«Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων… και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων… και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν Αυτού… ου μη πιστεύσω!»
(Ιωάν. 20, 25)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αν δεν δω στα χέρια του Χριστού τα σημάδια απ’ τα καρφιά της Σταύρωσης… κι’ αγγίξω με το δάχτυλό μου τις τρύπες που άφησαν τα καρφιά… και βάλω το χέρι μου στην πλευρά Του, για να ψηλαφήσω την πληγή απ’ την λόγχη του Ρωμαίου στρατιώτη… δεν πρόκειται να πιστέψω!
«…Ω, καλή ‘απιστία’ του Θωμά! Των πιστών γαρ τας καρδίας εις επίγνωσιν ήξε…»!
(Από την υμνολογία του Αντίπασχα)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: …Ω, καλή που αποδείχτηκε η αμφιβολία του Θωμά! Γιατί οδήγησε τις καρδιές των πιστών σε επίγνωση της αλήθειας…!
Η εκπεφρασμένη, με απροσποίητη ειλικρίνεια, ‘ανάγκη’ της ψυχής του Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές του Διδασκάλου του, επάνω στο Αναστημένο Σώμα του Χριστού, προσήψε στον Απόστολο τον (άδικο) χαρακτηρισμό του «απίστου»! Ήταν, όμως, όντως μεμπτή ‘απιστία’ η αξίωση του Θωμά ν’ αντικρύσει και ψηλαφήσει τα μετατραυματικά ίχνη των πληγών της Σταύρωσης του Χριστού, την οποία είδε με τα μάτια του…, ώστε απ’ αυτά να πιστωθεί την αλήθεια της Ανάστασής Του, που δεν αντίκρυσε ο ίδιος ποτέ…;!
Ο Θωμάς δεν υπήρξε ποτέ άπιστος, παρά μόνο δύσπιστος κάποια στιγμή… και τόσο, όσο χρειαζόταν για να ‘πιστωθούμε’ την αλήθεια όλοι εμείς -οι ανά τους αιώνες Χριστολάτρες- με την δική του ‘αντιπροσωπευτική’ επιβεβαίωση! Διότι, η δυσπιστία αυτή ‘απάντησε προληπτικά’ στην δική μας (ανομολόγητη) ανάγκη να ψηλαφήσουμε ‘εμπειρικά’ -διά χειρών Θωμά- τον Αναστημένο Κύριό μας, αγγίζοντας με ευλάβεια και καταφιλώντας με λατρεία τους «τύπους των ήλων» επάνω στο πανάγιο σώμα Του, κι’ αναφωνώντας μαζί με τον Θωμά: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου… δόξα Σοι!» (Ιωάν. 20, 28.)
Ο Θωμάς απουσίαζε από την σύναξη των Αποστόλων στο Υπερώο της Σιών, όταν ο Αναστάς Κύριος Ιησούς Χριστός εισήλθε «κεκλεισμένων των θυρών» και στάθηκε μπροστά στους ενεούς, έμφοβους και έντρομους Μαθητές Του. Κι’ αυτό, βέβαια, δεν έγινε καθόλου ‘τυχαία’ αλλ’ «οικονομικώς…», δηλ. κατ’ ‘οικονομία’ της Θείας Πρόνοιας, ως αφορμή για περαιτέρω διερεύνηση και πιστοποίηση της αλήθειας περί της Αναστάσεως του Χριστού. Επειδή, η Ανάσταση του Σωτήρα, επρόκειτο -μετά την Πεντηκοστή- να κηρυχθεί από τους Αποστόλους, άρα και από τον ίδιο τον Θωμά, ως χαροποιό μήνυμα σωτηρίας «εις πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28, 19), έπρεπε να πιστοποιηθεί εμπειρικώς… αναμφίλεκτα!
