«Καλό είναι να υπάρχεις βιολογικά, αλλά να ΖΕΙΣ… είναι το κάτι άλλο!Και, βέβαια, ΖΕΙΣ… μόνον εν Χριστώ!…»
(Φώτης Κόντογλου, +1965)
Πρέπει να παραδεχτούμε -και πρώτος εγώ!- ταπεινά και έντιμα, ότι… ‘ζούμε’ συμβατικά, επιπόλαια και άσκοπα… σ’ αυτόν τον εφήμερο-εγκόσμιο βίο, σαν να μην υπάρχει μετα-βιολογική συνέχεια σε μια υπερ-κόσμια και ατελεύτητη ζωή… που θα ‘κρίνει’ τις ‘επενδυτικές επιλογές’ μας (συνειδητές κι’ ασυνείδητες), ως διαχειριστών του χρόνου της επίγειας παροικεσίας μας! Και μπορεί, βέβαια, να επαγγελόμαστε (θεωρητικά…) την στόχευση αντι-συμβατικών ‘ποιοτήτων’ μιας ανώτερης ζωής… ακόμα και πέρα απ’ τα όρια του κόσμου τούτου! Ωστόσο, αυτοδιαψευδόμαστε (συμπεριφορικά…) με την… ‘λαμπερή απουσία’ [ 1 ] από το προσκήνιό μας, προφανών ενδείξεων [ 2 ] μιας μεταμορφωμένης βιοτής… που, αν υπήρχαν, θα ‘ψηλαφώνταν’ απτά…!
‘Ζούμε’ (από… συνήθεια κι’ υποχρέωση!) μια συμβατική καθημερινότητα ενός βίου… άδειου από νόημα ζωής: ένα ουσιώδες (ποιοτικό) έλλειμμα… που μας εξωθεί να ‘φαντασιωνόμαστε’ νοσταλγικά τη ‘γεύση’ της ποιότητας…! Ταυτόχρονα, βλέπουμε τη ‘ζωή’ μας να κατακλύζεται από ‘πληροφορίες’ (από εγκεφαλικά ερεθίσματα… και αισθητηριακές προκλήσεις) καταιγιστικές: ένα ανούσιο (ποσοτικό) πλεόνασμα… που μας κάνει να απεχθανόμαστε εμετικά το ‘υπέρογκο’ της ποσότητας…! Κι’ αναρωτιόμαστε… αν αυτό, που είμαστε αναγκασμένοι -ή μήπως όχι;!- [ 3 ] να ζούμε συμβιβαστικά, αντιστοιχεί σ’ εκείνο το ‘κάτι άλλο’… που υπαινίσσεται παραπάνω ο μακαριστός Κόντογλου, και λαχταρά (ανομολόγητα) να βιώσει ο εσώτερος και βαθύτερος εαυτός μας;!
«Λόγω παλαίει πας λόγος. Βίω δε, τις λόγος αν παλαίσειε…;!» (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Σε κάθε λόγο αντιπαρατάσσεται ένας αντί-λογος. Αλλά στην εμπειρική ‘ψηλάφηση’ της Αλήθειας… ποιός λόγος μπορεί ν’ αντιπαραταχθεί;!
