Άγιον Όρος Άθω: Εσπέρια φώτα… κι’ ανέσπερο ΦΩΣ…!
«Ήταν φώτα… χίλια φώτα… μα δεν ήτανε ΤΟ ΦΩΣ!…»
(Γ. Βερίτης: «Νυχτωμένοι Στρατοκόποι») [ 1 ]
Όλα τα ‘φώτα’ (φυσικά ή τεχνητά) του κόσμου τούτου -απ’ τον ήλιο και τ’ άστρα τ’ ουρανού… ως τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά λαμπιόνια της γης- είναι κτιστά (δηλ. δομημένα…) κι’ αποσβεννύμενα (δηλ. αποδομούμενα…), λειτουργώντας -έστω ψευδοφωτιστικά!- έξω απ’ την ανθρώπινη βούληση… και πέρα από κάθε επιλογή παραμονιμότητας: υπό τον αδυσώπητο νόμο της φθοράς… που αποδομεί, καταστρέφει και καταβροχθίζει με αδηφαγία όλα τα κτιστά… μέσα στον αβυσσαλέο ‘φάρυγγα’ μιας «αξημέρωτης νύχτας…»! [ 2 ]
Αν ο φυσικός ήλιος ανατέλει κάθε πρωί ‘αυτονόητα’… και οι λαμπτήρες ανάβουν ‘αυτόματα’ μ’ έναν διακόπτη, αυτό δεν σημαίνει ‘αυτοδυναμία’ κι’ ‘αυτάρκεια’ αυτο-φωτιστική! Τόσον ο ήλιος κι οι ηλεκτρικές λάμπες… όσο κι’ εμείς οι άνθρωποι, είμαστε ετερό-φωτοι κι’ ετερο-δύναμοι… και υποκείμεθα στην ανάγκη να φωτιζόμαστε και ζωοποιούμαστε από έξω: από έναν άλλον, Άκτιστο Ήλιο: αυθύπαρκτο, αυτόφωτο, αυτοδύναμο, αυτάρκη κι’ ανέσπερο…!
«Υπάρχουν άσχημοι Άγιοι…;» Με ρώτησαν…
«Υπάρχει άσχημο… Φως;!;» απάντησα ‘ρητορικώς’ ερωτηματικά…
Ήταν ένας υπαινιγμός… που δεν άφηνε ‘περιθώρια’ σημασιολογικής παρερμηνείας: εφόσον ΔΕΝ υπάρχει ‘άσχημο’ φως… ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει ούτε ‘άσχημος’ Φωτο-φόρος άνθρωπος, όσο κι’ αν αυτός μπορεί -τυχόν- να είναι φυσιογνωμικά ‘ασύμμετρος’ ή δύσμορφος εκ φύσεως! Κι’ αυτό, γιατί το κατ’ εξοχήν ιδίωμα του Φωτός όταν/όπου προσπίπτει, είναι να καταργεί (όχι να ‘κουκουλώνει’… αλλά να μεταμορφώνει!) όλες τις σκιές και τις ασχήμιες…!
Μιλώντας, όμως, για Φως… δεν αναφέρομαι σε ‘φώτα’ εγκόσμια, φυσικά ή τεχνητά… αλλά ΣΤΟ ΦΩΣ, το ένα και μόνο αληθινό Φως του Χριστού, [ 3 ] το ζείδωρο και ζωηφόρο, το άδυτο κι’ ανέσπερο… που εκπηγάζει προαιωνίως αδαπάνητα και θα εκβλύζει αϊδίως ανεξάντλητα (ως… ‘ΥΠΕΡ-ΠΥΡΗΝΙΚΗ’ ενέργεια) απ’ τα έγκατα της Θεϊκής Φύσεως, ζωοποιώντας ενεργειακά και θερμαντικά… αλλά και καταυγάζοντας φωτιστικά, ολάκερο τον συμπαντικό κόσμο και υπέρκοσμο, αστείρευτα, στους ατελεύτητους αιώνες των αιώνων!
