Ονειρεύομαι έναν Κόσμο… όπου κανένα παιδάκι δεν κοιμάται νηστικό!
«Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει… είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη!» [ 1 ]
Μέσα στα βαθιά ονειρικά της ψυχής μας, εκεί όπου όλα τα ‘αισθητά’ συνορεύουν, συμπλέκονται και συνυφαίνονται με τα ‘υπεραισθητά’ (…), ο παχύς ρεαλισμός του παρόντος κόσμου λεπτύνεται σαν αχνός…! Κι’ όταν εξαχνωθεί τελείως, τόσο… που η ύλη γίνεται αέρινη και διαπερατή, φαίνεται ξαφνικά μπροστά μας ανοιχτή η πύλη της ‘χώρας των ονείρων’: μια περιοχή ‘εγκλωβισμένης’ συνειδητότητας, που εκτείνεται ανάμεσα στην αισθητηριακή εμπειρία κι’ αντίληψη του κόσμου τούτου… και την άϋλη πνευματική ζωή ενός άλλου κόσμου…! Και τότε, χωρίς να κατανοούμε πως, νοιώθουμε ότι -κάπως- μας αποκαλύπτεται ομιχλωδώς… «ως εν εσόπτρω και αινίγματι» (Α΄ Κορ. 13, 13) η Χώρα του ανεσπέρου Ηλίου… όπου όλα (τα καλά μόνο!) μπορούν να συμβούν… και συμβαίνουν!
Το «όμμα της καρδίας μου» [ 2 ] είδε απόψε μέσα σ’ ένα θάμβος ονειρικό -ανάμεσα στον λιγοστό ύπνο της καλογερικής ανάπαυσης… και στην μεσονύκτια αγρύπνια- μια δόλια μάννα μόνη… που έχει αγκαλιάσει με τις φτερούγες της τα ‘κλωσσόπουλά’ της, και προσπαθεί να τα γλυκοκοιμίσει νηστικά… λέγοντάς τους ένα (αληθινό) παραμύθι, για μια χώρα μακρινή -πέρ’ από ΄κει που ανατέλει ο Ήλιος- όπου όλα τα παιδάκια έχουν γάλα και ψωμί και μέλι… και κανένα δεν κοιμάται νηστικούλι ποτέ, για να… ξεχάσει, με τον ύπνο, την πείνα του! Και τα θεονήστικα ‘κλωσσόπουλα’ να ρωτούν και ξαναρωτούν με ματάκια που λαμπύριζαν από δάκρυα κι’ ενθουσιασμό: «Αλήθεια… μάννα;! Εκεί… έχει πάντα γάλα και μέλι και ψωμί…;! -Ας κοιμηθούμε, μάννα, να πάμε κι’ εμείς εκεί… να χορτάσουμε…»! Και κοιμήθηκαν αγκαλιασμένα -κλώσσα και πουλιά- για να ξυπνήσουν στον Παράδεισο…
Με ρωτούν συχνά: γιατί αντιχαιρετίζω πάντα -ακόμα και τα χαρούμενα μηνύματα που λαμβάνω- μ’ ένα προσωπάκι δακρυσμένου παιδιού…;! Και απαντώ: γιατί το ‘παιδί’ που κρύβουμε όλοι μέσα μας -άρα, κι’ αυτό που κρύβω ακόμα κι’ εγώ ο ΚΑΚΟγηρος- δεν μπορεί ν’ αντικρύζει αδάκρυτα τους περιρρέοντες πόνους των ασθενών κι’ αναγκεμένων… και μάλιστα των βρεφών-νηπίων-παιδιών! Έτσι, μέσα από μυστικές και απόρρητες ‘διαδρομές’ του πνεύματος, που ακολουθούν οι προσευχόμενες ψυχές, με πλατειά νοερή συναντίληψη… και βαθειά καρδιακή ΕΥΧΗ… «υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονουμένης, ελέους Θεού και βοηθείας επιδεομένης…» [ 3 ] η ‘σκληροκαρδία του ενήλικα’ μέσα μου, θρυμματίζεται σε σκόνη… ώσπου γίνεται αφράτο χώμα ‘μητρικής’ συνταύτισης… και συμπαθούς ενσυναίσθησης… προς ό,τι αναγκεμένο, πλάσμα λογικό ή άλογο! [ 4 ]