Η αξίωση του Θωμά για ‘ψηλάφηση’ του (πληγωμένου απ’ τα καρφιά [ 1 ] και την λόγχη) αγιώτατου Δεσποτικού σώματος… δεν ήταν καθόλου παράλογη! Αντιθέτως, ήταν πολύ λογική και ρεαλιστική! Ούτε ήταν προϊόν κακόπιστης αμφισβήτησης κι᾽ ανευλαβούς αμφιβολίας… αλλά ‘χρεία ψυχής’ για απόλυτη πιστοποίηση της αλήθειας κι’ εμπειρική επιβεβαίωσή της, πριν αποσταλεί ο Θωμάς σε έθνη βάρβαρα για να κηρύξει μια Ανάσταση που δεν είχε δει… όπως είχαν δει όλοι οι άλλοι συμμαθητές του! Διότι, πώς θα μπορούσε να κηρύξει σε άλλους, και μάλιστα πειστικά, κάτι τόσο θαυμαστό και παράδοξο… απο την ‘πείρα’ του οποίου ο ίδιος, μόνος αυτός, ήταν υστερημένος;!
Ο Θεός ποτέ δεν στέργει να ‘εκδόσει αποδείξεις’ της αλήθειας Του, γιατί έτσι θα καταργούσε την αυτεξουσιότητα της ελευθερίας μας να Τον πιστέψουμε… ή να Τον απορρίψουμε! Το απώτατο ‘όριο’ συγκατάβασης του Θεού στην αδυναμία μας, φτάνει μόνον έως ισχυρών ενδείξεων… οι οποίες, ενώ δεν ‘σύρουν’ τις ψυχές μας σε βίαιο πειθαναγκασμό… εντούτοις μπορούν να ‘υπερφαλαγγίσουν’ (ψυχο/νοητικά και βιωματικά…) την απουσία των αισθητηριακών ‘αποδείξεων’!
Με την καλόπιστη αξιοποίηση των απλών… αλλ’ ισχυρών ‘ενδείξεων’, οι ψυχές μας μπορούν να οδηγηθούν αβίαστα, από την Χάρη του Θεού, με δυνατή κι’ ακλόνητη πίστη στην Χριστώνυμη Αλήθεια… μέσα από διεργασίες ρωμαλέας νοητικής βούλησης κι’ έναν ερωτικό δυναμισμό πανίσχυρης καρδιακής έλξης! Ο δε τρόπος των ζητουμένων ‘αποδείξεων’ δεν υστερεί πολύ σε πνευματική αξία, από τον τρόπο των απλών ‘ενδείξεων’, όταν αυτές ζητούνται όχι με αλαζονική απαίτηση… αλλά με ταπεινή ικεσία… [ 2 ], εμπίπτοντας σχεδόν ισοδύναμα στον ίδιο εκείνο Μακαρισμό, περί των «μη ιδόντων…» και, εντούτοις, «πιστευσάντων!»: «Μακάριοι οι μη ιδόντες… και πιστεύσαντες!» (Ιωάν. 20, 29.)
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Οι Χριστολάτρες, αγνοούμε ή λησμονούμε μια φρικώδη ‘λεπτομέρεια’ (που ευτυχώς μας την θυμίζουν οι Άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολής), ότι: Το άφθαρτο θεανδρικό Σώμα του Αναστάντος Χριστού… όχι μόνον ΕΦΕΡΕ -τότε- εμφανώς επάνω του τα σημάδια από τα καρφιά και την λόγχη που το είχαν διαπεράσει, αλλά και ΦΕΡΕΙ ακόμα -2.000 χρόνια μετά- και ΘΑ ΦΕΡΕΙ επάνω του τα «στίγματα του Κυρίου Ιησού» (Γαλ. 6, 17) οριστικά κι’ ατελεύτητα, προς ένδοξη διατράνωση κι’ απόδειξη της (ρεαλιστικής… και όχι φανταστικής) Θυσίας Του επάνω στον Σταυρό, για την Σωτηρία του κόσμου.