Κάθε μετανοών άνθρωπος, που αγαπά τον Θεό πέρ’ από τα λόγια… και ζει για να Τον ευαρεστεί αδιάκοπα, με τα θεοπρεπή έργα της λατρείας του, δέχεται απ’ τον Χριστό την καθαρτική… φωτιστική… και δοξαστική ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Η τριπλή αυτή ενέργεια του Παρακλήτου στην ψυχή και στο σώμα του, μεταμορφώνει τον άνθρωπο (χωρίς να αλλοιώνει την φυσιογνωμία του) σε μια χαριτωμένη φωτοειδή οντότητα… που ανακλά ολόλαμπρη θεοειδή αύρα! Γιατί, το Φως του Χριστού όταν προσπίπτει… και, αφού ‘πυρακτώσει’ πρώτα την ψυχή, περιλούζει ακολούθως κι’ εξωτερικά όλον τον άνθρωπο, μεταμορφώνοντάς τον σε Φωτόμορφο και Φωτοφόρο…!
Οι Άγιοι και Δίκαιοι του γένους των ανθρώπων, όπου γης/διαχρονικά, όντας αδιάκοπα στραμμένοι, σαν τα Ηλιο-τρόπια, προς το Άκτιστο Φως… απορροφούν και συσσωρεύουν επάνω τους το υπέρλαμπρο Φως του Χριστού, και γίνονται Φωτοφόροι! Το υπερκόσμιο Φως που ‘αναβλύζει’ από μέσα τους καταυγάζοντας τις μορφές κι’ όλη την ύπαρξή τους, είναι Φωτο-ανάκλαση του ανεσπέρου «Ηλίου της Δικαιοσύνης» [ 4 ] Θεανθρώπου Ιησού Χριστού! Ο πάμφωτος αυτός Ήλιος, προσπίπτοντας στ’ ακηλίδωτα ‘κάτοπτρα’ των αγίων (καθαρών και ταπεινών) ψυχών…, αφού τις περιλούσει φωτιστικά μέσα κι’ έξω, αντανακλάται ακολούθως από αυτές δοξαστικά, προς όλη την Κτίση… που αναγνωρίζει πάνω τους την «δόξα των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. 8, 21)!
Το υπέρλαμπρο Κάλλος του Θεϊκού Φωτός, που εξέρχεται από τις ψυχές των Αγίων και ‘λούζει’ θεοπρεπώς, ως φωτοστέφανο θεϊκής δόξας τις μορφές τους, είν’ ένα Φως αντισυμβατικό… με τα χαρακτηριστικά μιας αειθαλλούς κι’ αγέραστης ωραιότητας! Έτσι, η φωτοειδής ομορφιά και το απαράκμαστο και αρυτίδιαστο κάλλος που προσλαμβάνουν (άσχετα από την φυσιογνωμική τους εικόνα) οι μορφές των Αγίων, όταν το Πανάγιο Πνεύμα καταυγάσει τις ψυχές τους, είναι… αστείο να παραβληθεί συγκριτικά προς την εφήμερη και παρακμαστική καλλονή των ‘ωραίων’ φυσιογνωμιών αυτού του κόσμου, που συνήθως κρύβουν μέσα τους και κάτω από την ‘ατσαλάκωτη’ επιφάνεια της επιτηδευμένης ομορφιάς τους, ένα απέραντο σκοτάδι δυσωδών παθών…!
