, 2-3)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο βιολογικός θάνατος των δικαίων, στα μάτια των πνευματικώς αδαών φαίνεται ως εντελής καταστροφή και υπαρξιακή εξαφάνιση. Η πρόωρη έξοδός τους από τον κόσμο θεωρείται ως τιμωρία. Και η αναχώρησή τους ανάμεσα απ’ τους ζωντανούς αντιμετωπίζεται ως έσχατη απώλεια. Αυτοί, όμως, βρίσκονται μέσα σε Ουράνια Χαρά και Γαλήνη… που δεν ετερο-περιγράφονται, παρά βιώνονται αυτο-παθώς εμπειρικά…!
Πώς μπορεί να είναι ‘νικηφόρα’ η υπομονή μιας ασθένειας ανίατης… όταν η έκβασή της οδηγεί σ’ έναν άφευκτο βιολογικό τερματισμό… που θα επήρχετο, ούτως ή άλλως, ακόμα και χωρίς καμμία αγωνιστική διάθεση εκ μέρους της πάσχουσας κόρης;! Πώς, η παρουσία ή απουσία της αγωνιστικής διάθεσης… μπορεί να κάνει την μεγάλη διαφορά;! Γράφοντας για την «Αθλήτρια της υπομονής» Νικολέτα, φέρω στον νου συγκριτικά μια άλλη ηρωίδα του Αθλητισμού, την Γκαμπριέλα Άντερσεν: την Ελβετίδα Αθλήτρια [ 4 ] που συμμετείχε στον α΄ γυναικείο μαραθώνιο Ολυμπιακών αγώνων, το 1984 στο Λος Άντζελες, και τερμάτισε -μετά από μεγάλη περιπέτεια της υγείας της- τελευταία…
«Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης…» (Σοφ. Σολομ. 3, 4)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γιατί, κι’ αν η υλική διάσταση του σώματός τους έχει υποστεί εμφανώς βάσανα, η άϋλη υπόσταση της ψυχή τους ξεχειλίζει από βιωματική πληρότητα αθάνατης ζωής…
Η Ελβετίδα αθλήτρια της γενναιότητας, Γκαμπριέλα (Άντερσεν), αν και τερμάτισε τελευταία, στην 37η θέση… ‘έκλεψε’ τα φώτα της δημοσιότητας, στρέφοντάς τα επάνω της (ασύγκριτα περισσότερο από εκείνη που είχε τερματίσει πρώτη, και κανείς δεν την θυμάται πια…)! Η ηρωίδα αθλήτρια, απλά… τερμάτισε τον αγώνα της, τρεκλίζοντας και κουτσαίνοντας, ενώ μπορούσε να είχε παραιτηθεί… και να μην κινδυνεύσει, δεδομένου ότι κατά την διάρκεια του μαραθωνίου, είχε υποστεί επικίνδυνη αφυδάτωση και μυο/ νευρική παραλυσία της δεξιάς πλευράς, κάτι που θα μπορούσε να της είχε επιφυλάξει μόνιμες εγκεφαλικές και οργανικές βλάβες… ή και θάνατο ακόμα, προτού να τερματίσει!
«Ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται… ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς και εύρεν αυτούς αξίους Εαυτού…» (Σοφ. Σολομ. 3, 5)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αφού παιδευτούν λίγο σε αυτό τον πρόσκαιρο κόσμο, μεταβαίνουν στα υπερκόσμια για να λάβουν μεγάλα βραβεία κι’ έπαθλα. Γιατί, ο Αθλοθέτης Θεός τους δοκίμασε μέσα στα Αθλήματα των θλίψεων και του πόνου, επιβεβαιώνοντας ότι είναι άξιοι να γίνουν κατά Χάρη τέκνα Του, και κληρονόμοι της Ουράνιας Βασιλείας Του!
