Έτος: 2025

Η εκκλησιαστική υμνολογία της Ορθόδοξης Ανατολής, είναι απαύγασμα Θεϊκής σοφίας και καρπός υπερφυούς φωτισμού στις ψυχές των υμνογράφων Αγίων μας! Φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, οι θεοφόροι Πατέρες, διέκριναν και συνέλαβαν -μεταξύ απείρων άλλων αληθειών- και την περί της αληθινής (υπαρξιακής) ‘ορφανίας’ που βιώνει ένας άνθρωπος, οιασδήποτε ηλικίας, όταν ‘ορφανέψει’ από Θεό… κι’ όχι τόσο από φυσικούς γονείς, μητέρα και πατέρα! Ο ιερός υμνωδός -εδώ- αυτή την ‘ορφανία’ υπαινίσσεται… ικετεύοντας τον Χριστό (και για λογαριασμό μας!) ν’ αναπληρώσει το δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας Του απ’ την ζωή μας, αποστέλλοντας (κατά…

Το «κτιστόν και δύον» [ 1 ] φως του αισθητού ηλίου, όταν ανατέλει στον κόσμο… καταυγάζει το πρόσωπο της γης. Για να εισδύσει, όμως, εσωτερικώτερα, σε σπηλιές και λαγούμια… πρέπει οι ακτίνες του να βρουν μία ‘ρωγμή’ για να εισέλθουν. Αν οι ακτίνες του «κτιστού και δύοντος» φωτός δεν μπορέσουν να βρουν ‘χαραμάδα’ για να τρυπώσουν εσώτερα… τότε, η διεισδυτική τους δύναμη και η φωτιστική τους χάρη, αδυνατεί να φτάσει στο ενδότερο σκότος και να φωτίσει τις εκεί σκιές. Στον αντίποδα του «κτιστού και δύοντος» φωτός… το άκτιστο κι’ άδυτο…

«Ο Θεός μου… εδίψησέ Σε η ψυχή μου, ποσαπλώς Σοι η σάρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω…» (Ψαλμ. 62, 1). Οδοιπορώντας ισοβίως αδιάκοπα στους αχανείς ερημικούς αμμόλοφους της απαράκλητης ‘Σαχάρας’ αυτού του κόσμου, υπό έναν ήλιο αδυσώπητα καυστικό… όσα εφόδια κι’ αν έχουμε πάρει μαζί μας, μοιραία θα εξαντληθούν. Ανεφοδιαστική δυνατότητα στην μέση της ερήμου δεν υπάρχει, παρά μόνο στις λίγες ενδιάμεσες ‘οάσεις’ απ’ όπου μπορούμε να εφοδιαστούμε κάποιες βασικές προμήθειες, που κι’ αυτές σύντομα θα εκλείψουν! Άρα, αυτό που χρειαζόμαστε ως οδοιπόροι της ζωής δεν είναι…

Η Κυριακή ‘του Παραλύτου’ (3η Κυριακή μετά το Πάσχα) είναι μία από τις εορτές του Πεντηκοσταρίου, που επιλέχτηκαν από την Μάννα-Εκκλησία για να μας θυμίζουν, ότι: πέραν της φυσικής μας παρακμής (γήρατος) και της βιολογικής μας ευπαθείας (τρεχουσών ασθενειών), ένα πλήθος κινδύνων -όπως λ.χ. η παραλυσία όλου του σώματος ή κάποιων μεμονωμένων μελών- μπορεί να διασαλεύσει τις ψυχοσωματικές μας ισορροπίες μερικώς ή γενικώς ανατρέποντας την ‘ευτυχία’ που χτίσαμε (αφελώς) στο ‘σεισμογενές’ έδαφος της ευμετάβολης υγείας! Γιατί, η Ευτυχία… είναι ένα ‘κεφάλαιο’ που αξίζει να επενδύσει κανείς επάνω σε πιο σταθερές…