Ο Άγιος Σεραφείμ, όταν τον επισκέφτηκε στο Ασκητήριό του, στα δάση του Σαρώφ ο άρχοντας Μοτοβίλωφ, προσευχήθηκε στον Χριστό ν’ αξιώσει το πνευματικό του παιδί, να δει οφθαλμοφανώς το Φως του Αγίου Πνεύματος! Ο Μοτοβίλωφ περιγράφει συγκλονισμένος αυτές τις στιγμές: «Φαντασθείτε τον ήλιο στην πιό δυνατή λάμψη της μεσημβρινής ακτινοβολίας του, και στο κέντρο του ήλιου να βλέπετε το πρόσωπο του ανθρώπου με τον οποίο συνομιλείτε. Βλέπετε την κίνηση των χειλιών του, την έκφραση των ματιών του, ακούτε την φωνή του, αισθάνεστε τα χέρια του απλωμένα γύρω από τους ώμους σας, αλλά δεν βλέπετε ούτε το χέρι του, ούτε το σχήμα του, ούτε τον ίδιο τον εαυτό σας. Δεν βλέπετε τίποτ’ άλλο, παρά μόνο το εκτυφλωτικό φως που βγαίνει από τον Άγιο… κι’ απλώνεται παντού τριγύρω σας…»! [ 5 ]
Στην αιώνια ζωή, στην Βασιλεία του Χριστού… όπου όλα θα φαίνονται καθαρά -σε αντίθεση με τον παρόντα βίο, όπου όλα κρύβονται κάτω από ένα πέπλο αδιαφάνειας- το ‘μέτρο’ ομορφιάς των ψυχών… θα είναι το ΦΩΣ του Χριστού, που οι άνθρωποι -με την Χάρη του Θεού- ‘ενσωμάτωσαν’ επάνω στις ψυχές τους, μέσω του εν Χριστώ φιλότιμου και φιλόπονου αγώνα τους για πρόσκτηση των Θεοειδών αρετών! Αντίθετα, το ‘μέτρο’ ασχημίας των ψυχών, στην υπερκόσμια διάσταση, θα είναι το σατανικό ΣΚΟΤΑΔΙ… που, με την ‘χάρη’ των δαιμόνων, ‘ενσωμάτωσαν’ επάνω τους καλλιεργώντας, με την αδιαφορία κι’ αμετανοησία τους, τα δαιμονιώδη και ψυχοκτόνα πάθη…!
Ο κρυφιογνώστης Θεός, ‘κοιτάζοντας’ κάθε ανθρώπινο πλάσμα Του στην καρδιά… εστιάζει αποκλειστικά την προσοχή Του στην αναζήτηση εσώτερης ομορφιάς ενθέων Αρετών… για να την ανταμοίψει πλουσιοπάροχα με θεϊκά Ουράνια χαρίσματα! Αντιθέτως, ΑΝ, αντί ομορφιάς και ευωδίας θεοειδών Αρετών… αντικρύσει ασχημία και οσφρανθεί δυσωδία δαιμονιωδών Παθών… βδελύσσεται την ‘φέρουσα’ ψυχή, και αποστρέφει το θεϊκό Του ‘βλέμμα’ από πάνω της, με ό,τι αυτή η ‘απόσυρση του βλέμματός’ Του συνεπάγεται! [ 6 ]
Αυτή η ‘συμπεριφορά’ του Θεού (ν’ αγκαλιάζει τις Αρετές των ταπεινών μετανοούντων… και να βδελύσσεται τα Πάθη των αλαζόνων αμετανοήτων…) διαμορφώνει στην συνείδηση εκείνων που Τον λατρεύουν, το ‘κριτήριο’ με το οποίο διαχειρίζονται πλέον -για την αγάπη του Χριστού- τα ‘κεφάλαια’ της επίγειας ζωής και της ψυχοσωματικής ‘προίκας’ τους. Αντιπροσωπευτικά υποδείγματα τέτοιας ‘διαχείρισης’ των ‘κεφαλαίων’ φυσιογνωμικής ομορφιάς κι’ ασχήμιας, αντίστοιχα… είναι οι Άγιοι Μάρτυρες: Κυριακή και Χριστοφόρος.