Η Σερραία Αθλήτρια της υπομονής, Νικολέτα (Τοπάλη), όπως άλλοτε και η Ελβετίδα Γκαμπριέλα (Άντερσεν), είχε εμπρός της ένα ευκρινές αθλητικό ‘τοπίο’: έναν απαιτητικό ‘μαραθώνιο’ καρτερίας… κι’ ελάχιστες εναπομένουσες δυνάμεις, μέσα κι’ έξω της, για να τον φέρει σε πέρας, να τερματίσει -απλά- έχοντας προηγουμένως αθλήσει νόμιμα! [ 5 ] Η γενναιότητα και των δύο, όμως, δεν επέτρεψε στην πνευματική αξιοπρέπειά τους να στοχεύσει κάτι λιγότερο… από την νόμιμη κι’ επιτυχή ολοκλήρωση του αγώνα, πέρ’ από κάθε ‘νευρωσική’ επιδίωξη συμβατικών διακρίσεων, που έχει εισχωρήσει -ατυχώς- και στον Αθλητισμό, παράγοντας αθέμητο ανταγωνισμό…! Δεν επεδίωξαν μια συμβατική διάκριση… γιατί μέσα τους ήταν πάντα πρώτες! Γιατί, ως πραγματικές πρωταθλήτριες, μετρούσαν ως μεγάλη… την μικρή χαρά της αθλητικής συμμετοχής τους! Και τότε, μια άλλη, ανώτερη ‘πρωτειά’… τους χαρίστηκε από τον Θεό, αξιοκρατικά και αναφαίρετα!
«Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς…» (Σοφ. Σολομ. 3, 6)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο Θεός δοκίμασε την ψυχική τους καθαρότητα, όπως ο χρυσοχόος δοκιμάζει το γνήσιο χρυσάφι στην καθαρτική φωτιά, κι’ αποδέχτηκε την υπομονή τους ως ολοκαύτωμα θυσίας…
Όσες ‘εγγυήσεις ποιότητας’ κι’ αν συνοδεύουν ένα πολύτιμο μέταλλο -ας πούμε τον χρυσό… ή τον λευκόχρυσο- εκείνο που, πραγματικά, και πέρα από κάθε αμφισβήτηση… μπορεί να πιστοποιήσει αποδεικτικά την απρόσμικτη καθαρότητα της αγνότητάς του, είναι η γνωστή μέθοδος της… φωτιάς, που μετέρχεται εμπειρικά από την αρχαιότητα ο επαγγελματίας χρυσοχόος, για να δοκιμάσει στο καμίνι την ‘αντοχή’ των πολυτίμων μετάλλων. Την ίδια ‘μέθοδο’ μετέρχεται κι’ ο Πνευματικός Αγωνοθέτης, Ιησούς Χριστός, και διοργανωτής όλων των Πνευματικών Αθλητικών αγώνων, για να προσφέρει το ιδεώδες του Πνευματικού Αθλητισμού-Πρωταθλητισμού σε κάθε ψυχή που ποθεί και προαιρείται να ΑΘΛΗΣΕΙ ΕΝ ΥΠΟΜΟΝΗ, στον στίβο του Πνεύματος…!
«Ευάρεστος Θεώ γενόμενος ηγαπήθη, και ζων μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη…» (Σοφ. Σολομ. 4, 10)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ευαρέστησε στον Θεό με την αγνή ζωή του, κι’ αγαπήθηκε απ’ Αυτόν… ώστε, ενώ ζούσε μεταξύ αμαρτωλών… μετατέθηκε στην χώρα των δικαίων και αθώων.
Ο Πνευματικός Αγώνας συνιστά ένα θεμελιώδες κεφάλαιο της εν Χριστώ ζωής, και η ενεργητική συμμετοχή μας ως αθλητών, στους κόπους και ιδρώτες του σταδίου (όχι η ‘παθητική’ μας στάση ως φιλάθλων, στην άνεση και πλαδαρότητα των κερκίδων!) μέσα στον στίβο της Πνευματικής Αθλήσεως, είν’ αυτό που καθορίζει την προσοικείωσή μας προς τον Παμβασιλέα των αιώνων και Αγωνοθέτη των ψυχών μας, Κύριο Ιησού Χριστό! Όσο περισσότερο φιλόπονα κοπιάζει αθλώντας εν υπομονή, ο γενναίος ‘μαραθωνοδρόμος’ του Χριστού… τόσο περισσότερο ανταγαπάται και ανταμοίβεται νικητικά από Εκείνον, στην υπερκόσμια Βασιλεία του ανεσπέρου Φωτός… προς την οποία πορεύεται! [ 6 ]
«Ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού. Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά, και ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νουν άκακον…» (Σοφ. Σολομ. 4, 11-12)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Το πανίσχυρο χέρι του Θεού άρπαξε την αθώα ψυχή μέσα από την περιρρέουσα κακία… για να μην βλαβεί απ’ αυτήν η ακεραιότητά της, και να μην εξαπατηθεί από τον περιρρέοντα δόλο. Γιατί, όσο κι’ αν είναι κανείς εκ φύσεώς του καλόψυχος, η κακόβουλη ζηλοφθονία γύρω του σιγά-σιγά θα τον αμαυρώσει… κι’ ο επιθυμητικός ρεμβασμός σε λάγνες ηδονές θα διαβρώσει την νοητική του αθωότητα.