Η απελπιστικά ρηχή (και βαθιά απελπισμένη…!) ‘απάντηση’ της λογικής: «Δεν γύρισε κανείς από την άλλη ζωή… για ν’ αποδείξει την ύπαρξή της!» που αναπαράγουν όσοι δεν ‘ψηλάφησαν’ εμπειρικά ποτέ τον ζώντα Θεό μέσα τους, επάνω τους, τριγύρω τους… κονιορτοποιείται από την ‘αντ-απάντηση’ της ‘τρέλλας’ [ 4 ] των Χριστολατρών: «Μα… εμείς ‘ψηλαφούμε’ τον ζωντανό Θεό-Χριστό πάνω σε ολοζώντανους ανθρώπους… που δεν έχουν ακόμα φύγει για την άλλη ζωή, κι’ άρα δεν χρειάζεται να ‘γυρίσουν πίσω’ στον γήινο βίο για να ‘αποδείξουν’ το -υπεράνω λογικών κι’ αισθητηριακών ‘αποδείξεων’- μυστήριο της αιώνιας ζωής… που βιώνεται μόνο εμπειρικά, με την ‘αναφή ψηλάφηση’ της ίδιας της ενυπόστατης Χριστώνυμης Αλήθειας…»! [ 5 ]
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει υποστεί ανυπολόγιστη ζημιά… α) με την αποσύνδεσή του απ’ τον Θεό και την απομάκρυνσή του απ’ την ένθεη ζωή… και β) με την υπαγωγή του στους εθισμούς της αμαρτίας και των παθών…! Η θεοειδής φύση του «κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού» ανθρώπου αρρώστησε βαριά… η θεοπρεπής υπόστασή του αποδομήθηκε τελείως… και η πρότερη αρμονική ενότητα των δυνάμεων της ψυχής του (λογιστικό-επιθυμητικό-θυμικό) διασπάστηκε σε αντιθετικά μεταξύ τους ‘μέτωπα’, που βρίσκονται σε αδιάκοπη συγκρουσιακή αλληλεπίδραση. Αυτή η θλιβερή-τραγική ‘μοίρα’ αναμένει κάθε άνθρωπο που χωρίζεται από τον Θεό, την Πηγή της ζωής… και απέχει ‘αυτοκτονικά’ από την Κοινωνία του Ζωοποιού Πνεύματός Του!
Αν ‘αφουγκρασθούμε’ προσεκτικά την… ακατάστατη ‘παλμικότητα’ της πνευματικής μας λειτουργίας (υπόπτων ‘αρυθμιών’ στις οποίες υποβάλλουμε άσκοπα την ψυχική μας αρμονία…), μεταξύ άλλων λανθανουσών παθολογιών μας, θα εντοπίσουμε και μια ‘εγκληματική’ αδιαφορία μας για επιπόλαιους ‘συμβιβασμούς’ (συνειδητούς ή ασυνείδητους) σε θέματα που διακυβεύουν επικίνδυνα την ψυχο/σωματική μας υγεία! Μια συμβιβαστική ανοχή… που εκθέτει ανόητα την ύπαρξή μας σε κινδύνους παθητικής ‘εξοικείωσής’ μας με ανθυγιεινές καταστάσεις… που μπορεί ν’ απειλήσουν πολύ σοβαρά την πνευματική μας ζωή, ανατρέποντας όλες τις υπαρξιακές ισορροπίες μας…!
Τα επίμαχα σημεία… όπου επιδεικνύουμε όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, ‘εγκληματική αδιαφορία’ για την ψυχή μας, είναι δύο καίριες πνευματικές εκκρεμότητες… τις οποίες αφήνουμε να χρονίζουν επικίνδυνα εντός μας: α) την (αμεσώτερη δυνατή) αποκομιδή των ψυχικών ‘απορριμμάτων’ μας… και β) την (ταχύτερη δυνατή) αποφόρτισή μας από τις ψυχο/νοητικές εντάσεις και υπερεντάσεις μας…! Μια ενδεχόμενη χρόνια παράταση των απειλητικών αυτών πνευματικών ‘εκκρεμοτήτων’ μας, που είναι ‘ανεκτή’ καθ’ υπέρβαση των ‘ορίων αντοχής’ της ψυχής μας, μπορεί να παγιώσει αυτή την τοξική κατάσταση… με άμεσα βλαπτικό αντίκτυπο πάνω στην ψυχική μας υγεία.
Από τις δύο αυτές ψυχοφθόρες πνευματικές εκκρεμότητες (αποκομιδής των απορριμμάτων… κι’ αποφόρτισης των βαρών της ψυχής), η μεμονωμένη ‘παθητική ανοχή’ καθεμιάς… πολύ δε περισσότερο ο ατυχής συνδυασμός των δύο, υπονομεύουν σοβαρά πρωτίστως την ψυχο/νοητική… και ακολούθως την σωματική μας υγεία, αφού και όλες οι ψυχο/συναισθηματικές μας εντάσεις… σωματοποιούνται παθολογικά. Πολύ πριν, όμως, επέλθει η πνευματική μας κατάρρευση, έχουμε ήδη ‘διανύσει’ τεράστιες αποστάσεις βίου… χωρίς ζωή, επιβίωσης… χωρίς ψυχική χαρά, ύπαρξης… χωρίς πνευματική ευφροσύνη, ενθουσιασμού… χωρίς καρδιακή αγαλλίαση, βιώνοντας ως ‘ζωή’ κάτι θλιβερά κατώτερο από εκείνο (…) για το οποίο μας έπλασε και μας προώρισε ο Θεός!