Η Αγία Μεγαλομάρτυς Κυριακή (+282 μ.Χ.) ήταν, κατά τους βιογράφους της, ‘χάρμα οφθαλμών’ δηλ. θέαμα ασυνήθιστης φυσιογνωμικής ομορφιάς…! Αλλ’ έχοντας Θεοστρεφή προσανατολισμό νου και καρδίας… υπέβαλε, για την Αγάπη του Χριστού, την σωματική ωραιότητά της σε άσκηση σκληρή… και απωλεστική του εξωτερικού της κάλλους, θέλοντας να δείξει στον Ουράνιο Νυμφίο των ψυχών, Ιησού Χριστό, τον σφοδρό Ερωτικό της πόθο… να ενωθεί μαζί Του αιώνια, με αντισυμβατικό και άφθαρτο πνευματικό Γάμο…! [ 7 ]
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστοφόρος (+251 μ.Χ), αντίστοιχα, υπήρξε μια φυσιογνωμία… ασυνήθιστα τερατώδους ασχημίας, καθώς και υπεράνθρωπης σωματικής δύναμης, εμπνέοντας σε όσους βρίσκονταν εμπρός του, τον τρόμο και την αποστροφή! Όμως, μετά από την μεταστροφή της καρδιάς του προς τον Χριστό (γιατί ήταν πριν ειδωλολάτρης) και την αφιέρωση της ψυχής του στην Εσταυρωμένη Παναγάπη, το πρώην δύσμορφο ‘τέρας’ μεταμορφώθηκε, από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, σε ένα ηλιόμορφο και γλυκοθώρητο πλάσμα… που δεν χόρταινε κανείς να το κοιτά και να το θαυμάζει! [ 8 ]
Εμείς οι άνθρωποι, ενώ απολαμβάνουμε ανεμπόδιστα του δύοντος φωτός (του αισθητού Ηλίου…) δεν μπορούμε το ίδιο ‘ανεμπόδιστα’ νά’μαστε θεατές και του αδύτου Φωτός (του Νοητού Ηλίου…), όντας υποκείμενοι σε πάθη… κι’ εσκοτισμένοι απ’ αυτά! Για την θέα-μέθεξη εκείνου του Φωτός (ανεσπέρου…) απαιτούνται ‘ειδικές προϋποθέσεις’ ψυχικής καθαρότητας που δεν διαθέτουμε ενόσω συνεχίζουμε να ζούμε σε κατάσταση εμπαθείας κι’ αμετανοησίας…! Ωστόσο, μπορούμε να είμαστε ‘νοσταλγοί’ εκείνου του Φωτός… ακόμα και να επιδιώξουμε να γίνουμε (χαρισματικά… όχι ‘αφ’ εαυτών’) εμπειρικοί μέτοχοί του… αν δημιουργήσουμε τις απαιτούμενες προϋποθέσεις. Το μόνο εμπόδιο σ’ αυτό είναι ο σκοτισμός των παθών μας… που πρέπει ν’ αποστραφούμε! [ 9 ]
Επειδή, κατά τον λόγο του Κυρίου (Ιωάν. 3, 20), «Πας ο φαύλα πράσσων ουκ έρχεται προς το Φως, ίνα μη ελεγχθεί τα έργα αυτού» [Δεν έρχεται προς το Φως… εκείνος που πράττει σκοτεινά έργα, για να μην αποκαλυφθούν…], είναι φανερό, ότι: για να επιθυμήσουμε το Φως του Χριστού… πρέπει πρώτα να μισήσουμε το σκότος των δαιμόνων, δηλ. ν’ αλλάξουμε αποφασιστικά και δραστικά όλα τα ‘σκιώδη’ (έργα, λόγια, λογισμούς…) του έως τώρα βίου μας, αποκηρύσσοντας γενναία (με την Μετάνοια…) και καταγγέλοντας ταπεινά (με την Εξομολόγηση…) κάθε σκοτεινή εμπάθεια των ψυχών μας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος μας προς το Φως του Χριστού… το ζωηρό και ατελεύτητο!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Ολόκληρο το ποίημα «Νυχτωμένοι Στρατοκόποι», στον σύνδεσμο: https://antexoume.wordpress.
—————————————————
[ 2 ] «Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα / γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα / κι’ αντί νά΄ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη / ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα…;!;»
Ως «αξημέρωτη νύχτα…» αποδίδει ο μέγας Νεοέλληνας Ποιητής μας (Γ. Βερίτης) το άκτιστο εμπειρικό ΣΚΟΤΟΣ… που υπάρχει έξω από το ΦΩΣ της Βασιλείας του Θεού, το «εξώτερο σκοτάδι» (Ματθ. 25, 30) που ‘βλέπει’ κάθε ψυχή, η οποία επιλέγει να ‘εξέλθει’ από την ‘θέα’ της άκτιστης θεϊκής δόξας! Αντίστοιχα, ως «αβράδιαστη μέρα…» αποδίδει το, επίσης άκτιστο, εμπειρικό ΦΩΣ… που καταυγάζει δοξαστικά την Ουράνια Βασιλεία και καθεμιά απ’ τις ψυχές που έχουν επιλέξει να ‘εισέλθουν’ στην ‘θέα’ της ίδιας θεϊκής δόξας…!
[ Βλέπε μελοποιημένο το υπέροχο ποίημα του Γ. Δροσίνη στον σύνδεσμο: https://youtu.be/kZd4XYtJnMg?