Ο εγκόσμιος/επίγειος βίος μας, όσο κι’ αν επιμηκυνθεί… κάποτε τελειώνει, και μια άλλη ζωή αθάνατη αρχίζει… μετά τον βιολογικό θάνατο, σε άλλη διάσταση ύπαρξης… υπερ-αισθητή, μετα-βιολογική και υπερ-κόσμια. Κάθε λογική ψυχή που εξέρχεται απ’ το σώμα της, ευθύς εισέρχεται -ανάλογα με τα επίγεια πεπραγμένα της- είτε α) σ’ ένα φωτεινό μονοπάτι… που την ανεβάζει στην Πατρική Αγκαλιά του Πλαστουργού της, μέσα στο ανέσπερο Φως της Ουράνιας Βασιλείας του Χριστού, κι’ ανάμεσα στα αγαθά όντα και φωτόμορφα πρόσωπα των Ουρανοπολιτών Αγγέλων, Αγίων και Δικαίων… είτε β) σ’ ένα σκοτεινό μονοπάτι… που την κατεβάζει στον άδη της αμετανοησίας της, μαζί με τους δαίμονες κι’ όλους τους αμετανόητους ‘οπαδούς’ τους. Και μακάριος εκείνος που, ελεύθερα κι’ αυτεξούσια, θα επιλέξει να επενδύσει τον πρόσκαιρο βίο ως ‘επιχειρηματικό κεφάλαιο’… επάνω σε όντως κερδοφόρες ‘χρηματιστηριακές αξίες’ ατελεύτητης ζωής…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Η 24χρονη Νικολέτα (Τοπάλη), μια χαριτωμένη κόρη-αθλήτρια της υπομονής, δεν μου είναι προσωπικά γνωστή – δεν έχω επικοινωνήσει (συμβατικά) ποτέ μαζί της. Ανήκει, ωστόσο, σ’ έναν ‘κύκλο’ αγαπημένων μου ψυχών… που ενέπνευσαν, εμπνέουν και θα συνεχίσουν να εμπνέουν στον υπογραφόμενο, έναν βαθύτατο σεβασμό… για την ‘εμβληματική’ προσωπικότητά τους! Πολλές φορές, κατά το διάστημα του σιωπηλού της αγώνα με το ‘θεριό’ που πάλευε επί 6 χρόνια μέσα της… είχα θαυμάσει (από περιγραφές της γιαγιάς της, που ήταν η καλή της αρωγός και προπονήτρια!) την γενναιότητα και την πνευματική της αρχοντιά… νοιώθοντας ότι ‘διδάσκομαι’ απ’ αυτήν υπομονή! Έτσι, χωρίς η ίδια να γνωρίζει, την αγάπησα σαν παππούς της, και την ανήγαγα μέσα μου σε… σύμβολο ηρωισμού, που συγκινεί κι’ εμπνέει πνευματικά έναν Αθωνίτη Καλόγερο! Σε ανταπόδοση της ευγνωμοσύνης μου προς αυτήν, όπως έως τώρα προσευχόμουν για την νικηφόρα έκβαση του μαραθωνίου της… ώστε να μην λυγίσει έως να τερματίσει, έτσι κι’ από τον νικηφόρο τερματισμό της κι’ εφεξής της αποστέλλω καθημερινά, μέσω της Θείας Λειτουργίας μου, ένα ‘μπουκέτο αγάπης’ γεμάτο Αθωνικά αγριολούλουδα…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] «Το λίγο, εδώ, είναι πολύ…»! Στο «Γράμμα από το Μέτωπο» που στέλνει ένας στρατιώτης στους αγαπημένους του, μέσα από τα χαρακώματα, σε μια ανάπαυλα της μάχης με τον εχθρό, αποκαλύπτει την αντισυμβατική αξία που λαμβάνουν το ‘λίγο’ και το ‘πολύ’, όταν αποτιμώνται σε συνθήκες διαφορετικές από εκείνες της συμβατικής μας καθημερινότητας… ( Για ν’ ακούσετε