Ωστόσο, δεν είναι μόνον ότι, ζώντας έτσι νοσηρά… εκπίπτουμε από την προοπτική μιας αιώνιας άνθισης και καρποφορίας της ύπαρξής μας! Αν και αυτό (που συνιστά, βέβαια, την μεγίστη ζημία!) υποβιβάζει την αθάνατη ύπαρξή μας σε μια ισόβια μόνο προοπτική βιολογικής διάρκειας, πρακτικά, μαζί με τον υπερκόσμιο ‘ταξιδιωτικό’ προορισμό μας, χάνουμε και το ίδιο το εγκόσμιο ‘ταξίδι’ προς την αιώνια ζωή. Στερούμαστε δηλαδή, μαζί (και) την συναρπαστική εμπειρία της επίγειας χωρο/χρονικής ‘διαδρομής’ μας προς την αιωνιότητα! Επειδή, ζώντας συνέχεια κάτω από συνεχές άγχος, ταραχή και βιασύνη… δεν μπορούμε ν’ απολαμβάνουμε, με θεοπρεπή ευχαρίστηση και γαληνιαία ευφροσύνη, κανένα από τα υπέροχα δώρα της θεϊκής Αγάπης!
Υποβάλλοντας τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις σε αδιάκοπη και άσκοπη σκληρή δοκιμασία των ‘ορίων αντοχής’ τους και συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις χωρίς νόημα… προετοιμάζουμε, ανεπίγνωστα, την ψυχική και σωματική μας κατάρρευση! Γιατί, παραβιάζοντας διαρκώς τα όρια αντοχής μας, καταδυναστεύουμε τυραννικά και την ίδια την ‘βασίλισσα-ψυχή’ και τον ‘θρόνο’ της (σώμα) με… ασεβή ‘διαχείριση’ κι’ εξαντλητικές ταλαιπωρίες που το κακοποιούν βασανιστικά… κι’ από την άλλη ‘σωματοποιώντας’ όλες τις ψυχικές μας ‘εκκρεμότητες’ -τα άγχη και τις καταθλίψεις μας- που το αρρωσταίνουν και το δηλητηριάζουν συστηματικά… κάνοντάς το ευπαθές, αδύναμο, δυσλειτουργικό και τελικά υποκείμενο σε κάθε λογής παθολογίες…!
Οι Άγιοι Πατέρες και Μητέρες της Ορθόδοξης Ανατολής, παρομοίασαν τον εφήμερο βίο μας στον παρόντα κόσμο… με την 9μηνη χρονική περίοδο της κυοφορίας του εμβρύου-ανθρώπου, μέσα στην κοιλιά της μητέρας του! Ένα κρίσιμο διάστημα για τη διαμόρφωση του εμβρύου, [ 6 ] κατά το οποίο η κυοφόρος επιστρατεύει όλη την προσήλωση του νου… όλη την αγάπη της καρδιάς… και όλη την προσοχή του αισθητηριακού της συστήματος, στην άοκνη φροντίδα και την ασφαλή επιμέλεια του κυοφορήματός της, ώστε ν’ αναπτυχθεί ομαλά και προστατευμένα μέσα στον αμνιακό της σάκο… μέχρι να ολοκληρωθεί αναπτυξιακά και να εξέλθει στο φως αυτού του κόσμου…!
Αν και το ‘γονιδίωμα’ κάθε ανθρώπου έχει άγνωστο περιεχομένο [ 7 ] και μπορεί να επιφυλάξει απρόβλεπτες εκπλήξεις στην ενηλικίωση…, η μητρική γαλουχία κατά το κρίσιμο εννεάμηνο της κύησης είναι καθοριστική για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του εμβρύου… χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υποστεί δραστικές επιρροές διαμόρφωσης και μετά την γέννησή του. Με την ίδια λογική, το διάστημα του εφήμερου βίου, στον παρόντα κόσμο… είναι καθοριστικό για την ψυχική -κατά Θεόν- τελειοποίηση του ανθρώπου, κάτω από τις εκπαιδευτικές επιρροές της Θείας Χάριτος… που θα επηρεάσει τον άνθρωπο μόνο στον βαθμό που θα το ‘επιτρέψει’ το ίδιο το υποκείμενο!