—————————————————
[ 3 ] Ο Χριστός μας δεν ‘έχει’ Φως… είναι Φως· είναι ΤΟ ΦΩΣ, το άκτιστο (αδημιούργητο), προαιώνιο και παντοτινό, αβασίλευτο κι’ αβράδιαστο…! Και αυτό, υπόσχεται να χαρίσει και χαρίζει σε όσους Τον πιστεύουν και αγαπούν!
«Χριστέ, το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθείτω εφ’ ημάς το Φως του Προσώπου Σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα Φως το απρόσιτον, και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών Σου, πρεσβείαις της Παναχράντου Σου Μητρός και πάντων Σου των Αγίων. Αμήν.»
(Ευχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Χριστέ, Εσύ που είσαι το αληθινό και ενυπόστατο Φως, το οποίο φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον παρόντα κόσμο, ας σημειωθεί επάνω μας το Φως του Προσώπου Σου… ώστε, μέσα στον φωτισμό της Χάριτός, Σου να δούμε το Φως που δεν βλέπεται φυσικά! Και κατεύθυνε την διαδρομή της ζωής μας, ώστε να εργαζόμαστε τις σωτήριες Εντολές Σου, με τις πρεσβείες της Πανάχραντης Μητέρας Σου και όλων των Αγίων. Μακάρι…
—————————————————
[ 4 ] «Νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης» ονόμασαν -πριν από 18 αιώνες- οι Άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολής, τον Θεάνθρωπο Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, το άκτιστο κι’ ανέσπερο Φως του Οποίου ζωοποιεί, φωτίζει και θερμαίνει όλη την συμπαντική Δημιουργία, προαιώνια κι’ ατελεύτητα.
Το προσωνύμιο «Νοητός Ήλιος Δικαιοσύνης», ως ένα από τα ‘ιδιαζόντως εκφραστικά’ ονόματα της Θεϊκής Αγαθότητας και Αγάπης, με εύρος και βάθος μοναδικά ποιητικό, σημειολογικό και σημασιολογικό… ενέπνευσε, εκτός της ακραιφνώς Αγιοπατερικής Γραμματείας, και πολλούς ανθρώπους του πνεύματος από τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο του πολιτισμού μας.
Ανάμεσα στους δημιουργικούς, καλλιτεχνικούς ‘δανειολήπτες’ αυτού του ονόματος… ήταν και ο μακαριστός Νομπελίστας Λογοτέχνης και Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, που περιέλαβε το όνομα «Νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης» στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ… όπως και ο μακαριστός, επίσης μέγας, μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, που μελοποίησε το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ… ‘απογειώνοντάς’ το διεθνώς, και συγκαταριθμώντας το ως πολύτιμο πετράδι-καταπίστευμα στην πλούσια παρακαταθήκη του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού! [Βλέπε σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?
—————————————————
[ 5 ] Για την αποκαλυπτική συνομιλία του Αγίου Σεραφείμ με τον Μοτοβίλωφ, βλέπε στον σύνδεσμο: https://iconandlight.
—————————————————
[ 6 ] «Ανοίξαντός Σου (Κύριε) την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος… Αποστρέψαντος δε Σου το πρόσωπον ταραχθήσονται… Αντανελείς το πνεύμα αυτών, και εκλείψουσιν… και εις τον χουν αυτών επιστρέψουσιν…»!
(ψαλμός 103, 28-29)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αν ανοίξεις τα χέρια Σου, Ουράνιε Πατέρα, τα σύμπαντα θα πλημμυρίσουν από ευλογία… Αν γυρίσεις με αποστροφή αλλού το πρόσωπό Σου, θα διασαλευθούν… Αν ανακαλέσεις την πνοή των πλασμάτων Σου, θα πεθάνουν αυτοστιγμεί… και θα επιστρέψουν στην χοϊκή αφετηρία τους…!
—————————————————
[ 7 ] «Τα κάλλη τα εκτός καταμαράνασα, την ένδον υπέδειξας ευκοσμίαν, τω γινώσκοντι τα κρύφια… διά τούτο σε, Μάρτυς, ενυμφεύσατο!»
