…από ανίερο -προ Χριστού- βουνό, με κατάσπαρτα στις ακτές του ειδωλεία δαιμονολατρείας!
Η Κυριακή των Αγιορειτών Πατέρων (9η Κυριακή μετά το Πάσχα ή 2η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή) είναι αφιερωμένη από την Μάννα-Εκκλησία στους Αθωνίτες Οσίους Πατέρες. Εκείνους δηλ. τους φιλοθέους ανθρώπους που έζησαν διαχρονικά, σε διάστημα 1200 και πλέον ετών (9ος αιώνας – 21ος αιώνας μ.Χ.) στο Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων, κι’ αγωνίστηκαν ψυχοσωματικά κατά του διαβόλου, για την αγάπη και την δόξα του Θεού! Με τα διπλά φτερά της Αγάπης και της Ταπείνωσης, έφτασαν -βοηθούμενοι από την Θεία Χάρη- σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικής εξέλιξης και αγιότητας, ενώθηκαν με τον Θεό και την Θριαμβεύουσα Εκκλησία… και ζουν αιώνια, πρεσβεύοντας για όλους εμάς…!
«Τους του Άθω Πατέρας και αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως: Δόξα τω αγιάσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, Υμάς προστάτας δείξαντι.» (Από την υμνολογία της Εορτής)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ας τιμήσουμε, με ύμνους και επαίνους, τους Αγίους Αθωνίτες Πατέρες, τους σαρκοφόρους αυτούς αγγέλους: τους Ομολογητές και Οσίους, τους Ιεράρχες και Μάρτυρες, προσπαθώντας να μιμηθούμε έμπρακτα τις αρετές τους. Όλο το πλήθος των Αγιορειτών μοναχών, ας κραυγάσουμε προς αυτούς ομόφωνα: Δόξα σε Εκείνον που σας αγίασε, δόξα σε Εκείνον που σας στεφάνωσε, δόξα σε Εκείνον που σας ανέδειξε προστάτες μας, στους κινδύνους που μας απειλούν…
Οι εορταζόμενοι Άγιοι Αθωνίτες Πατέρες, με την υπερχιλιόχρονη ‘πολιτεία’ τους συσσώρευσαν αμύθητους Πνευματικούς θησαυρούς (Μαρτυρικών αιμάτων και Ασκητικών ιδρώτων… εκχυμένων ‘σπάταλα’ για την Αγάπη του Χριστού!) στο μυστικό ΄θησαυροφυλάκειο’ του Ουρανού! Το όνομά τους, Αθωνίτες Πατέρες, ορίζει μια ξεχωριστή ‘κατηγορία’ Αγίων, που περιλαμβάνει Ηλιόμορφα Τέκνα Θεού από διαφορετικά ‘τάγματα’ της Ουράνιας Θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Κι’ όπως περιγράφεται στο ιερό Απολυτίκιο της Εορτής, το Αθωνικό προσωνύμιο καλύπτει ένα έμψυχο πνευματικό ‘Ηρώο’ με: «Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας…» που συναπαρτίζουν το Αγιολόγιο των «Αθωνιτών Πατέρων».
Άβατο στις γυναίκες τ’ Αγιονόρος… από την στιγμή του ανδρώου Μοναστικού εποικισμού του (9ος αιώνας μ.Χ.), καθώς το πήρε υπό την προστασία και ευθύνη Της, η «Αθωνίτισσα Κυρά» και Βασίλισσα των Αγγέλων! Με το ΑΒΑΤΟΝ, η Παναγία ‘κατοχύρωσε’ το δικαίωμά Της να διαφεντεύει όπως θέλει Αυτή, την Αθωνική Κληρουχία Της! Να διαφυλάσσει δηλ. το Άγιον Όρος από εγκόσμιες επιρροές… και να το σκεπάζει με το Ιερό Της Μαφόριο από δυνητικούς κινδύνους, που θα έθεταν σε δοκιμασία διασάλευσης [ 1 ] τις ψυχο/βιολογικές ισορροπίες και αντοχές των ‘υιοθετημένων ορφανών’ Της (ταπεινών μοναχών) που προσβλέπουν σε Αυτήν… ως προς Μητέρα, Τροφό, Παιδαγωγό, Αρωγό, Προστάτιδα, Υπέρμαχο Στρατηγό… στον αόρατο πόλεμό τους με τον Σατανά και την άθλια συμμορία του!
