Πίσω απ’ τους φερέλπιδες ήχους των σειρήνων πυρόσβεσης…
…και μπροστά στ’ απελπιστικά αποκαΐδια, που άφησε στο πέρασμά της η Οικολογική αδιαφορία-ανευθυνότητα… και η Εμπρηστική ασυνειδησία…!
Από την οικολογική ευσυνειδησία κι’ ευαισθησία των Αγίων Πατέρων μας, δύο ‘υποθήκες ζωής’… σαν ‘καθρέπτες’, για να κοιταχτούν μέσα τους οι βεβαρυμένες ενοχικά συνειδήσεις μας:
α) «Στα έσχατα χρόνια, οι άνθρωποι θα δυστυχήσουν… γιατί δε θ’ αγαπούν τα δένδρα!…» (Άγιος Ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός, +1779),
β) «Ακόμα κι’ ένα φύλλο δένδρου… αν κόψει χωρίς λόγο ο άνθρωπος, είναι αμαρτία και προσβολή στον Θεό!…» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, +1930).
Η πυροκαυστική λαίλαπα εις βάρος της Φύσης, κυρίως, αλλά και πολλών περιουσιών… που σάρωσε κι’ εφέτος ανελέητα την πατρίδα μας, λίγες ημέρες πριν (κατά τόπους, καίγοντας ακόμα…), μας κάνει πάλι βωβούς παρατηρητές μιας φρικτής ‘θεομηνίας’…! Αναλογιζόμαστε… ατομικά ή συλλογικά, σιωπηλά ή έκφωνα, ‘ποιός φταίει’, έτοιμοι να ρίξουμε το «λίθο του αναθέματος» ‘κατά παντός υπευθύνου’…! Κατά παντός…; Σχεδόν. Για την ακρίβεια, ‘κατά παντός’ ΑΛΛΟΥ… πέρα κι’ εκτός από τον ‘τέλειο’, ‘ανεύθυνο’ κι’ ‘ανένοχο’ εαυτό μας!…
Υπάρχει ένας πλασματικός ‘εγωκεντρισμός’ αγαθός, που είν’ απόρροια μετάνοιας και ταπεινής αυτοσυνειδησίας… κι’ ευλογείται από τη Χάρη του Θεού, συναντάται δε αποκλειστικά ή κυρίως στους Αγίους της Εκκλησίας μας! Υπάρχει ακόμα -σε διαμετρική αντίθεση με τον πρώτο- ένας άλλος, πραγματικός Εγω-κεντρισμός, που είναι κάκιστος… γιατί συνιστά απόρροια αλαζονείας κι’ αμετανοησίας, κι’ απαντάται σε κάθε άνθρωπο που δεν έχει ακόμα ‘αγγιχτεί’ από τη Θεία Χάρη… ώστε να ‘ενεργοποιηθεί’ εντός του ο άγιος «φόβος του Θεού» κι’ η ‘οσία ευσυνειδησία’ των Χριστολατρών…!
Με τον υπερήφανο Εγω-κεντρισμό [ 1 ], ο άνθρωπος του κόσμου στέκει αποστασιοποιημένος, πνευματικά και συναισθηματικά, από κάθε εφάμαρτο και κακό που συμβαίνει γύρω του, εξαπολύοντας κατηγορίες ενάντια στους ‘κακούς κι’ αμαρτωλούς’ που το διενεργούν! Αποποιείται ‘αυτο-δικαιωτικά’ κι’ ‘αυτο-αμνηστευτικά’ κάθε δικό του μερίδιο ευθύνης… προσπαθώντας μόνο να κατοχυρώσει, αποδείξει και υπογραμμίσει την προσωπική του ανένοχη κι’ αψεγάδιαστη ‘τελειότητα’!
Με τον ταπεινό ‘εγωκεντρισμό’ [ 2 ] ο άνθρωπος του Θεού, ελέγχοντας το περιρρέον κακό και την αμαρτία… αγκαλιάζει με συμπάθεια κι’ ευσπλαχνία τους ‘κακούς κι’ αμαρτωλούς’, σκεπτόμενος ‘αυτο-μεμπτικά’ και θεωρώντας τον εαυτό του αποκλειστικά υπεύθυνο (ή, στη χειρότερη των περιπτώσεων, αναλογικά συνυπεύθυνο) για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, ζητώντας ταπεινά από τον Θεό και τους ανθρώπους, συγχώρηση γι’ αυτή την ‘υπαιτιότητα’…!
Ωστόσο, μια στενή συνάρτηση ‘αιτίας-αποτελέσματος’ (…) φαίνεται ότι διασυνδέει τα ‘δρώμενα’ και τα ‘αντιδρώμενα’ αυτού του δυστοπικού κόσμου. Ανάμεσα στη ‘στάση’ και ‘δράση’ του ανθρώπου εναντίον του Θεού και της Φύσης [ 3 ] που Αυτός δημιούργησε… και στην ‘αντί-σταση’ κι ‘αντί-δραση’ της Φύσης ενάντια στον άνθρωπο που την προσβάλλει, μια ‘ανταγωνιστική’ αλληλεπίδραση ‘θύτου-θύματος’ συσσωρεύει κι’ εκτονώνει δεινή οργή έναντι αλλήλων…, γεγονός που διασαλεύει την Πλαστουργική αρμονία της Κτίσεως!