(Από την ιερή υμνογραφία της 7ης Ιουλίου)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αφού καταμάρανες, ω Παρθενομάρτυς, την εξωτερική σου ομορφιά με την νηστεία και την κακουχία… αποκάλυψες σε Εκείνον που γνωρίζει τα απόκρυφα, την εσωτερική σου ωραιότητα… γι’ αυτό και σε έκανε δική Του Νύμφη άφθορη…!
—————————————————
[ 8 ] «Δυσμορφίαν του σώματος, ενεργείαις του Πνεύματος, ο Χριστός εκάλλυνε, θεοδόξαστε! Και των βροτών ωραιότατος εφάνης…»
(Από την ιερή υμνολογία της 8ης Μαΐου).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Την σωματική σου δυσμορφία, Χριστοφόρε, δοξασμένε απ’ τον Θεό, ο Χριστός την μεταμόρφωσε σε κάλλος γλυκοθώρητο, κι’ αναδείχτηκες πανέμορφος ανάμεσα στους ανθρώπους…
—————————————————
[ 9 ] Κάθε φορά που γίνεται λόγος για ‘ασχήμια’ και ‘ομορφιά’ (απ’ την φυσιογνωμική, συμβατική και πρόσκαιρη τοιαύτη… μέχρι την πνευματική, αντισυμβατική κι’ αιώνια…) έρχεται στην μνήμη μου το συναπάντημα που είχα πριν χρόνια μ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η… ‘προσωποίηση’ της ασχημίας!… Εξωτερικά, απλά τερατόμορφος…! Εσώτερα, όμως, ‘φωτισμένος’ από μια απερίγραπτη ταπεινότητα… που τον έκανε λίαν ευσυμπάθητο! Η όλη ‘ιστορία’ του δύσμορφου εκείνου νέου, μου θύμιζε ένα ‘αλλοιώτικο’ σκοτάδι, πέραν του νυχτερινού κι’ αβυσσαλέου…, ενώ συνάμα με παρέπεμπε και σ’ ένα ‘άλλο’ Φως… πέραν του ηλιακού και ηλεκτρικού!
Εκείνη την εσπέρα, μετά την ακολουθία του Αποδείπνου, είχα βγει από την πύλη της Μονής για ένα έκτακτο διακόνημα… κι’ επέστρεφα στο κελλί μου, εν όψει της νυχτερινής ησυχίας και της προσευχητικής αγρυπνίας μου. Εισερχόμενος στον αύλειο χώρο της Μονής και βαίνοντας προς το κελλί μου, είχα σαφή αίσθηση, χωρίς να στρέψω το βλέμμα μου, ότι στ’ αριστερά μου, στο πέτρινο πεζούλι καθόταν μόνος κάποιος νεαρός επισκέπτης… και, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, αφού μάλιστα είχα ήδη καθυστερήσει κι’ ένοιωθα πολύ κουρασμένος, αισθάνθηκα έντονα την παρώθηση να τον πλησιάσω.
Πλησίασα. Μπροστά μου ήταν ένα… ‘φοβισμένο ζωάκι’ (…), μαζεμένο σαν κουβάρι στο πεζούλι, και με κοίταζε εξεταστικά… με ένα και μοναδικό μάτι επάνω σ’ ένα αλλόκοτο πρόσωπο, ‘βγαλμένο’ σαν από εργαστήρι ανατομίας του Δόκτορα Φρανγκενστάϊν! Μια απερίγραπτη δυσμορφία… μπροστά στην οποία, ο Κουασιμόδος της Παναγίας των Παρισίων θα έμοιαζε… κούκλος! Όμως, πίσω απ’ εκείνο το αποτρόπαιο θέαμα… διέκρινα ένα αθώο πλάσμα, γεμάτο πληγωμένα συναισθήματα, βυθισμένο μέσα σε μοναξιά και θλίψη αδιέξοδη, να κοιτάζει αισχυντηλά αυτούς που περιεργάζονταν (εκείνη την στιγμή, περνούσαν από μπροστά του κάποιοι λαϊκοί που κρυφοκοίταζαν και χαζογελούσαν…) με περιφρόνηση, σχεδόν ‘φτύνοντας’ την εικόνα του με το ειρωνικό τους βλέμμα!…
Ένοιωσα βαθειά συμπάθεια και έντονη παρώθηση να προσεγγίσω τον ‘σημαδεμένο’ νεαρό. Φτάνοντας μπροστά του και κοιτώντας τον ευθυτενώς στο ένα και μοναδικό του ματάκι του… προσέφερα το χέρι μου για χειραψία, χαιρετίζοντάς τον ευπροσήγορα: «Γεια-χαρά σου, παληκάρι! Πώς σε λένε…;». Με κοίταζε διερευνητικά μέσ’ στα μάτια χωρίς να μιλάει, κι’ αμέσως μετά άρχισε να ψιθυρίζει με φωνή ραγισμένη από συγκίνηση:. «Πάτερ μου, σ’ ευχαριστώ… που, όσην ώρα μου μιλάς, με κοιτάζεις κατάματα… χωρίς να αφήνεις τα μάτια σου να περιεργαστούν την ασχήμια μου!… Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό… από τότε που έγινα φρικιό! Γιατί, Πάτερ μου, κάποτε ήμουν όμορφος… δεν ήμουν πάντα το τέρας που αντικρύζεις…»!