το «Γράμμα από το μέτωπο» κάντε κλικ στον σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Ο γνωστός Νεοέλληνας Ποιητής Γ. Δροσίνης, στο ποίημά του «Τί λοιπόν…;» ζωγραφίζει, με λέξεις που ‘απηχούν’ βαθειά βιωματική ενάργεια, το γλυκό όραμα της αιώνιας εν Χριστώ ζωής, όπως αυτό ξεδιπλώνεται παραμυθητικά στο Ιερό Ευαγγέλιο της Χριστιανικής μας Πίστης και στην Αγιοτόκο Παράδοση της Ορθόδοξης Ανατολής! Ας απολαύσουμε την ζωηρή ‘απεικόνιση’ της αιωνιότητας, μέσα απ’ τους στίχους του, που μας προσκαλούν σε ένθεον υπαρξιακό συμπροβληματισμό… ( Για ν’ ακούσετε το υπέροχο ποίημα του Γ. Δροσίνη, μελοποιημένο, κάντε κλικ στον σύνδεσμο: https://youtu.be/kZd4XYtJnMg?
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] Για την πλήρη ιστορία της Ελβετίδας Αθλήτριας, Γαβριέλας Άντερσεν, κάντε κλικ στον σύνδεσμο: https://www.mixanitouxronou.
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήσει…» (Β’ Τιμ. 2, 3-5)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ακόμα κι’ αν κανείς αγωνίζεται αθλητικά… δεν στεφανώνεται νικητικά, αν δεν αθλήσει νόμιμα…
* * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, απαντώντας -τρόπον τινά- στις νοητικές μας ‘ενστάσεις’ και τους ‘σκανδαλισμούς’ των ανθρώπων γενικά, για την δήθεν ‘αδιαφορία’ του Θεού αντίκρυ στην αδικία που επικρατεί στην γη… και τις σκληρές δοκιμασίες και οιμωγές των «φτωχών και καταφρονεμένων» αυτού του μάταιου κόσμου… συνήθιζε να λέει: «Παιδί μου, πάσχεις και βασανίζεσαι… όντας χρεωμένος με αμαρτίες και πάθη; Ε, τότε, ξοφλάς όλα τα πνευματικά σου χρέη και καθαρίζεις την ψυχή σου για να εισέλθει φωτεινή στην Βασιλεία του Θεού! – Υποφέρεις και ταλαιπωρείσαι… όντας ανυπόχρεος από πνευματικά χρέη; Τότε, όχι απλώς εισέρχεσαι στην Βασιλεία του Θεού… αλλά και στεφανώνεσαι αιώνια από τον Δίκαιο Κριτή, που ανταμοίβει πλούσια κάθε υπομονή!».
Πριν από 43+ χρόνια -λαϊκός ακόμα- είχα βρεθεί για πολλοστή φορά, μαζί με μια παρέα συμφοιτητών μου, στο Ασκητήριο του Αγίου Παϊσίου. Συζητώντας με τον Άγιο Γέροντα διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν ως νέους, κάποια στιγμή ‘περάσαμε’ κι’ από την αδικία που επικρατεί στον κόσμο, επιμένοντας με στόμφο στο ‘σκανδαλώδες’ ερώτημα: «γιατί ο Θεός, ‘ανέχεται’ την άδικη υπερίσχυση του αδίκου και των αδικητών επί των αδικουμένων… παρ’ ότι έχει την δύναμη να εμποδίσει το κακό στον κόσμο…;! Κι’ ακόμα, πού φαίνεται η Αγάπη και η Δικαιοσύνη του Θεού… όταν βρέφη, νήπια, παιδιά, νέοι πεθαίνουν άκαιρα… πριν προλάβουν να ζήσουν και μεγαλώσουν…;!».