Αλλά, κι’ αν είναι ά-ΒΑΤΟ τ’ Αγιονόρος στις γυναίκες (και αυτό, για λόγους πνευματικής αμεριμνίας και νοερής ησυχίας των εκεί μοναζόντων), είναι όμως συν-ΒΑΤΗ η Ευλογία του στις ψυχές των γυναικών… και, μάλιστα, περισσότερο απ’ ό,τι των ανδρών, που εισέρχονται ελεύθερα (γι’ αυτό, ίσως, αλαζονικά…) στον Άθω! Γιατί, όπως τονίζει εύστοχα μία φίλη, δικηγόρος Αργοστολίου Κεφαλληνίας: «Όσες θέλαμε και θέλουμε (εγώ πια οπωσδήποτε όχι, ακόμη κι’ αν καταργείτο το άβατο!) να πάμε εκεί… ας αναρωτηθούμε ειλικρινά: τί ακριβώς ζητάμε απ’ το Αγιονόρος…; Γιατί, αν δεν αναρωτηθούμε, κι’ επιμένουμε να θέλουμε να πάμε… θ’ αντιγράφαμε την συνήθη επιπόλαιη ‘ταξιδιωτική νοοτροπία’ των ανδρών: «Αφού τόσοι κάνουν τουρισμό στ’ Αγιονόρος… γιατί να μην κάνουμε κι’ εμείς;», παραμένοντας, όπως πολλοί απ’ αυτούς, ‘ανέγγιχτοι’ απ’ την Χάρη του Όρους…»!
Με το ΑΒΑΤΟΝ της Αθωνικής χερσονήσου, που θεσμοθέτησε δικαιωματικά για το ‘Περιβόλι’ Της η Υπεραγία Θεοτόκος, «στοιχειοθετείται ένα πραγματικά ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ…, μια απόλυτα νόμιμη ‘φεμινιστική’ διεκδίκηση της Πρώτης και Τέλειας Γυναίκας, που θέλει να περιφρουρήσει την ιδιοκτησία Της από κάθε δυνητική καταπάτηση επίδοξων εισβολέων…», όπως γράφει επί λέξει η ως άνω φίλη Νομικός, τεκμηριώνοντάς το τέλεια με νομικά επιχειρήματα περί δικαιωματισμού, σε ανοιχτή επιστολή της προς την ψευδο-φεμινίστρια κυρία Ευρωβουλευτή (…), όταν εκείνη έθιξε προ 25ετίας με λύσσα το θέμα του ΑΒΑΤΟΥ στην Ευρωβουλή. Κάθε ‘άλλη’ άποψη γι’ αυτό, είναι κατανοητή… αλλ’ άδικη, αψυχολόγητη, εσφαλμένη κι’ εντελώς ατεκμηρίωτη… από νομική άποψη!
Γιατί, όπως το εκφράζει εξαίρετα η ίδια φίλη δικηγόρος: «Η φιλοσοφία του δικαιωματισμού που επελαύνει σήμερα, βρίσκει μπροστά της ένα εργαστήρι εναρέτων γύρω από το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, οι οποίοι στο όνομά Της εξακτινίζουν διεθνώς σε όσους πιστεύουν, μεγάλες πνευματικές αλλά και υλικές δωρεές! Δεν υπάρχει σπίτι ή γυναίκα που δεν ωφελήθηκε, όταν ο άνδρας της επισκέφθηκε το Όρος της Θεοτόκου! Δεν υπάρχει γυναίκα που ‘ζήλεψε’ το Όρος, και η Θεοτόκος δεν της ‘δόθηκε’ και δεν την επισκέφθηκε! Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό… που μπορούμε να πούμε ότι ‘συμφέρει’ να μην πάμε ποτέ εκεί, εμείς οι γυναίκες, παρά να πάμε! Μας δίνεται μια ανώτερη προοπτική, μια βαθύτερη αιτία, να παρακαλέσουμε την Παναγία Θεοτόκο, αντί να πάμε εμείς εκεί και ν’ αλλοιώσουμε το σπίτι της, να έλθει Εκείνη να μας επισκεφθεί στο σπίτι μας…»!