«Αρνούμαι να γελάσω… όταν μια (λιμοκτονούσα) κόρη 30 ετών, που έχω μπροστά μου, ζυγίζει μόλις… 20 κιλά!» είχε γράψει κάποτε ο Γάλλος Ιεραπόστολος π. Λεβ Ζιλέ, στο βιβλίο του «Αγάπη δίχως όρια»! Το ίδιο σαν τότε… το ίδιο πάντοτε, ρεαλιστικό ‘σενάριο’ σήμερα κοντά μας, γύρω μας, δίπλα μας… καλά κρυμμένο -συχνά- απ’ τα μάτια μας… που παρακάμπουν και προσπερνούν την ‘όχληση’ της απλωμένης παλάμης… αναζητώντας πιο… ‘αξιοπρεπή’ θεάματα! Κι’ έτσι, η κρυμμένη οδύνη -κάποτε, απελπισία- της ανέχειας μένει βαθιά μέσα στην ανομολόγητη θλίψη, με μόνη ‘διέξοδο’ στο φως… την ελπίδα μιας αόριστης προσδοκίας αγγέλων του Θεού, κάποιων κρυφών ‘εργατών της αρετής’ που θα την… οσμιστούν σαν λαγωνικά, και θα την ξετρυπώσουν από το σκοτεινό της λαγούμι!
Εκείνο, βέβαια, που καθορίζει την παιδική -και όχι μόνο- ευτυχία… είναι, κυρίως, ο ψυχο/συναισθηματικός χορτασμός της καρδιάς [ 5 ] είτε προέρχεται από ενδείξεις αγάπης και τρυφερότητας εκ μέρους των οικείων ανθρώπων… είτε από την δραστική ενέργεια της Θείας Χάριτος που παρηγορεί τους βασανισμένους δούλους του Θεού [ 6 ]! Οπωσδήποτε, όμως, και ο εκ μέρους μας σεβασμός των υλικών και διατροφικών τους αναγκών… με την αθόρυβη μέριμνά μας για την κάλυψή τους, είναι συν-καθοριστικής σημασίας… για την απόλυτη πληρότητα και ευωχία της καρδιάς, τόσο των μικρών (ασύγκριτα περισσότερο!) όσο και των μεγάλων, αναγκεμένων και υστερημένων παιδιών του Θεού…!
Φυσικά, ο φιλεύσπλαγχνος Θεός μας θα μπορούσε αφ’ Εαυτού Του, να ελεήσει πλούσια κάθε ψυχή αναγκεμένη… που Τον επικαλείται με γοερή απόγνωση… και θα έσπευδε να την πλουτοχαρίσει με τα υπεράφθονα αγαθά της Παντοκρατορίας Του, έτσι ώστε να ήταν αχρείαστη κάθε άλλη ανθρώπινη συνδρομή. Αλλ’ ευδοκεί να διεκπεραιώνει τις δωρεές Του έμμεσα και διαμεσολαβητικά, μέσα από το ‘κανάλι’ της Ελεημοσύνης! Γιατί; Διότι θέλει να προσφέρει δι’ αυτής, σ’ εμάς τους ασπλάγχνους κι’ ανελεήμονες, μια πολύτιμη ευκαιρία… ιάσεώς μας από την νόσο της σκληροκαρδίας (που μπορεί να διακυβεύσει… την απώλεια των ψυχών μας!) μέσα από την θεραπευτική αγωγή και κούρα της αγίας Ελεημοσύνης…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει… είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη»! (Βλέπε λίνκ Διονύση Σαββόπουλου: https://www.youtube.com/watch?
[ 2 ] «Όμμα (μάτι) της καρδίας» έχει χαρακτηριστεί από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, η Νοερή Ενέργεια της ανθρώπινης ψυχής… που διερευνά και διοπτεύει -υπό προϋποθέσεις θείας Χάριτος και θείου φωτισμού- τα πάντα γύρω-μέσα-έξω-πάνω-κάτω-πέρα-
[ 3 ] «Έτι δεόμεθα και υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονουμένης, ελέους Θεού και βοηθείας επιδεομένης…» (Απόσπασμα από Ευχή της Εκκλησίας μας).