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο (του… σκανδαλισμού μας, από την ‘σιωπή’ και ‘απραξία’ του Θεού μπροστά στην αδικία του κόσμου…) αναφέρθηκα προσωπικά και σε άλλη ‘ευδοκία’ του Θεού: επέτρεψε -αν και μπορούσε να το αποτρέψει- τον καιρό της Ενανθρώπησης του Υιού Του, να σφαγιασθούν -αντί του Χριστού- τόσα αθώα βρέφη και νήπια, από τον βασιλιά Ηρώδη! Με έντονα ‘θιγμένο αίσθημα δικαιοσύνης’ μέσα μου, ζητούσα από τον Άγιο του Θεού να μας δώσει ‘εξηγήσεις’ για την γενοκτονία της Βηθλεέμ! Ο Άγιος Παΐσιος άκουγε σιωπηλά τις ενστάσεις μου, συνεχίζοντας το εργόχειρό του (έφτιαχνε σταυρουδάκια) και υπομειδιώντας αινιγματικά… σαν νά ΄χε ‘κάτι άλλο’ στον νου του!…
Όταν, πια τελείωσα, την υπερασπιστική ‘αγόρευσή’ μου υπέρ των αδικοσφαγμένων από τον Ηρώδη βρεφών και νηπίων της Βηθλεέμ… ο Άγιος Παΐσιος έπαυσε το εργόχειρό του, σήκωσε το βλέμμα του κάπου ψηλά στον ουρανό κι’ άρχισε να λέει: «Αλήθεια, βρε παληκάρια; εσείς βλέπετε ‘αδικοχαμένα σφαχτάρια’ στα λασπωμένα σοκάκια της γης…;! Γιατί εγώ βλέπω στον Ουρανό κάτι άλλο: αμέτρητα χρυσοφορεμένα αρχοντόπουλα μέσα στο ανέσπερο Φως… να δοξολογούν ευτυχισμένα τον Χριστό και να χορεύουν χαρούμενα γύρω από τον Θρόνο του Θεού, μαζί με όλους τους Αγγέλους και τους Αγίους! Αν τότε δεν είχαν θυσιαστεί για τον Χριστό… πόσα απ’ αυτά θα σώζονταν;! Τώρα, χωρίς νά’χουν κουραστεί και ματώσει σε ισόβιο αγώνα με τους δαίμονες… δοξάζονται αιώνια!».
Και συνέχισε: «Ο Χριστός είναι η ‘προσωποποίηση’ της Αγάπης, της Ευσπλαχνίας και της Δικαιοσύνης! Θα ήταν ποτέ δυνατό… να μην ‘εκδικηθεί’ τους αδικημένους και περιφρονημένους… τους φτωχούς και πεινασμένους…. τους θλιμμένους και πικραμένους τους συκοφαντημένους και καταδιωγμένους αυτού του κόσμου…;! Ειδικά τα παιδάκια, που βασανίζονται και υποφέρουν άδικα από ασθένειες, πόνους, στερήσεις… και φεύγουν άωρα και βασανισμένα από τον παρόντα κόσμο, ακριβώς επειδή έχουν αδικηθεί σε αυτή τη ζωή, έχουν να λάβουν από τον Χριστό… πλούσιες ανταμοιβές των κόπων και πόνων που έχουν υπομείνει: τα αιώνια και άφθαρτα πνευματικά αγαθά του Παραδείσου…!
Είχαμε μείνει αποσβολωμένοι! Ποτέ δεν πέρασε από το γήινο μυαλό μας, το δήθεν ‘επαναστατικό’ και ‘υπερασπιστικό’ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ότι: τα βρέφη και νήπια της Βηθλεέμ που σφαγιάστηκαν από τον Ηρώδη… ή κάθε άλλο λογικό πλάσμα που αδικείται και υποφέρει στη γη, ή παιδάκι που δεν προλαβαίνει να ζήσει και χαρεί σε αυτό τον κόσμο…, κάτι που εμείς θεωρούμε ως… ‘κατάφορη αδικία’, ένας Άγιος του Θεού το αξιολογεί εντελώς διαφορετικά, όπως όντως είναι: ως… υπέρτατο πνευματικό πλουτισμό! Μετά απ’ αυτό, χαμηλώσαμε τα μάτια με ταπείνωση… και ευγνωμοσύνη στον Θεό και στον Άγιό Του, που μας διόρθωσε τόσο υπέροχα τον εσφαλμένο λογισμό!