Το δε καταπληκτικότερο όλων… είναι ότι: το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού, κατ’ ευδοκίαν Αυτού του Ιδίου, φέρει επάνω του με ιερή ‘καύχηση’ ως σφραγίδα θεοπρεπή, τις τίμιες Πληγές των Παθών Του! Όπως ένα τιμαλφέστατο κόσμημα Ταπεινώσεως θεοπρεπούς που επιδεικνύεται με καμάρι, αντί ενός ευτελιστικού ονείδους κακοποίησης που θα ‘έπρεπε’ ν’ αποκρύπτεται από αισχύνη… ενώ είναι ένθρονος -ως Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων!- επάνω στον ένδοξο κι’ αχειροποίητο Χερουβικό Θρόνο της Τρισήλιας Παντοκρατορίας!…
———————————
[ 2 ] Η υπερήφανη ‘απαίτηση αποδείξεων’ για να πιστέψει κανείς στον Θεό, και η ταπεινή ‘προσδοκία ενδείξεων’ για να ενισχυθεί η ήδη υπάρχουσα πίστη, παραπέμπουν σε ένα ανάλογο ‘υπόδειγμα’ δύο διαμετρικά αντιθέτων μεταξύ τους, τρόπων: α) της υπερήφανης απαίτησης… και β) της ταπεινής ικεσίας…, που μπορούμε να παρατηρήσουμε στα δρώμενα του Γολγοθά, κατά την ημέρα της Σταυρικής Θυσίας του Θεανθρώπου Κυρίου μας:
Εκατέρωθεν της Εσταυρωμένης Χριστώνυμης Παναγάπης συσταυρώθηκαν και δύο εγκληματίες της εποχής εκείνης, ο Γεσμάς κι’ ο Δυσμάς (τα ονόματά τους, μας τα πληροφορεί ανεπίσημα το απόκρυφο «Ευαγγέλιο του Νικοδήμου», που δεν περιέχεται στον ‘κανόνα’ της Καινής Διαθήκης). Αμφότεροι οι ληστές ήταν συσταυρωμένοι δεξιά κι’ αριστερά του Χριστού, απεγνωσμένοι κι’ έντρομοι μπροστά στο ‘φάσμα’ του επικειμένου θανάτου. Ωστόσο, αν και οι εγκληματίες ήταν (αμφότεροι) μέσα στις ίδιες συνθήκες επιθανάτιας αγωνίας κι’ απόγνωσης… επέδειξαν εντελώς διαφορετικές συμπεριφορές απέναντι στον Σωτήρα Χριστό.
Ο ληστής Γεσμάς (εξ αριστερών) ζήτησε από τον Χριστό την σωτηρία του, απαιτητικά και χλευαστικά: «Δεν λες ότι είσαι εσύ ο Χριστός; Λοιπόν, σώσε τον εαυτό σου κι’ εμάς…»! Και ο Θεάνθρωπος τον αγνόησε εντελώς, ούτε καν γύρισε να Τον κοιτάξει…! Ενώ, ο ληστής Δυσμάς (εκ δεξιών) αιτήθηκε από τον Χριστό, ταπεινά και ευέλπιδα, απλώς να τον θυμηθεί… όταν επιστρέψει στην γη ως Βασιλιάς: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου…»! Και, γι’ αυτό, έλαβε την άμεση απάντηση του Σωτήρος, μαζί με ένα εύσπλαχνο βλέμμα Του: «Αμήν, λέγω σοι, σήμερον μετ’ Εμού έση εν τω παραδείσω…» (Λουκ. 23. 43)!
Ο ζών Θεός μας είναι ΟΝ απόλυτα ελεύθερο κι’ ελευθεροποιό… και βρίσκεται έξω από κάθε ‘αναγκαιότητα’. Ακριβώς έτσι δημιούρησε και τα λογικά Του πλάσματα: να είμαστε ελεύθεροι από κάθε ηθικό εκβιασμό-εξαναγκασμό-καταναγκασμό… που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι εκπεσόντες άγγελοι: ο σατανάς και η άθλια δαιμονική του συμμορία! Ο υπερήφανος τρόπος προσέγγισης του Θεού εκ μέρους μας, όπως αντίστοιχα κι’ ο ταπεινός τοιούτος… ‘απαντώνται’ από τον Θεό με διαφορετική ανταπόκριση… που αξίζει ν’ ανακαλύψει ‘εν ελευθερία’ ο καθένας μας, προσωπικά, δοκιμάζοντας ‘γευσιγνωστικά’ τις εκάτερες ‘γευστικές’ εκδοχές… κι’ αποφασίζοντας αβίαστα: τί θα επιλέξει και τί θ’ απορρίψει, από τις επιλογές που μας προσφέρουν η ταπεινότητα της Πίστης… και η αλαζονεία της Γνώσης…!