Ένοιωσα να ξεσκίζεται η καρδιά μου… αλλά συγκρατήθηκα, για να μην κλάψω. Χάϊδεψα φιλόστοργα το κακοποιημένο κεφαλάκι του… Κουασιμώδου, και του είπα αληθεύοντας: «Γιαννάκη (είχε ήδη συστηθεί) εγώ κοιτάζοντάς σε… βλέπω στο βλέμμα σου μόνο φως… ένα φως χλωμό από θλίψη… αλλά πάντως φως… μέσα σε μια καρδιά πικραμένη, αλλά γεμάτη καλωσύνη κι’ ευγένεια…! Αλήθεια σου λέω, καλό μου παιδί, δεν βλέπω πουθενά μέσα σου ασχήμια…! Μόνο η έξω ομορφιά είναι κακοποιημένη, αυτή που παρακμάζει -ούτως ή άλλως- κι’ απανθίζει σύντομα…»! Με κοίταζε βουρκωμένος… και προσέθεσε: «Πάτερ, θέλεις να σου πω τί συνέβη… κι’ έγινα το ‘τέρας’ που βλέπεις;!» – «Ναι, Γιαννάκη μου, θέλω να ξέρω… τί έγινε; πές μου…!».
«Πάτερ, είμαι από ένα ψαροχώρι της Χαλκιδικής… Ο μεγαλύτερος γιος μιας χήρας μάννας με εφτά μικρά αδέλφια, να ζούμε όλοι -στερημένοι κι’ από το σκέτο ψωμί- σε μια τρώγλη που από παντού έμπαζε αέρα και σκόνη. Πήγα στρατιώτης και μ’ έτρωγε η θλίψη που δεν μπορούσα να δουλέψω, να βοηθήσω λίγο την δόλια μάννα μου και τ’ αδέλφια μου. Κι’ εκεί, πάνω στην σκοπιά… μού’στριψε, πάτερ, απ’ την απελπισία… κι’ έβαλα το όπλο κάτω απ’ το σαγόνι και πάτησα την σκανδάλη, κι’ η σφαίρα που βγήκε μου τα ‘πήρε’ όλα: πηγούνι… μύτη… μάτι… μέτωπο… κι’ έγινα το τέρας που βλέπεις!». Ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κι’ επιπλέον ένοιωθα κατάκοπος, αλλ’ έκρινα ότι ‘άξιζε τον κόπο’ να… περάσουμε σε άλλο επίπεδο, οπότε του είπα: «Θέλεις να καθήσουμε στο Εξομολογητήριο για να μιλήσουμε…;». Δέχτηκε πρόθυμα.