Έτσι, οι πυρκαγιές στη Φύση (όταν δεν οφείλονται σε εμπρησμό, από χέρι ανθρώπινο, εξαιτίας πλήθους κακουργηματικών σκοπιμοτήτων…), δεν είναι κάτι που οφείλεται σε ατυχή ‘τυχαιότητα’ ή συγκυριακές ‘συμπτώσεις’. Είναι το αναμενόμενο κι’ αναπόφευκτο κακό αποτέλεσμα της διαταραγμένης σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο-κτίσμα και τον Κτίστη-Θεό…, γεγονός που μετακυλίεται ως ‘συγκρουσιακή δυσαρμονία’ και οικολογική καταστροφή… στο πεδίο των σχέσεων του ανθρώπου με τη Φύση-Κτίση του Θεού…!
Άρα, η προφανής σχέση ‘αιτίας-αποτελέσματος’ ανάμεσα στη ‘δράση’ του ανθρώπου κατά της Φύσης… και την αντίστροφη ‘αντί-δραση’ της Φύσης, δε στοιχειοθετεί ‘εκδίκηση’ Θεού! Τα όποια καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της δυσαρμονίας, συνιστούν… ‘αυτεπάγγελτη’ ενεργοποίηση του Φυσικού και Πνευματικού νόμου, για την εκτόνωση της συσσωρευμένης έντασης… και την κατευναστική εξισορρόπηση των πνευματικών ανισορροπιών…!
Η μόνη ‘δράση’ που θα μπορούσε ν’ αλλάξει δραστικά την κατάσταση και να συγκινήσει τον Θεό, αμβλύνοντας συγχωρητικά την παιδευτική πρόθεσή Του, θα ήταν… αν σκεφτόμασταν όπως οι Άγιοί μας: «Χριστέ μου, ΕΓΩ και οι αμαρτίες ΜΟΥ είμαστε οι ΜΟΝΟΙ υπεύθυνοι αυτής της παιδευτικής μας παραχώρησής Σου! Εξ αιτίας μου βασανίζονται τόσα αθώα λογικά κι’ άλογα πλάσματά Σου! Συγχώρησέ με, Κύριε, και παύσε το κακό… που η αμαρτία κι’ η αμετανοησία μου έχει προκαλέσει!». Και τότε ο Θεός θα έπαυε αμέσως το κακό… κατανεύοντας στην ταπεινή ικεσία των μετανοούντων δούλων Του!
Μια μακρινή ανάμνηση 50+ ετών από ένα σχολικό βιβλίο, ιστορεί τον ήρωα της ιστορίας (τον Γιάννη) να περπατάει αμέριμνος για το σπίτι του, μετά από την άσκοπη κι’ αχρείαστη κοπή ενός δένδρου! Εκεί, λοιπόν, που ο ασυνείδητος ξυλοκόπος βαδίζει ανέμελος και καμαρωτός… ακούει μια ‘αέρινη’ φωνή (της ‘απενοχοποιημένης’ συνειδήσεώς του) να τον ρωτάει ελεγκτικά:
– «Γιάννη, γιατί έκοψες το δένδρο…; γιατί…; γιατί…;!»
– «Αέρας θά΄ναι…» λέει ο Γιάννης, και περπατεί…
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από τον άγιο βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Φανταστικό ‘σκηνικό’ μέσα σε έναν υπερήφανο και αλαζόνα ανθρώπινο νου: Όλο το σκοτεινό σύμπαν γύρω από μένα… κι’ εγώ -ο φωτεινός και τέλειος!- στο κέντρο του συμπαντικού σκότους, να το… φωτίζω και νοηματίζω με την υπέρλαμπρη τελειότητά μου!…
————————————
[ 2 ] Ρεαλιστικό ‘σκηνικό’ μέσα σε έναν ταπεινόφρονα και θεοειδή νου, όπως ο νους των Αγίων: η ανθρωπότητα όλων των αιώνων γύρω μου… και στη μέση εγώ, ο άθλιος και αμαρτωλός, να την… σκοτίζω κι’ αμαυρώνω, επιπλέον, με τις αμαρτίες και τα πάθη μου!…
————————————
[ 3 ] «Πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν…» (Ρωμ. 8, 22)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Όλη η Δημιουργία του Θεού -άλογα ζώα και φυτά, πανίδα και χλωρίδα- υποφέρει αναστενάζοντας μέχρι τώρα, μαζί με τους λογικούς ανθρώπους, κάτω από τις τραγικές επιπτώσεις της αμαρτίας στον κόσμο…!
