Η Κυριακή ‘του Παραλύτου’ (3η Κυριακή μετά το Πάσχα) είναι μία από τις εορτές του Πεντηκοσταρίου, που επιλέχτηκαν από την Μάννα-Εκκλησία για να μας θυμίζουν, ότι: πέραν της φυσικής μας παρακμής (γήρατος) και της βιολογικής μας ευπαθείας (τρεχουσών ασθενειών), ένα πλήθος κινδύνων -όπως λ.χ. η παραλυσία όλου του σώματος ή κάποιων μεμονωμένων μελών- μπορεί να διασαλεύσει τις ψυχοσωματικές μας ισορροπίες μερικώς ή γενικώς ανατρέποντας την ‘ευτυχία’ που χτίσαμε (αφελώς) στο ‘σεισμογενές’ έδαφος της ευμετάβολης υγείας! Γιατί, η Ευτυχία… είναι ένα ‘κεφάλαιο’ που αξίζει να επενδύσει κανείς επάνω σε πιο σταθερές ‘χρηματιστηριακές’ αξίες… και να χτίσει επάνω σε πιο ‘αντισεισμικά’ θεμέλια, απ’ αυτά της υγείας…!
Η συμπτωματολογία της φθοράς, σε όλα τα επίπεδα της έμβιας ζωής μας, δεν παύει ποτέ να ‘τρέχει’ (ακόμα κι’ όταν είμαστε… ή απλά νοιώθουμε πως είμαστε υγιείς κι’ ακμαίοι!) στην κατωφέρεια μιας παρακμαστικής μας αποδόμησης. Βλέποντας τον πρόσκαιρο ‘οίκο της ψυχής’ μας ν’ αποδομείται συνεχώς… θυμόμαστε, ότι: αν και ως όντα ‘Θεο-συγγενή’ (κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού πλασμένα) έχουμε ψυχές αθάνατες…, ως έμβια όντα είμαστε πλάσματα θνησιγενή… με ημερομηνία λήξης! Και κατανοούμε τότε, ότι ο βίος είναι σύντομος και πρέπει να βιαστούμε, να βρούμε τρόπο διά-βασης: από την υπαρξιακή ‘εκμηδένιση’ του βιολογικού τερματισμού μας… σε μια άλλη, μετα-βιολογική προοπτική αθάνατης και ατελεύτητης ζωής…!
Η συμβουλή του Χριστού προς τον Παραλυτικό της Βηθεσδά (Ιωάν. 5, 1-15), αμέσως μετά την θαυματουργική θεραπεία του τελευταίου, ενέχει έναν σαφή υπαινιγμό, ότι: η αιτία της 38ετούς παραλυσίας του, δεν ήταν μια φυσική φθορά της σάρκας, από εκείνες που ακολουθούν σαν ‘σκιά’ την βιολογική, παρακμάζουσα φύση μας! Ήταν μια ‘μεταφυσική’ αιτιότητα ενός εφάμαρτου βίου, που είχε διέλθει ο άνθρωπος εκείνος, προτού να παραλύσει! Η δε ψυχο/σωματική παραλυσία του, απέρρευσε ως ένα βαρύ παιδαγωγικό ‘επιτίμιο’ του Θεού στην εφάμαρτη κι’ αμετανόητη -μέχρι τότε- ζωή του:
«Ίδε υγιής γέγονας! μηκέτι αμάρτανε… ίνα μη χείρον σοί τι γένηται»!