[ 4 ] «Καρδία ελεήμων εστί… Μια καρδιά πυρπολημένη από αγάπη για ολόκληρη την πλάση του Θεού: για τους ανθρώπους, για τα πουλιά, για τα ζώα, ακόμα και για τους δαίμονες… και για όλα, όσα λογικά ή άλογα στερούνται και υποφέρουν… Με την ενατένιση της πάσχουσας κτίσης… τα μάτια αυτής της εύσπλαγχνης καρδιάς εκβλύζουν άφθονα δάκρυα. Με το μέγα έλεος και την μεγάλη συμπόνια που συνέχει την ελεήμονα καρδία, αυτή δεν μπορεί ν’ αντέξει ν’ ακούσει ή να δει αδιάφορα κάθε οδύνη ή θλίψη ή στέρηση σε οποιοδήποτε πλάσμα του Θεού. Για τον λόγο τούτο, μια τέτοια εύσπλαχνη καρδιά αναπέμπει διαρκώς στον Χριστό προσευχή θερμή και καυτά δάκρυα… ακόμα και για τα άλογα θηρία, και για τους εχθρούς της αλήθειας, και για εκείνους που τυχόν την παραπίκραναν και έβλαψαν κι’ αδίκησαν! Να λάβουν όλοι έλεος από τον Θεό και να σωθούν…» (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος: Ευρεθέντα Ασκητικά, λόγος 81).
[ 5 ] Πριν μερικά χρόνια, το Νεογνολογικό τμήμα μιας Παιδιατρικής Κλινικής της Αμερικής, για λόγους βελτίωσης των προσφερομένων υπηρεσιών της στα ορφανά κι’ εγκατελελειμένα βρέφη, διοργάνωσε ένα πείραμα… αναζητώντας τις ‘προτεραιότητες’ στις βασικές ανάγκες των νεογνών που φρόντιζε. Επιλέχτηκαν 50 νεογνά ίδιας ηλικίας (από ενός έως και δύο μηνών) και περίπου ομοειδών εξωτερικών χαρακτηριστικών (βάρους, διάθεσης, ζωντάνιας…) που τα χώρισαν σε δύο διαφορετικές ομάδες των 25 βρεφών.
Την μία ομάδα νεογνών ανέλαβαν επιλεγμένες νοσηλεύτριες με μητρική εμπειρία στην σωστή γαλουχία παιδιών, εναλλασσόμενες συχνά, με οδηγία: να στερήσουν από τα 25 νεογνά για δύο 24ωρα κάθε υλική τροφή… αλλά να τα χορτάσουν με άφθονες ενδείξεις αγάπης και τρυφερότητας! Την άλλη ομάδα βρεφών ανέλαβαν νοσηλευτές, χωρίς ‘μητρική’ πείρα, και με αντίθετη οδηγία: να κρατούν συνεχώς καλοταϊσμένα και χορτασμένα τα μωράκια με την ειδική τροφή της ηλικίας τους, αλλά ποτέ να μην τα πάρουν αγκαλιά… και γενικά να τα στερήσουν από κάθε ένδειξη αγάπης και τρυφερότητας προς αυτά!
Στο τέλος των 48 ωρών του πειράματος, οι παρατηρήσεις των Νεογνολόγων Ιατρών και Παιδιάτρων ήταν ανέλπιστες: α) τα μεν ‘χορτασμένα’ από αγάπη και τρυφερότητα βρέφη, ενώ διατροφικά ήταν θεονήστικα, παρέμεναν ήρεμα… και ήταν προφανώς ευτυχισμένα… θαλλερά… και παρηγορημένα…! Αντίθετα, β) εκείνα που ήταν θρεμμένα έως πλησμονής από υλική τροφή, αλλ’ είχαν υστερηθεί από κάθε συναισθηματική ‘τροφή’ της καρδιάς, από κάθε ένδειξη αγάπης και τρυφερότητας, φαίνονταν βασανισμένα… νευρικά… μαραμένα… και απαρηγόρητα…!
