…Σαν σήμερα (ξημερώνοντας του Αγίου Σάββα, με το Αγιορειτικό Εορτολόγιο) πριν 39 χρόνια, η οσία ψυχή ενός Αγιορείτου Γέροντος, του παπα-Ματθαίου, διαπορθμεύτηκε στην αιωνιότητα σε ηλικία 84 ετών, μετά από ολιγοήμερη ασθένεια του πολυβασανισμένου από την άσκηση και τις κακουχίες σαρκίου του.
Από βραδίς, μετά το Απόδειπνο της 4/17ης Δεκεμβρίου, είχα ζητήσει από τον Ηγούμενο της Μονής να έρθει να τον δει… γιατί τον έβλεπα πολύ πεσμένο. Ωστόσο, ήταν επικοινωνιακός και πλήρως συνειδητοποιημένος, απλώς εξαντλημένος λόγω της αφαγίας του (δεν μπορούσε να καταπιεί, παρά μόνο λίγο τσάϊ). Ο Ηγούμενός μας έκρινε ότι δεν μπορούσαμε πλέον να του προσφέρουμε ως Μονή κάτι άλλο, και αποφάσισε ώστε, την επομένη το πρωί (του Αγίου Σάββα) να διαμετακομισθεί σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, με στρατιωτικό ελικόπτερο, για να του παρασχεθεί καλύτερη νοσηλεία.
Όταν ο Ηγούμενος του ανακοίνωσε την απόφασή του αυτή, ο Γερο-Ματθαίος άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί: «Γέροντά μου, σε παρακαλώ, μη με στείλεις έξω… δεν έχω βγει 60 χρόνια απ’ το μοναστήρι μου, δεν θέλω να βγω τώρα στα γεράματα…». Ο Ηγούμενος ανένδοτος απάντησε: «Δεν γίνεται… εδώ δεν μπορούμε να σε φροντίσουμε σωστά, πρέπει να πας στο Νοσοκομείο! Εκτός αν παρακαλέσεις την Παναγία να σε πάρει απόψε… ώστε να γλυτώσεις το Νοσοκομείο!… Πάντως, αν αύριο το πρωί είσαι ακόμα ζωντανός… θα καλέσουμε ελικόπτερο να σε πάρει!». Τα μάτια του παπα-Ματθαίου άστραψαν από χαρά… αυτό ήταν! Θα παρακαλούσε την Αθωνίτισσα Μάννα του, να τον έπαιρνε… κι’ έτσι θα ‘γλύτωνε’ το Νοσοκομείο!
Μόλις έφυγε ο Ηγούμενος, ο Γερο-Ματθαίος βυθίστηκε σε προσευχητική σιωπή, και μία ώρα περίπου αργότερα… εντελώς ξαφνικά, άρχισε ο επιθανάτιος ρόγχος…! Ξαγρύπνησα δίπλα του την νύχτα ξεκοκκίζοντας το κομποσχοίνι μου… Και λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος της 5/18ης Δεκεμβρίου, η ψυχή του πέταξε στον ουρανό…
Λειτουργούσε καθημερινά επί 55 συνεχή έτη, έως και δύο εβδομάδες προ της οσιακής κοιμήσεώς του, παρά τα άτονα (ανεπιμέλητα, από ασκητική επιλογή του) έλκη των ποδών του. Τον διακονούσα, ως αρχάριος μοναχός, επί έναν ολόκληρο έτος μέχρι που κοιμήθηκε. Έτσι, είχα την ευκαιρία της καθημερινής εντρύφησης στην φωτεινή «ζωή και πολιτεία» του, ‘μελετώντας’ τις ένθεες πνευματικές αρετές του…
Θαύμαζα σιωπηλά την τεράστια συμπεριφορική Ταπεινότητά του προς όλους, μικρούς και μεγάλους… αν και ήταν ο πιο γηραιός στην αδελφότητα! Την Υπομονή στις οδύνες των πληγών του (σε όλο το μήκος των μηρών) που έμεναν επί χρόνια εκούσια ανεπιμέλητες ιατρο/φαρμακευτικά! Την αδιαπραγμάτευτη ασκητική του διαγωγή… παρά την γεροντική αδυναμία του! Αλλά και την ουράνια σοφία των μετρημένων λόγων του, όπως και την ‘ομιλητική’ σιωπή του… που, σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη προσευχή του (που προδιδόταν από τον αδιάκοπο ‘συριγμό’ των χειλέων του…), υπέβαλλαν στον ‘παρατηρητή’ (του) αμήχανο δέος και σιωπηλό θαυμασμό…