(Ιωάν. 5, 14)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Πρόσεχε καλά, θεραπεύτηκες· από δω και πέρα μην αμαρτάνεις… για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο!…
Οι ψυχο/σωματικές ασθένειες των ανθρώπων προέρχονται από διάφορες αιτίες, οι περισσότερες των οποίων είναι φυσιολογικές… ως φυσική απόρροια των μεταπτωτικών παθολογιών της εύθραυστης ανθρώπινης φύσης. Ακόμα, μπορούν νά’ναι κι’ ατυχηματικές (οφειλόμενες σε ατυχήματα που αλλάζουν δραστικά τα δεδομένα της ζωής μας) αλλά και παιδαγωγικές, από τον Θεό, που οφείλονται δηλ. σε πνευματικές αιτίες της ζωής εκείνων που νοσούν απ’ αυτές. Είναι τα ‘οψώνια της αμαρτίας’ [ 1 ] και συνιστούν μια παιδευτική παραχώρηση της Αγάπης του Θεού. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες ‘ασθένειες- αθλήματα’ που ‘διοργανώνει’ η Θεία Πρόνοια, για να προσφέρει ευκαιρίες Πνευματικής άθλησης [ 2 ] σε ανθρώπους που ήδη αγωνίζονται Θεάρεστα, αλλά και υποδείγματα πνευματικής αγωνιστικότητας… σε όλους εμάς!
Στον αντίποδα της ακούσιας παραλυσίας -όπως αυτή του Παραλύτου της Ευαγγελικής περικοπής- βρίσκεται μια άλλη, εκούσια ακινησία… που είναι θείο Δώρο και συνιστά απόρροια βίου εναρέτου και ασκητικού. Αυτή η ακινησία (προς το ηθικό κακό…) αφορά την αρνητική ‘στάση’ της ψυχής και των αισθήσεων του ανθρώπου, απέναντι στα δελεάσματα της περιρρέουσας αμαρτίας! Όλο δε αυτό, παραπέμπτει σε μια εκούσια ηθική αυτοδέσμευση της ψυχής, προς αποφυγή της αμαρτίας – μια πράξη, που είναι ισοδύναμη του πνευματικού ηρωϊσμού… και άξια αιωνίων επαίνων και βραβείων!
ΑΚΙΝΗΣΙΑ προς την αμαρτία, λοιπόν! Μια ‘κατάσταση’ πνευματικότητας που αντιστοιχεί στην ηθική τελειότητα των Αγγέλων και των Αγίων της ‘Θριαμβεύουσας’ Εκκλησίας τ’ Ουρανού, που έχουν περιέλθει σε κατάσταση ατρεψίας προς το ηθικό κακό, δηλ. πνευματικής απτωσίας τους. Σε αυτό το χαρισματικό επίπεδο, εμπίπτουν -κατ’ εξαίρεση της Προνοίας και Αγάπης του Θεού- και κάποιοι Άγιοι της ‘Στρατευομένης’ Εκκλησίας της γης! Αυτοί, έχοντας νεκρωθεί για την αμαρτία… [ 3 ] κι’ έχοντας καθαρθεί πλήρως από τα πάθη, έφτασαν στην τελειότητα της Θείας Δωρεάς, ώστε να τους έχει χαρισθεί από τον Θεό η κατάσταση του ΔΟΞΑΣΜΟΥ, δηλ. της ΘΕΩΣΕΩΣ… και, άρα, της εντελούς απτωσίας στο ηθικό κακό… πριν ακόμα αποβιώσουν!
ΔΥΣΚΙΝΗΣΙΑ προς την αμαρτία… είναι ‘κατάσταση’ πνευματικότητας, που αντιστοιχεί στην γενναία αγωνιστική προαίρεση των Χριστολατρών της ‘Στρατευομένης’ Εκκλησίας της γης, που τείνουν προς την τελειότητα… αλλά δεν την έχουν κατακτήσει ακόμα πλήρως! Αυτοί οι αθλητές της ευσεβείας, βρίσκονται σε κατάσταση ΦΩΤΙΣΜΟΥ… εφόσον έχουν ήδη καθαρθεί -σχεδόν- από τα πάθη, αλλ’ υπολείπονται ‘κατά τι’ από την τελειότητα… στην οποία θα περιέλθουν ανεπιστρεπτεί -με την Χάρη του Θεού- κατά την στιγμή της αναχωρήσεώς τους, από τον παρόντα επίγειο κόσμο, προς την ουράνια και υπερκόσμια Βασιλεία του Θεού.
