Μια φράση-απόσταγμα της λαϊκής μας σοφίας, που εκφράζει με τρόπο συνοπτικό και ‘κωδικοποιημένο’ σε αλληγορία, την ποιητική προσέγγιση δύο εννοιών: της πατρίδας και της ξενητειάς! Αυτές οι φαινομενικά αντίθετες έννοιες, μολονότι εκκινούν -η πρώτη (πατρίδα) ως επίγεια αφετηρία και η δεύτερη (ξενητειά) ως επίγειος προορισμός- βαίνοντας αρχικώς παράλληλα, αρχίζουν ακολούθως να συγκλίνουν ολοένα προς άλληλες, έως ν’ ανταμώσουν και ‘ταυτιστούν’ κάπου/κάποτε στα όρια του εγκόσμιου χωροχρόνου, για ν’ ατενίσουν απ’ εκεί μαζί την μία και μόνη αληθινή πατρίδα: την Ουράνια Βασιλεία του Χριστού, πέρα… στην «αβράδιαστη μέρα» της ‘άλλης όχθης’!… [ 1 ]
Η ανωτέρω φραστική ‘κωδικοποίηση’ της έννοιας ‘πατρίδα’, ανάγει την… ‘καταγωγή’ της σ’ έναν ποιητικό στίχο του προχριστιανικού Λατίνου ποιητή, Πακούβιου Μάρκου (Marcus Pakuvius, 220 – 130 π.Χ). Η εν λόγω ποιητική διατύπωση, σημαίνει περίπου αυτό: «Όπου είσαι ευτυχισμένος… εκεί είναι η πατρίδα σου!». Δηλαδή, κάθε άνθρωπος μπορεί να διάγει ευτυχισμένος τον εφήμερο βίο του, οπουδήποτε πάνω στην γη… εγκαταβιώνοντας σε μια πατρίδα, όπου αρχικά φυτεύτηκε… ή αργότερα μεταφυτεύτηκε, και ζει εκεί. Αγαπά την νέα πατρίδα της προσφυγής του και τους εντόπιους ανθρώπους της τόσο, όσο και την πατρίδα προέλευσης και τους εκεί συμπατριώτες του!
Οι άνθρωποι, είμαστε όντα… ‘φερέοικα’ (δηλαδή, ‘φέρουμε τον οίκο’ μας, κουβαλάμε το σπίτι μας, όπως η χελώνα, το σαλιγκάρι κι’ ο σκαντζόχοιρος μεταφέρουν την ‘σκηνή’ τους παντού, όπου κι’ αν βρεθούν)! Η «πανταχού της γης» μεταναστευτική διασπορά της Ρωμηοσύνης μας… έχει μετοικίσει τους Ρωμηούς σε όλα τα μήκη και πλάτη της Οικουμενικής ανθρωπότητας. Από την Βόρεια Ευρώπη… ως την Νότια Αφρική, από την εγγύς Ανατολή… μέχρι την άπω Ανατολή, κι’ από την Αμερική… ως την Αυστραλία, όπου έχουν μετεγκατασταθεί κι’ αφομοιωθεί εθνολογικά οι συνέλληνες αδελφοί μας, έχουν ριζώσει κοινωνικά, έχουν βλαστήσει πνευματικά κι’ έχουν ανθίσει δημιουργικά… μετα-λαμπαδεύοντας τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό ως φλόγα… που δεν πρέπει να σβηστεί! [ 2 ]
Ωστόσο, το αληθινό μας ‘σπίτι’ δεν είναι… ούτ’ εγκόσμιο, ούτ’ επίγειο, ούτε υλικό… ούτε χειροποίητο! Είναι υπερκόσμιο, επουράνιο, πνευματικό κι’ αχειροποίητο… [ 3 ] και μας περιμένει στην αληθινή πατρίδα (Βασιλεία του Θεού) να το κατοικήσουμε οριστικά, χωρίς άλλες, περαιτέρω μετακομίσεις…! Το ‘σπίτι’ μας είναι… η αγαπητική μας ‘σχέση’ με τους άλλους, και κυρίως με τον Ένα Άλλον: την κατ’ εξοχήν Προσωπική Ετερότητα του ζώντος Θεού, του Ουράνιου Πατέρα μας, στη σύνδεση με τον Οποίον είθε να βρούμε όλοι, βαθιά μέσα μας, την πλήρη κατανόηση της εγκόσμιας παροικεσίας μας… και την αποκάλυψη του υπερ-κόσμιου, μετα-βιολογικού προορισμού μας…! [ 4 ]
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Ο γνωστός Νεοέλληνας Ποιητής Γ. Δροσίνης, στο ποίημά του «Τί λοιπόν…;» ζωγραφίζει, με λέξεις που ‘απηχούν’ βαθειά βιωματική ενάργεια, το γλυκό όραμα της αιώνιας εν Χριστώ ζωής, όπως αυτό ξεδιπλώνεται παραμυθητικά στο Ιερό Ευαγγέλιο της Χριστιανικής μας Πίστης και στην Αγιοτόκο Παράδοση της Ορθόδοξης Ανατολής! Ας απολαύσουμε την ζωηρή ‘απεικόνιση’ της αιωνιότητας, μέσα απ’ τους στίχους του, που μας προσκαλούν σε υπαρξιακό συμπροβληματισμό:
« Τί, λοιπόν;! Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;!
Κι’ απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;!
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;!
Κι’ αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;!
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;!
Τίποτ’ άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί, που σκορπιέται και λιώνει;!
Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ τους τάφους ανθίζει;!
Κι’ ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ΄ τον θάνατο αρχίζει;!
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα…;!
Κι’ αντί νά΄ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;!
Μήπως είν’ η αλήθεια στον θάνατο
κι’ η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;!
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι’ είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;! »
(Βλέπε μελοποιημένο το υπέροχο ποίημα του Γ. Δροσίνη: https://youtu.be/kZd4XYtJnMg?
—————————————
[ 2 ] «Το Πνεύμα μη σβέννυτε!» (Α΄ Θεσσαλ. 5, 19)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μην αφήσετε να σβηστεί η αναμμένη φλόγα του Πνεύματος… Μεταλαμπαδέψτε την!
—————————————
[ 3 ] «Οίδαμεν… ότι, εάν η επίγειος ημών οικία του σκήνους καταλυθή, οικοδομήν εκ Θεού έχομεν, οικίαν αχειροποίητον αιώνιον εν τοις ουρανοίς…» (Β΄ Κορ. 5, 1)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γνωρίζουμε καλά ότι, αν η επίγεια κατοικία της ψυχής, το σώμα μας, σαν προσωρινή σκηνή που είναι… διαλυθεί κατά τον βιολογικό μας θάνατο, έχουμε άλλη ‘οικοδομή’ ετοιμασμένη από τον Θεό, ‘οικία’ που δεν την έχουν κατασκευάσει ανθρώπινα χέρια (δηλ. το αθάνατο και ένδοξο σώμα, που θα λάβουμε κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας), και η οποία θα παραμένει αιώνια στους Ουρανούς…
—————————————
[ 4 ] «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν…» (Εβρ. 13, 14)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Δεν έχουμε στον εφήμερο αυτό κόσμο, ‘δικό μας’ τόπο για να ριζώσουμε… αλλ’ αναζητούμε τον μελλοντικό κόσμο και την μόνιμη πατρίδα μας, όπου θα πάμε να ζήσουμε παντοτινά.