Ο Άθως ‘κρατάει’ ακόμα όρθιος και ουρανο-στρεφής πνευματικά, σε μια εποχή όπου όλα γύρω μας είναι γαιο-στρεφή… κλονίζονται… γέρνουν… και σωριάζονται…! Και όχι μόνο αυτό (ότι δήθεν λειτουργεί, πλέον, ‘συντηρητικά’ ως… νοσταλγική ανάμνηση των «περασμένων μεγαλείων, που διηγώντας τα να κλαις…»), αλλ’ ότι, κυρίως, εξακολουθεί να λειτουργεί ως ‘Μήτρα’ πνευματική: γεννώντας ασταμάτητα Αγίους Νεοφανείς…, ως ‘εκκολαπτήριο’ Αγιότητας που τάχτηκε να είναι! Γιατί, πολλοί από τους Αγίους [ 2 ] που έχουν καταταχθεί στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο τα τελευταία χρόνια, ήσαν «γεννήματα και θρέμματα» του Αθωνικού Μοναχισμού, ως εύλογη συνέχεια της υπερ-χιλιόχρονης Αγιοτοκίας ενός ολόσπαρτου, ολάνθιστου και καρποφόρου «Θεομητορικού Περιβολιού»…!
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Πώς μπορούν να ‘διασαλευθούν’ οι ψυχο/βιολογικές ισορροπίες και αντοχές των Αθωνιτών, από την ‘τουριστική’ προσέγγιση των επισκεπτών…
Λιμάνι της Ιερισσού, πριν 25 περίπου χρόνια, λίγο πριν τον απόπλου για τ’ Αγιονόρι. Μια μητέρα -η μακαρίτισσα μάννα μου!- αποχαιρετάει τον γιό της που επιστρέφει στον Άθω, ύστερ’ από ένα σύντομο συναπάντημα. Καθώς τον ασπάζεται φιλόστοργα, του ψιθυρίζει στ’ αυτί: «Πότε θα σε ξαναδώ… παιδάκι μου;». – «Ε, μάννα, μετά από λίγα χρόνια πάλι… πρώτα ο Θεός!» [ έως εδώ μιλούσα σοβαρά… αλλά συνέχισα, αστειευόμενος, με αφορμή την τότε πρόσφατη ‘ανακίνηση’ στην Ευρωβουλή του θέματος για άρση του Αγιορειτικού ΑΒΑΤΟΥ… από μια τραγική φιγούρα βουλευτίνας του ΚΚΕ ], «Εκτός… κι’ αν το κάνεις, μάννα, θέμα προσευχής στην Παναγία, να… καταργήσει το ΑΒΑΤΟ, οπότε θα μπορείς να έρχεσαι όποτε θέλεις μέχρι την θύρα της Μονής!…»
Ποιός θα είχε μεγαλύτερο ‘δικαίωμα’ εισόδου και επισκεψιμότητας στον Άθω, αν δεν υπήρχε το ΑΒΑΤΟΝ, από… την μάννα ενός Μοναχού, η οποία θα μπορούσε έτσι να επισκέπτεται το παιδάκι της χωρίς περιορισμούς, όποτε το λαχταρούσε…;!;
Η απόκριση της εν λόγω μάννας ενός «ΚΑΚΟγηρου… από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων» ήταν απρόβλεπτη κι’ ανατρεπτική… θυμίζοντας περισσότερο, αντί για μάννα ανθρώπου, μια λύκαινα… που νοιώθει ότι απειλείται το λυκόπουλό της: «Όχιιιιιιιιι! Αν είναι να μπει θηλυκό μέσα στ’ Αγιονόρος… ας μη σε ξαναδώ σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου!…». Εννοείται, ότι γίναμε ‘νούμερο’ σε όλο το λιμάνι…
—————————————
[ 2 ] Μια αλησμόνητη ανάμνηση από το πρώτο συναπάντημά μου με έναν Άγιο (ήδη κατατεταγμένον επίσημα στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας).