Αντί, λοιπόν, για ‘κόλυβα’ στην οσία μνήμη του, σήμερα… θα παραθέσω στην αγάπη σας ένα από τα πολλά ένθεα ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ που είχα ακούσει να βγαίνουν από το άγιο στόμα του…
Κάποιο πρωί, λοιπόν, που είχα πάει στο κελλί του το καθιερωμένο καφεδάκι με το λουκουμάκι και μια ‘δαχτυλίθρα’ ρακί, του ζήτησα ‘αντίδωρο’: «Παππού, πες μου κάτι να ξεκουραστεί και γλυκαθεί η ψυχή μου… γιατί σήμερα νοιώθω πολύ κουρασμένος και πικραμένος απ’ τους πειρασμούς…»! Κι’ εκείνος ο μακάριος, που σπάνια μιλούσε, μετά από μικρή σιωπή αντιπροσέφερε στην δίψα μου τούτο τον λόγο: «Όταν κουράζεσαι, παιδάκι μ’, ψυχικά και σωματικά… να μαζεύεις λίγο τα ‘μπόσικα’ του νου σου, εστιάζοντας στα πιο αναγκαία… μέχρι να πάρεις κουράγιο και να συνεχίσεις πάλι ξεκούραστος. Τα ‘πιο απαραίτητα’ της Χριστιανικής ζωής μας -είτε μοναχοί είμαστε, είτε λαϊκοί- είναι 4 πράγματα. Απ’ αυτά, τα 2 πρέπει πάντα να τα ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ… και τα 2 πρέπει πάντα να τα ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ…! Δηλαδή, να ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ: α) τα ΚΑΚΑ που κάναμε εμείς στους άλλους… [ 1 ] και β) τα ΚΑΛΑ που έκαναν οι άλλοι σε εμάς!… [ 2 ] Και να ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ: α) τα ΚΑΛΑ που κάναμε εμείς στους άλλους… [ 3 ] και β) τα ΚΑΚΑ που έκαναν οι άλλοι σε εμάς!…» [ 4 ]
Εκείνη την ώρα, δεν αντελήφθην το μέγα εννοιολογικό βάθος και πλάτος του Γεροντικού λόγου, που μου ακούστηκε περισσότερο σαν φτηνό ‘ευφυολόγημα’ παρά σαν ακριβό μαργαριτάρι θεϊκής σοφίας. Έτσι, τον ευχαρίστησα, ζήτησα την ευχή του και έφυγα για να συνεχίσω το διακόνημα. Το απόγευμα, ελεύθερος υποχρεώσεων, αναμηρυκώμενος πνευματικά μια-μια τις λέξεις του Γεροντικού λόγου, αισθάνθηκα κατάπληξη κι’ αμηχανία…! Γιατί, πραγματικά, μέσα από την συμπυκνωμένη σοφία και απλότητά τους, τα λόγια του παπα-Ματθαίου εξέφραζαν σε μία φράση τις 4 κεφαλαιώδεις Χριστιανικές αρετές, ‘ανακεφαλαιώνοντας’ τρόπον τινά μέσα σε λίγες λέξεις και τέσσερις προτροπές, όλον τον εν Χριστώ πνευματικό αγώνα μας…!
Είθε ο Χριστός ν’ αναπαύει την οσία ψυχούλα του μέσα στο άδυτο Φως Του…
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων
————————————————
[ 1 ] Μετάνοια…
[ 2 ] Ευγνωμοσύνη…
[ 3 ] Ταπεινοφροσύνη…
[ 4 ] Συγχωρητικότητα…