ΕΥΚΙΝΗΣΙΑ προς την αμαρτία… είναι μια άλλη ‘κατάσταση’ πνευματικής ζωής, που αντιστοιχεί στην μέτρια αγωνιστική διάθεση των περισσοτέρων Χριστιανών, που αγωνίζονται μεν… αλλ’ υποτονικά, κατά της αμαρτίας και των παθών τους. Έτσι, από αδυναμία πνευματική ‘φλερτάρουν’ και προς την αμαρτία! Αυτοί, βρίσκονται ακόμα στο επίπεδο της ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ… κατά την οποία, πέφτουν (εν αγνοία… ή και εν γνώσει) από αδύναμη αντίστασή τους στην αμαρτία… και σηκώνονται με την μετάνοια… ξαναπέφτουν από αδυναμία… και ξανασηκώνονται με την μετάνοια… ελπίζοντας ότι το τέλος του αγώνα (δηλ. η στιγμή του βιολογικού τους τερματισμού) θα τους βρει σε κατάσταση μετανοίας και εγέρσεως από την πτώση… ώστε να μπορούν να ελπίζουν στο έλεος του Θεού… και την σωτηρία των ψυχών τους!
ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ από τα αμαρτωλά πάθη… είναι η ‘κατάσταση’ εκείνη της απόλυτης παραίτησης από κάθε έννοια και προσπάθεια πνευματικού αγώνα, όπου καταντά (ψυχικά & σωματικά) ένας άνθρωπος που υποδουλώνεται στα πάθη! Έχοντας υποστεί την ‘νευροτοξίνη’ της αμαρτίας, η ψυχή παραλύει στην εθιστική ‘τοξικότητα’ των παθών! Όπως ο Παραλυτικός της Βηθεσδά, εγκλωβίζεται σε μια κατάσταση πλήρους ηθικής αιχμαλωσίας κι’ εντελούς παθολογικής παραλυσίας του… έχοντας ‘συνουσιασθεί’ με τους δαίμονες, που γίνονται πλέον φρικτοί βασανιστές του! Η ‘κατάποση’ από ψυχο/σωματικά πάθη που ζητούν… αλλά δε βρίσκουν ικανοποίηση, και γι’ αυτό ‘ξεσκίζουν’ από μέσα τον άνθρωπο, προοιμιάζει τον επερχόμενο αιώνιο θάνατο… της αθάνατης ψυχής!…
«Την ψυχήν μου, Κύριε, εν αμαρτίαις παντοίαις και ατόποις πράξεσιν δεινώς παραλελυμένην, έγειρον τη Θεϊκή Σου επιστασία, ώσπερ και τον Παράλυτον ήγειρας πάλαι, ίνα κράζω σεσωσμένος· Οικτίρμον, δόξα Χριστέ τω κράτει Σου.»
(Από την υμνολογία της Κυριακής του Παραλύτου)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κύριε, την ψυχή μου, που έχει περιέλθει σε δεινή παραλυσία εξαιτίας των κάθε λογής αμαρτιών και απαράδεκτων έργων που διέπραξα, ανόρθωσέ την με την Θεϊκή Σου δύναμη, όπως κάποτε ανόρθωσες τον Παράλυτο, ώστε, έχοντας σωθεί, να κραυγάζω δοξαστικά· Εύσπλαγχνε Χριστέ, δόξα στην παντοδυναμία Σου!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος…» (Ρωμ. 6, 23)!
———————————
[ 2 ] Η περίπτωση του μακαριστού Κωνσταντίνου Μηλίτσου, που ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης θεράπευσε από την Παραλυσία του, ενδεικτικά… και για λίγη μόνο ώρα, είναι χαρακτηριστική της προνοίας και ευδοκίας του Θεού, να χαριτώνει ήρωες της υπομονής…! [ Βλέπε σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?
———————————
[ 3 ] «Εμοί, κόσμος εσταύρωται… καγώ τω κόσμω!…»
(Γαλ. 6, 14).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: (Εξαιτίας της αγάπης μου για τον Χριστό) ο κόσμος, για μένα, έχει σταυρωθεί κι’ έχει πεθάνει… όπως κι’ εγώ για τον κόσμο…!