Άραγε θα μπορέσουμε (θα… προλάβουμε;!), πριν από τον βιολογικό μας τερματισμό… (που θα καθορίσει και την μετα-βιολογική μας συνέχεια) να διορθώσουμε την αδικία που επιτελέσαμε μέχρι τώρα…;! Να επιμεληθούμε την ψυχο/σωματική μας οντότητα… όπως πραγματικά της ‘πρέπει’ ως αξία μεγαλειότητας θεοπρεπούς…;! Να την φροντίσουμε με βασιλική επιμέλεια, όπως μια ‘γαλαζο-αίματη’ ύπαρξη, που πρέπει να ευτρεπισθεί κατάλληλα… γιατί έχει κληθεί να μετάσχει στο αιώνιο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Εδώ, ο λόγος αλληγορικός και μάλλον δηκτικός… μιλά για ‘λαμπερή’ ΑΠΟΥΣΙΑ (ανυπαρξία) επιβεβαιωμένων ενδείξεων, σε αντιδιαστολή με τον κυριολεκτικό λόγο περί ‘λαμπερής’ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ (ύπαρξης) πιστοποιημένων αποδείξεων. Δηλαδή, σε ορισμένες περιστάσεις, κάποια πράγματα μπορεί να ‘λάμπουν’ ως παρόντα (να κάνουν αισθητή την παρουσία τους…), ενώ άλλα μπορεί να ‘λάμπουν’ ως απόντα (να κάνουν αισθητή την απουσία τους…)!
Από μια γλώσσα εκπληκτικής εκφραστικής ευπλαστότητας, όπως είναι η Ελληνική, όπου η ‘αλληγορία’ ανταγωνίζεται συχνά την ‘κυριολεξία’ για να υπηρετήσει εναλλακτικά τις ανάγκες της διατύπωσης, δεν θα μπρούσε να λείπει ένα φαινόμενο σαν κι’ αυτό: ν’ αλλάζει διαμετρικά (ανατρεπτικά) το νόημα μιας φράσης, με ‘ανάστροφη’ εννοιολογική χρήση του ίδιου ρήματος!
* * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] Στον ανακαινισμένο ‘εν μετανοία’ βίο ενός ανθρώπου, οι ‘προφανείς ενδείξεις’ που πιστοποιούν ότι αυτός απολαμβάνει όντως την υπερκόσμια ‘ποιότητα ζωής’ που χαρίζει ο Θεός, είναι τα εννέα χαρίσματα (καρπός) του Αγίου Πνεύματος: «Ο καρπός του Πνεύματος εστίν Αγάπη, Χαρά, Ειρήνη, Μακροθυμία, Χρηστότης, Αγαθωσύνη, Πίστις, Πραότης, Εγκράτεια…» (Γαλ. 5, 22)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Οι πνευματικοί ‘καρποί’ που συσσωρεύονται/συγκομίζονται με την καλλιέργεια των Θεοειδών Αρετών στην ψυχή του ανθρώπου, και με την ζωογόνα ‘βροχή’ του Αγίου Πνεύματος… είναι: η ΑΓΑΠΗ [: μια ‘μητρικά’ φιλόστοργη και λίαν συμπονετική διάθεση καρδιάς, για κάθε λογική ή άλογη ψυχή…], η ΧΑΡΑ [: μια ατέρμονη πνευματική θυμηδία και αγαλλίαση…], η ΕΙΡΗΝΗ [: μια απαρασάλευτη ψυχική γαληνότητα…], η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ [: μια ανεξάντλητη συγχωρητικότητα…], η ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ [: μια πνευματική αρχοντιά, σαν κήπος ανθισμένης καλοσύνης…], η ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ [: μια τέλεια ακακία και ‘ανικανότητα’ για πονηρές σκέψεις… αισθήματα… και πράξεις…], η ΠΙΣΤΗ [: μια ολοκληρωτικά εμπιστευτική ‘επένδυση ψυχής’ στον Θεό…], η ΠΡΑΟΤΗΤΑ [: μια μειλίχια συμπεριφορική γλυκύτητα…], η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ [: μια αυτοπειθαρχημένη ‘ασκητική’ ολιγάρκεια, έναντι όλων των αγαθών…]!
* * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Η συμβιβαστική αποδοχή του ‘τρόπου ζωής’ που παραλάβαμε από τους προγόνους μας, και διδαχθήκαμε από τους γονείς και τους δασκάλους μας… μπορεί, στο ξεκίνημα του βίου μας, να φαντάζει ‘αναγκαστική’ και χωρίς επιλογή εξατομικευμένης διαφοροποίησης. Λειτουργώντας μέσα σ’ ένα πλαίσιο γενικευμένου κοινωνικού συμβιβασμού…, αιχμαλωτίζεται σε δεσμά ενός πανανθρώπινου πνευματικού εκφυλισμού… Ωστόσο, είναι κυριολεκτικά ‘στο χέρι μας’ να μην ακολουθήσουμε τον πανίσχυρο ‘συρμό’ της απώλειας… αλλά να κάνουμε την προσωπική μας ‘ειρηνική επανάσταση’ στο ανελεύθερο και διεφθαρμένο ‘καθεστώς’ της δαιμονικής αιχμαλωσίας! Μιας αδυσώπητης πνευματικής σκλαβιάς… που προβάλλει την τρυφηλή ζωή της εμπαθείας, ως τον ‘μόνο’ επιλέξιμο τρόπο ζωής, που ‘απελευθερώνει’ δήθεν τους ανθρώπους από κάθε ηθική δέσμευση… κατά τον ‘μελαγχολικά συμπερασματικό’ λόγο του μεγάλου Ντοστογιέβσκυ: «Χωρίς Θεό… όλα επιτρέπονται!…».
* * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] Η Πίστη της Ορθόδοξης Ανατολής… δεν έχει ‘υπόβαθρο’ την λογική, αλλά την τρέλλα!… Μια υπέρ-λογη ‘άγια τρέλλα’ που σφράγισε & σφραγίζει όλους τους Αγίους Πατέρες και Μητέρες μας, οι οποίοι «ψηλάφησαν τον Αν-αφή…»! Μ’ αυτό στον νου και στην καρδιά της, η Ρωσίδα συγγραφέας και πρώην Κομμουνίστρια, Τατιάνα Γκορίτσεβα -εκκρηκτική προσωπικότητα!- καθηγήτρια Φιλοσοφίας (δίδασκε «Αισθητική του Μαρξισμού» στην Ιατρική Σχολή του Λένιγκρατ), έδωσε σε ένα από τα υπέροχα βιβλία της τον τίτλο «Η τρέλλα να είσαι Χριστιανός…», δίνοντας το προσωπικό της ‘στίγμα’ στην εναγώνια υπαρξιακή αναζήτηση και εύρεση του ζωντανού Θεού-Πατέρα…!
* * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] Ο σύγχρονος Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ-Αγγλίας (+1993), σε ένα από τα συγγράμματά του («Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης») αναφέρει: Όταν ο Πόντιος Πιλάτος ‘έκρινε’ τον Θεάνθρωπο στο Ρωμαϊκό πραιτώριο, άκουσε τον Χριστό να του λέει: «Εγώ ήρθα στον κόσμο… να μαρτυρήσω την αλήθεια…». Και τότε ο Πιλάτος ρώτησε «Και ΠΟΙΑ είν’ η αλήθεια…;». Αλλ’ ο Χριστός δεν απάντησε σ’ αυτό… γιατί η ερώτηση είχε τεθεί εσφαλμένα! Αν η ερώτηση είχε υποβληθεί σωστά: «Και ΠΟΙΟΣ είναι η αλήθεια…;», ο Πιλάτος θα είχε λάβει την ίδια απάντηση που έλαβαν οι Μαθητές του Χριστού, λίγες ώρες πριν από την σύλληψή Του (κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου) από την ίδια αψευδέστατη Αυταλήθεια: «Εγώ είμαι η Αλήθεια…» (Ιωάν. 14, 6)!
* * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] Η καθοριστική ‘κρισιμότητα’ της 9μηνης κύησης μιας γυναίκας, στη διαμόρφωση της ψυχο/συναισθηματικής ‘ιδιοπροσωπείας’ του εμβρύου που κυοφορεί, έχει γίνει πολλές φορές -και σε παλαιότερες εποχές και στην εποχή μας- αντικείμενο μελέτης και έρευνας τόσο Επιστημονικής… όσο και Αγιοπατερικής, με σύγκλιση… κάποτε και ταύτιση των εκατέρων απόψεων σε πολλά σημεία. Τα ορισμένα σημεία ‘απόκλισης’ των εκατέρων απόψεων αφορούν το ‘εύρος’ των σημείων… όπου το έμβρυο υφίσταται την (αρνητική ή θετική) επιρροή από το περιβάλλον, μέσω της κυοφόρου μητέρας του. Και η μεν επιστημονική προσέγγιση περιορίζει τις επιρροές του εμβρύου (πάντα μέσω της μητέαρας του) στο ψυχο/συναισθηματικό -μόνο- πεδίο… ενώ η Ορθόδοξη Αγιοπατερική ανθρωπολογία διευρύνει τις πιθανές (αρνητικές ή θετικές) επιρροές και σε άλλα πεδία της ανθρώπινης, εμβρυικής ψυχής…!
Η ιστορία διασώζει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από την ζωή του μεγάλου Γαλλο-Ελβετού Φιλοσόφου και Παιδαγωγού, Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), όταν κάποια πλούσια αρχόντισσα της Γαλλικής Αυλής του είχε ζητήσει -έναντι τεράστιας αμοιβής- ν’ αναλάβει την διαπαιδαγώγηση της εγγονής της. «Σε ποιό μήνα κύησης βρίσκεται η κόρη σας;» ρώτησε ο Ρουσώ την Αρχόντισσα. «Μα… η εγγονή μου είναι ήδη τριών ετών!» απάντησε η πλούσια γιαγιά. «Α! Σεβαστή μου Κυρία, αργήσατε… Ποτέ δεν αναλαμβάνω την διαπαιδαγώγηση παιδιού, που έχει ήδη γεννηθεί!… Είναι αδύνατο να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις… που έκανε η κόρη σας, από άγνοια, κατά την εννεάμηνη κυοφορία του εμβρύου της…!» απάντησε ο Ρουσώ, με νόημα.
* * * * * * * * * * * * * *
[ 7 ] Αν και οι διαχειριστές του ‘κεφαλαίου’ της ύπαρξής μας είμαστε εμείς οι ίδιοι (καθένας στη δική του ζωή), το ‘πακέτο’ που παραλαμβάνουμε αρχικά προς διαχείριση… δεν έχει επιλεγεί από εμάς! Ακριβέστερα, πρόκειται για εντελώς άγνωστο ‘γονιδιακό φορτίο’… το ποιο/ποσοτικό περιεχόμενο του οποίου συνίσταται σε μια ‘προικοδοσία’ ψυχο/σωματικών ροπών (αρετών ή παθών) απροσδιόριστης ταυτότητας! Αυτό το ‘φορτίο’ φτάνει σ’ εμάς, τους απογόνους, ‘κληροδοτημένο’ από το προγονικό μας παρελθόν. Το γονιδίωμα έχει ενσωματωμένα επάνω του όλα τα ψυχο/σωματικά χαρακτηριστικά των προγόνων μας, σε βάθος έως επτά γενεών (Μέγας Βασίλειος)! Ακολούθως, προβαίνουμε οι ίδιοι, προσωπικά, σε προσθαφαιρετικές ‘αυξομειώσεις’ του εν λόγω ‘κεφαλαίου’, ανάλογα με τις αυτεξούσιες/συνειδητές επιλογές μας…!
Η ηθική διαμόρφωση κάθε ψυχής που έρχεται από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, περνάει μέσα από τέσσερις ‘φάσεις’ εξελικτικής διάπλασης: α) Την φάση πριν από την σύλληψη [ προγονικό γονιδιακό φορτίο…] με την ευθύνη να βαρύνει αποκλειστικά τους προγόνους…, β) Την φάση μετά την σύλληψη, κατά την κυοφορία, προ της γεννήσεως [ εννεάμηνο μητρικής κυήσεως…] με την ευθύνη να βαρύνει κυρίως την μητέρα…, γ) Την φάση ύστερα από την γέννηση, κατά την βρεφική-παιδική ηλικία [ γαλουχία-παιδαγωγία…] με την ευθύνη να βαρύνει κυρίως τους γονείς, το οικογενειακό περιβάλλον και τους δασκάλους…, δ) Την φάση μετά την παιδική ηλικία, στην ενήλικη ζωή [ προσωπικές επιλογές…] με την ευθύνη να βαρύνει αποκλειστικά την ψυχή!