Η δημοτική αρχή δόξασε με πλακέτες και μετάλλια τη φιναλίστ ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ, που έφτασε στον τελικό ενάντια στην Μπιλμπάο και παρά τη νίκη στο δεύτερο παιχνίδι στο Παλατάκι, έχασε την «κούπα» καθώς δεν κατάφερε να καλύψει τη διαφορά της πρώτης αναμέτρησης. «Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα να φτάσετε σε έναν τελικό, να εκπροσωπήσετε επάξια την πόλη και συγχρόνως να κάνετε τη Θεσσαλονίκη γνωστή σε όλη την Ευρώπη. Ο αθλητισμός είναι το ασφαλέστερο και ταχύτερο όχημα για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο και γνωστές τις πολλές αρετές που έχει…

«Οσμή Μύρων Σου, υπέρ πάντα τα αρώματα… Μύρον εκκενωθέν όνομά Σου… Οπίσω Σου, εις οσμήν Μύρων Σου δραμούμεν…» (Άσμα Ασμάτων: 1, 3-4) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η πανεύοσμη μοσχοβολιά Σου, Χριστέ μας, σκεπάζει όλα της γης τ’ αρώματα. Το όνομά Σου, Μύρο… που διαχύθηκε κι’ ευωδιάζει την Κτίση μεθυστικά. Θα Σε ακολουθούμε παντού και πάντα, ιχνηλατώντας το πανάκριβο Άρωμα που αφήνουν στο πέρασμά Σου από την φτωχή ζωή μας, τα μυροβόλα ‘ίχνη’ Σου… [ 1 ] Η Μάννα-Εκκλησία γιορτάζει, κατά την 2η Κυριακή μετά το Πάσχα, το εξαίσιο υπόδειγμα αφοσίωσης κι’ ανδρείας των…

Συμπληρώνεται ένα έτος από την εκδημία εις Κύριον του αείμνηστου Καθηγητή Μενέλαου Ιωαν. Παπαγιάννη. Το ετήσιο μνημόσυνο θα τελεστεί στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας την Κυριακή, 4 Μαΐου.

«Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων… και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων… και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν Αυτού… ου μη πιστεύσω!» (Ιωάν. 20, 25) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αν δεν δω στα χέρια του Χριστού τα σημάδια απ’ τα καρφιά της Σταύρωσης… κι’ αγγίξω με το δάχτυλό μου τις τρύπες που άφησαν τα καρφιά… και βάλω το χέρι μου στην πλευρά Του, για να ψηλαφήσω την πληγή απ’ την λόγχη του Ρωμαίου στρατιώτη… δεν πρόκειται να πιστέψω!   «…Ω, καλή ‘απιστία’…

Κάθε χρόνο, τη Λαμπρο-βδομάδα, όταν το αγλαό Φως της Ανάστασης του Χριστού κυριαρχεί βιωματικά στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας καθημερινότητα (ενώ έξω απ’ αυτήν επικρατεί ακόμα το ζοφερό σκοτάδι της κυριαρχίας του θανάτου…) τα ψυχο/σωματικά μας αισθητήρια ‘λαμβάνουν πείρα’ μιας άλλης ποιότητας ζωής, αθάνατης… που ‘μόλις’ έχει ξεκινήσει! [ 1 ] Τότε, οι έννοιες ‘ομορφιά’ και ‘ασχήμια’ σχετικοποιούνται… κι’ επαναπροσδιορίζονται επάνω σε άλλη ‘βάση’ εννοιολογική: αυτή, που κατανοεί την ομορφιά ως Φως… και την ασχήμια ως Σκότος…! Κι’ ανακαλείται τότε στη μνήμη μου η γνωριμία που είχα κάποτε μ’ έναν άνθρωπο:…

«Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον ον έπλασε, και έθετο αυτόν εν Παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάττειν…» (Γεν. 2, 15)! Όταν ο Πλαστουργός Θεός επέδωσε στον πρωτόπλαστο Αδάμ, ως βασιλέα της Κτίσεως, την Παραδείσια Κληρονομιά προς χρήση κι’ απόλαυση, του την εκχώρησε μαζί με μία πολύ σημαντική οδηγία: να κοπιάζει δημιουργικά… και να φυλάττει διαχειριστικά τους εργασιακούς του κόπους! Διότι, αν είναι δυσχερές να εργάζεται κανείς τα αγαθά (καθώς «Τα αγαθά κόποις -και όχι κόλποις- κτώνται!»), είναι δυσχερέστερο να φυλάττει -από οικεία σπατάλη… κι’ από αλλότρια διαρπαγή!-…