Πάσχα 1980… Φοιτητής ακόμα, φιλοξενούμενος από τους αγαπητούς μου Δανιηλαίους, είχα την μεγάλη ευλογία να συναντήσω τον Όσιο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη, που είχε έρθει με δύο υποτακτικούς του -Μεγάλη Παρασκευή, απόγευμα- στο Ησυχαστήριο των Αγιορειτών Πατέρων, για τα εγκώμια του Μεγάλου Σαββάτου. Ήμαστε περίπου 10-12 λαϊκοί, μισοί νέοι-φοιτητές και μισοί ενήλικες, και μετά το Απόδειπνο παρακαλέσαμε τον Όσιο Γέροντα Εφραίμ, να μας πει λίγα λόγια πνευματικής ωφέλειας. Ο Γέρων Ασκητής καθόταν μεταξύ των 2 υποτακτικών του, κι’ εμείς οι 12 λαϊκοί ημικυκλικά απέναντί του, στο αίθριο των Δανιηλαίων, κάτω από την κληματαριά του Ησυχαστηρίου, με θέα μπροστά μας το ‘απέραντο γαλάζιο’ του Αιγαίου πελάγους…
Ο Όσιος Γέρων Εφραίμ ήταν σιωπηλά σκυμμένος μπροστά του… κι’ εμείς με ‘κρατημένες τις ανάσες’ περιμέναμε σε απόλυτη σιγή ν’ ακούσουμε, θαυμάζοντας την Οσιακή του μορφή και την σιωπηλά ‘κραυγαλέα’ σιγή του…! Κάποια στιγμή, πριν ακόμα μιλήσει ο Άγιος Γέροντας, ‘έσπασε’ την σιωπή… η φωνή ενός εκ των ενηλίκων της παρέας. Ήταν ένας Δικαστής-Εφέτης από Θεσσαλονίκη, που είχε εισέλθει πρόσφατα στην εν Χριστώ ζωή, και διακατείχετο από έναν ακράτητο ενθουσιασμό, γύρω από την Ορθόδοξη Πνευματικότητα! Αυτός, λοιπόν, μίλησε πρώτος: «Γέροντα, πόσα χρόνια ζείτε στο Άγιον Όρος;». Ο Όσιος Γέρων, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από την γη, απάντησε κοφτά: «Πενήντα χρόνια…»!
Η αντίδραση του παρορμητικού -συμπαθούς κατά τα άλλα- κ. Εφέτη, στην απάντηση του Γέροντα, μας άφησε παγωμένους… αμήχανους… και με ‘επιθυμία’ ν’ ‘ανοίξει η γη’ για να κρυφτούμε από ντροπή… : «Πω πω πω…! 50 χρόνια σε αυτή την ερημιά… πενήντα χρόνια χωρίς γυναίκα!!!…». Δαγκωθήκαμε όλοι… και θα θέλαμε να… καρπαζώσουμε τον κύριο Εφέτη, που… σκέφτηκε φωναχτά, αλλά περιμέναμε αισχυντηλά σιωπηλοί… την απόκριση του επιβλητικού Γέροντα.
Πραγματικά, δεν χρειάστηκε καθόλου να ‘σκεφτεί’ ο Θεοφόρος Γέροντας, κι’ απάντησε αμέσως μόνον αυτό… και τίποτε άλλο: «Πατέρες κι’ αδελφοί, αν απόψε η Κυρία Θεοτόκος πάρει την Χάρη Της απ’ αυτό το Άγιο Βουνό, κι’ οι Αγιορείτες Μοναχοί μείνουν ακάλυπτοι κι’ απροστάτευτοι απ’ την Θεομητορική Της Σκέπη, αύριο το μεσημέρι στο λιμάνι της Δάφνης θα διαγκωνίζονται μεταξύ τους 1500+ καλόγεροι -κι’ εγώ ανάμεσά τους!- ποιός θα πρωτομπεί στο βαπόρι να πάνε στον κόσμο να παντρευτούν… γιατί, πια, δεν θα μπορούν να υποφέρουν την αγαμία!».
Είχαμε μείνει σοκαρισμένοι κι’ άλαλοι… όλοι -και πρώτος ο Δικαστής- γιατί κατανοήσαμε, από τον ταπεινό ‘βιωματικό λόγο’ του Αγίου Γέροντα Εφραίμ, ότι: Αυτό που συμβαίνει στον Άθω -και γενικά παντού στον Ορθόδοξο Μοναχισμό- ΔΕΝ είναι φυσικό… αλλ’ υπερ-φυσικό!… ΔΕΝ μπορεί μια απλή ‘αγαθή βούληση’ των Μοναχών (όσο γενναίοι κι’ αν υποτεθεί ότι είναι), να ‘αναστέλλει’ ισόβια την σαρκική τους φύση… ώστε να μπορούν να ζουν χαρούμενα και γαλήνια σε αυτή την απόκοσμη ερημιά… και ν’ αγωνίζονται ανυποχώρητα κατά της αμαρτίας και των παθών, ανέμελοι από ‘σκοτούρες’ βιολογικές… και ‘κόντρα’ στις (όσες/όποιες) σαρκικές επιθυμίες της φύσεώς τους…!