Μπήκαμε στο Εξομολογητήριο. Φόρεσα το Πετραχήλι, έβαλα «Ευλογητός ο Θεός… Βασιλεύ Ουράνιε…» και καθήσαμε κοντά, ο ένας αντίκρυ στον άλλον. Αυτός ήταν σιωπηλός, μόνο κοίταζε με μια σπίθα στο βλέμμα… του ενός και μοναδικού οφθαλμού του. Ό,τι είχε να πει… το είπε, και τώρα μόνον άκουγε. Άρχισα να μιλώ εγώ, για τον πρόσκαιρο βίο μας στην γη, με τα βάσανα και τις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός για να θεραπευτούμε ψυχικά και για να ασκηθούμε πνευματικά…, για την αιώνια-αθάνατη ζωή που μας περιμένει μετά τον βίο, στον Ουρανό… «ένθα ουκ έστι πόνος, λύπη ή στεναγμός»! Με άκουγε με ‘κομμένη ανάσα’, προδίδοντας αμήχανη κατάπληξη… για όλα, όσα άκουγε. Είχε αποδεχτεί απελπισμένα την φρικώδη όψη του… θεωρώντας ότι τούτο είναι οριστικό, και τώρα άκουγε ότι θα μπορούσε αυτό ν’ αλλάξει…!
Δεν ‘τόρνευσα’ τα λόγια μου, για να καταστήσω ‘ήπια’ την δυστυχία που προφανώς ένοιωθε λόγω της δυσμορφίας του, ώστε να μην του προξενήσω εσφαλμένες εντυπώσεις για την δυσκολία του εγχειρήματος (να γίνει κανείς Φως…)! Αλλά και δεν του έκρυψα ότι, είναι -κυριολεκτικά- ‘στο χέρι του’ να γίνει, αν θελήσει, νοσταλγός αυτής της απίθανης υπαρξιακής προοπτικής… και, τελικά, αποδέκτης αυτής της χαρισματικής μεταμόρφωσης…! Αρκεί, στο εξής, να ζήσει με πίστη στον Χριστό και μετάνοια…! Και τότε, αναμφίβολα, θα έρθει η ευλογημένη ώρα που η σκληρή δοκιμασία (σωματική δυσμορφία) του θα… λήξει, όπως όλα τα βάσανά του: ακριβώς τη στιγμή της εξόδου του από τον πρόσκαιρο βίο, δηλ. την στιγμή της εισόδου του στην αιώνια ζωή…!
Γιατί, όλες οι παραχωρούμενες από τον Θεό (προς άθληση υπομονής…) ταλαιπωρίες μας σε αυτό τον κόσμο, τελειώνουν μαζί με τον εφήμερο βίο… για να δώσουν την σειρά τους, μετα-βιολογικά, στην αναδρομική ανάκτηση της ‘χαμένης’ ευτυχίας… και μάλιστα σε μια ποιοτική αναβάθμιση που ποτέ δεν είχαμε φαντασθεί! Αρκεί να φροντίσουμε να μπει στην ψυχή μας το άγιο Φως του Χριστού…! Γιατί, αυτό το ζείδωρο Φως που θα ‘απορροφήσουμε’ και θα μας ‘καταπιεί’… θα είναι η ακυλίδωτη ομορφιά μας εκεί, στην ‘αρυτίδωτη χώρα’ [ 10 ] του αδύτου Φωτός… όπου ο Ήλιος (ο Νοητός, της Δικαιοσύνης) δεν ‘βασιλεύει’… ο Ουρανός δεν σκοτεινιάζει… κι’ η Μέρα δεν βραδιάζει ποτέ!…
«Αλήθεια λες, πάτερ μου, θα ξαναγίνω όμορφος…;!» ρώτησε με ελπίδα αναζωπυρωμένη… ο συμπαθέστατος ‘Κουασιμόδος’. «Ναι, Γιαννάκη μου, εκεί… τότε… θα ξαναγίνεις όμορφος, θα γίνεις πολύ ωραιότερος… απ’ ό,τι ήσουν προτού η σφαίρα σε ασχημίσει, θα γίνεις ‘πανέμορφο… Φως’ και θα χαίρεσαι και θα σε χαίρονται…»! Την άλλη μέρα, μετά την Θεία Λειτουργία, ήρθε να μ’ αποχαιρετήσει πριν φύγει, και καθώς ασπαζόταν ευλαβικά το χέρι μου, ψιθύρισε: «Πάτερ μου, φεύγω… αλλά θέλω να ξανανταμώσουμε, στον Ουρανό, κάποτε… όταν θα γίνω Φως… για να με καμαρώσεις όμορφο…»!
—————————————————
[ 10 ] «Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι…» (Οδυσέας Ελύτης, ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ).