[ 6 ] Είναι χαρακτηριστικές οι παραμυθητικές επεμβάσεις της Θείας Χάρης σε πολλούς γνησίους δούλου του Θεού, που έτυχε να βρεθούν κάποτε μέσα σε ιδιάζουσες, μη βιώσιμες ανθρωπίνως συνθήκες έκτακτης ανάγκης – όπως (ενδεικτικά):
α) ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός (+959) – Όταν κάποτε είχε χιονίσει πολύ στην Κωνσταντινούπολη κι’ όλοι οι άστεγοι πέθαιναν στους δρόμους από ασιτία και παγωνιά, σκεπασμένοι από το κρύο ‘πάπλωμα’ του χιονιού… τον Άγιο Ανδρέα τον σήκωσε από εκεί που κοιμόταν σε κάτι ερείπια, αγκαλιά με τ’ αδέσποτα σκυλιά της Πόλης, και τον πήρε από το χέρι Άγγελος Κυρίου… και τον ανέβασε στον Παράδεισο για να ζεσταθεί το κορμάκι του… και να καλοζωίσει, όσον καιρό διήρκεσε στην γη η φονική εκείνη παγωνιά…!
β) Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (+1956) – Όταν κάποτε είχε χιονίσει πολύ και είχε στοιβάξει μέτρα χιόνι στις υπώρειες του Άθω, ο πνευματικός μας προπάππους Άγιος Γέρων Ιωσήφ, που ασκήτευε μέσα σε μια σπηλιά μαζί με τον συνασκητή του, Γέροντα Αρσένιο, ήταν αποκομμένοι από παντού, με μόνη παρηγορία την αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή στον Χριστό! Όταν κουράστηκαν από την πολύωρη προσευχή και χαλάρωσαν, για να ξεκουραστούν λιγάκι, συνειδητοποίησαν ότι… δεν είχαν τίποτα -ούτε νερό ούτε παξιμάδι- για να παραμυθήσουν την πείνα και την δίψα τους! Κι’ εκεί που ήταν θλιμμένοι για την απόλυτη ανέχειά τους… βλέπουν ξαφνικά πάνω στο άδειο τραπεζάκι τους ένα κλαδί με τρία τεράστια κατακόκκινα μήλα, που έσταζαν δροσιά κι’ ευωδίαζαν μ’ ένα άρωμα άλλου κόσμου…! Ίσα που πρόλαβαν να δαγκώσουν μια φορά καθένας το μήλο του… και, από την ουράνια ηδονή κι΄ αγαλλίαση που γεύτηκαν, τρώγοντας τα Μήλα του Παραδείσου… οι ψυχές τους αλλοιώθηκαν ευφρόσυνα και μέθυσαν γλυκά, από λατρεία προς την Αθωνίτισσα Μάννα, που είχε σε τόση μητρική έγνοια τα φτωχά Της ορφανά…!
γ) Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994) – Κάποτε είχε αρρωστήσει σοβαρά και ήταν ξαπλωμένος στο σανιδένιο κρεββάτι του, νοιώθοντας αδύναμος από την εξάντληση, να σηκωθεί ν’ ανάψει την ξυλόσομπά του για να ζεσταθεί… αφού έξω είχε χιονίσει και έπνεε παγωμένος βοριάς και είχε παγώσει τα πάντα! Επιπλέον, ήθελε να φτιάξει να φάει κάτι και να πιει… για να στηλωθεί από την αδυναμία της ασθένειας που ένοιωθε. Και καθώς δεν μπορούσε, άφησε την ζωή του στα χέρια του Θεού και λαγοκοιμήθηκε προσευχόμενος. Και τότε ξαφνικά ξυπνάει και βλέπει -οφθαλμοφανώς- στους διαδρόμους της καλύβας να κυκλοφορούν Άγγελοι και Άγιοι… συνεργαζόμενοι χαμηλόφωνα μεταξύ τους, για να του ανάψουν την σόμπα… και να φτιάξουν δυναμωτικό φαγητό και ζεστό τσάϊ, να στηλωθεί…!
