Κατηγορία: Απόψεις

Κάθε χρόνο, τη Λαμπρο-βδομάδα, όταν το αγλαό Φως της Ανάστασης του Χριστού κυριαρχεί βιωματικά στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας καθημερινότητα (ενώ έξω απ’ αυτήν επικρατεί ακόμα το ζοφερό σκοτάδι της κυριαρχίας του θανάτου…) τα ψυχο/σωματικά μας αισθητήρια ‘λαμβάνουν πείρα’ μιας άλλης ποιότητας ζωής, αθάνατης… που ‘μόλις’ έχει ξεκινήσει! [ 1 ] Τότε, οι έννοιες ‘ομορφιά’ και ‘ασχήμια’ σχετικοποιούνται… κι’ επαναπροσδιορίζονται επάνω σε άλλη ‘βάση’ εννοιολογική: αυτή, που κατανοεί την ομορφιά ως Φως… και την ασχήμια ως Σκότος…! Κι’ ανακαλείται τότε στη μνήμη μου η γνωριμία που είχα κάποτε μ’ έναν άνθρωπο:…

«Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον ον έπλασε, και έθετο αυτόν εν Παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάττειν…» (Γεν. 2, 15)! Όταν ο Πλαστουργός Θεός επέδωσε στον πρωτόπλαστο Αδάμ, ως βασιλέα της Κτίσεως, την Παραδείσια Κληρονομιά προς χρήση κι’ απόλαυση, του την εκχώρησε μαζί με μία πολύ σημαντική οδηγία: να κοπιάζει δημιουργικά… και να φυλάττει διαχειριστικά τους εργασιακούς του κόπους! Διότι, αν είναι δυσχερές να εργάζεται κανείς τα αγαθά (καθώς «Τα αγαθά κόποις -και όχι κόλποις- κτώνται!»), είναι δυσχερέστερο να φυλάττει -από οικεία σπατάλη… κι’ από αλλότρια διαρπαγή!-…

…στο γαλήνιο εωθινό/εσπερινό θάμβος της Μεγάλης Εβδομάδας! Ο ‘σαββατισμός’ (κατάπαυση και ησυχία) των αισθήσεων και των ψυχο/νοητικών μας εγνοιών κι’ αγωνιών, για τις πρόσκαιρες υποθέσεις μας και τα εφήμερα πράγματα της ζωής μας, είν’ ένας στόχος που πρέπει, πάση θυσία, να επιδιώκουμε μέσα στην γαλήνη της Μεγάλης Εβδομάδας! Γιατί, πέραν του ότι μας αποφορτίζει και ξεκουράζει απ’ τις συσσωρευμένες μας εντάσεις, μας εναρμονίζει ψυχο/νοητικά και προς τα σεπτά δρώμενα των Κυριακών Παθών! Έτσι, χαρίζουμε στον νου μας την αμεριμνία που χρειάζεται για να καλλιεργεί κι’ αναδεικνύει -με την Χάρη του…

(Μεγαλοβδομαδιάτικα -Ημερολογιακά- ‘παραληρήματα’ ενός ΚΑΚΟγηρου… από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων) Αθωνική ερημιά… Εαρινό κάλλος… Απριλιανοί ανθώνες… Μυροβόλες πνοές… Νεροσυρμικά μορμυρίσματα… Μνημεγερτικά φυλλοθροΐσματα… Προκλητικά πνευματοκεντρίσματα… Προσευχητικά καρδιοψελλίσματα… Υμνολογικά καλωσορίσματα της Μεγάλης Εβδομάδος: «…Φθάσαντες, πιστοί, το σωτήριον Πάθος Χριστού του Θεού ημών, την άφατον Αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν… όπως τη Αυτού Ευσπλαγχνία συνεγείρη και ημάς, νεκτρωθέντας της αμαρτία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος»! (Δοξαστικό των Αίνων, Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έχοντας καταξιωθεί να φτάσουμε στα σεπτά Πάθη του Θεού και Σωτήρα μας Χριστού, ας δοξολογήσουμε την απερίγραπτη μακροθυμία Του… ώστε, με την Ευσπλαχνία…

«Λάζαρε, δεύρο έξω… Και επήκουσεν ο άπνους τω πνοήν αυτώ διδόντι, Σοι τω Σωτήρι των ψυχών ημών»! (Εσπέριο στιχηρό του Λαζάρου) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Λάζαρε, βγες έξω! -φώναξε ο Χριστός μπροστά στον τάφο του νεκρού φίλου του- Και ο άπνοος Λάζαρος -όντας, ήδη, σε τετραήμερη αποσύνθεση…!- υπάκουσε σ’ Εκείνον που τον έφερε από τον θάνατο στην ζωή, και του έδωσε ξανά πνοή, δηλ. σ’ Εσένα τον Σωτήρα των ψυχών μας!   Η εκ νεκρών ανάσταση του Λαζάρου, με το παντεξούσιο και προστακτικό ‘κέλευσμα’ της Χριστώνυμης Αυτοζωίας: «Λάζαρε, δεύρο έξω…!», ως γεγονός ιστορικό επιβεβαιώνει…

