«Παντοκράτορ Κύριε, οίδα πόσα δύνανται τα δάκρυα!…»
(Στίχος από το Εσπέριο Δοξαστικό της «Κυριακής Τελώνου και Φαρισαίου»)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Παντοκράτορα Θεέ, γνωρίζω καλά… πόσο μεγάλες ‘ανατροπές’ σωτηρίας μπορούν να επιφέρουν -με την παντουργό Θεία Χάρη Σου- τα δάκρυα της μετανοίας…!
Έναρξη του Τριωδίου σήμερα, Κυριακή «του Τελώνου και του Φαρισαίου», και η Μάννα-Εκκλησία, μέσα από το άγιο Ευαγγέλιο και την ιερή Υμνογραφία, μας παιδαγωγεί κατά Θεόν στην πρόσκτηση της μεγαλύτερης ΑΡΕΤΗΣ (Ταπεινοφροσύνης…) και στην απόρριψη της μεγαλύτερης ΚΑΚΙΑΣ (Υπερηφανείας…), προβάλλοντάς μας: προς μίμηση… το αιώνιο υπόδειγμα της «Τελωνικής» ταπείνωσης, και προς αποφυγή… το επίσης διαχρονικό υπόδειγμα της «Φαρισαϊκής» αλαζονείας!
«Διεξόδους υδάτων κατέδυσαν οι οφθαλμοί μου… επεί ουκ εφύλαξα τον Νόμον Σου, Κύριε…» (ψαλμός 118, 136)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Χείμαρροι δακρύων κατέκλυσαν τα μάτια μου, Κύριε, επειδή δεν φύλαξα τις Σωτήριες Εντολές Σου…
Ένα «Φως ιλαρόν» θεϊκού μυστηρίου, φαίνεται να ωραΐζει τα Δάκρυα της Μετανοίας… που ξεχύνονται ασυγκράτητα μέσ’ από την «συντετριμένη και τεταπεινωμένη καρδία» (ψαλμός 50, 19) κάθε μετανοούντος λογικού πλάσματος, που έρχεται -με το… σεισμογενές ‘άγγιγμα’ της Θείας Χάριτος- σε πλήρη συναίσθηση των «ημαρτημένων» πράξεων, λόγων, σκέψεων… της μέχρι τώρα ζωής του.
«Κύριε, ενώτισαι των δακρύων μου!…» (ψαλμός 38, 13)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κύριε, άκου -όχι δες- άκου… τα ‘κραυγαλέα’ δάκρυά μου! Κάτι έχουν να Σου ‘πουν’… Μην τα βδελυχθείς, μην τα παρασιωπήσεις, μην τα παραβλέψεις…!
Σαν νά΄χουν επάνω τους μια ‘κραυγή πόνου’ τα (σιωπηλά) της Μετανοίας Δάκρυα… ‘βοούν’ προς τον ουρανό, και προσλαμβάνονται (ενωτίζονται) από τα ‘ώτα’ του Θεού με ευφρόσυνη αγαλλίαση και χαρά μεγάλη: «Χαρά έσται εν τω Ουρανώ… επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι!…» (Λουκ. 15, 7).
Τα Δάκρυα της Μετανοίας εκχέονται ως νεροσυρμοί πλησμονής κι’ ανακούφισης… ποτίζοντας βαθιά και αφρατεύοντας την πρότερη σκληροκαρδία. Και η μετανοούσα-κλαίουσα ψυχή ‘πληροφορείται’ βαθιά μέσα της την συγχώρηση του Πλαστουργού της… αρχίζοντας να βιώνει «χαρμολυπηρά» πλέον την πρότερη αμιγή θλίψη κι’ απόγνωσή της! Όμως γνωρίζει καλά… ότι αυτή η αμνήστευση που της χαρίζει ο Θεός των οικτιρμών, ‘περνάει’ μέσα από την συγχώρηση που η ίδια χαρίζει στους άλλους· ότι τα οικεία της πνευματικά ‘χρέη’ παραγράφονται από τον Θεό… αλλά ‘περνώντας’ μέσα από την αντίστοιχη παραγραφή των αλλοτρίων ‘οφλημάτων’ που οφείλουν σ’ αυτήν οι άλλοι.
Συγχωρεί… για να συγχωρηθεί! Χαρίζει τα ξένα χρέη… για να δικαιούται και η ίδια την παραγραφή των δικών της πνευματικών χρεών, από τον Θεό του ελέους! Αυτή την ‘δομική’ αλήθεια και προϋπόθεση της προσφερόμενης θεϊκής συγχώρησης, δεν την ξεχνά ποτέ… επειδή γνωρίζει καλά πως, την στιγμή που θα την λησμονήσει και αθετήσει, θα εκπέσει από την ελεημονητική δωρεά της θεϊκής συγχώρησης, και θα ξαναβυθιστεί στο σκότος της ενοχής, γιατί θα έχει ακυρωθεί αυτεπάγγελτα η «με αναστολή» αμνήστευση…
Μυστήριο απόρρητο, ΠΩΣ: κάτι, που αρχίζει με ΤΟΣΟ αλγεινή πικρία αυτο-μεμψίας, στην ‘ματωμένη’ καρδιά ενός μετανοούντος αμαρτωλού κι’ απειρελαχίστου -ως κόκκου σκόνης- λογικού πλάσματος… καταλήγει, με την Χάρη του Θεού, σε ΤΟΣΟ ευφρόσυνο γλυκασμό Θεο-συγχώρησης και Θεο-αμνηστείας… ώστε να μεταφράζεται σε πάνδημη Χαρά όλης της επουράνιας Θριαμβεύουσας Εκκλησίας…;!;
Μια φτωχή πείρα 40+ ετών Μοναστικής ζωής στο Θεομητορικό Περιβόλι… μου έμαθε (βιωματικά) ότι: εν μέσω των απείρων και πολυειδών απολαύσεων αυτού του κόσμου, δεν υπάρχει μεγαλύτερος καρδιακός γλυκασμός και θυμηδέστερος ψυχικός πλατυσμός… από τα χαριτωμένα δάκρυα μιας αληθινά μετανοούσας και προς Χριστόν επιστρέφουσας καρδίας!…
«Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ…» (Λουκ. 18, 13) «Και άφες μοι τα παραπτώματά μου, ως και εγώ αφίημι τοις οφειλέταις μου…»! (Ματθ. 6, 12)!
Ω, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΕΛΩΝΙΚΗ… και ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΜΕΤΑΝΟΟΥΣΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ…, Μυστήριο απόρρητο μιας παράδοξης ευαρέστησης του Ουράνιου Πατέρα, μου είναι αδύνατο να σε κατανοήσω εγκεφαλικά… αλλ’ είναι δυνατό να σε ‘αντιγράψω’ και απολαύσω χρηστικά!…
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