Άγιον Όρος Άθω: «Εργοστάσιο καλών λογισμών…!» «Να κάνουμε το μυαλό μας ‘εργοστάσιο’ παραγωγής ΚΑΛΩΝ λογισμών… ώστε μ’ αυτούς, να νικάμε τους ΚΑΚΟΥΣ λογισμούς που σπέρνουν και φυτεύουν αδιάκοπα στις ψυχές οι ορκισμένοι εχθροί μας, δαίμονες!» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης) Οι άνθρωποι, βρισκόμαστε υπό συνεχείς επιδράσεις του έξω κόσμου που μας περιβάλλει, και του έσω ‘κόσμου’ που… εμείς περιβάλλουμε. Χωρίς να το επιλέγουμε πάντα (συχνά, όμως, κι’ επιλέγοντάς το… λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά!) γινόμαστε αποδέκτες μυρίων όσων επιρροών… που ‘πολιορκούν’ από παντού (εκτός κι’ εντός) τις αισθήσεις μας και το ‘τρίπτυχο’…

«Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα!…» (ΙΘ΄ Οίκος των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Χαίρε, Εσύ… που, με την Θεομητορική Σου Χάρη, καταργείς εκείνον που διαφθείρει τα μυαλά των ανθρώπων, τρελαίνοντάς τους με τον φοβερό πόλεμο των καταιγιστικών λογισμών…! Οι «φρένες» (τα μυαλά) είναι τα… ΦΡΕΝΑ (η δυνατότητα συγκράτησής) μας, όταν αναπτύσσουμε ‘ξέφρενες’ (ιλιγγιώδεις) ταχύτητες στις αισθητές ή νοητές ‘λεωφόρους’ της ζωής μας! Ταχύτητες… που μπορεί να αποδειχτούν, κάποτε, επικίνδυνες έως και φονικές, τόσο για εμάς όσο και για άλλους! Ως εκ τούτου, πρέπει αυτά -τα φρένα μας- νά’ναι…

«Ήταν φώτα… χίλια φώτα… μα δεν ήτανε ΤΟ ΦΩΣ!…» (Γ. Βερίτης: «Νυχτωμένοι Στρατοκόποι») [ 1 ] Όλα τα φώτα -φυσικά ή τεχνητά- του κόσμου τούτου (από τον ήλιο και τ’ άστρα τ’ ουρανού… ως τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά λαμπιόνια της γης…) είναι κτιστά κι’ αποσβεννύμενα! Η φωτιστική διάρκειά τους είναι συμβατική και περιορισμένη χρονικά, από τον Δημιουργό τους, και βρίσκεται πέρα από κάθε δυνατότητα/επιλογή να καθορίσουμε εμείς την ζωή και το τέλος τους, επιμηκύνοντας κατά βούληση την φωτοδοτική διάρκειά τους. Ο αδυσώπητος νόμος της φθοράς… που αποσυνθέτει και καταβροχθίζει όλα…

«Παναγία μου, φώτισόν μου το Σκότος… φώτισόν μου το Σκότος…!» Δεν πρόκειται για ‘αφελή’ ψελλίσματα μιας νηπιακής ‘προσευχούλας’… που απευθύνει φοβισμένο, στην Παναγία ΜΑΝΝΑ των Χριστιανών [ 1 ]  ένα μικρό κι’ ανώριμο νήπιο, που ξυπνά τρομαγμένο μέσα στην νύχτα… νοιώθοντας ότι απειλείται (αορίστως) από το… σκοτάδι του δωματίου του! Πρόκειται για μια ώριμη πνευματική ‘κραυγή’ ακραίας απογνώσεως και υπαρξιακής αγωνίας (μπροστά στα τρομακτικά σκοτάδια της ψυχής…), που ανέπεμπε αδιαλείπτως προς την Υπεραγία Θεοτόκο, μια μεγάλη μορφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας: ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς! Ένας ιδιαίτερα ευφυής και προικισμένος πνευματικά…

Συγχωρητική αμαρτιών…;! Θεραπευτική παθών…;! Καθαρτική μολυσμών… η Ελεημοσύνη των φτωχών;! Απόσπερο της Α΄ Κυριακής των Νηστειών… «Δεύτε εκκαθάρωμεν εαυτούς εν ελεημοσύναις και οικτιρμοίς πενήτων, μη σαλπίζοντες, μη δημοσιεύοντες ημών την ευποιΐαν. Μη επιγνώτω η αριστερά της δεξιάς το έργον. Μη σκορπίση η κενοδοξία τον καρπόν της ελεημοσύνης. Αλλ’ εν κρυπτώ τω τα κρυπτά ειδότι κράξωμεν: Πάτερ, άφες τα παραπτώματα ημών, ως Φιλάνθρωπος.» [ 1 ] (Τροπάριο του Κατανυκτικού Εσπερινού της Α΄ Κυριακής των Νηστειών) ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ας καθαρίσουμε τις ψυχές μας, μέσω της ελεημοσύνης και του οίκτου μας προς τους φτωχούς,…